Alle inzendingen over roekeloosheid

Zij kwam, verschrikt, uitdagend, onverwacht en wankelde mijn armen in en zag mij aan ik zag haar ogen vochtig, donker en verleidend staan in een vermoeid gezicht – zij bleef de ganse nacht en stamelde mij toe dat zij een offer bracht aan mijn verlangen – en brak in tranen uit en lachte schamper, roekeloos en luid – het was een vreemde trieste…

Zij kwam, verschrikt, uitdagend, onverwacht en wankelde mijn armen in en zag mij aan ik zag haar ogen vochtig, donker en verleidend staan in een vermoeid gezicht - zij bleef de ganse nacht en stamelde mij toe dat zij een offer bracht aan mijn verlangen - en brak in tranen uit en lachte schamper, roekeloos en luid - het was een vreemde trieste…

We waren jong en zagen geen gevaar reden soms per ongeluk een opgevoerde brommer in elkaar want wat was nou tachtig kilometer we waren jong en wisten alles beter we haalden konijnen uit hun hokken brachten ze als "gevonden" terug en lieten de baasjes dokken we waren jong en veel te roekeloos 'k kreeg voor het eerst flink op m'n…

Ik til je op laat nagels hoeken bijna roekeloos raken venijn snijdt geen wonden maar soms, heel soms verrijkt het zoals nu wanneer lachende ogen plooitjes ontdekken toch scheur en verscheur ik rond middernacht die dode uren langzaam, héél langzaam tot de allerlaatste snipper al dwarrelend verdwijnt strakke lijnen willen nog even…

Mij en heel de roekeloos veranderlijk bestaande stad die mij omgeeft brengt zij tot stand vanuit dat veel te hoge hoofd; hier fiets ik, onverklaarbaar volledig aanwezig, op een brug in Amsterdam-Zuid - vreemde inval van een stenen meisje, dat even haar ogen sluit.…

het ruim inlevend vermogen verken ik het palet van perspectief om eerlijk en creatief te handelen dat is wat mij bezigt met eenvoudige logica als kompas houd ik chaos weerstaand spoor in samenhang van doen en laten die ik zie, vertel en graag beschrijf dat is wat ik doe ik ben praktisch lerend door te doen wel tot risico bereid niet roekeloos…

totaal onvoorzichtig, haast roekeloos, is een speels veldmuisje, dat door de krolse kater bij 't krieken van deze veel belovende aswoensdag, verrassend wordt gevat. joz. le bruyn…

Bij de brug onder de Tuin der Dichters zit ik te kauwen op de wereld zoals ze is Ik zie de mensen gaan jong, moe of roekeloos de beschermheilige tartend die aan de binnenspiegel bungelt Laat in de avond lopen ze in de berm met bagage of sprokkelhout op hun hoofd, kruizen om hun nek op de schouders van hun ziel en als hangers in de kledingkast…

ogen sloot over een leven, tot de dood toe vermoeid, was wat het donkere bloed had misdreven in een blind brandend wenen vergeven en uitgeroeid; en behoed door een vrede, die hem begroette en overstraalde doorheen de hemelse regenbogen die uit de barnstenen zon harer ogen door een sluier van tranen naar hem neerdaalde, is in een groot en roekeloos…

Uit alle macht de deining van de dag verdragend, het steeds aanwezige gevaar van misstappende hakken, van roekeloos verkerend blik in de haast van haast te laat.…

door liefdes laatste doodlijke gena vertwijfeling verrukking achterhaalde in dat verdwenen zweven uit al zicht, straal dan het woord neer op dit aangezicht, hoe dat gij zijt ontvlogen en waarheen die gouden laatste dag dat ik u zag gelijk een leeuwerik, die niet meer daalde - o, ziel, die steeg en roekeloos…

Vele knechten vergezellen jou, ze zijn zo zwart als roet, klimmen roekeloos op daken, trotseren onze decemberkou. Menig kinderharten slaan snel, je brengt lievelingsspeelgoed en hopen smaakvolle lekkernij, weet alles van ons,.. wonderwel.…

Die roekeloosheid contrasteert met de steeds scherpere waarschuwingen van virologen, epidemiologen en spoedartsen. Waarop wachten we om zonder uitzondering hun adviezen na te leven zoals ze zijn bedoeld. Naar de letter niet naar de geest. Corona is niet breeddenkend. Het straft genadeloos wie zich niet naar zijn eisen schikt.…

Hij heeft zijn toekomst roekeloos vergooid en even met wat domino's gestrooid. Was ik zo'n stenenbouwer, ik vergaf je. Aan 't schieten van de mus wijd ik geen woord.…

en stijgend, roekeloos aan zichzelf ontstegen, vindt hij, verscholen tussen puin en ijs, de schemerende bloei van edelweisz en alpenrozen, de stille bloemen van het Paradijs.…

computer aan, ergens moeten haar foto's nog staan, dat is al hetgeen hem nu nog rest omdat hij haar net iets te vaak heeft gekwetst Hij leunt naar voren vanuit zijn stoel, "Verdomme, zo had hij het niet bedoeld" Ondanks zijn jarenlange nonchalance kreeg hij keer op keer van haar een kans Waarom kon hij zich dan niet bedwingen laatst weer zo roekeloos…

Had ik je niet gekend, was roekeloos aan jou voorbijgegaan. Niet bekend met betekenis, mijn liefde. Deze botsing van het hart escaleerde veroverde als een storm de gevoelens. Bestuurder van hier boven, please neem nauwkeurig de controle... alsof hij deze wereld niet gemaakt had zonder jouw langst mijn hart te sturen.…

hun verstrekkers van omcirkelende intimiteit, van begoocheling rond gevoelens waarover de uitspraken aankomen als zweepslagen weg zijn ze, losgelaten zoals de briefschrijver na veel bedenktijd een anekdote achter zijn plompe woorden opheft zoals de huid aan zomerse tinten inboet naarmate in een handspiegel de herfst verstrijkt bevind je roekeloos…

Er woedt een storm van ijzer bleek bacchanaal geknoopt om het roekeloos eiland lijnen dat als een zwaar lichaam zwijgt, verzonken in dronken slaap. Lange sporen omarmen elkaar onder licht van de maan. De laatste trein is ratelend in de nacht gegaan. Lege wagens zuchten, schuifdeuren half open.…

Gezond en ziek De één is ziek, de ander niet -- De één belde net en komt er aan… (De dialoog gelaten, voor wat hij is) Intussen, ertussen Schrijf de ander verder en stopt Kort daarna -- Zijn looppas; ontaardt in een ‘ver weg geweest’ Zijn houding; kwetsbaar, of teer het meest Zijn gezicht; aandachtig én verward Zijn ogen; rust- en roekeloos…

Want Vrouw Natuur gedoogt niet of gedoogt niet licht, dat men roekeloos de sluier rukke van haar aangezicht. Daar hij dus de machtloosheid ont- waarde van zijn speurderszin, Sprong de Griek verbijsterd en uit wankelmoed de vierberg in.…

Want zonder het te weten, vertrapt en roekeloos was ze weer vergeten? als op een zolder in een doos? Dus koesterde ze dat wat haar zag ze spraken daar haar taal, als vlinders in de lente een eerste zonnestraal. In ogenschouw het ochtenddauw ja het smolt haar hart, tot aan het naderende einde vanaf de prille start.…

alle donk're dagen gedweept haar foto was op 't internet oh lieverd 'k werd retteketet m'n hartslag reddeloos opgezweept toen kwam die foto in 't lover jij keek ineens zo vrij en losjes staande - roekeloos in bosjes ja ha ik zag ze wil 'n jonge lover er kwam opstand van achter de begonia's de heren van stand pikten het niet meer…

Maar je lijf en je hart Jan, daar is er maar een van en ik vind, dat je daar niet zo roekeloos mee om moet springen! Liever had ik dat je je druk maakte om hele andere dingen.…

o Dwalingen, wier tal en maat Het zand der zee te boven gaat, En vasthoudt aan elkaar als saamgekleefde klissen; Gij door die stalkaars voortgebracht, Gij toont ons, dat die zucht die steeds naar kennis tracht, Slechts enkel twijflen leert of roekeloos beslissen! 1808.…

o Dwalingen, wier tal en maat Het zand der zee te boven gaat, En vasthoudt aan elkaar als saamgekleefde klissen; Gij door die stalkaars voortgebracht, Gij toont ons, dat die zucht die steeds naar kennis tracht, Slechts enkel twijflen leert of roekeloos beslissen! 1808.…

Te gewillig liet ik mij verleiden, in een bekoorlijk, tevens gevaarlijk spel, ik was te gretig, te roekeloos, ook al wist ik dat wel, ben daarom de zwakste schakel van ons beiden.…

‘t Is nat alom: de zoden zijn doordronken; al de paden zijn modder, moze en vuiligheid geworden; overladen is ‘t loof, dat op de bomen zit en weent; de daken leken, het stroomt alhier, aldaar, het schuimt, het schommelt in, de beken, die spoeiende, om ontlast te zijn, door dik en dunne varen, door weg en aweg, roekeloos, alsof het mensen…

mij begevend op een zoektocht naar de schatten van het leven vaar ik over ruwe zeeën die mij naar het einddoel van mijn vragen moeten brengen geholpen door vlagen van wind die mij roekeloos heen en weer blazen vanuit het oosten naar het westen maar toch komt mijn bestemming langzaam maar zeker in zicht al starend over het glanzende…

O ijver blind die u niet liet bestieren Maar roekeloos deed treden mijne voet In dit gewest, waar mijnes Here bloed Wordt na getracht van dees verwoede dieren! O tonge die mijn tong tot leugen dreeft! O hanen-kraai waardoor mij ‘t herte beeft! Wat troost kon gij mij troosteloos verlenen?…