Alle inzendingen over slaan

en ik zat daar dan soms urenlang stil ontroerd alles gade te slaan een mens, wist ik, sneed zo lang een ander mens ernaar kon kijken…

financiert Uw creatie was al gedragen in Feller geel (2018) nu okergeel (2020) Maar nog een toer op die 2 treden De flamengo-jurk z’n richting te geven Maar u bent onze Koningin De vrouw van het Staatshoofd Zoals uw man zich inleef(t)de in Nederland Vergat u ons en vertoefde in Argentinie Ach wellicht was u een beetje dom Dus slaan…

Zaken “Jij stond zomaar op ..we hadden niet gepraat ..niet gewoon zoals dat gaat ..je stond zomaar op ..liet mij achter in de zon ..met wolken in mijn gedachten ..of we wel vrienden zijn ..vrienden zijn geweest ..of en hoe het anders kan ..en of jij ook zomaar bloot ..naast mij zou kunnen komen staan ..een arm om mijn schouders slaan…

Het liefste wilden ze ons buiten westen slaan, omdat wij hun simpele geluk voor gek versleten, hun rovershol doorzagen, hun niet zagen staan als echte kroegtijgers, maar als nare secreten.…

ik koester een romantisch beeld van zoete kindjes, moegespeeld die 's avonds netjes slapen gaan en pas weer naast hun bedje staan wanneer de wekker is gegaan er wordt niet aan mijn hoofd gezeurd het plaatje perfect ingekleurd zonder schreeuwen, zonder slaan worden schoenen aangedaan en kunnen wij de deur uitgaan vermoeide moeders snap ik niet zie…

De ganse bijt is in de ban van de ultieme grand finale, straks slaan ze hun vleugels uit na ploeteren zonder te falen - vogels van dezelfde veren, die tot steun zijn voor elkaar om naar vermogen te presteren, week in week uit, in vijf, zes jaar, vogels van dezelfde soort zich voegend naar saamhorigheid, die elkaar niet licht verstoten…

serieus wordt te diep, te snel, te koud moet je één ding van me weten ik kan niet tegen snot De kleur of smaak doet er niet toe groen, geel, rood, wit of blauw zoet, zout, zuur, zompig of hard Dus als je verkouden bent mijd mij dan als de pest Als je mij besmeurt tussen mijn borsten, breekt de duivel in mij los, wurgen deze handen slaan…

kijk naar hoge luchten al wat hier leeft groeit uit mijn handen er is geen wereld er is alleen de dood zegt men maar mijn kleuren blijven ademen mijn woorden zoeken zinnen ze reiken naar ongekende verten het nieuwe leven wacht op een zon die de aftrap geeft zo wil ik schrijven, zo zal ik schilderen getooid in buitentekens samen slaan…

ik speel piano maar mijn vingers zijn te grof om zwart en wit apart te raken klink grijs in treurmuziek omdat mijn stemming dat vaak eist terwijl handen toetsen overspelig maken in zwart-wit gepaard slaan hamers hun staccato niet fijn besnaard hoor ik nu mijn adagio versla de brede banen rust een achtergrond die zucht…

einde raad ik voegde lach en lust steeds bij de daad maar zonder rust heb jij me bijna uitgeput we spookten tot in kleine uren, genieten rekten we tot langer duren en opgelucht waren we nog lang niet uitgeblust ik voelde dat je weer ging komen zag ogenwit van duistere dromen maar je liet me godvergeten staan om eerst de wekker af te slaan…

om het geweld de straat vult zich langzaam met bloemen Hollandse vlaggen en gedichten dat dooft de herinnering niet aan Peter die vecht voor zijn leven rondom het duister van de nacht dat langzaam overgaat in de dag de mensen die op weg gaan om kaarsen te ontsteken en te bidden onder het verder gaan de Westertoren horen slaan…

Zwijgend als het graf kon hij In vredestijd zijn ei niet kwijt Ik heb die slapende vulkaan Zien barsten, krater stuk zien slaan Een fiets knalt hard tegen de muur Soms was ik stuur dan achterlamp Nadat het gif der lavadamp Zich mengde met het zwavelzuur En dreigde dan de volle laag Kwam zij, stoer zonder weegeklaag Tussen ons beiden staan…

een heel klein miezerig bang mannetje een heel klein miezerig bang onooglijk mannetje * maar ga hem niet op z’n tenen staan want in dat hele kleine bange miezerige onooglijke mannetje woedt een levensgevaarlijk gemakkelijk ontvlambaar oplaaiend vlammetje waarmee hij genadeloos onbarmhartig gewetenloos en keihard terug kan gaan slaan…

Vertik het om te doen alsof Vertik het om te zwijgen jouw schoonheid is jou eigen en van je voeten schud het stof Vertik het om voor schut te staan Vertik het om te draaien je hoeft niets te verfraaien je ook niet op de borst te slaan het is al goed en goed genoeg de honger meer te worden doet prematuur verdorren de struik die anders…

grijpen met nova's naar de zon gaan smijten de maan verdampen in mijn laatst kwartier ik kan sterren roven hun koude schittering zonder scrupules doven ik heb ze binnen handbereik in de mij nog toegemeten tijd zal ik religies af gaan tuigen tot de sluiers openwuiven en de waarheid zichtbaar is van hun leugens over duisternis ze slaan…

Ik zou sommige mensen, lieden Wel eens een harde klap willen verkopen Op d’r kont, op d’r bek Of op d’r smoel willen slaan Of erger d’r nek langzaam breken Zelfs morsdood willen schieten Maar ik beperk me tot die gedachten Alhoewel ik mentaal, zeer samenhangend sterk verbaal en langdurig tekeer kan gaan Ik schreeuw, gil, ik tier Het snot…

Verhaaltjes die nergens op slaan? Maar stel je toch eens éven voor, dat ze tòch zouden bestaan.... Spoken, goeie of slechte, die je angst aanjagen. Kabouters, die je tuin opruimen. Sprookjes... die echt gebeuren, zo van.... de prins op 't witte paard. Beschermengelen.... die zijn er wel, alleen niet altijd op de goede plaats?…

Ik zou het allerliefste een arm om je heen slaan, en deze ellende samen tegemoet gaan. Ik zou je het zonnetje in je hart willen drukken, maar dat gaat me nooit lukken. Er is een grote leegte die niemand opvullen kan, het verlies van een bewonderenswaardige man.…

Ik kijk over mijn schouder en zie haar afwachtend staan wat spelendraaiend met d’r rokken mond op mokken, grote ogen die ze weigert neer te slaan ik staar en voel mezelf even later moeizaam slikken want in haar wezen staat te lezen hoe volwassenen het vertrouwen schonden en ‘t pure ruw verwondden voor ze haar in eenzaamheid en schaamte…

zo warm maak je mijn gevoel ik verwar niet langer liefde met verliefd of houden van er is niet veel meer nodig want bij jou zijn is meer dan fijn genoeg kan ik niet zeggen want delen is ook jouw wensen in vervulling laten gaan maar nu zijn vingers ineengeslagen en dansen lippen op elkaar de tijd is nu gekomen om alle schroom weg te slaan…

Rokken slaan in hun gezicht! Kijk hen daarbij van grip ontdaan, (Gelijk bij ‘tollen is balans verplicht) Kan ’t stil blijven staan? “Stoelen noch de mens bestaan; Dans toch door op holle vaten. Er is helemaal geeneen gezicht Van ’t kind dat loopt te blaten." Krak! Snik, door bodem gebroken... ’t Al oude geluid; haar hoofd geloken.…

aan met haar reebruin intens, verloren, angstig, triest geeft me `t gevoel te willen sterven Ik hoef je niet te laten gaan maar je kunt vliegen dus ik leg je neer; vrij de vleugels te zwerven even niet begrijpend, d`r kopje schuin tot haar donk`re ziel `t blauw verkiest vlak voor ze `t gras laat werv`len door zacht haar armen uit te slaan…

hopend op mental coach Tabaksblatt hij zegde echter goed ingelicht af waardoor er ongedurige ruis ontstaat in het bijeengeveegde kleurenbad sonoor autogebrom wordt hoorbaar onrust gepaard aan bladergefluister: M.E. verschiet van kleur krul je op maak je kleiner de grond in en daar is Openbare Werken met de wagen wezens in oranje hessen slaan…

Hun roep, niet uit het veld te slaan, klinkt uit het nachtelijke gras dat nog niet toe aan groeien is, hoog en verfijnd. Het vriest, het vriest bijna, de grond is nat, alleen die ene stem is over, overal gehoord, de variant van treffen, vallen en van breken, gefascineerd herhaald.…

ogen Je zwarte haren gebruinde snoet Voetbal is je grootste passie En het zit gewoon in je bloed Met je voetbal doe je trucjes Geeft elke bal precies op maat Schiet hem recht in de kruising Bent de topscoorder uit de straat Soms komen er mensen kijken Uit een land hier ver vandaan Die van alles in een boekje schrijven En je uren gade slaan…

Ik wist er was geen ontkomen aan, zal me er doorheen moeten slaan. Mijn hartje krijgt het zwaar te verduren, zo bang om hoelang dit gaat duren. Ik probeer de pijn te verbijten, maar weet niet of die ooit zal slijten. Vrienden blijven we voor het leven, daarvoor zijn onze harten teveel verweven...…

Als plotseling een deurtje opengaat dat al die tijd gesloten was Als je met iemand praat die altijd zo dicht bij je staat maar niet was te bereiken Dan merk je pas dat leven alle kant op gaat en ook bij situaties zonder hoop die wendingen kan maken waardoor het kluwen wordt ontward en je een zucht kunt slaken Dan slaan de ramen van je…

Schaamteloos laat zij zich staren naakt als waarheid ongeschonden naïef ontdaan, zo ongebonden gekleed in slechts haar lange haren macht wil haar in boeien slaan haar onbevangen blikken vangen om nog meer waarheid te verlangen haar dwingen tot draaien over te gaan Zij kijkt in schijn onaangedaan haar hart bloost echter kloppend fel…

schouders van liefde aarzelende woordjes om jou te roemen man van mijn wereld toen nog vol ontroering in een wereld vol liefde droeg jij een kind op wolken dromen voorbij de horizon fier en trots die lach bij elke vertederende blik geschonken uit voorbijgangers liefde zoet, vader, zo zalig herinner ik mij het wanneer jouw hart nog slaan…

Woedend willen letters dansen trappen ongewild de zin zelfs de punten slaan op hol willen terug naar het begin als de komma's ook gaan krijsen trekken strepen stil verdriet zelfs de hoofdletters die buigen zien het uitroepteken niet alle woorden worden vragen machteloosheid verbijt de pijn zwarte lijnen kunnen niet dragen zakken door…