Alle inzendingen over slaan

Op wie zou onze aarde wachten om zich van haar pijn te ontdoen Bevrijdt zij zich al in gedachten, gewapend met menselijk fatsoen Op wie zou de wereld nu hopen om ’t pad naar boven in te slaan; De eindjes aan elkaar te knopen Wie kan met haar op weg gaan?…

Op het moment dat je weerloos bent slaan ze toe in niets te vergelijken met wilde dieren de beschaving uit het boekje literatuur voor ambtenaren en jij in het verdom hoekje ze laten je liever bodemloos dalen in het dwalen van verhalen leggen je geen strobreed in de weg als je weggelopen bent van hun rede op het moment dat je om hulp…

De kracht om als mens volledig jouw vleugels uit te slaan is een cadeau van geluk dat je alleen maar kan overkomen. Een groot geluk zonder vanzelfsprekendheid, dat glimlacht van geluk over een goed gebruikte tijd. Waarin de mens leeft in overeenstemming met wat door de natuur aan deze mens in kwaliteit is toegekomen.…

als de arbeid gedaan is, rest de thuisreis, trein tussen vertrek en verblijven, niet ver van ginds zoekend maar volgbaar open de weg, volg het ijzer zoem het voortgaan, verder weg van stilstand, hoor de uren slaan, licht en donker, beleef een betrokken weten, dit vlees verschijnt in niemandsland asbak, niet uit het raam hangen ‘…

Je zwijgt me dood, je kan me echt niet harder slaan. En ik kan niet vergeten. De wijzers van de klok zijn blijven staan Zo gaan we onze eigen weg en zeggen we geen woord. Waar de warmte uitgedreven is wordt gezwegen als vermoord.…

Zijn leefomgeving keurig uitgekiend, en valt er een obstakel te bekennen, dan slaan zijn knechten steevast aan het rennen; de beste zorgen krijgt hij toegediend. Een comfortabel oord om in te schuilen, behandeling op wereldtopniveau, behoed worden voor blutsen en voor builen, en altijd weer die lof als groot cadeau.…

Op steekt een storm, de zee baart schuimend koppen, golven slaan het land tegen de klippen op, ze bonken, botsen, beuken, breken: geen antwoord is hun deel, hun lot een krachtig zwijgen. De wind gaat liggen, de golven ebben weg, het tij verloopt, het land verzet de bakens.…

bedreiging beloer de beroerden ik bespied het onraad observeer de stouten de onverlaten slechterik ik verken en verspied naast onheil het risico ik gluur met mijn ogen of kijkers die staren ik blik zonder verblozen rond mij koekeloerend in het bezit en privé het doen bestuderend volg ik ook het laten van wie en wat ik zie door dat gade te slaan…

De hemel brandt, nevels rukken op, de seinen slaan neer -- Iedereen leeft langer dan de wereld waarin hij opgroeide Hij moet zich terugtrekken of veranderen De wachttoren is onbemand in de verte janken er honden Deze stad mag niet meer bestaan zoals ze was, haar theaters zijn overbodig verklaard De laatste spelers zien toe maar nu…

ik ben verdwaald de huizen zijn me vreemd met ramen zonder ruiten deuren die niet sluiten maar open blijven staan ik kijk de mensen aan die langs me lopen niemand ziet me staan holle ogen in het matte licht grijnzen uit hetzelfde gezicht ik pak een hand waarvan de vingers breken de arm heeft te los gezeten om te slaan de schouder…

Hup Holland Hup Laat de babes niet in de boeien slaan Hup Holland hup Iedereen oranje jurkjes aan Hup Holland hup Met de pletterpet vooraan Want de Nederlandse humor kan de hele wereld aan Dit is misschien mijn laatste sms dag pa en moe We vliegen met een heli nu naar Robbeneiland toe Vanochtend vroeg werden we zomaar van ons bed gelicht…

Wij voelen het vaderlands harte Wel fier in de boezem slaan, Als we aan de voet van zijn standbeeld, Op zijn geboortegrond staan; Wie herroept zich niet in 't geheugen Zijn feiten, zijn heldendaân? Wij roemen zijn hoge gaven, Zijn burgerdeugd, zijn moed: Hij offerde aan 's lands belangen En rust en goed, zijn bloed.…

als zij borsten zien ook al zien zij geen borsten zij zijn kwade geesten en doen het op hun hondjes maar zij hebben geen kracht meer hun taas zit in het bejaardenhuis maar wat moet je maak je niet druk ik wil ze op hun bek slaan zij hebben teveel verhalen in hun grote hoofden maak je geen zorgen je kan ook weggaan kom laten we gaan kus m…

Sorry mamma, Alsjeblieft mamma niet slaan. Sorry mamma, Wat heb ik gedaan? Sorry mamma, Alsjeblieft niet schelden. Sorry mamma, Een aardig woord van jou hoor ik zelden. Sorry mamma, Dat ik van je hou…

zelfs zweep en sporen kregen haar niet klein zij was een fiere furie vol venijn die slechts met echte hengsten wilde paren de zonen van de kudden der Tartaren haar hoofdstel was bedekt met hermelijn gedwee is zij de koets weer ingestegen bejubeld door de dwaze onderdanen een rijtoer over star gebaande wegen uitsluitend haar gedachten slaan…

Kleine handjes grijpen krampachtig Naar het rood bevlekte gras Zoeken houvast tussen de stenen Slaan in doodsangst van zich af Kleine handjes, gebald tot vuisten Ogen dicht om niets te zien Mondje heel stijf dichtgeknepen Als ze stil is, heel misschien… Kleine handjes, rapen voorzichtig De resten van een rok bijeen Mond nog steeds stijf…

Soms, maar heel even denk ik na over 't leven er schiet van alles door m'n kop ik vlieg van dal naar top en wil alleen nog maar geven Soms, eigenlijk zelden, dus soms doe ik wel eens iets doms Oh, dan is daar weer dat gevoel niemand weet wat ik bedoel en doe ik weer iets stoms Soms, word ik niet echt verstaan dan wil ik met deuren slaan…

de deur is open, maar je kunt niet staan een ongenode gast kan binnensluipen je weigert pertinent om weg te kruipen want kruipen heb je al te vaak gedaan je hebt beslist de strijd eens aan te gaan al voel je angstzweet van je voorhoofd druipen je weet: nu is het pompen of verzuipen een engel heeft ook vleugels om te slaan de verre diepte…

Onbereikbaar Als de hoogste ster Op een plek Hier ver vandaan Kwam ik jou tegen En ging mijn hart Wat sneller slaan Deze plek Hier ver vandaan Is een plaats waar Mensen lachen En houden van elkaar Deze plek kent geen verdriet En haat zeker niet Toen ik jou daar tegenkwam En mijn leven Een andere wending nam Scheen de zon weer In…

we stoken een vuurtje smelten lood springen over een sloot we lachen, halen onze schouders op en legen onze laarzen de sloot, té breed we wringen onze sokken slaan ze droog op de stoep ik roep... Theoooo...... nu lees ik je naam op de steen, in zilver je was goud, broer !…

Er sneuvelt een hectare regenwoud en timmerlieden slaan zich op de duimen. Na nachten die in slapeloosheid strandden grijnslacht de ochtendstond met gouden tanden als om hernieuwde rampspoed te begroeten. Dus koester ik de schimmel op mijn voeten, vals zingend streel ik met vereelte knuisten heel liefdevol mijn wratten en mijn puisten.…

Het leven is nabij en verre; het hart des levens weten wij slaan, de kracht der dingen horen wij gaan achter het harde, houten luik. Toen hebben wij het luik opengedaan.…

vechtend rollen de cellen over de straat die leidt naar het bewustwordingsplein kleine en grote wijze en idiote grijs gekrioel hersenvat vol venijn de dienstdoende hermandad staat passief met zijn gummistok in de hand geschikt voorwerp tot zelfkastijding in deze wirwar allerminst een probaat middel om effectief erop los te slaan plotseling…

het - in zand - gespreide lichaam draait haar handpalmen in een groet naar de afrikaanse zon brullend slaan woest wilde golven hun lied van verlangen op de kust getemd water waaiert uiteen likt gretig het gestrekte lichaam onder afrikaanse zon tussen zee en rivier raakt het teder aan neemt het woest in bezit lanque de barbarie !…

Waag ik eens de lier te slaan, Spoort mij plicht tot handlen aan; Schone Nimf! ontsta mij niet, Tooi mijn Leven en mijn Lied.…

Moeilijk, om hier af te slaan. Daar, de poort in dompel maanlicht. Spitsen glans, gerenoveerd. Stenen hoop voor prille aarzel, door de eeuwen niet verweerd. Daar, het huis met al haar zinnen, bijna tastbaar in mijn hoofd. Ik stap uit en treed weer binnen. Daar terug, zoals beloofd.…

nog de zin van het leven als er enkel kou en verderf voor de achtergelatenen is overgebleven wat is nog de zin van het leven als de warmte is ontnomen er geen gezamelijke momenten meer komen wat is nog de zin van het leven als juist de ons zo dierbaren in de armen van de zwarte gedaante worden gedreven zij niet terug kunnen slaan…

De postduif trok gelaten veren achter zijn zwoegend vlerken aan op naar thermiek om kort te gaan sneed hij zich lelijk bij het scheren Hij schampte langs een wendend haan die zich geen blikken scheen te deren aan ons koerier die val en keren alleen nog kerfstok uit kon slaan.…

Met dierlijk krijsen, schoppen, bijten, slaan Proberen we tot een begrip te komen Het hulpeloze uiten van een klank Wanneer het woord van je is afgenomen Is geen instinct, maar een manier van spreken Eerst had het me nog vreemd geleken Maar nu praat ik met dieren en met bomen En buig het hoofd in een gebaar van dank…

Slaan hem de oren. ----------------------------- uit: 'Rebel is de kous', 1992.…