Netgedichten

netgedicht (nr. 26.325):

Ruiker van suiker

De dagen vallen over wilde lotussen,
de zon scheen wit, was gastvrij,
zoals jij, maar de muzen ontweken mij,
om in trage tred te naderenden met
de lange schaduw aan hun zij, met
boeketten van in sneeuw gedoopte
loten, viel als basterdsuiker uit heldere
sterren van je groene ogen, geplukte
ruikers uit je haar verstrooid, het kristallen
poeder waarmee ik schrijf worden grillig,
een andere vorm gekozen, bedekt een
tijdloze deken alle gebreken, verstuift
een dunne laag in nieuwe zonden, niet
moedwillig, maar uit lieve nood gebonden,
waarin de zoete passie zichzelf ontbloot.