160 resultaten.
Het anderhalfwereldspel
netgedicht
2.0 met 55 stemmen 205 ook andere gezichten kent
zoals de kabouters
en dwaallichtjes boven
het zwart water ven
dieper in het bos
de dansende elfjes bij
maanlicht op het mos
griekse mythen en
sagen in latere dagen
het glanzen is verdwenen
de spanning voorbij
volwassen mensen moeten
kinderrollen spelen
de rest zit zonder enige
fantasie te gamen
in het schimmig…
Zonder in pijnen te baren
netgedicht
2.0 met 5 stemmen 75 keurig net tussen de lijnen
zij zullen nooit verdwijnen
maar wij wilden meer
cirkels en lussen
draaien wenden en keren
alles in ruimte uitproberen
kiezen en voelen
met oog voor de juiste kleuren
harmonie en contrast
inspiratie vonkte op volle toeren
wij smeedden goud
volgens alchemistische
wetten doorbraken tradities
en jengelden schimmige…
transparant
hartenkreet
3.0 met 2 stemmen 666 ik weet niet
ik weet niet wat of wie
ik weet niet of ik ben
ben ik een slordig silhouet
bestaand uit louter vegen
haastig schimmig opgezet
moet ik in contouren leven?…
De geur van hel
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 108 ik speelde met schaduw
om de zon te ontlopen
het rechtstreeks contact
was mij voor even verboden
zag licht in vele
stralen traag neerdalen
in het schimmig koel bos
ik zocht het donkere op
verbaasd over de vele
verschillen in flora en fauna
waande ik mij al gauw
in een totaal andere wereld
waar duister zonlicht
als standaard verving…
eenzaam aan 't water
hartenkreet
3.0 met 7 stemmen 1.182 groen is de dag
hij spuwt mij wier
in mijn betraand gezicht
en ook het zwoele zware
middaglicht dat schimmig blinkt
in ’t goud van zon
twaalf uur schuimt in het riet
en ’t kolkt en klokt
uit diepten zijn adieu
’k lig roerloos stil
in ’t vochtig natte
en wil niet luisteren
naar de lucht waar ik jouw ogen vind
en witte wolken fluisteren…
Op zijn laatste benen
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 149 hij beent schimmig op zijn laatst
weet zich weldra knallend opgebaard in muizenissen
verlost van vrome nageboorte
te hoop lopen tafels vol
als door biecht verschoond
leggen groots geloften af
bij tijd getaande tempels
ontknoopt knallen kurken los
vrij van ooit gefleste geesten
roepen heil en zegen af
over koppige nevelvelden
terwijl…
Wat niet was
netgedicht
3.0 met 10 stemmen 358 Als het leven mooi is
Waarom voelt het dan oud
En als de zon toch warm is
Hoe is de dag dan koud
Waarom toch die leegte
Die spijt
En het verdriet
Waarom dat verlangen
Naar wat ik achterliet
Pijnlijke herinnering
Aan wat had kunnen zijn
Hoe kan de toekomst zeer doen
Die niet en nooit geweest is
Een schimmig droombeeld slechts nog
Een…
Samen naar de sterren kijken
netgedicht
1.0 met 4 stemmen 73 De nacht langs het sparrenbos
Herten treden uit
De maan en sterren boven ons
Een laatste roodborst fluit
Je voelt je op elkaar aangewezen
Samen heb je de nacht geprezen
Het schouwspel vanuit het heelal
Maanlicht boven het dal
Schimmige contouren van wilde zwijnen
Een das die de velden in zal verdwijnen
Je voelt een hand
En brengt elkaar…
Mist
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 156 Nog even en de zon neemt alles mee
het schimmig beeld, vlammend gewist
voor een schilderij van koeien aan een plas.…
Wolk van een Man
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 210 Hij die als een gedreven boei
Wars door de schimmige ondergroei
Van ons bliksemschichtig bestaan
Zijn pantergang is gegaan
Wiens dwarse vlerken zich ontvouwden
Tot een zinslijpend gevaarte
Van vliesvleugelig aangrijpende
Verlichtheid en klaarte
Hij de introspectieve extravert
Eigenhandig, gevoelig en ad rem
Die krachtens zijn bronstig…
Parel
hartenkreet
3.0 met 1 stemmen 172 Banjerend langs de straten
Op een bankje met een fles
Diepdoordachte ogen
Bedrogen
in de steek gelaten
Of gewoon alleen gebleven
Je moet overleven
Overeind blijven in je verdriet
Je anonimiteit
Is je realiteit
Je lach is schimmig
Je leven ijzig
De winden waaien
Vanuit alle kanten
Diep kijk je bij mij naar binnen
Net of je weet van het…
Levensmist
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 129 Loop door paden tussen schimmig nevelspel
Benieuwd wat ik zal zien aan het eind
Terwijl wind in dorre hout klinkt als harpspel
En achter mij bij iedere pas de tijd verdwijnt
Vol jeugd, voorjaar en zomerzon
Maar in elke boom groeit nu herinnering
En alles herleeft als toen ’t jaar begon
Kleurt duizendvoudig deze schemering
Doch voor en achter…
Peperstraat
hartenkreet
4.0 met 3 stemmen 133 Schuinonder zat een wijnhandel en verder op
zat een pottenbakkerij en een schimmig bordeel,
waar ik de burgemeester eens heb betrapt.
Onder mij woonde een Freud-expert van in de
vijftig, die ik hevig wantrouwde, waardoor
ik nauwelijks onder de douche durfde.…
Vermoeden
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 80 Jouw aangezegd scheiden,
genadeloos en plompverloren
Heenvliedende weken, traagzaam,
tergend treuzelend razendsnel
Gestadig slaapgebrek
Spaarzaam sluimerend verpozen
Gradueel schrikbeelden verdragen,
loochenen als non-existent
Door het krijten is mijn zicht beloken
Langzaam vervagend schimmig bestaan
Gedachtenflarden…
Tweezaamheid
netgedicht
3.0 met 9 stemmen 847 Wanneer vochtige nevel zacht
schimmig de dageraad begroet
terwijl vroege zonnestralen
licht lachend zoute zandkorrels
verwarmen, aanschouwt zij
spiegelend een nieuwe morgen
vingertoppen raken zwijgende
handen terwijl vurige lippen
passievol eenzaamheid, even
bezield in tweezaamheid, deze
zwoele nacht sprakeloos achter
laat in verbazend…
Mommespel
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 95 de taal van twee gezichten
fluistert woorden als ontbijt en beschuit
danst en huppelt met oude gewrichten
zwierig een wals, haar lippen getuit
zij luistert niet naar aardse zinnen
draait haar rondje iedere dag weer
weet van vroeger hoe te beminnen
hunkert naar mannen keer op keer
laat blauwe ogen rollen en draaien
geeft donkere wimpers schimmig…
Son-net
gedicht
2.0 met 13 stemmen 9.735 haar licht
in 't lichaam stort, blind van gestolde glans,
met bevende transgressie naar zijn trans,
doch voelt door bijstere nacht zijn blik gericht
op zijn in zich verzengd eigen gezicht
weerkaatsend hun oorspronkelijk dubbelnaakt,
of 't oog gesperd de waterspiegel raakt
waar de beminde knaap verdronken ligt,
dan duikt hij naar haar schimmige…
Het Heilig Thuis
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 147 Heilig Kruis
maakte zo smerig al het fijne
gaf een ander woord voor thuis
Hij streelde intens zacht mijn handen
bracht mijn hemel spontaan naar een hel
liet mij smerig in modder landen
speelde reine onschuld na het spel
Hij deed mij zwijgen onder dwang
speelde glimlachend duveltje ik verlos
vanaf die dag kreeg ik levenslang
hij besteeg schimmig…
WAT KOMT ?
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 942 Schuilt onder zwarte dennen een schimmig beest,
dat mensen aanspreekt, naar het moeras leidt?
Weldra dwalen in dit wonderlijke woud...
Mochten we dan op een lichtje bouwen,
een kaarsvlam, welke voor ons uit wil zweven,
echter niemands bezit is, zichzelf behoudt.…
VORSTLOZE WINTER
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 134 Hun geboetseerde stammen zijn bebloed
met verleden, dat zich nòg wil geven
aan des adels gestorven bevelen,
slechts droevig verzinkt, maar steeds schimmig woedt...
De hoge takken, dicht op elkaar gekromd,
omvatten leegte, kil onbewogen,
waarin verslagen geest neerslachtig bromt:
"Wat mag dit oord in de toekomst pogen?…
't GESCHIEDDE
hartenkreet
4.0 met 3 stemmen 272 In de angstwekkende, bewogen nacht
wordt het sterke schip Titanic verslagen
door een schimmig spel van nevelvlagen
met drijvend ijs vol onnozele kracht.
Als herten, verward door grote drijfjacht,
rennen reizigers rond, vloeken, klagen.
Voor sommige zwemmers mag hulp dagen,
honderden mensen zijn prooi der boze macht.…
VERVAL
hartenkreet
2.0 met 7 stemmen 1.020 Nachtwind fluistert om de schimmige bouwval.
Zuchtende takken, droeve uilenkreten
gedenken de tijd die dit oord roem ontstal.
Want nog mag het wijze duister weten
hoe vlammen hier laaiden bij kasteelbal,
waar feestangst steeds "trots der burcht" zou heten.…
NACHTELIJK ZUYLEN
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 109 Lampen vol glanzend groen bemoedigen hard
het verlegen roze, dat teer wil branden
naast lage schimmige loverranden.
Helder blauw schijnt verspreid: een verblijd hart.
De fraaie opwekkende verlichting
tussen zerken is een plechtig afscheid
van ieders verlopen aardse levensstrijd.…
VAN LAAT NAAR VROEG
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 23 Het duister heeft kunstzinnig verstand,
schept schimmige beelden uit stille dromen.
De nacht wenst dit houwwerk in te tomen,
wacht af, door zegenrijke geest overmand.
Zonneglans bekleedt de omringende haag
vol jonge, opgewekte uitstraling,
die nodend ritselt, ofschoon ongekend, vaag...…
MOEDER
netgedicht
3.0 met 24 stemmen 4.621 Een schimmig spook vol stilte
stolt in klamme kilte
tegen het behang.
Beverig, leunend op een stoel.
IJl en licht, zonder gevoel
wordt er frêle gekucht.
En dan een lange, lange zucht---
Een doodse, stille lach.
Haar zachte hondenblik
streelt mijn ogen; ik slik.…
Eiland
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 155 Flarden van verlangen
hinken op een gedachte
van leven oeverloos
verder niet ziend
Spoelen grondzeeèn
de bodem los
van bestaan
het wit slechts
als schuimkoppen
Op grauwe golven
doet monotoon
motorisch geweld
het scheepsdek
verlangend trillen
Patrijspoorten kijken
schimmig van binnen
naar buiten slechts
achter druilerige
regengordijnen…
SCHEMERTAAL
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 113 Schimmige armen zwaaien met lichte zucht;
verlangen ruist voort, tot het vredig daalt.
Lang verdwenen tijd wordt teruggehaald
door het duister, dat schuchter hierheen vlucht.
Mensen uit aarden hutten leven weer,
stellen het heelal tezamen een vraag.
Sterren laten hun woord op bloemen neer.…
Vaak, als 'k aan mijn verleden troost wil vragen
poëzie
3.0 met 12 stemmen 1.225 Vaak, als 'k aan mijn verleden troost wil vragen
En, vlucht'ling, binnentreed herinn'ring's zalen,
Loop 'k wezenloos, afwezig, rond te dwalen,
Schimmige herinn'ring zelf uit vroeger dagen:
Muzeum, koud en stil, van sarkophagen -
Vergeten dienst van vrome wierookschalen -
En marmerpuin of leegte op piedestalen,
Die eenmaal Godenschoonheid…
Door blauwe gaatjes valt uit beukenbogen
poëzie
3.0 met 12 stemmen 1.179 Door blauwe gaatjes valt uit beukenbogen
Op dood blad spikk'ling van roodkop'ren vlekken;
Als soms, schuivend, ze elkaar schimmig bedekken,
Is 't, of ze levend uit zich zelf bewogen.…
Schimmen
gedicht
3.0 met 90 stemmen 37.548 Het schimmig verleden had me kwetsbaar gemaakt
Een blik vol afschuw uit een grimmig geweten.
In zijn ijzige ogen was mijn neergang ontwaakt
En vervolgens in roestige splinters gespleten.
Ik voelde me tot schim van de toekomst verworden
Als een ridder geveld door zijn bloedeigen zwaard.…