Netgedichten

netgedicht (nr. 80.591):

Vidrus Fluvius (Overijsselse Vecht)

De Maan licht zilverwit de toppen van de golven,
om en om slaan ze voorover,
raken onder elkaar bedolven,
geven zich gewonnen aan de zwaartekracht,
in een eeuwig durende beweging,
ogenschijnlijk zonder macht.

Golf en tegengolf,
koppen gevuld met schuim,
rollen over elkaar heen,
het woelige water buist,
tegen mijn bootje,
dicht langs mijn been.

Ik houd me met moeite staande,
tussen al dit geweld,
en denk terug aan Vidrus Fluvius
in de zomer,
een zacht kabbelende rivier,
zonder de kracht van smelt.

Vidrus Fluvius kijkt niet om,
glad en rimpelloos
stroomt ze vandaag weer rustig vooruit,
Als een rustig dorp op zondag gaat ze,
geruisloos aan mij voorbij,
het water raakt niet op,
Vidrus Fluvius gaat nooit uit.