Alle inzendingen over ruiker

Tussen haar zusters, de verkoren rozen, Verbergt zij kuis en bang de zaligheid Die haar verwart en mijmerend doet blozen Nu zij vermoedt waartoe ze is voorbereid. De bloemen op haar haastige adem beven. Waarom die vrees?...want ze is mij teer verwant En heeft mij daarom argeloos gegeven Dit warme speelgoed, haar verliefde hand.…

De dagen vallen over wilde lotussen, de zon scheen wit, was gastvrij, zoals jij, maar de muzen ontweken mij, om in trage tred te naderenden met de lange schaduw aan hun zij, met boeketten van in sneeuw gedoopte loten, viel als basterdsuiker uit heldere sterren van je groene ogen, geplukte ruikers uit je haar verstrooid, het kristallen…

Als vlinder vliegt ze van mens tot mens en bloem tot bloem straalt groots met haar klein zijn neerdalend op een ruiker waar ze zich te goed doet aan nectar streelt het zonlicht haar schubben is ze geen plaatje…

Een handvol verwelkende bloemen, Geplukt met een bevende hand, En gesnoerd met een rozenband - Is dat wel een ruiker te noemen? Een handvol bedrieglijke vreugd, Met een ijdel hart genoten, In de kring der uren besloten - Is dat wel een zalige jeugd?…

Waar duizend bloemen bloeien komen wij samen onder de sterrenhemel waar hemels gevoel een tijdloos boeket geur kleur en warmte schikt naar elkander vochtig zoeken en voeden tot een prachtige ruiker samengebonden eenheid…

ik heb een grafhekel aan bloemen de mooiste bloemstukken krijg je niet te zien men heeft je ogen gedicht en je lijf in een kist geschoven dichtgetimmerd uit het zicht de mooiste bloemen staan boven en ondertussen ravotten maden speels darmen en botten het is mij om het even maar waarom geeft men die ruiker niet bij het leven ?…

op de prinselijke ruiker rozen die hij liet bezorgen voor haar verjaardag volgde slechts stilte de mededeling "bloemen noch kransen" in de doodsbrief las zij wellicht letterlijk of misschien belandde hij -ongeopend- in de schuif bij de brieven die hij moeizaam spelde in de lange weken ziekenhuisverblijf, wachtend op het eindelijke…

ik wil bloemen zo gaan schikken dat ze spontaan van kleur verschrikken dat ze uit de knop gaan blozen, geurig zullen minnekozen in het groene bladerenbed kies een ruiker of een klein boeket vertel me de kleuren ik meng ze op palet schilder dan linten voor frivoler vertier ik vaas ze in glazen voor doorzichtig plezier…

De zware deur zou je willen openen ontsluiten Binnen kunnen gaan na een handdruk kus,omarmen Een ruiker in cellofaan bied je -vriendelijk- aan Je wilt je kunnen verwarmen aan de haard want buiten heeft zon je in de steek gelaten Je wilt bijpraten al is het maar over koetjes en kalfjes Halfjes....…

mag ik je deze ruiker geven met de bloemen van mijn leven zij bloeiden op kostbare momenten zetten deze luister bij gevat in het prille groen van een fijne jeugd met linten als snuisterij van toen later felle kleuren van de jong volwassenheid niets had nog een vaste prijs het diepe warm van wijsheid verpakt het boeket dat ik nu…

Zalig zacht zoemend de eerste bijen in de tuin pluizig ploeterend pielen in bloemen soms wat schuin Vrank, vrij, verwilderd de kinderen na de winter blozend bubbelend bruisend in speeltuinen zonder hinder Rozige rode ruikers van lente een boeket vlugge vlinders vliegen in het nieuwste vlinder ballet…

ik leg mijn hand zonder aarzelen in jouw hand ik volg zonder twijfelen jouw voetstappen samen beklimmen we de bergen die zich in onze harten verbergen ik vertrouw je het land toe dat we samen hebben geschapen laat ons daarom zoeken naar een ruiker hemel laat ons daarom vinden een droom schuilend in onze handen samen…

als adem witte wolken waait langs lusteloze luchten dan dampt prachtig przewalski paard van vogelvrije vluchten als aarde groene grassen geeft met machtig mooie mossen dan drinkt de vliegensvlugge vink bij bont beboomde bossen als avond rode ruikers ruilt voor vederlichte veren dan danst de zomerzotte zwaan met maanverlichte meren…

daar zingt een hoge es gekromd door jaren wind boven op een bloemenlint en langs de landweg in een geur van peper bloeit een lijsterbes de witte dovenetel loert pisnijdig naar het geel van boter- en van paardenbloem kijk hoe langs het ovenbuur wit en lila de seringen welriekend naar je ogen dingen een liedje om te zingen een ruiker…

bloem onuitgesproken woorden aan elkaar en geef haar dit boeket dat nog geurt naar het korenveld waarin we vrijen met de zomer de papaver houdt nog zijn rode blaadjes en bewaart net voor de oogst mijn jeugdliefde mijn stille droom mijn intiem verlangen hier op het slagveld uitgedorst, doodgeklopt omgespit en begraven ze legt de ruiker…

ouds voor schoon bij was gekozen bij Toetanchamon in pyramide gevonden 'n parfumkruik lavendel in z'n tombe is er de tuin van eden op nageplozen adam en eva namen het struikje mee zonder lavendel voor geur geen leven beseften ze eenmaal buiten gedreven in de olie tegen pijn en zielewee twijgjes maken geesten sereen in tijd kussens ruikers…

tussen je warm bloeiende bloemen vond ik soms de prijs die wij betalen voor doorzichtigheid waar leven sprankelt in balans is kou de andere kant van het altijd groen tropische land er bestaan geen ruikers ijsbloemen geplukt uit permafrost soms schildert strenge vorst buiten ze strak op onze ruiten samengaan belemmert groei…

Schemering valt over witte rozen de zon scheen wit, was gastvrij, de muzen ontweken mij, in tussenpozen naderenden ze mij, met hun lange schaduw aan hun zij, een tak, met in sneeuw gedoopte loten viel als gepoederde basterdsuiker uit de zwarte gaten van een ster, de ruiker van de sneeuw wordt vers gestrooid uit vele eeuwen ver, ijskristallen…

ik leg witte bloemen op je schouders kijk met ogen die nooit hebben liefgehad zoveel moet ik nog leren over het prille fluister van sterrenbogen het teder voelen van een dromer je geeft me nachten in feeënblauw ademt mijn adem in wolkendauw je spreekt me over verloren tover en ruikers vol rozen over het nevellied…

Het is verdampt in de vooruitgang alleen in omzien leeft het voort de dood wentelt zich op de wang en rust in het vergane oorlogsoord Waar het leven lachte, soms ook bukte zijn hart gloeide en hij een ruiker plukte.…

De dagen gaan met ingehouden tred van late morgen naar vroege avond terwijl de laatste rozen bloeien en ik alvast een ruiker najaarsbloemen heb gezet om niet al te treurig te zijn. Er is zoveel vreugde, maar ook zoveel pijn.…

De vlakte, een fletse ruiker en de lippen droog; sterren vallen als dauw. Gestalten jagen woest: saters in horden; en hun grijze adem is zichtbaar. Nimfen, bloemwit met groene haren vluchten in 't bos, hijgend, In de nevel de syrinx en op onze mond, week en dartel: Pans fluit. - ---------------------- uit: De boog (1917).…

Jij bent een stralend licht, een ruiker bloemen, een hand in een hand, een krachtige band.…

Bomen pronken met hun witte winterbloei , Op het raam kleeft een schitterende kristallen ruiker en de slapende weiden zijn bestrooid met poedersuiker.…

Daar hangen alle ruikers die ze krijgt van haar bezoek op feestelijke dagen. Gelijk men aan een snoer de parels rijgt, schikt zij de bloemen in diverse lagen. Zolang de nagel niet met lossen dreigt, bewaart ze, om 't alleenzijn te verjagen, elk souvenir dat naar gezelschap neigt.…

En hoe zit het met de ruiker bloemen geurt die net zo aromatisch en bedwelmend als er geen snuffende neuzen zijn om hun reukvermogen mee te plezieren…?.…

Met zoveel bloemen uitgestald als een ruiker in het paradijs, win ik opnieuw de hoogste prijs voordat de nacht vervolgens valt. Hoe moeilijk is het te bevatten dat een mens aan dingen went, een avond als deze niet herkent als een diadeem uit vele schatten.…

Gladde keien zijn overgelopen, waar tussen onkruid is verschenen, mensen zie je niet, gestorven of verdwenen, je ziet het aan een doffe zon, het licht vetrok met de staart tussen de benen, het hangt in de lucht, een ruiker die is bedorven, huizen als verlaten weduwnaar, de wind veegt de laatste hoop van het trottoir, over veld, de wereld…

Mijn mooiste woorden wil ik aan je geven gepoederd en met suiker een bloemlezing als ruiker gegeven vol vertrouwen een rots om nieuwe zekerheden op te bouwen om ooit te landen daar waar onvoldoendes niet bestaan, maar iedereen gewoon ongestoord en onbekommerd een eigen juiste weg mag gaan.…

Stralend lachend komt ze op ons toe Dag zon; deze geurige ruiker hoort jou toe.…