Alle inzendingen over slaan

Met dierlijk krijsen, schoppen, bijten, slaan Proberen we tot een begrip te komen Het hulpeloze uiten van een klank Wanneer het woord van je is afgenomen Is geen instinct, maar een manier van spreken Eerst had het me nog vreemd geleken Maar nu praat ik met dieren en met bomen En buig het hoofd in een gebaar van dank…

Slaan hem de oren. ----------------------------- uit: 'Rebel is de kous', 1992.…

de tocht in de karavaan door eindeloze woestijn met een stokkie slaan op de platte trommel nergens groene oase water en geitenkazen wel vaak fata morgana een bar in Barcelona waar wij ons subito laven verschonen en beschaven over de drukte verwonderen als het dan gaat donderen zoeken we veilig heen komen om in de droogte af te stomen…

Wanneer woorden ontbreken en zinnen niet ontstaan dan kan ik alleen maar mijn arm om je schouders slaan de wereld bleef gewoon draaien maar voor jou stond alles stil ik kan de woorden niet vinden hoe graag ik het ook wil ze was als een bloem in de knop en nog lang niet ontloken jullie bleven samen achter ontsteld, verloren, gebroken…

De wolken en de zon die er doorheen schijnt, de lieve lente en het zacht gezoem van zoveel leven dat alweer ontwaakt is, het doet de harten sneller slaan en dank ontwaken.…

Ze zingen als een merel op een tak dansen om een kind met een lach slaan elke dag een arm om je heen zorgen steeds weer voor een mooie dag. Zo weg gedanst uit het paradijs soms zwaar dan weer vederlicht dan weer dansend op het ijs maar altijd op zoek naar het Licht.…

Je kleine handjes kunnen nog niet slaan, Je kleine tandjes nog niet echt bijten, je mag je jonge leven slijten in liefde en geluk. Je kleine oogjes zien nog geen gevaar Je oortjes horen geen slechte geluiden.…

mag ik naast je staan mijn vleugel om je slaan je even warmen zonder armen om de wereld te bekijken in samen vergelijken ik kom niet van zo hoog geen regenboog of hemel gewoon een alter ego een klankbord waar je tegen praat als het soms moeilijk is of alles minder gaat ik groet je in de dingen die je ziet bloemen en de zon…

ik heb lange takken gepakt om de mooiste vruchten uit de boom te slaan natuurlijk heel voorzichtig aan de onderste vijgen waren zelfs als onrijp snel verdwenen maar in het topje van de boom groeiden dichtbij hemel en zon de mooiste hun droom zelfs met takken kon ik ze niet pakken moest klimmen en in een wankel evenwicht viel…

Twee schrijvende bengels dichtend vissend zonder hengels Vinformaties vergarend oneindig het golvende blue bestarend Even pissen met mijn handen vrij hou jij hem even vast voor mij De molen ratelt sta je op je slip bij een grote zit je zo op de wip Heb je beet niet te hard slaan daar gaat hij alleen harder van staan De mazen van…

De ontmoeting met u is genoeg om te kunnen begrijpen de verhalen voor de boeg genoeg te weinig zat ik te luisteren dat is het spel om het pas later te begrijpen dan zeg ik das gek o ik met mijn grote bek maar de vleugels slaan open open gaat het hek of poort u bent zoveel zoveel voor engelen die netjes zingen in koor daar hoorde…

Ik hoor mijn hart slaan, met elke slag Ben je verder weg. Ben je er niet.…

Het weinig houdt mij nu gezelschap, van vele beelden, trouwe honden van gisteren, missen de macht mij te verleiden, dat lot heeft geen vat op mij, trouw in saaiheid vervat, laten me te pletter slaan, word ik door schimmen verslonden, de kracht willekeurig ingeschat, wordt de kern van camouflage ontdaan alsof er niets is gebeurd…

schuim, gestegen golven vallen terug tot zee, horizon en grijze wolven liften samen met de meeuwen mee, een vlucht zweeft daar boven, beducht voor onderaards gebroed en geronnen bloed,wat als metafoor van ondergaande zonnen kleeft aan de schone vleugels, gewogen uit de zuchten van de oceaan, zal die geen veren uit hun lichaam slaan…

ofschoon mijn lippen zwijgen poort een vreemde lijn zijn soevereine gangen mijn hart, mijn denken aanéén is warm genesteld in de stilte van mijn kamer aanstroomt het hart dat blijft slaan nauwer ingeweven de sneeuw spiegelt verdiept over het weideland vergezichten en ogen dromen droomstil al wat je zag laat mij in deze stilte maar…

Was jij dat die plotseling een andere weg in moest slaan nadat wij jarenlang hetzelfde pad waren gegaan? ben jij dat die ik hoor als een fluisterende stem in de nacht terwijl ik mijn oor als een schelp te luisteren leg en nergens meer op wacht?…

Met betraande ogen kijk ik naar die grote klok waar de wijzers net hamers zijn, die in mijn hart de spijkers slaan. Er klinkt een fluitsignaal, moet je laten gaan ik dacht dat onze liefde was voor het leven ben jij alles vergeten wat wij samen deelden.…

Uit de chaos van het vuurwerk de flappen en de bollen, met een voorgevoel opgestaan, zintuigen en gordijnen open om het wereldnieuws weer op te slaan, filterend licht breekt door om de geluiden te verstommen, met een helder doel de eerste dag te verslaan, gister bleek de toekomst zich achter voornemens te vermommen, vandaag komt het…

het is zo makkelijk om ja te zeggen, het is zo moeilijk om af te slaan, het is zo gezellig, als je een glaasje drinkt, je ‘doet’ niet mee als je nee zegt.…

Afgeworpen in de tijd in een doel wat heiligt, door innerlijke strijd decennias gepijnigd en gestenigd, oneindig rollen stenen af en aan om in het volle uur van de waarheid tegen elkaar te slaan.…

Haar zie ik als godin, een zonnestraal die met een blik vaag naar de horizon afweek van haar koers en op het balcon mijn hart op hol deed slaan met geheimtaal, die ik begrijpen wilde, maar niet kon. Zo lang stond zij in mijn zinnen centraal, maar het verhaal dat zij mij non-verbaal vertelde, was wat niet tot mij doordrong.…

Diepblauwe ogen zagen mij aan terwijl haar mond gesloten bleef Op haar wangen gleed een traan waarmee ze haar leed beschreef Beide ogen zagen mij niet staan blijkbaar zagen ze door mij heen Minutenlang ‘t meisje gadeslaan reeg mijn droefheid ook aaneen Diepblauwe ogen met hun traan zij wachtten op een troostgebaar Een arm om haar schouder slaan…

van je af slaan of in die schulp zonder hulp er doorheen gaan groter groeien steeds een klein stukje zodat het geluk je toelacht. ik wacht en wacht... totdat het kind in mij die deur dichtslaat 'n "heel" ander iemand er weer door binnenlaat.…

de fik moet in de stapel hout brand maar heksenvuur ik krijg het koud vlammen laaien rond de pop die is gestropt met staken door het hart dat vastgepind geen kansen krijgt om nog te slaan en aan de haal te gaan toch lekt magie houdt ogen in de ban van mysterieuze krachten die op ontsnappen wachten een onverhoedse wind slaat…

wel vaker slaan stille buien toe na urenlang rechtop te staan in de zon het gegons in mijn hoofd maalt de tijd, keert de richting en dat wat gehoord werd, tot twijfel gesneden wat moet ik het meest vrezen, regen of het onafgebroken sterven dat mij doof maakt wanneer ik vruchten wil plukken uit deze verwilderde muurverzen ik zie het wel…

Stil en innig in jezelf Tevreden zit jij daar Aan dat tafeltje In dit goedbeklante Café, kijkt met Rustige ogen om Je heen, zonder Iemand van ons In het bijzonder Gade te slaan Balpen gedurig In je rechterhand, De linker om het Viltje gevouwen Dat de barman je meegaf Als herinnering voor later Aan deze dag, aan dit ogenblik…

Hoe hard de golven ook op de vloedlijn slaan met hun witte schuimkragen. In het najaar zal het badgasten en zonaanbidders niet behagen.…

Dan zoek ik een draak wiens tanden ik uit z’n bek zal slaan waarna ik ze in de aarde stamp. Na al mijn zwoegen zal een leger opstandelingen groeien, zij zullen de maagd met een list verlossen uit het kamp van de altijd wakende tandeloze.…

momenten van relatieve stilstand ze komen nooit terug water stroomt de berg niet op pluk de vruchten terwijl het nog kan en strooi hun zaden om je heen als kiemen die hopen ooit bomen te worden die tot de hemel groeien misschien laat je niet opjagen de dood is een geduldig roofdier dat loert op een prooi zijn tijd afwacht om toe te slaan…

werkt beklemmend en doet pijn Onveiligheid maakt mensen bang en kunnen niet zichzelf meer zijn Geloof is niet waar het om gaat filosofie is het gemis Ongeloof de gouden draad die ook hier centraal in is Waar is de veiligheid gebleven gemoedsrust als een zeef die lekt Om niet meer zonder angst te leven is het hebben van respect Moedig slaan…