Alle inzendingen over schemer

Dag en dauw laaft zich in het schemer vol duister, absorbeert schaduw. Groots en wreed de mens onvoorspelbaar grillig lot, z’n grootste dwingeland. Slepend teloorgang volmaakte zinneloosheid, van uitgeleende tijd. In aardse spasme ruist de zilte branding na, in dwingend orgasme.…

Spreekt hij de mythische voorspelling uit, steekt al zijn geuren in het verlangen van een bedwelmende wijs, te ontwaken in de schemer van symbolen, zwervend door het minnespel van drank en spijs aan de tafel van het paradijs aangeschoven tot hij mij de lust en blinde ogen sluit. “Reizen door de liefde is een onmetelijke Odyssee.”…

feestgebeuren De ene olifant werd vijfentwintig jaar Dit wordt feesten reken maar Ze stonden op hun achterpoten te swingen Alle andere olifanten gingen liedjes zingen Er werden smakelijke hapjes geserveerd Ze mochten smakken dat hadden ze geleerd Het werd als maar later Ze dronken limonade dus ze kregen geen kater Kwam na het vallen van de schemering…

Traag breekt schemer door ochtendnevel hemel kleurt reeds rood in morgenlicht steeds duidelijker tekenen zich contouren vormt zonneschijn een schoon vergezicht vanuit de stroom stijgen nog de dampen waarboven sierlijke witte vogels zweven ontwaart men langs oever pluimen riet zo’n ochtend beleeft men het mooiste leven aan elke twijg van…

begeeft en al wat er in onmin leeft verdwijnt in vuren armen De driften worden drooggelegd De hitte danst haar vuurgevecht zonder zich te warmen Het dansen om de hete brei van zuiver as tot dood getij komt nu met rasse schreden Als Prometheus zijn zin verlegt, totaal zijn strijd heeft opgezegd wordt Tantalus verleden Kunstwerk: ' Schemering…

soms zie ik in je ogen de schemerende einder als grens van het heelal waarachter woorden vallen al mateloos matig in getal traag verdampend in een onzichtbare meander en kennelijk onlogisch slingerend rijgend; de vlakke echo spiegelend van wie dan ook of jij, de ander op de schouw tikt de pendule weer de herinnering uit jonge jaren…

midden op de dag waren we onverwacht onder dak ergens in ons leven in het kruis dat schemerend over het patroon vloertegels sluit teken van geloof warm licht zonneveren in het schip stoelen op paden aan een straat recht ontvangen genade je hand wandelt even over een rij kaarsen waaraan donzen vlammen ontspringen voor bescherming…

De lange gangen Vol schemering en half-gedoofde stappen Doorsnijden hersenen en huis, behangen Met kille doeken en met lampenkappen. Het zolderraam dat oorverdovend beeft Wanneer een vrachtauto passeert, ziet uit Op een verlaten park.…

hebben verlaten met het geluid van dode boeken ontmoedigd op weg naar de zon in hun duistervlucht over de meren waar zwanen dromen over dronkenschap en het lied dat hier weemoedig klinkt als ik weer terug keer naar de kelder terwijl de meid het zolderraam opent bedenk ik mij, deze keer helder hoe het afscheid bij me is in de zilte schemering…

In de avond als de dag mijn valscherm heeft doorbroken en lijnen staan gespannen op de kaken van mijn zegel, boogt mijn woordenschat langs het kruisen van dag naar schemer Hoe trouw mijn moed me ook terzijde staat, laat ik ver mijn nagelriemen zinken in de palm van het vijfzijdig blad dat als een perfectionist aan me hangt, het leest mijn stil…

Door 't rietgordijn, dat in de kamercel Gevangen houdt warmgouden schemering, Zwevende en bevende als een goudkapel, Verdwaalde een zonvonk, uit een kamerding - Kristal of koper - toverende een wel Van kleurenvreugde en stralenflonkering.…

Er was geen enkele schemering van bewegen, geen ijl gerucht, geen lichte fluisternis. De kamerdeur was door één aangelaten, ik zag een uiterst dunne lijn van licht dat gedempt geelde op het trapportaal. Dan – tussen ademhaal en ademhaal – of twee onzichtbren een vertrek verlaten, ging de deur tweemaal even open-dicht.…

of achterkant; dit is niet de tijd voor een besluit het liefste valgewicht zoekt hemelloze aarde, omarming zonder lichaam, dit is een blad- verliezend bos, geen tuin van eeuwigdurende lente, het glas dat mij doorziet is hard en doorzichtig, als een kort moment tussen gesloten wolken die altijd onderweg zijn het is nog te helder voor schemer…

Leg nu ook af waarachter de wereld te voorschijn komt In de schemering van dagen de verlossende toon van het wentelende woord in de zomen van begrip genaaid.…

je raakt terwijl ik door de branding stap jouw voeten in de oceaan zijn slechts een zee met golven en wat wittend schuim van mij vandaan lange benen stappen trots door zand en op de rots je blik voorbij de horizon treft mij in ondergaande zon gedachten dansen rood geboren uit dezelfde schoot je beeld wordt zichtbaar in de schemering…

Tussen schemering en dauw ben ik een onbestorven weduwnaar of ben ik toch een weerwolf, de wereld heeft er 't raden naar.…

staat haast niets meer wat er stond Wat ik verliet heeft mij onzichtbaar ook verlaten Als ik er kom en mijn verleden naspeel Kijkt alles me bevreemdend aan met steeds een nieuw gezicht Alleen de kerk en de rivier Alleen de oude maan en bomen zijn nog hier Als ik er kom smaakt alles naar een onvermijdbaar later Ik wacht dan op de schemering…

Jouw handen en haar roken nog naar de herfst, je gezicht was vaag zichtbaar in de schemering, met verwachtingsvolle ogen, als die van een meisje, keek je mij aan, alsof alles alleen van mij afhing.…

Noordenwind zwiert fladder vlerken aan `t plooigespannen hemelkleed waar ze door zuchten zwellend sterken in vlagen snikkend kinderleed Het vragende ‘waarom’ jaagt smeken wervelend, dolend door de natuur waar kalme wateren woelig breken met het zonlicht in het laatste uur dat in schemering met stormen vecht die bevroren verdrinken…

je koude wangen De kaarsen worden aangestoken Om je lichaam heen Het afscheid is van ons samen De hele nacht blijf ik bij je Totdat het morgenlicht er is De reis gaat beginnen Jij alleen weet de weg Ik geef je mijn liefde mee Een foto en mijn tranen Als de kist zich om je sluit De deur van het leven Gaat dicht Een lange reis in schemer…

het kleine meisje met de bal danste door ‘t gras (ik droomde nog, dat ik dat was) en vlinders waar je keek, het leek een spel van regenbogen witte wolken wiegden langs strak hemelblauw schaduwen bereikten de fietser langs ’t water hij voelde het niet, pas later (toen de regen viel) en de uitweg al vergeten, nog altijd niet te laat paarse schemer…

mijn hand glijdt sensueel over jouw zwarte sexy shirt langzaam naar beneden je billen strak in spijkerbroek wiegen zwoel op het ritme van de nacht een stem uit de verte fluistert duivelse verlangens bevangen door wellust geef ik me over aan mijn lijf dat begeerte verraadt in schemer van de maan verschijnt een gloed op mijn melkwitte…

De ochtendstond is amper uitgedauwd - zijn gloren daagt in sterkte reeds extremer de eerste bundels licht zijn al ontvouwd achter de sluierzone van het schemer – als, in omarming van het jonge groen, een koppeltje zich innig en tevreden verliest in lokken van het pril seizoen waar beiden lusten vol verlangen treden als zij verliefd in hoge…

De frisheid in je longen is van damp, is van dauw Morgen door merel bezongen Wij samen alleen tegen kou Een uur overdag, een avonduur, een uur nat, een uur droog maakt je vrij, opent wegen Geen grens, deur of muur De akker glanst in gloed van avondrood en zomerzwoel Schemer door reebok begroet We weten: straks is het koel De lucht…

Doorluchtig door de regen getemd, ben ik gelaten, maar vooral alleen, misschien wil ik het zo laten, mijn kijk geremd, door met waas beslagen ramen, zie de lege straten, scheen licht uit met kaars verlichte huizen in schemer, het donkert om mij heen met het potlood, waarmee ik schrijf, kauw ik me naar het einde, herken de smaak van zoethout…

Licht gedoofd omdat de schemer mij belooft dat hij zal troosten wie hem mint en ramen dicht opdat de wind geen schilfer uit mijn denkpad rooft.…

aanvaard mij in het lijden aanvaard mij in het gaan want zachtjes, heel zachtjes vreest hoop mijn eigen naam raak mij in de schemer of langs een late weg het stille zal steeds luider slaan in’ t zwarte weefsel van de waan zie het trage op mijn ogen de woorden die ik achterlaat de dood zal jouw rivieren breken in de bedding van ‘t blauwgebleekte…

De ster van Bethlehem leidde de drie wijzen naar het westen vol belofte maar misleidde hen te Jeruzalem eer zij tevreden stilstond boven de gezegende stal dit geëerde hemellichaam verloor ooit een spitsje het doolt nog door de wereld lopend in grillige schemer zie ik vaak die vonk verschijnen soms brandt ze als smidsvuur binnen mijn…

Alleen in volmaakte stilte in de opgetrokken schemer praat ik zachtjes zittend op jouw graf, 'k heb veel te lang in angst geleefd maar toch ben je altijd voelbaar roepend en vragend aanwezig, maar er is iets, iets ongrijpbaars met vergezichten - zo ver dat dwars door het heden breekt, daarom probeer ik te ontsnappen aan de…

Nog verholen in de uitgewaaierde schemering van het stroomgebied waar de woorden vloeien komen luchtbelletjes aan de oppervlakte, zoals schuim op een droge mond kan groeien. Al knetterend en flitsend laat de hemel een lichtspektakel boeien, tekenend de magie van dat ene woord dat stilte verbrak met aardedonkere stem en licht accent.…