Netgedichten

netgedicht (nr. 76.541):

Bromo

Zwijgend als het graf kon hij
In vredestijd zijn ei niet kwijt
Ik heb die slapende vulkaan
Zien barsten, krater stuk zien slaan

Een fiets knalt hard tegen de muur
Soms was ik stuur dan achterlamp
Nadat het gif der lavadamp
Zich mengde met het zwavelzuur

En dreigde dan de volle laag
Kwam zij, stoer zonder weegeklaag
Tussen ons beiden staan als schild
Nooit spijt! Dat maakt rebels en wild

Zo zweeg hij in mijn puberteit
Kon ik bij hem mijn ei niet kwijt
Noch bij de kinderen in de klas
Niet wetend hoe ik thuis wel was

... De Bromo is een vulkaan op Oost-Java ...

Schrijver: Max de Lussanet, 1 maart 2022

Biografie van deze schrijver

Geplaatst in de categorie: familie

Jeugd

Opvoeding

3.0 met 5 stemmen

158

Er zijn 6 reacties op deze inzending:

Naam:: Max
Datum:: 4 maart 2022; Zoiets werkt inderdaad door en blijft niet alleen tot mijzelf beperkt, in zoverre kan ik daar wel in meegaan, Rala. Dat ik daar nú van wilde getuigen heeft me gek genoeg niet eens zo veel moeite gekost. Misschien was de tijd wel rijp...

Naam:: Ralameimaar
Datum:: 3 maart 2022; Ja maar het laat toch ook de houding van je ouders zien, dus ook zij komen aan bod. Fijn dat je er bovenuit gestegen bent. En dat je het naar buiten brengt

Naam:: Max
Datum:: 2 maart 2022; Een hartverwarmende reactie, Joseline. Inderdaad, als moeders geen schild konden vormen...

Naam:: J. Bakx
Datum:: 2 maart 2022; Een ontroerend inkijkje.De moeder als schild. Max, je hebt jezelf overtroffen.

Naam:: Maxim
Datum:: 2 maart 2022; Dank Rala, zou het toch eerder een zelfportret willen noemen, bij wijze van statement hoe je boven je vroegere ik uit kunt stijgen. Niets meer, niets minder, sans rancune, no regrets...

Naam:: Ralameimaar
Datum:: 1 maart 2022; Mooi familie portret

Geef je reactie op deze inzending: