Alle inzendingen over schemer

Schemerige, schimmige gedachtespinsels met de wind mee, verwaaid en geland. Uit alle hoeken en gaten schieten verzinsels voorbij, zonder enig verband. Benauwd balanceren op de ladder naar een oneindig alziend oog. Aan de top van de driehoek geen woorden voor betoog.…

was het Wessinghuizen of Ter Walslage waar wandelaars wonderlijks zagen een boerderij in vroeger dagen afgebroken er was alleen struiken en gras in de schemering kwamen stemmen schuurdeur die piepte rammelende emmer vrouwenstem riep de kinderen die speelden op de deel de dorsvlegelslagen knarsen van een wagen een blaffende hond boerderijgeluiden…

Zo word ik, man, toch nog een vrouw; ik die van rood houd, word een blauw; ik die van dag wil zijn, een ding van avond met in de schemering een rode streep, die duidt op wind, tot ik het licht van mijn eigen vind en met mijn rood sla naar dat blauw en ik mijn man graaf uit die vrouw.…

De schemering van de dreven wentelt over het akkermaalshout laatste vogelkreten. Wolken in stilte, de aarde rood doorsneden.…

te verdragen zoveel geschreeuw en voeten die over hen heenlopen het aanzwellend geluid houdt niet op vrouwen die de dood proberen te ontwijken stikken in het gebed kinderen verliezen hun taal als uitgehongerd ongedierte enkel de lage, stenen muur blijft staan 'nie zapomnij o nas' fluistert een vijftienjarige jongen terwijl de schemer…

Hij zit, zeer wit, tussen de scherpe stenen van de eindmorene, zijn oren gespitst vangen de stilte, het geluidloos zwerven van de poolvos boven hem op de gletsjer het zweven van de sneeuwuil in de schemer. Dit is zijn wereld, hij is tevreden met zijn vacht. Zijn sterke achterpoten trommelen bij gevaar.…

dit vormt mijn uitkijk over gedachten, aldoor in wazige beelden die om aandacht vragen en wel zo dat zij herinneringen zullen verzachten ik zie ze in schemerig groen, in wezen doorheen de brede hoge heg, waarin ik het verhaal kan lezen vaak nog door een rozenboog onderbroken alwaar het niets een blinde ruimte schept die mij verstilt, of…

Dit zijn dagen Van blijven duren Dit hier en nu Van zomer die zich niet gewonnen geeft Van sloomheid waarmee de uren Schuiven naar vroege schemering Dagen Waarin een zwijgen besloten ligt Om wat daarna Maar nu nog niet Dit zijn avonden Van late stemmen En ergens de echo van een lach Avonden Als een tableau vivant De droesem in een een…

op blote voeten schuifel ik door eeuwenoude gedachten in de zekerheid dat niets de erbarmen kan dragen die de schoot der liefde in een welkome verlangen kan behagen nu zit zij aan mijn zijde terwijl het weten knaagt want hoelang zij de pijn kan behartigen in de spraak waar geen spoortje angst haar van het weten kan ontzekeren de schemer…

Geslaakt als woeste kreet, wanneer de schemer winterdag afsluit Als hij - bij één verlies te veel - zichzelf verliest, zich overgeeft aan wat de schemering vergeeft… Met ’t restje jeugd dat hij nog heeft heeft niemand hier ooit overleefd. De pastorale necropool hult zich in spectrale stilte.…

de wind zacht fluisterend door mijn haar de bomen zingen een lied wat alleen ik kan horen dus blijf ik daar zwijgend staan mijn handen op de bast van een berk zoekend naar het echte leven de gouden stralen van de zon beroeren haar ook al is het dan maar even als ik achter een rots, de zon zie verdwijnen blijf ik daar nog even in de schemer…

Ik herinner me de zon Die bloost in de schemering.…

Halve sikkel, helder, avondvolle maan schemering neemt ruimte, ademt donker lucht zonnelicht verduistert nu haar laatste zucht in de huizen gaan elektrisch lichtjes aan zie de bomenrand, het einde van het bos boeren stoppen met hun werk, ze zijn bevrijd want de oogst is binnen, alles net op tijd ook het laatste rood verdwijnt, de nacht breekt…

Toen de schemering de mensen naar binnen riep en het licht gebroken deze dag verliet, opende ik met groeiend verlangen de deur die een toegang tot het onwaarneembare schiep.…

laat het warm zijn schemerig en stil alles gezegd niets meer verwacht pleisters gelegd op alle wonden morgen pas na de nacht betreed het land van melk en honing schuif voor het binnengaan nog even het gordijn opzij maak met tedere vingers tranen op het raam en groet de maan en sterren die van de hemel zingen spring in zachte veren…

Jij bent mijn eerste kievitsei en kwikstaart over mijn palet ik vind je in de lentewei en in mijn winterbed Ik voel je gloeien in de nacht zie flanel en zijden kant in het schemer fluistert pracht en alles in mij brandt Al is de morgen nog zo pril jij bent er vroeger dan de zon vredig adem je de wereld stil en ik nip uit jouw frisse bron…

oevers met wallen bruin van d`r gezemel in purper schijn van zonnehemel haar dorre klauwen in gebed De brandewijn is al verdampt toch blijft vergane glorie wenken ze prevelt zonder na te denken geheest accent, bekroond en stram Ze dompelt polsslag in het blauw laat daar haar slinken verder rijpen zonder het helder te begrijpen In schemering…

avond ademt zwoelte tot dampen krekels smeken een melodisch gebed dat gevat in ‘n aromatisch bouquet verglijdt om gittering te beklampen maanstof sprankelt mystiek in het meer dat – wiegend in loverbedding - gesust in de omarming van leliën rust en mijmering drijft in de atmosfeer de maagdelijke nacht hult zich verlegen in bloesems van schemer…

Zandloper Stemmen zijn in de schemering verstomd, de handen die hem keerden zijn vergeten: woestijnen tijd in zandkorrels gemeten. Het uurglas in zijn onaantastbaar weten mat fluisterend hun laatste maten rond.…

De vrieskou van haar lippen De lentebries die ritselt in de buik Haar ogen dwalen in de schemering De zon heeft me luidkeels bestolen. In haar bloed dreven ijsblokjes (“Bloody Mary”) Wrok nestelt zich en gloeit en wacht Zij wordt volslagen knetter Nu ze haar vijand ontwijkt. De vrieskou van de stem Vuurwolkjes in de vuist.…

wind zacht fluisterend door mijn haar de bomen zingen een lied wat alleen ik kan horen dus blijf ik daar zwijgend staan mijn handen op de bast van een berk zoekend naar het echte leven de gouden stralen van de zon beroeren haar ook al is het dan maar even als ik achter een rots, de zon zie verdwijnen blijf ik daar nog even in de schemer…

Schrijf vandaag zeg jij over de naaktzadige de blauwe lipbloemige de afdruk van geuren het gezicht dat ontroerd over hoe mijn handen jou ontdekken het blote spelen in de schemering hoe gulzig je uit mij eet en jij zingt in mijn slaap Schrijf vandaag zeg jij hoe we vochtig liggen te zoenen strelen hijgen bijten in eenzelfde blindheid…

vaak zie ik de werkvrouw schreien wenend komt zij de kade af ik sta dan voor het venster wend dan dra mijn ogen af zie haar het werkhuis binnen gaan met een droef en rood gezicht zie haar te moede ruste staan in het schemer avondlicht hoe boent zij niet de boenwas poetst zij koper, haalt de kachel leeg slaat met kracht de loper eerdat…

ik heb de wolken niet geschoren dat deed de wind in onderkanten plat met donker afgevlakt mijn macht reikt niet over dag en nacht weet van de schemering was al vroeg het kind van iedere rekening speelde tussen zwart en wit wist van geen wijken grijzen zag ik niet zij hadden geen gezicht het naamloos land van gaan en komen voedde…

er hangt een lachbui boven een vergeten regenjas vol verstild verlangen naar een zilveren meisjeslach kinderen spelen tikkertje in het park, de schemering voorbij tot zij roodgeblost berispt door tijd en moeder heerlijk slapen gaan vader leest een sprookje voor over wat er ooit eens was door het open raam waait een koele zomerbries…

van verre ten hemel rijzend het einddoel van de pelgrim die onder in de stille reus schamele heilige resten aanbad engelen van de kerk daarboven die met hun zachte glimlach de oude mystiek beschermden tegen barbaarse granaatscherven in de hoge gewelven is de schemer speelt het orgel een tere fantasie daaronder fluisteren kleine mensen…

rode raamluiken schemeren door de kale bomen een hond blaft achter de deur door de hoge ramen valt het licht op twee rode uien en een kruik met een mesje krabt hij een laagje van de verf weg de poes op een keukenstoel tilt traag één ooglid op hij struint wat door de tuin en kijkt naar een boom, de gevel, de lucht de zintuigen geopend…

in deze schemerige bossen waar de geest van ‘t verleden zelfs huist in de ruwe schors van eeuwenoude statige eiken wind raast in de toppen verschuilt zich ruisend in ‘t eeuwige groen van statige bemoste sparren zwijnen spoken hier rond zwart smakkend knorrend elke geest vlucht jammerend tijdens hun nachtelijk maal in de morgen resten…

er zijn kamers dicht bij jou, zoals eilanden in woorden gezichten en kalenders en de ontdekking van schemer, wachters in een wieg rondgezonden omdat het sterven geen witte kant bedekt en eeuwige bloemen niet aan passiebomen groeien niet op maandag en langs voetstappen van de aarde maar in poëtische regenvlagen; het vruchtwater…

wind waait zoute druppels, het raam knarst zwaar om de wanhoop van de dingen ik staar voorbij bomen op de weg en het binnenwaartse zwijgen dat machteloos om de schemering valt zich in schaamte nestelt en in nog meer zand in mijn ogen ik zie vreemde witte vogels vliegen doorheen verlangen en de waarachtigheid van de nacht ze leggen…