Alle inzendingen over romp

vol Ik kijk en consumeer de zee De duinen drukken op mijn rug Nooit meer wil ik terug Mijn stappen sporen in het zand Iedere stap iets minder zwaar Het koude water groet mijn voet Het wordt donker, het is vloed Niet één keer kijk ik achterom Want achter mij valt niets te zien En ik moet verder bovendien De golven giechelen om mijn romp…

Mijn benen zijn te kort en mijn romp te lang, ik plak mezelf het liefste achter het behang. Vrienden heb ik niet. Ik ben een zielepiet. Niemand kijkt naar me om, ze vinden me stom. Soms denk ik ik wil dood. ik beland later toch in de goot. Maar wat heb ik er aan om dood te gaan? Ik weet het niet, daarom blijf ik toch maar bestaan.…

Als wit besneeuwde mensen staan De wilgen, half gebogen De ruwe romp, opengedaan Hun takken, onbewogen. Zijn ’t pelgrims, in gesloten pij, Van uit het Oost gekomen, Die wachten staan, nu het daggetij Tot bidden roept de vromen?…

stolt hij in een vadsige pose Gezant van God en één met zijn rijk hij lijkt onschendbaar een protserige haan die lonkt naar de schilder de kwast meet zijn geheven kin en zet hem klem in een lijst gevlochten ranken van klatergoud met een knik spoort hij een lakei aan wie zijn fortuin bijeenraapt heeft biceps nodig het past nipt in de romp…

zeggen boys probeer het maar niet ik zat voor de tv en zag ze vliegen en bedacht dit is niet echt dit is magie het zijn schimmen die ik voor vol aanzie zodat ze mij kijker niet bedriegen chirurg gebeld mij bekend buiten de kanalen opereert om progressie in succes te vertalen hij zei voodoo maar ik ben met messen beter kwestie is de romp…

Dan volgt de slag waarmee hoofd en romp worden gescheiden. De kop rolt nog wat, de ziel reeds dit bestaan verlaten. ............. Men heeft het hoofd daar zo gelaten, om menig toerist mee te verblijden……

Als mensheid zijn wij toch sinds de dageraad der schepping (c.q. onze vroegste paleozoölogische primatologische voorgangers) begiftigd met een gestalte zoals daar zijn hoofd, romp extremiteiten en organen dewelke vorm heeft kunnen geven aan het ontstaan van leven... Dat is, me dunkt, de waarheid over Eva...…

Er zit geen wollen vacht meer om zijn romp en Een beslagen tong hangt uit zijn mond. Zijn oog is dof. Maar hij is niet gekrompen. Hij kan niet krimpen, want hij kent geen tijd. Hij wil de tijd niet eens. Hij vreestde zweep. Hij vreest de klok die tikkend spot en bijt, Terwijl ik mij van noord- naar zuidpool sleep.…

Rond het tot romp bedachte railnet van Stadsland zullen zeeën van tijd steeds vaker worden gespild waar geen reiziger/klant dat ooit had gewild lopen overstap en verveling synoniem uit de hand men zet de schaar in doorgaande lijnen vanwege de tijd waarin comfort niet meer telt terwijl de balans meer en meer overhelt naar het moment dat de klant…

aan Bij het paleis van De koning dat in een Groene oase van kleur En stilte gelegen was En juist toen de koning Had bevolen mij binnen Te laten kwam ik terwijl Ik met paleiswachten over Het binnenplein liep Een dienaar tegen die Een grote zilveren schaal Droeg met daarop een hoofd - Mijn hoofd - dat losgesneden Was van romp…

Romp zonder armen, mokkend crucifix; een zwam, onwelriekend aan de muur van stallen. Aluminium dagen, ijzeren jaren kloppend op de snelweg voedt zijn boodschap. Benzinepomp, vijfde evangelieschrijver! Zuilenheilige die zijn volgelingen toeroept ‘Vlieg naar de koperen einder! Daar is de zoetheid.…

Binnenvaartscheepjes met zwart-glanz'ge rompen Liggen te domm'len langs de kade-lijn In regenschemering, als donk're klompen, Die kinderlijk getuigd met lompen zijn.…

een zilver zonder heerszucht tekent een fijn leven op de zwarte romp dat je daar niet verwacht. het zingt een stille melodie tot in de slaap een wiegelied van meegaan en niets hoeven te verstaan.…

ook maar zakken Omdat ik toch niet meer naar adem kan snakken Het woeste gejuich klinkt nog in mijn oren Nu ik hier tergend langzaam hang te smoren Uit mijn gebroken nek ebt de pijn nu snel weg Terwijl ik dan toch maar het laatste loodje leg Mijn benen bungelen triest boven de grond Door de wind draaien ze wat zachtjes rond Mijn verkilde romp…

Een laadklep kon zij niet vermijden: na 't spreekuur had zij er d'r hoofd niet meer bij, want dat was van d'r romp al gescheiden. Voor kijkers was dit een sensatie. Een eind kwam er aan d'r frustratie. Voor haar was 't geen straf: van d'r zorg was ze af! - Van d'r hoofd ook; door zelfamputatie.…

Naakte vrouw, je bent alles wat ik als man verlang, maar je hult je angstig in kleren en leugens, zelfs naakt ben je gekleed in de rokken van valse waarzegsters en cruiseschepen gevuld met naakte waarheden zoals tijdbommen en tikkende spechten in de romp.…

de open ruimte van de hemel zee veegde tijd aan plooide die tot ruisende ogenblikken geduldig uitlopend in dunne zomen de zee kwam met diepe kalmte van overtolligheid naar het strand toe lijden geen teken werd in de nacht gegeven dan het licht van de mast van het schip geen vorm was diep genoeg om het geheel te omvatten dan de donkere romp…

Ze draait soepel, beweegt romp, heupen en benen, los van hem, wiegt ze verleidelijk en zo zegezeker. Ik schuif wat onwennig op mijn stoel. Schuchter neem ik haar hand naar de volle dansvloer, veilig aan de zijkant, bevangen door mijn bravoure. Ik volg de maat van mijn bonzend hart.…

Noordzeegolven vol late middagzon worden overschaduwd door een pas vertrokken Oost-Indiëvaarder zeilen bollen strak naar voren willen sneller dan de houten romp lange spitse wimpels roeren zich heftig: rappe tongen van reuze albatrossen welke zilte luchtstromen proeven kieskeurig de verlangde wind zoeken vroege schemer nadert bedachtzaam…

Jij rekt je uit, jouw romp slikt haar stralen. In de wei: een stier naast zijn schaduw, schurkend langs de getande draad. Ik ween om het bedrog van de eenvoud. De visser wandelt op blote voeten, Bijtende kiezels. De vissen weigeren. Vooral de snoek die hij ooit voor de lens hield.…

Een veredelde wetsdokter Met schedelboor en zaag en mes gewapend Duikt in de klamme kelder Vergaapt zich Aan elke vezel, pees, orgaan Woelt in rottend weefsel Berekent De kromming van de ruggegraat De buiging van het heiligbeen De welving van de ribben Of hoe de romp zich over dijen verdeelt Het bederf Door een kleffe zon opgejut Sloopt…

Zijn taak is het een diepe inkeping te maken tussen kop en romp. Hij mag de kop niet lossnijden. Waarom sidderen de lichamen zo, vraag ik, leunend tegen een varken. Contractie van de spieren. Zou jij ook doen als ze een stalen pin door jouw hoofd zouden schieten.…

‘t Armzalig hout bekleedt de holle romp, waar lang ‘t gebrom verstomd is van de wielen. Van boven steekt, een vormeloze stomp, de naaf uit, waar vier wieken aan ontvielen. Van ‘t juk bleef nog ‘t hoog dwarshout ongebroken.…

Onttakeld tot de romp. Werkeloos ontdaan van kap en gevlucht. Ooit gedekt met riet. Aardige baard. Donkergroen geverfd, rood afgebiesd, tussen de koppen van voeghout en steunder een jaartal. Een naam. De oude Adriaan bedreven steen, raakte als zeiler aan de grond; ving als stelling te weinig wind.…

mijn blote enkels Wacht We verwachten nog gasten Om de zeurende leegte te spreiden Boven ons fladdert een koolmeesje Een lint fladdert in de losse klauw Als een golvende staartveer Het versnippert haar naam door zijn lied Wolven pruilen om haar lachend lijk Korf hun druipmuil Ze willen haar kleed met klodders besmeuren Wikkel hun romp…

als ik gas geef het kan ook omgekeerd zoals de trage zwaan een stomp zog voortsleept schokgolven van geluid die ik achterlaat zoals de kringen rond de kiezel die de spiegel van de vijver schendt jij wijst naar de schicht die de zeespiegel weerkaatst ik breek door de muur met de klap die volgt op de zweepslag elke bult, elke naad in de romp…

na de duik uit de stalen romp val ik steil en vrij door het veld een makke pion van de zwaartekracht huid knelt in het malse harnas lucht perst mijn buik ruimte over en horizon rondom toch ben ik hier niet meer dan een klomp peillood in een glazen liftschacht de lens volgt de tuimelaar achterwaartse salto met schroef uitgestelde landing…

na de duik uit de stalen romp val ik steil en vrij door het veld een makke pion van de zwaartekracht huid knelt in het malse harnas lucht perst mijn buik ruimte over en horizon rondom toch ben ik hier niet meer dan een klomp peillood in een glazen liftschacht de lens volgt de tuimelaar achterwaartse salto met schroef uitgestelde landing…

Mijn romp speelde sjamaan in bed, de halsrib rond en roodbeknoest, doorzinderd vlees met aderen die schreeuwden. Mijn zeven mooie hoofden in rust op rij. Ik verzorgde mij zoals mijn moeder vroeger plantjes water gaf. Alles wat ze zeggen over mij is altijd waar en samen zijn we alle zeven niemandsland.…

Hij rekt romp en hals uit en krabt in het slik met schubbige poten. De pijn zal hij vergelden. Waarom…? Gisteren nog vergaderden de boeren. Smoezelige vingers graaiden in zakken tussen stof en knopen en moeren. Ze vonden er gekreukte biljetten. Hun schreeuw: “Ik zet een halve oogst in.”…