Alle inzendingen over schrijden

dag, Uit de kleurzaaiers op de witte ruimte, Uit de verheugden is een lied ontstaan, En kleine mensen op de aarde horen, En kleine stappers op de bergen zien, Zij zien het zwevende alom ontstijgen, Zij worden zelve zwevenden, die stijgen, Zij worden zelve zingenden, die zaaien, Zij horen in het aanstormende koor De stem des mensen schrijden…

Twee wijd zwierende gordijnsluiers schrijden slepend hun zomen rond in steeds kleinere cirkels tot ze tegenover elkaar draaiend in de greep raken van de vloer en hun voeten hun benen, hun middel in een pirouette wringen de innige verstrengeling van een parend paar en hun streng van herhaalde passen in goede en kwade dagen tot de dood…

Zingen, lief, zich belijden In de naakte heimlijkheid Waar de goden zelf in schrijden Door de godenloze tijden Enkel kenbaar de gewijden Als hun hand de zegen breidt,- Zingen, lief, is zich belijden In zo naakte heimlijkheid!…

stenen zijn geruimd het pad weer vrij gemaakt maar de ravijnen zijn gebleven we jagen niet op vergezichten willen slechts de stap verlichten die we moeten gaan geen hand in hand te lang en smal om samen voort te schrijden voorzichtigheid is troef om de verwoestende lawines te vermijden we erkennen ook het samen strijden…

afgrond verbergt en ik graaf, ik graaf op zoek naar de teugels onder mijn doodskist die mijn leven tergt tot ik met de eenhoorn de nachtmerrie verleid zal ik elders verdwalen in het nergens van ooit bloeit de enige doorn in het oog van mijn tijd als het de droom zal inhalen van mijn eeuwig nooit en ik zwerf, ik zwerf doorheen het schrijden…

velden in verse morgen maak wakker die lome poppen kom nader duidelijk zichtbaar maak los in ontmoeting van omhelzingen verhul je in tastbare grijpbaarheid laat ze voeden in zachte geluiden en in boodschappen van nieuw licht laat ze proeven van je vocale snaren geboeid raakt men door je vertolkingen in mond van honger schrijden…

mijn liefdevolle hand wil geven en zo volkomenheid schenken ik word door onbaatzuchtige passie gedreven wil jou met een pauwenstaart zwaaiend in mijn richting wenken waar ik het pad alvast met rozenblaadjes heb gestreeld opdat je vrijelijk voort kan schrijden en gratie wordt toebedeeld om omzichtig tot rijkdom te leiden toch geraakt…

Vier orgels vertrekken tezamen Ze schrijden met slepende benen manmoedig maar moeizaam Ze hebben de hoeden van hoger gezag op Hun sleepbenen reiken naar achteren, langer en dunner Hun schouders zakken steeds schuiner naar voren Ze vallen, de hoge pijphoeden kruipen vooruit met armen zwaaiend en maaiend door slap wordend zand dat vermoddert…

Haar gaan is een traploos schrijden de aanrollende nevel van de nacht wijkt voor haar ontblote voet een teder voorbijgaan. Geen macht die haar haperen of opkijken doet ze lijkt mij van alle angst te bevrijden. Een zwaluw vleugelt uit het laatste licht en werpt een schaduw op haar vaal gezicht.…

Fluisterstemmen in de nacht, woorden van een andere oever, van bomen die de knoesten pellen wachtend op het laatste veer, om de geroeste schakels van hun strijd in de kettingen te tellen, in het zicht van de nog te ontdekken bakens om in een ander licht naar hun bestemming te schrijden, in een uitgeslepen stroom, met een voorbepaalde…

Ik schrijd alsmaar voort en verder, als een pril, jonge schaapherderin... . Ik teken op, bedenk en sta in verbinding met een hoger bewustzijn, dan de mijne. Mocht ik slechts dáár gaan staan, wat ik beoogde: bogen zullen staan en vallen over mij, voor mij.…

zij schuifelde voorbij de ogen gedragen in de vluchtige geur van een parfum roze haar kleed knisperde, ritselde een zachte wind zonder kleur met raffinement had zij de gang van schrijden gekozen alom trok men naar haar lach een fee trad binnen ook ik wist niet wat ik zag was het liefde, warmte een vrouw het begin van beminnen…

uitgestreken ingeprent laait de dag op nieuwe doch versleten schoenen net als gisteren weer op, reeds ingelopen schrijden stappen achterwaarts met gerafelde veters onnavolgbaar de tijd met zoete elementen het Wad besmeurt met ons vermaak, bekostigt met het loon dat ons nu toekomt watert zich in zoute tranen en containert sprakeloos…

In brons gegoten klokken galmen luid mijn ingetogen uitvaart uit de mensen droef gelaten schrijden voort in lange rijen zij volgen zo eerbiedig stil wat er nog rest van mij met houten sier omsloten vier zwarte raven sleuren aan het koperen beslag zij trachten even triest te lijken als zij die volgen hun gedachten ingesloten In steen…

mevrouwen zien beaat hun dochter schrijden in prinsessentred. bikkelhandige handen gloeien van zaaien en kappen, strelen tepels als moeten van eertijds gedrag. een bel van stilte ploft in ’t paradijs en zij ontbloot haar schoonheidswet.…

Uit Uwe Hand ten tweede maal geboren, schrijd ik U uit het donker tegemoet.…

glijden we over vloeren de hoeren van deze dagen en soms eens van nachten met onze glazen muiltjes te los om vast te blijven prinsen genoeg onderweg schrijden ze maar verder dit hoog geheven pinkje mijn prins, mijn toeverlaat mag je aanraken en meer nog met je lippen bezwangeren wij zijn dames onder heren tenzij u anders wenst, dan zijn…

De nacht en ik alleen, eenzaam wandelend aan de rand der tijden, zó verheugd en zó bedroefd meteen om mijn voeten die een afscheid schrijden... En de zachte regens om mij heen of iemand ingehouden schreide... ---------------------------------- uit: 'Drie op één Perron', 1960.…

kan gaan slapen en zeker niet moet schuilen tussen muren van angst omdat omdat we vrienden hebben alles wat we weten bestaat al lang alles wat we geven is niet van ons maar gekregen, omdat wij er zijn voor elkaar, en hij omhelst me stil voor het raam geef ik me over in zijn geur we kijken hand in hand naar de sterren hand in hand schrijden…

Zij schrijden onder 't vaag geruis der blâren Door 't zwoele duister van een sombre laan Waar hier en daar een eenzame lantaren Het lover in een zilver licht doet staan.…

Maar liefdevol, bij ’t lofgeruis der snaren, Hief mij Zijn hand in ’t eeuwigvolgend koor En ‘k zag dat allen als zijn dienaars waren: Zij zijn bereid; Hij treedt hen heerlijk voor, Die naar zijn godengang bewondrend staren En zingen schrijden in zijn glanzend spoor.…

Als een mooie vrouw is de poëzie maar on- zichtbaar zolang zij naakt is en eerst met Een jurk, zo moet het papier gevuld worden met letters in een bepaalde vorm zodat er magie verschijnt, op de tredes kan zij dan schrijden naar de balustrade van een kasteel Om deel te nemen aan een bal met boven haar de maan, die haar laat stralen en schijnen…

Ik zweeg toen ik haar schrijden zag en ik staarde haar bewonderend aan Het werd een fantastische zomerdag omdat ik dit moois voorbij zag gaan Zij zweeg doordat ze mijn ogen zag haar ogen blauw en haar haar blond Ze toonde mij die verrukkelijke lach welke ik bij geen enkel meisje vond Ik zweeg doordat ik haar benen zag de gratie; bijna zonde…

En daarom schrijd ik verder op dit prachtig pad gegeven! Het wordt mij op het hart gedrukt, een apart leven. Het werd een geschreven leven met grote roep doorgegeven!…

Een schrale wind striemt het gezicht gemeen wat aanvoelt of er vorst voorbij komt schrijden nog even en de schaatsen kunnen glijden en is er ijsplezier voor menigeen. Ik sta hier nu de winter wel te loven maar heus ikzelf ben zeer voor kou beducht voor sneeuw en hagel sla ik op de vlucht en ijzel laat ik me heel graag ontroven.…

"Doe niet zo popi en onnozel dom Pak nou je Michael Jacksonpet en 'schrijd' Met ingehouden pas - ik ben geen meid Jij in je koningsblauwe t-shirt, kom! Ik lijk je moeder wel en jij mijn zoon Ik kèn de etiquette, weet wat moet Met struisvogeleiveren op m'n hoed Ja, soms denk ik, zat ík maar op die troon!…

Ukrain òù 3 Voorwaar hier tijd heeft stil gestaan Opgedrongen leed zwijgend aanvaard Verhuld in machteloos tijdloos geheel Ontzegde met dwang de nieuwe eeuw Sobere herkenning ingetogen ongewild Dragen gelaten onbehagen en berusten Vluchten zij steeds weer in drankgeroes Schrijd de omkerende tijd lijdzaam voort Gezag tegenpolend wakend…

Laat mij haastig gaan door velden en beemden schrijden door het schone vlakke land aan zee genieten van dier en boom en grazend vee van lucht en wolken wil ik niet vervreemden vogels wil ik door het luchtruim zien zweven sierlijk rank en slank door het azuren blauw vanaf velden nog glanzend van ochtenddauw dan ziet men weer een wereld vol…

De gracieuze geste lag in elk schrijden, buigen en bewegen van mijn lichaam. De geest stuurde elk veranderde beweging, in de richting, voor genade der complete mensheid. Het vroeg wat van me, maar gaf ook.…

Een afstand die ons op de rode loper laat schrijden tot de horizon waar jouw silhouet duurzaam kan schijnen. In één beeld dans jij als de fee van de nacht om de waakvlam te koesteren tijdens je surveillance Die komeet wat explodeert in mijn universum voel ik jouw vuur die je deelt in mijn bonzend centrum.…