Alle inzendingen over schrijden

Maar 'k zie hem thans, door 't buldrend stormgedruis, in volle luister op de watren schrijden, de sjacheraar verjagen uit Gods huis, de dode wekken en de slaaf bevrijden. Hoe heerlijk daagt de grote Liefdegod, vergeving zaaiend met zijn milde handen en Liefde prijzend als het hoogst gebod.…

Mijn stomme smart, zij blijft de waardigheid mijns levens, en mijn diep verzet, en 'k schrijd in 't duister voort, en krop mijn tranen op. 1896…

gij kunt de laatste tocht naast mij niet schrijden, noch ik met u, gij gaat hem eens alleen. gij zijt mij nochtans onverdeeld verpand: ik heb uw bloed de donkre kus gegeven van hen, die boven dood en leven ontstegen zijn. ik ben hun afgezant. ik beid uw komst.…

bevrijd uit het prangend keurslijf van juistdenken sta ik in het puin, naakt en kwetsbaar maar onverschrokken richt ik de blik op de verre einder die de nieuwe grens is zonder de ballast die me bezwaarde ik ben een meester in een nieuwe wereld een jonge god in 't diepst van mijn gedachten een nieuwe dageraad is aangebroken ik schrijd…

dan lijkt de zon dichterbij te schrijden, soms weer verder af, Dit zelfbedrog is mijn grootse act daarmee ik worstel en maakt het denken vrij, in de spiegel van oneindigheid, maar of dat uur morgen al komen zal ?…

gevoelsgebied, mondt uit in de levende delta’s van aller dromen, maakt euforisch en zo voorzichtig, gulzig water baant zich een weg uit de put waaruit we beiden zijn gemaakt, het diepste en de lichtste waardoor we werden geraakt, onverzadigbaar blijven we daarvan drinken, nog aarzelen de lippen in terughoudendheid, maar tijd en jaren dringen schrijden…

kleine ronde al het aards dat thans is verborgen is geenszins een gemis, het sluit soms een wonde ik leg de velden vast op een plaat en breng mijn bestaan naar u toe wellicht ervaart u iets van waarin ik baad en zie ook niet wat ik achterlaat zelfs dat maakt de geest vaak helder alsof je even niet afdaalt in een schaduwrijke kelder ik schrijd…

Hun laatste dans zullen zij dansen voordat de nacht hun zal beminnen Langzaam schrijden zij door de balzaal samen gekleed in het mooiste linnen De jonge ridder laat haar zweven over heuvelen van ongekend genot Nog even dan zullen zij zich warmen aan het passievuur totdat het morgen wordt Dansend verlaten zij de balzaal laten zich afdalen…

gehoord worden, nogmaals, dat voortdurend sterven bevalt me niet, wendt het moment zich een korte stonde tot de wind het doet me denken aan niet bestaan, aan ongemerkt voorbijgaan aan niets dan lucht en ledigheid, nu, gevoelens voeren altijd verder dan de tijd gaan dwars door tellen, slagvaardig nemen ze de muren van seconden strijd ze schrijden…

en door ons warme schrijden schrijdt de nacht. maar hoor, het wappren van haar grijze mantel over de lome stap der eeuwigheid. ----------------------------------- schreemen: schreeuwen, schreien…

Het was ook een schrijden met een soort metalen tred iets van een deel van een rank die traag ontbrandt, dat is wat ik zag, met een ertsen greep die dat leven toebeet. Deze grijzere voorjaarsdag toen het nog geen lente was glansomspreid, bij een gouden kim met haar beeld erin, naast het geduldige verdragen, domweg zonder te klagen.…

Mompelend en monkelend schrijd ik langs een meer, boven mij een rood satijnen lucht, rondom mij de stilte, de oneindige verten, de borende weelde verwarren mij; ik voel mij sterven en weer herboren worden.…

en na de feestjes, als wij dertig zijn en dronken van twee biertjes in de beha-loze zomer schrijden wij in onze eigenaardigheid naar huis: hermetische cellen in het harnas van de angst dat ook het stof tot stof vergaat en ons als een watertaxi op de Tafelberg slechts met ademnood omgordt. ------------------------------------------------…

Verborgen kleuren je ziet ze soms tussendoor Als je opkijkt Of eigenlijk net daarvoor Net als de stille tonen Je hoort ze als je niet luistert Ze schrijden tegen je oren Zoals je hardop fluistert Wegebbende gedachten Waar je soms nog flarden van vindt Ergens in je hoofd Laatst was je nog een kind Verkleuren de kleuren Of…

Haar beenderen schrijden zielloos langs het ongegraven graf, terwijl de stenen schallen en de bakker zijn brood niet lust. De lach van de raaf verstomt de klucht van de troubadour met eenvoud! Want wanneer de weemoed plaats maakt voor een vrolijke noot, dan dansen de tranen tot de weerklank bezwijkt.…

De zon lijkt dichterbij te schrijden, soms weer verder af, na zelfbedrog in een grootse act worstel ik het denken vrij, geef mijn ziel bloot in de spiegel van oneindigheid, of dat uur morgen komen zal ?…

Toch lijkt de zon dichterbij te schrijden, soms nemen z’n stralen af, na zelfbedrog in een grootse mondiale act worstelen we het denken vrij, komt de werkelijke ziel bloot, los van alle schijnheiligheid, of dat uur morgen al komen zal ?…

Voortschrijdend inzicht Gaat niet snel Het gaat langzaam Het schrijdt!…

Dat is de tere, koninklijke kracht uit eenzaamheid geboren - eeuwigheidsnood - aandachtige engelen in de nacht te zien gracielijk schrijden over de logge dood.…

Thunderbird" Niets is te gek, echt waar gebeurd, want als ik door de gangen schrijd tussen studenten, coaches, bazen begint alras de zooi te blazen; wijkt uiteen om te beletten dat 'k ze mogelijk zal besmetten en tussen heftig kusgesmak vervolg ik stoer, met rechte rug en volle koffiebeker, strak de route naar mijn kamer terug.…

# INTROÏTUS schrijd binnen tot stof vergane mens leg je neder voor het altaar van het leven ik zal je begroeten met wierook en licht je zegenen met water uit de Jordaan de Geest laat ik voor eeuwig over je zweven en hier allen zingen over je levensgedicht zij zijn rondom jou en met je begaan vier je eeuwig leven schrijd…

De vroegste lente toont haar juwelen, zilveren vrouwen in flodderrok schrijden langs een terras of een broeierige branding. Hun ruwharde zwier bleef kleven en verder enkel maart die nadert, vergaart, gaat. Het weke nevelgordijn schuift dicht Haar bloes wappert halfopen. Driftig wisselen we glimlachjes onze gelijkgestemde tekens.…

Eer het schemert zijn zij allen, Allen zijn zij uitgevallen Lijkt de grond beplast, Maar een drom van nieuw geknopt' Staat er naast elkaar gepropt, Palmrecht... en toen was 't: Of er daar toen schrijden kwam, Tarquin de Superbe, stram, Na het felle davren; Purperzwaar, met peinzerstred, Achterom het duistrend bed Bloeiende papavren.…

ben even bij de buren en zie het nu van dichterbij wil een keer niet naar binnen gluren wat ik normaliter doe als ik driemaal daags voorbij schrijd mijn hond draagt daaraan toe bij hij heeft zijn geregelde behoefte eigenlijk op vaste tij zodat ik noodgedwongen alle aanliggende huizen passeer en inhoud van het inpandige, zover niet achter…

- onwetend schrijden als een vreemde mij voorbij....…