Alle inzendingen over spiegelen

naast je wil ik staan een andere vrouw die op mij lijkt maar toch een ander is soms lijk jij verder soms ik groter soms weer andersom maar netto zijn we even klein, even lief even slim en even dwaas lieve vriendin, bijt niet in de spiegel, ik wil niet dat je je verwondt…

een dichter zoekt als het ware zijn eigen lijden hoe anders kan hij zijn zucht naar woorden verklaren of raakt hij ontspoord door zijn eigen werkelijkheid waar een glanzende spiegel hem tot nietigheid verleidt…

De staarder Zo lang, zo traag Te klein, zo bang Zijn angst, Getackeld door het leven, zijn trots ontheven, Zijn klank zo donker, zijn zicht zo mat, Zijn kennis: vindt het tussen zijn regels op het klad, Zijn defenitie van disipline is een eindeloze mars, Een duisternis waar alleen hij het pad kent, een wereld waar het pad hem kent.…

de zee bedankt de wind blij voor de stilte hem gegeven zodat hij zich kan spiegelen de wind en de zee genieten mijn dank dat ik mijzelf zie samen wachten de zee en ik tot de opkomende wind de spiegeling breekt lucht wind en zee huilen druppels vallen op mij en bespikkelen de rimpels ik haast me naar jou in je spiegel bekijk je…

Schoonheid spiegelt zich In 't stille water Jij, het paradijs Liefde weegt de waarheid Tussen goed en kwaad Woorden besluiten Storm of koelte Adem zuivert een Angstig Moment…

Luister door de spiegel heen.…

dag hans zeg ik en zie mijzelf in de etalageruit je oogt niet slecht, mijn jongen, voor jouw leeftijd sta je nog betrekkelijk recht en zie nog goed jouw strakke huid dag hans zeg ik en kijk nog dieper in mijn ogen duw haast mijn neus tegen het raam zeg ouwe viezerik kan je het wel zien ga naar binnen en koop die blaadjes over…

Voor de spiegel van je ik kijk je naar jezelf. Jij bestaat, dus je denkt er het jouwe van. Je draait je om. Nu besta ik ook voor jou. Je spiegelt je aan mij.…

Hij realiseerde zich niet Dat hij haar ook liefhebben kon Na die eenzame maandagavond dat hij Besloten had zich te vermaken Kwam hij plotseling zichzelf tegen op weg naar huis Zijn liefde voor haar was hem vreemd De vrouw die hij bijna wekelijks bezocht Wakkerde zijn gevoelens aan Die hardheid die hij had gevoeld Was verdwenen daarvoor…

ik fluister met schaduwen dwaal met de lichten die blauwachtig schijnen op zerk en graf luister naar stemmen die tijd in mij doden en steeds blijven vragen om wie ik echt gaf ik strijd met de geesten vlucht in gedachten die trouw aan gewoontes vervliegen als gas ontwijk alle spiegels die mij confronteren met wie ik moet zijn maar eigenlijk…

Ik haat je ik Raak je hard tegen Je reflectie die Afzichtelijk is terwijl Ik lach ik ween en Ondertussen mijzelf Knijp. Langzaam zet ik mijn Masker op terwijl jij Mij uitlacht om mijn Verschijning. Ik ben klaar verscheur me Lach me maar uit maar Mijn masker zal mij Beschermen.…

momenten Het brood is nog goed maar mist de krenten Denkend daaraan maakt mij regelmatig kriegel Dus bij mij thuis weg ermee geen enkele spiegel En ik zit weer genietend op het balkon Heerlijk met een klein borreltje in de lentezon…

de spiegel vertelt mij wie ik ben van buiten weerspiegeld hoe ik er uit zie mooi, knap, geweldig maar ziet niet dat ik van binnen mijn hart leeg huil…

De dag dat in geen spiegel dit gezicht nog zichtbaar zal zijn, is het een droeve dag?…

Want ik praat alleen tegen jou, tegen dat meisje in de SPIEGEL!…

ik heb geen schaduw meer om mee te praten als sparringpartner te vechten tegen tijd nog spiegel ik maar schrik als ik zie wat er nog over is van de jeugdige vitaliteit jij was altijd mijn beste vriend als ik ooit op de voorgrond trad bleef bescheiden jij bij af in licht en donker hebben wij gedold de rollen omgedraaid als ik…

Waarom sta ik voor de spiegel? Veertig ben ik, geen veertig ben ik. Een kop draait op germanismen, narcismen, zonaanbidders, ze steken net zo lief jouw voet als een theezakje in kokend water. --------------------------------------- uit: 'De laatste metamorfose', 2004.…

voor Huub de Graaf de astroloog hield mij onverwacht een spiegel voor en gunde me een kijkje in mijn ziel...…

elke morgen voor de spiegel daarvan word ik een beetje kriegel ik ben plat en dat is dat en ik blijf zo plat…

het weten van de tijd trekt als een magneet aan mijn diepste kern om stabieler te zijn spiegelend bewustzijn wacht op erkenning mijn ogen geven ruimte aan het innerlijk weten lichtgevende introspectie door reflectie van de ziel 1976.…

Zie hoe de wolken zich grijzend spiegelen in het deinende water dat zo vurig brandt waar de zon in het westen is verzonken Rood glijdt een gloed over het verlaten strand Kabbelende golven ruisen zachte woorden ze dansen zich tot een roes van schuim Het zwarte zwerk knipoogt heldere sterren Een meeuw krijst de magie uit het hemelruim Een…

Na die heftige ellendige dagen kijk ik in de spiegel en ik zie alleen nog maar verdriet Mijn ogen die eens zo straalden hebben geen kleur of glans meer Er staat niets meer in geschreven en nog minder in te lezen tenzij de pijn om wat er ooit was……

ik zou zo graag willen weten wie ik ben ik fluister zachtjes maar hij antwoordt niet…

Het spel der kinderen is een spiegel die ons steeds opnieuw verraadt. We zien onszelf met onze kleine kanten. We horen ‘t ruwe woord de dreiging of de straf of soms een klaterende lach. Hij corrigeert voortdurend onze ogen zo bijziende wanneer hun blik onszelf bestrijkt.…

hij heeft de spiegels te hoog gehangen geen kijk meer in het omlijstend zelfportret het geheugen wordt bevroren wat het vasthoudt dooien en craqueleren als een oud schilderij terwijl de dood op schootsafstand kwam vroeg de oude man zijn zoon hoe ziet mijn gezicht…

Als ik een spiegel in mijn hart had, en jij zou erin kunnen kijken, dan zag je jouw gezicht stralen als de zon. Mijn liefje, je loopt in het donker niet wetend waarheen, alsjeblieft kom naar mij en open je ogen, dan zul je zien dat ik niet heb gelogen.…

Hij heeft niets meer om te winnen Dat weet hij ook, diep van binnen In gedachten loopt hij door donkere mijnen Hij wil van de aardbodem verdwijnen Niemand zal er iets om geven Als hij een einde maakt aan zijn leven Nog heel even kijk ik hem aan Voordat ik weer moet gaan Het is geen toeval dat ik veel op hem lijk Omdat ik in de spiegel…

voor de verweerde spiegel al speurend in mijn ogen raak ik spiegelend mijn ziel in die weerspiegeling slechts vage blik van herkenning treurig geef ik een knipoog mijn spiegeloog knippert ook ik voel plotseling een traan ben tot in mijn ziel geroerd…

De leegte die aanspoelt op het stille strand in de vorm van golven met schuimende koppen Laat steeds weer een restje achter van wat ooit in het verschiet heeft gelegen al wat rest is wit Helmgras schudt het hoofd hoor de wind fluisteren zoals grijze wolken de zee kussen voorspellen zij niet veel goeds…

Wolken in water Aarde raakt hemel en heel even ziet Vergankelijk later Niet alleen beeltenis Maar ook reflectie werkelijkheid ziet Wat mogelijk is Een omgekeerde realiteit het beeld in bestaan al kwijt…