Alle inzendingen over schor

Zij beminde De reis trok zijn sporen Zij schoor mij weer glad d' Amuse Gevolgd door soep en hoofd en dessert viel goed Tijd leerde ons dat liefde voor elkaar levens dan juist schoort…

Waar mensen niet spreken spreekt hout en steen Over deze regels de zinnen van onder de schors Hier woonden werkelijk vele monniken, Kartuizers. Afgaande op houten splinters onder mijn hersenschors. Pot ik ze op met de vingers van mijn geopende handen…

Ik schreef je naam in een boom en de schors stierf af. Ik schreef je naam in marmer en de steen verbrokkelde. Maar ik schreef je naam ook in mijn hart en daar zal hij eeuwig blijven.…

Het kan toch zo altijd niet duren met de brandende uren mijn stem is schor, mijn ogen dor. ----------------------------- uit: Verzen (1890)…

Delila schoor bijvoorbeeld Simson kaal En ook trok men voor Helena ten strijde. Maar erger nog dan Helena van Troje Is als fatale vrouw Heleen van Royen.…

God van ontluikend, rottend groen Uit zijn bloed bloeien anemonen Hij barst uit de schors, uit gomhars (Het inteeltnest door Aphrodite bestraft) Zelfs de hel zwicht voor zijn schoon Zo wordt hij speelbal van godinnen Door een jaloers everzwijn belaagd Verraderlijk in het kruis gebeten…

Zwijgend langs het schimmige pad in een schier eindeloze rij schuiven ze langs mijn flanken vol scheuten, takken, ranken diep droevig druipend nat soms ook weer vrolijk stralend blij zien ze op mij neer, geen besef van mijn groeten en mijn danken voor al het stilzwijgend leven geen woord over mijn gedachten geen glimlach uit hun kruin…

Waar de schors Van de bomen Is gereden, De dader onzacht Tot stilstand kwam En daarna veilig Tussen zes planken Opgeborgen Groeit het nieuwe Leven, uitbundig en zacht Met mooie hoeden, Mooie stelen, Mooier dan je Ooit had verwacht…

Baudet vertoeft in zijn arcadisch heden, Ivoren toren, bolwerk van illusies Smeedt na een schisma alweer nieuwe fusies In zijn hang naar Hollands rijk verleden Op drijfzand bouwt hij zand- en luchtkastelen - Schor klinken daar Minerva's uilenkelen...…

Wel is mijn schors schor en hees en ik overschreeuw mijzelf dagelijks met kinderen en bladeren. Traag en moeizaam is mijn ringen en even moeizaam wen ik aan het snoeien van handen, de taal die mensen spreken. Uit mijn hout worden geen goden gesneden, ook zonder hen wordt mijn hout ouder.…

Voor als ik dood en dement ben het groen wat meer goud en zilver, de berg wat meer dorp en schors, het meer wat dieper naar villa's, de dalen wat kleiner en suite, de klokken wat dichter naar krekels, de wereld met uiterste precisie meegenomen in het schort van het meisje voor dag en nacht. ----------------------------------------------…

scheef staan de houten luikjes, waaien heen en weer met de wil van de wind scharnieren piepen hoorbaar schor haast in koor met het druppen van decemberregen op de dakpannen waar een vervallen nest onbewoond nat op een zwangere lente wacht, meer te kunnen zijn dan een hoopje takken…

Impulsief gaf-ie haar toen de V en hij stelde zich voor: 'Ik ben Bas van de Schoor,' maar hij schrok, want ze vloekte hem stijf. Het liep in het C voor Bas, die iets had, waar hij niet van genas. 'Zeg, hoe heb ik het nou? 'k Ben al X jaar je vrouw,' hoorde Bas, die vergeeLXXX was.…

Krom gevangen blijft mijn rug verlangen naar het groteske bos waar mos mijn voeten kust last berust in schaduwzijden hars gespreid met armen wars van schors waar dorst de zoete heimwee zucht op zoek naar lucht en kind van toen.…

rond de kerk en op de brink staan heel veel kramen kunst en kitsch zijn hier te koop en ook koek met zopie de dorpsomroeper doet zijn werk behangen met medailles toet, toet, hij roept zich schor net als eeuwen her Montmartre op een zandrug in het Gronings land…

Heel bewust haal ik adem en voel in het ruwhout van mijn lichaam oude tranen, van schors ontdaan…

ik loer naar beneden naar de dorpelingen in de sneeuw de sneeuw, die als een winterse streling hun gezichten streelt ik heb maanlicht in mijn ogen ruw en donker is mijn vacht als schors van de bomen waaronder ik wacht op de mooie herdersjongen zo maagdelijk blank en zoet van geur die het wit van de sneeuw zal veranderen in een bloedrode…

Dat zachte aandachtige in druppels en in traan om je mondhoek als rimpeltjes maan licht je lach prachtig in novemberogen over herfstbladeren heen krul je schors met lange benen worteldicht tegen me aan schetst je zwiepende stormhand naaktgestrekte takken tegen het raam vlieg je stil met uilenvlerken waakzaam nachtbezonken in haar…

Hij schoor z'n haar tot in de kruin. En de kip zegt BOEM! Dat is het leven van Joël. Hij spoort niet. Zeg nu maar vaarwel, want hij wil rauwe friet.…

In Zagreb werd ik bestolen, in Ljubljana door tram 4 aangereden, tijdens een buikonderzoek in Skopje werd ik per abuis besneden, wegens m’n povere kennis van de lokale taal schoor een kapper in Pristina me helemaal kaal … ik ga stoppen met citytrips naar voormalige Joegoslavische steden!…

Sneeuwvlokje Jij de boom ik de schors Samen het Boomschorsje Jij de dons ik het deken Samen het...Donsdekentje Jij de noot ik het dop'je Samen het Notendopje…

Via de spiegel volgde ik je bewegingen Mijn armen om je heen geslagen Mijn vingers door je borstharen Jij schoor je Ik kuste je nek Stond al die tijd op mijn tenen Je gebruikte geen aftershave maar babyolie Je kin zo zacht en glad in de ochtend Liet in de avond Rode vlekken achter Op de binnenkant van mijn dijen…

Hun stammen omsloten met de schors ik hoor ook het ruisen van de wind. Zouden ze mij wat willen vertellen? Ik kan er alleen maar naar gissen. Zijn het verhalen vol van belevenissen van de bomen die staan te dromen?…

van de oude plataan is alle schors ontdaan een naakt ondersteboven en juist daarom misschien wel zo erotisch... de vrouwelijke rondingen zo dikwijls teder betast door mannenhanden schonken het hout de intense warmte die zo onontbeerlijk is voor wat het is geworden ik schiet nog snel even een foto voor dagen van groot verlangen…

gejammer van stervende takken nachten vol regen spiegels en luchten niets ontsnapt aan het geluid het tast zintuigen aan het slokt wolken op en het levende zie ik verdwijnen zal een vogel nog zingen tussen schaduw en schors? ik treur om gehavende nerven het breken door ongevraagde winters en van daaruit in eigen handen…

De rechter zware arm van fraaie Wilgenboom langs de schors gescheurd wordt straks geamputeerd haar schoonheid ligt nu kreunend in het gras lichamelijk is zij aangedaan treur in alle naaktheid zelfs de wind kermt mee hier treft hem geen blaam wiegen kan ze daar wel laten dat richt zich naar de sterke kant…

mag ik even zomer leven op de lente voortbordurend in de kleuren die jij wilt sponnen garen uit wilde wol schoren ook de zwarte schapen met jou was nooit mij iets te dol maar in samen garen weten wij het optimaal te halen een grandioos product wij herfsten samen in geluk…

Je namen in de schors van een boom kerven. Jaarringen overleven verlovingsringen makkelijker dan bruggen, die oevers moeten verzoenen. De liefde… Ze komt in vele vormen en wordt op rare manieren bejubeld en verzegeld. Maar wat is er nu mis met een gedicht?…

vroeg de man op mijn school mijn stem klonk wat schor en ik zei; " een kind van emotie kwetsbaar en mooi"... maar dat bedoelde hij niet…

ik kom toe glooiend en kan eindelijk strekken mijn voetzolen zijn als gelooid het plateau heeft vijf huizen bruinig zonder schors het zijn armen die me binnen trekken zonder handen als de verbeelding van reddeloosheid plompverloren het overvalt mij de kerktoren priemt de lucht open en morst de kleuren in het dal mijn benepen hart jubelt…