Alle inzendingen over sneeuwt

Het sneeuwt volop, ik zie het door de ruiten. Een witte heilwens kust het oppervlak der aarde: Mensenkindren wat een pak. Ik trek mijn jas aan en ik ga naar buiten. Die vent is niet goed snik, denkt u misschien. Maar als je wilt dan is de sneeuw te zien.…

gedichten schrijf ik bij storm en regen bij zonneschijn en als het sneeuwt vooral bij wind tegen gedichten schrijf ik op bergen en in dalen in woestijnen en op zee daar waar ze nog bestaan de eeuwenoude verhalen gedichten schrijf ik overal en altijd en ze nemen mijn gedachten met zich mee…

in ons huis gezeten met en toch zonder jou sneeuwt het herinneringen in grote en kleine vlokjes die mij omringen als stil of hardop ik praat met jou voel ik weer de warmte van ons verbond dat eens geringd als een warme jas aan jouw hand lopend voortgaand mij mantelt…

buitenshuis de winterwind sneeuwt monotoon slaan geborduurde ijsbloemen op het raam het ijskristal dat bijt op ingelijste achtergronden gevuld met licht nog tevergeefs bij het raam wacht mijn stoel op een plezierig voorjaar waar alle vogels wijselijk fluiten vogelvrij…

zo mooi, spiegelglad 'k vertel het mijn kat ze kijkt op en ze geeuwt, bah, ze miauwt "het sneeuwt"…

onder veren kussen dons bedolven liefde sneeuwt om ons en drijft tussen de lakens in bed, kasteel verover mij je silhouet danst schaduwen en ik streel een glimlach uit de nacht wacht op het ontwaken van de dag, dan verdwijnen wij alleen de wind weet waarheen…

liefde is lente maar het sneeuwt in mijn hoofd het hagelt in mijn buik felle buien de vorst nog onder mijn huid de kou wil er niet uit dan kiert achter de wolken schuchter en pril de zon een eerste vluchtige zoen naast mijn oor ik word warmer en warmer ga door ja ga door…

Zodra het sneeuwt denk ik vaak aan de prent, Die op mijn school zo mooi boven het bord hing, Waarop het nog om pret en om de sport ging, Wanneer de jeugd elkaar een beetje jent. Wie het nu waagt een sneeuwbal raak te gooien, Die hoort misschien al spoedig tot de dooien.…

het sneeuwt alsof de ijstijden zouden kunnen herbeginnen ik vastzit in de sneeuw de wolven al hoor huilen in de kou ontdek ik mijn eigen poten, klauwen huil oewoe hoehoehoe naar de zilveren maan het knorren in de maag begint en het gemis aan warmte, volle maag wacht maar tot ik bij je ben…

weer sneeuwt het in bevroren geesten de klaarheid van de maan heeft afgedaan bedekkend wit effent de streken waar cultuur de bakens uit heeft staan je winterslaapt in hart en nieren freewheelt door de dagen heen maar als gedachten gaan ontdooien zal lente zich na sneeuwruim gaan ontplooien…

Het sneeuwt in zijn hart. Hij draagt een witte trui. Achter hem een lege stoel. Er omheen de ruimte van de stilte. Hij kijkt achterom. Hij ziet niets, behalve dan de lege stoel. Wanneer hij zich weer omdraait, ziet hij in de weerkaatsing van de ruiten dezelfde leegte, maar dan buiten.…

Ik zit, als het hier sneeuwt en vriest, mooi in Venetie of in Triest, en, wat ook aardig is, daarginter komen wél trema's uit de printer. (uit: Goed voor hart en bloedvaten)…

Precies de drukste week van het jaar sneeuwt het en is het spekglad Toch komt alle post op tijd aan huis bikkels glijden dag in en uit van pad naar pad Één van die bikkels is mijn man zeurt en klaagt niet, doet 't met plezier Ode aan de postbesteller... waarna ik samen het hem het Kerstfeest vier…

In het keukenlicht dwaalt een losgeweekte herinnering binnen twee lachende gezichtjes boven het tafelblad twee kleintjes op schoot ruziënd mama, die knie was van mij In het slapend donker sneeuwt een onverhoeds verlangen onder Eén man, kindertjes: twee een dag met schuimend rijm van wee naar heim…

de nevel in wit bedekt het land in eenvoud het is zo mooi stil de winter trekt aan sneeuwt een strakke trui van ijs binnen is het warm.…

Het sneeuwt zo stil dat wij niks horen Het is zo koud dat wij het warm beginnen te krijgen De nacht is zo wit dat lantaarnen hun lichten dimmen De sfeer is en blijft voelbaar aanwezig De winter maakt het buiten zo eenzaam dat wij ons thuis gaan voelen De wolken besprenkelen ons deze nacht met liefdessneeuw…

Pasen valt vroeg dit jaar het hagelt uit de hemel het sneeuwt vol ongeloof wie opstaat is een held - wat heb ik nog over? Ik hoop een goede dood.…

Het sneeuwt bruine bladeren vanuit de bomen overal in het rond ze vormen ritselend een knisperend laagje tussen voeten en grond de zon gluurt nieuwsgierig over de toppen van de bomen verdrijft de nevels dan terstond de lucht ruikt naar aardse liefde ik kijk opzij en kus je langzaam op je heerlijk zachte lentemond…

Ik voel de inkt leven onder mijn woorden blauwe bloesem schrijft zich een nachtsonate een tijdloze uitvoering van vingerlicht gekras terwijl het maanlicht door mijn venster sneeuwt. Ik spreek de lente toe, zij is mijn troost mijn meivogel, muze van leven en dood.…

Van jaar tot jaar sneeuwt het herinneringen, ze bedekken en blokkeren de oprit Ik schep ze aan de kant Ik moet eruit, ik moet boodschappen doen En als ze gaan smelten als ze in de regenpijp druppelen en weglopen lig ik wakker in bed te luisteren en volg ik het kabbelen in de goot Het maakt me wanhopig Ik wil weg, een pauze om alles…

Hij hinnikt als een maliepaard, En als het sneeuwt heeft hij een staart. Wanneer die staart zijn kop zou zijn, Was hij precies een spieringzwijn. En als hij zeven staarten had, Een kossosale kolbakrat.…

zou ik zeggen: Weet het niet het regende vanochtend vroeg uitgebloeide gouden regen nu sneeuwt het resten bloesems uit de rijen iepen langs het pad en dwaal ik zomaar half verdwaald in de richting van de zon op zoek naar een begin van iets wat ik nog niet weet vager kan het niet maar ik loop en ik loop blijf lopen tot het einde van…

Door de zure grond zijn er in Gouda overal duizenden madeliefjes waarop het lijkt alsof het sneeuwt in juni. Als kind reeg ik die lieve bloemetjes aaneen door met mijn nagels een sneetje in het steeltje te maken en er dan een andere madelief door te steken.…

In de aarde sneeuwt het niet. Ik zal vragen niet te lachen als ik huil. Mijn moeder hoor ik roepen in de kist: god heeft zich goed vergist. ------------------------------ uit: 'Amazonen', 1996.…

Dan ineens betrekt de lucht nog iets meer en jawel de witte vlokjes dartelen naar beneden, het sneeuwt! Vol verwachting, lang gewacht niet stil gezwegen, sneeuwt het eindelijk kijkend wanneer de vlokjes, vlokken worden Lang verwacht, stil gezwegen, het blijft klein spul kleine vlokjes die net wat bedekking bieden hier en daar.…

Het sneeuwt, eindelijk sneeuw het ziet er sprookjesachtig uit even komt je jeugd terug 't is vredig en dempt elk geluid. Wandelen in de witte wereld muts en wanten tegen kou héél even sneeuwballen gooien dan warmen bij de schouw.…

je stilt dagen van winter en geeft me onwennige kinderogen bindt bitterheid aan alle lege uren nu dood sneeuwt op koude voeten de meisjesjurken, de lippen gedragen, ongelezen bij iedere gebroken vinger en nu het donkere huis de verte meet zie ik door muren heen de oude stenen in mijn te kleine bouwdoos jij kust me maar maakt…

ik ben een lentekind maar meer nog een zomervrind in het voorjaar kijk ik de bollen uit de grond bij mij sneeuwt het klokjes kussen kroken en sissen de narcissen en als dan plots de wind weer uit de noordhoek waait, dan staan de bloemen nog wat langer maar niet te lang, warm water moet het regenen, de zon ploertend door het…

Het sneeuwt over de kristalen herten aan het ijsmoeras, wat maant tot stilte, bewegingen verstillen in kilte, warme harten ademen alert op elk gebaar en blaast kapok uit neus en ogen, kool van transparante inkt maar even zichtbaar, onhoorbaar in de slag van snelle vleugels afgeworpen, verdwijnen schaduwen op het parelscherm van de avondwind…

‘De winter sneeuwt gebroken wit in jouw beslagen ogen. Blikken vervagen. Het matglazen beeld neemt nu bezit van het scherpe zicht. Vlokken vragen’. ‘Dichten is dromen’, laat ik haar nog even weten. Ze knikt en schikt haar kussen, ze schokt en ondertussen is ze mij en heel mijn woordenbrij al eeuwenlang vergeten.…