Alle inzendingen over schreden

De kledingbranche meldt o, zo opgewekt: Wij zetten voor uw kids gezonde schreden, Zwaarlijvigheid wordt adequaat bestreden, De tailles zijn per maat flink opgerekt. De maat van Bram is niet meer zo extreem… En weg is zijn obesitasprobleem.…

Zo zie je maar dat een zo’n snelsonnet Ook Dijkhoff op zijn schreden terug laat keren Hij gaat dat hele wachtgeld retourneren Met tegenzin, omdat het hem besmet En daarmee is dan ook meteen bij dezen De kracht van onze site voorgoed bewezen…

Tegenlicht met regen een regelmatige hartslag en langzaam ontwakende waterlelies hebben vanuit een rolstoel veel meer om het lijf gekregen dan eerder rasse schreden, want ‘t geluk groeit verder bewust op momenten van genieten in het leven.…

Duizenden treden, ongerept, van een majestueuse trap, in afwachting tot bestijging, de eerste schrede op trede, steiging met onverhoopte hindernissen, echter gedreven uit levenswil, op weg naar uiteindelijk bereik, van het laatste deel, tesamen met het leven...…

Door Emmen schreden ze; er klonk hoera Ze lachten koninklijk en toch aimabel Hoe zij dat deden vond ik formidabel Echt beter dan de cast van ‘Maxima’ Die filmreeks stelde me nogal teleur Vraag voortaan Max en Alex als acteur!…

ze schreed haar nachten als spiralen in een ivoren stilte vibrerend in een ruimte die ze droeg als kleed in nachtelijke malen woelende kilte als onwezenlijk spugende zeeën vol scherven tot suizende namen kervend in haar oren in holle huizen…

Vandaag ontwaak ik met ontbijt op bed, Want het is feest, exact één jaar geleden Heeft Overweg zijn allereerste schreden Schoorvoetend op dit dichterspad gezet. Light verse is zo verslavend als een drug, Maar Overweg neemt even gas terug.…

Donkere dagen naderen met rasse schreden Gemengde kleuren vleien zich neer Gevoelens spelen op, ieder jaar weer Paddestoelen, zij sieren het heden De Herfst aanvaarden met heel zijn pracht vergt van velen ontzettend veel kracht.…

hoe lang duurt hopen dat zijn zwarte schreden met witte nagels koele handen met smalle polsen door mijn haar bij die enge film hopen op spijt berouw dat de vrouw die hij nooit hoe lang voor ik helemaal vergeet zeker weet dat hij niet de man nooit meer…

Die altijd alom Aanwezig bent, Ons volgt op Al onze schreden Zonder dat wij Het zelfs maar weten, Ons steun geeft Bij verdriet, Het geluk met Ons deelt, Levert soms onverwacht Een bewijs van je bestaan - Op de schone Keukenvloer, Gelukkig, je bestaat!, En wij kunnen Je niet vergeten…

Een taak waarmee hij terugkeert op z’n schreden, Want Arie Slob behoort tot het verleden.…

ik keer niet terug op mijn schreden stromend water kent geen weg terug ik weeg woorden noch stappen als hemelbestormer verleg ik grenzen ik ondergraaf de verbeelding ga aan de rots van zout voorbij onbeholpen drukt mijn inbeelding me met de hakken in het drijfzand…

zeer laat op mijn levensavond ben ik mij vaag ervan bewust dat er misschien een dichter in mij woont toch volhard ik in een bepaalde toestand van bescheidenheid en rust de vormen van mijn grenzen zijn nog vaag help mij Erato bij mijn wankele schreden en stimuleer mijn fantasie behoed mijn karakter voor arrogantie…

Frans zij geloofd O beste Mark keer op uw schreden weer Verlos ons ijlings van deez´ nieuwe heer…

Het meisje liep niet, doch zij schreed gracieuze pasjes met prachtige benen Die geweldige fee, als mens verkleed was buitengewoon van top tot teen en ze blijft mijn lief als je dàt maar weet Het meisje praatte niet, zij reciteerde simpele zinnen leken geloften te zijn Schoonheid, die welhaast drogeerde, maakte van water overheerlijke wijn…

En altijd is daar, ongezien Na jaren, soms een tel misschien die ongenode zwarte gast, waardoor het leven wordt verrast De dood, hij volgt met zachte schreden aan hen die baden, hen die leden vaak ongewenst, soms zelf gezocht Wat mooi, zo ieder kiezen mocht…

Wat noemt mijn mond mij aan woorden die bestraffend zijn en rozen laten sterven en jij, niet weet waar de zomer nog voor dient geknakt en overvleugeld zijn je schreden de weg staat haaks op de regenboog en in haar ontelbaarheid van kleuren spreekt ze boekdelen ze begrijpt de mensen niet met hun ontelbare redenen…

Jonge gelukszoekers, die met gesloten ogen de eerste wankelende schrede op het pad der liefde zetten. Struikelen over de eerste de beste steen. Vervloek dan niet de steen. Maar wees hem dankbaar. Dat hij je ogen opent. En leert, Dat blindelingsvertrouwen in de liefde pas na een langdurige en bestendige relatie ontstaat.…

De zon belichtte vandaag de schreden die ik wandelde toen jij er nog was. Ik beleefde het dolgraag de trots die in me welde ja, we liepen gelijk in pas. Waardoor ik ben gebroken: een overmoed die is opgestoken, wond werd weer die oude kras. Een splijting die me verwrong me vervreemdde en verdrong de man die ik feitelijk was.…

Met zoveel veerkracht komt zij naderbij de aarde moet haar dragen lege glazen tinkelen op tafelbladen het grint knerst met elke schrede Zij gaat niet eens zitten blijft staan onthutsend naakt een Venus zonder armen witkoel als marmer van Delos in haar ogen smeult de zon…

gemurmel van gebeden weerklinkt in vlugge schreden gezien door het oog van de nacht vergaan schuifelend hun stappen verlangen tekent in geheime kracht vaag uitgewiste lijnen laat zachtjes zwijgen verdwijnen waar levenloos gefluisterd is komt de dromenman niet wiegen…

Het licht verschuilt zich per dag,per uur Reden hoef je 'm niet te vragen Verbergt zich achter de donk're rug van winter Zijn stille handen diep in de zakken Keert pas op z'n schreden terug op januaridagen Met het blozen van het nieuwe jaar.…

In den einders ligt mijn blik verloren, alleen mijn schreden worden nog bewogen; van een heengaan staan de sporen vers, als van uw laatste toebehoren.…

adem maar de geur van het verleden verwelkom de personen die uit de schaduw van hun schilderijen treden voel de stenen loop het pad hun schreden hebben eeuwen eerder al die tijd gehad pas op het terras zie je de werkelijkheid in vergelijk is rembrandt 's licht een paar penseeltjes anders…

Er komt in maart zeker een dag dat zelfs rozen openspringen merels vast het hoogste lied samen met een lijsterkoor zingen dus opgelet, nu de lente heel traag haar eerste schreden zet.…

het is heerlijk op schreden terug te treden perspectief even te laten in het ondergaan van zon rust ontvangen door haast en stress uit te bannen eindelijk ooit ontmoeten wat altijd opzij is gezet tijd nemen voor warm begroeten in stilte van gebed om de scheppings nadagen nog in hun volheid te ervaren…

De winter keert weer op zijn natte schreden Ik had flink met mijn laarzen moeten wroeten Toen plots een paarse zee lag aan mijn voeten Na één dag zon...zo lang lijkt het geleden Mijn kap en poncho kwamen goed van pas Geen sneeuw, maar regenruis in 't struikgewas…

luchten zijn geklaard alle lijnen getrokken ieders schuld verhaald nu waarde is gewogen en de schemer naar waarheid ingevuld kan het helderwit nog breken het gras zijn duinen nog waaien zijn wildgroei beteugelen graniet tot gruis verweren mocht het volmaakte zijn treden nog struikelen op schreden nog keren…

ik zag hun lach oplichtende hoop in de ogen maar ook het weifelachtig onrustig gedrag van de treuzelkeuze in wikken en wegen komen ze alle tegenstellingen steeds weer tegen zij neigen naar maar met veel misbaar keren zij op de schreden terug zij willen winnen hebben uitslagen binnen maar diep in hun hart wacht de teleurstelling…

de moede schreden uit een droeve herfst mijn thuis geworden zij dienen mij niet meer nu open ik een nieuwe dag op vleugels van vertrouwen nu vlieg ik weer mijn blindheid zet nu koers naar onbekende rijken een witte duif stijgt op naar hoorn des overvloeds en rijkdom van een volle zomer nu vlieg ik weer…