Alle inzendingen over schimmig

In opwindende vleugelslag Door schimmige contouren Op plekken waar nectar opgeborgen lag Je tong menig bloemkelk zal beroeren Nachtvlinder dansend in je vlucht Jouw ogen maken mij bewogen Menig vleermuis zoekt je in de lucht Door maanlicht aangezogen Maak je pirouetten maar door de nacht Van de kamperfoelie richting vlinderstruik Je bewegingen…

mijn slaap was kort vannacht warrig waren de gedachten die bleven schimmig in onbekende verte hangen ze zijn dan moeilijk te duiden, of er nu engelen zongen dan wel sissende giftige slangen zich in het bewustzijn dwongen zeker is dat een zware klok het zesde uur verslaat en terwijl een zebravink ontwaakt neigt de hemel naar ontluikend…

nog had hij met restanten oud geloof zijn land het kleine altaar kunnen geven waar hij zijn momenten van intense stilte zou kunnen beleven een rustplaats voor de schimmige wegen van zijn nachtelijk autobedrijf dat er volgens de autoriteit helemaal niet mag zijn en nu gemangeld wordt door recht en criminelen in deze heksenketel…

Verwonderd zoekt zij langs ijzeren wijzers van de comtoise naar gestolen tijd monotone tikken brengen adem noch uren dichterbij helder wordt plotsklaps het laatste beeld alras schimmig vervagen ooit gesproken zinnen donderslagen komen in de donkere uren veel later het verlangen naar de herfst schiet door haar heen als hete…

In alles zit de stelligheid maar zelden laat de gestalte zich ontwaren Zo ook de wind die jaagt tot het waait en de dood met takken uit de kruinen slaat Zo ook zou het afdichten van holte moeten zijn tot het beurse uit de lippen valt ietwat van vergankelijkheid verketterd is wankel terend op slechts een paar schimmige woorden met enig voortbrengsel…

ik zag de schimmels draven de bosrand langs gemend door vaste hand ouderwets getuigd de kar nog zonder veren een schimmige koetsier geen enkele passagier het was alsof de film bleef haken beelden braken zonder de werkelijkheid te raken ik voelde spanning in de bomenrij een opgestoken wind bracht vreemde geuren dichterbij nog…

de aardse vlaktes voelden wat bevroren veel grijze lucht met schimmig wit slierten zweefden vanonder naar boven de hemel oneffen, leek omgespit de zon was weg, ik had het koud alles draaide er nu omgekeerd mens en dier waren benauwd de lucht werd ijl, geterroriseerd een engel kwam vertellen in paniek dat we straks allemaal gaan sterven…

dan ook niet geronnen - spinnen eten om haar vlinders te vergeten liefde beter gewaardeerd schimmig achter schermen niet gevuld de termen niet bezwaard gerelateerd…

wolken kwetterende spreeuwen vervuld van felle onrust zwermen in het late zonlicht een vreemde kilte ruist door de bomen met lange schaduwen herfststormen komen razen en jagen door dorre bladerkronen luchten vol woest weemoedige muziek zoete geur van afbraak op mistige ochtenden ontwaakt de wereld traag onder een deken van schimmig…

schimmig vanavond jaagt die mist de velden de maan sluipt terug in dodelijke bomen nu is de grote rafelaar gekomen een herfst een doodgaan een gekwelde smeekstem hoor... ademend beweegt de aarde van heimwee om mensen te bezetten met een adem van verdriet om koeien zwaar en zwijgend in zich vast te zetten als schepen, vastgegroeid aan het…

Ze volgen kronkelige takken vanuit de hersenstam die zijn voedsel haalt via schimmige wortels uit verstilde wateren in de diepe ondergrond van het zoetzure verleden Ik vlinder achter liefde aan op zoek naar een nectarbron bemest het eeuwig zuur met schone zoete zaken overstem het zwarte suizen met een vrolijker lied blus aldus de meeste…

Te vroeg voor alcohol, dat kon zelfs dat hippe baardje niet loochenen Je relaas was schimmig en vertrouwd als de geur van jonge runderen. De maan, schuin boven het nagloeiende weiland, verlicht nu genadig je povere silhouet.…

Ergens wacht hij aan de schimmige overkant. Hoeveel kraaien zullen hem vergezellen Wie van ons neemt hij mee? Een zwarte engel achter dichte bomen Zal iemand van ons halen. Wie loopt op zijn laatste gras Naar een drijvend bloembed op het water?…

Verwaaide bomen omringen mij als schimmige fantomen Hier tast ik naar mijn jeugd en alles wat ik in het leven zo heb liefgehad maar dat me door de tijd wreed werd ontnomen Mij stotend aan met mos begroeide stenen zoek ik de wereld die mij is ontroofd De bomen druppen kilte op mijn hoofd en struiken slaan hun doornen in mijn benen Fel…

Een donk’re aswolk drijft naar ’t vasteland. ’t Mag nu wel stoppen, naar ik hoop Het eiland heeft iets schimmig, lijkt een spook Gaat soms in IJsland alles op in rook? Een aswolk afkomstig van de IJslandse vulkaan Eyjafjallajökull drijft naar het Europese vasteland. Het vliegverkeer in Europa ligt stil.…

Wat wekt het verlangen naar het opvullen van de schaduw schimmig spelend in het zicht grimmig wachtend op verduistering van het levenslicht? Wat doet het verlangen ontwaken naar het voelend lezen van een laatste gedicht?…

Ik wals in schemerlicht tussen nacht en dag en streel het schimmig beeld van ochtendglore, waarbij zonnestralen in nevelige wimpels door het nachtelijke wolkengordijn boren.…

Schimmig, zo maar is zij daar. Kordaat en rank op de been schrijdt zij in opgewektheid langs me heen en glimlacht met ogen grijs van de staar. Mijn moeder ziet me niet. Passé de tijd om duistere pijnpunten uit te praten, het heden voor het verleden te laten onder het mom van de verdraagzaamheid.…

zon rust voldaan Willem recht zich nauwelijks hij wacht op nachtlucht hernieuwt zijn krachten draagt wat hij liefheeft en bouwt verhalen als Babylonische tuinen van hem leer ik fluiten maar zingen mag ik niet Willem houdt van wrakke woorden van schimmig tussen lijnen van bibberaties op vreemde huid met glans verslaat hij zijn…

In het nachtelijk duister komen zij ongevraagd ijle bezoekers uit koud en schimmig duister opdoemend zich beeldend in onzen gedachten zij die bij ons willen zijn met klagend gefluister nachtelijk aanvaarden van hen die wij zijn comprimeren zij kil met wazig aanschijn zoekt de eenzame ziel in rusteloos dwalen opkomend verschijnt zij angstig…

Wandelend door de nacht kwam ik een dame tegen een parel zo schitterend verlegen herkende ik haar Lady van de liefde schoonheid troostend in schimmige nacht nam ze mijn te grote hand en ik vertelde haar met zachte vingers ‘iets harder door verlaten nacht‘ mijn angsten teleurstelling onmacht ‘ik dreig een kluizenaar te worden de harde…

wind snoeit dode stammen over mythische velden waar druppels bloed van schimmige helden in het ijzige morgenrood kappen de doodstrijd breekt los; scherp geslepen zwaarden zijgen in de geur van warme huid als uit honderden monden kreten verbranden tegen de verbasterde lucht herhaalt het kletteren het duivels vuur boven bange ogen…

als ik ben, gelijk de doorsnee mens en dat ben ik wijk ik niet af van uw goed en kwaad of lief en leed in luiheid en verboden daad als ik mens ben gelijk allen ken ik u en speel ook toneel met geopend doek kijk dan de zaal in gevuld met uw zielen maar door de belichting blijkt dat een schimmige look oh zeker, ook ik…

Reine vreugdetranen aan de struiken omsluiten schimmige koepelpaleizen, die langzaam, zacht, wazig blauw ontluiken, trillend ineenzakken, weer verrijzen, hun wezen beeldend laten gebruiken door beitels der menselijke zienswijzen.…

Schemerige, schimmige gedachtespinsels met de wind mee, verwaaid en geland. Uit alle hoeken en gaten schieten verzinsels voorbij, zonder enig verband. Benauwd balanceren op de ladder naar een oneindig alziend oog. Aan de top van de driehoek geen woorden voor betoog.…

ik heb het landschap uitvergroot groen in duizend tinten op maagdelijk linnen gladgestreken maar aan pigmenten kleefde dood wilde het vitale en de oerkracht van de zee weergeven golven vangen in hun schuimig grijs zelfs geen waterspat bleef hangen zag de storm schimmig jagen voelde uit donkere wolken regen vlagen striemend pal in mijn…

Of met gitaar en drugs op zak in een schimmig café staan, zwarte kleding en zwarte lijnen om de ogen. Liever dat. Vandaag heb je de trein gepakt, naar een witte wolkenplek waar bloemen metershoog samen met kittens en paarden zingen.…

door takken vol schimmen mistige flarden schijnt de nieuwe dag haar lila licht heeft de zon zich vergist zie ik door schimmige takken flarden van mist alleen de nacht die zich verschuilt voor de werkelijkheid een tak zwaar en rijp breekt valt op de grond mist mijn hart rakelings mijn god…….…

Op een klein donker stadsplein brengen oude gekrulde straatlantaarns hun flauw schijnsel nederig over het ontzagwekkende hooggezeten Neptunusbeeld dat men ziet met de ogen van een pas ontwaakte slaapwandelaar zwijgend kijkt de baardige zeevorst langs schimmige gevels ergens onder zijn geweldige troon murmelt een watervalletje vertolkt bedeesd…

Ze haken niet naar eeuwigheid noch malen Ze om iets hoogs en schimmigs als cultuur. Men doodt de tijd met oeroude verhalen. Niet kunst schept vorm, de vormen scheppen kunst. Men luistert hoffelijk hoe zich uit wind, Gebaar en ritme -woorden zijn een gunst- Opnieuw het al zo vaak gehoorde ontspint.…