Alle inzendingen over spoed

Knallend hard de geluiden de stad leeft zich uit drommen vergapen zich spoeden voort niets ontziend voortgaan gelijkheid in uiting allemaal tegelijk vergeten te kijken onregelmatig in gedrag terzijde gesteld in verwrongen idee naar de belangen zo voort te leven onbezonnen en kortzichtig brengt koorts monden bewegen gesprekken…

(Iets wat mij immer heftig irriteert) Dan wordt het met gezwinde spoed, terstond door mij geperpendiculariseerd. Wat is dat 'perpendiculariseren' toch een prachtig Hollands woord. Wel jammer, dat het leeuwendeel der Nederlanders, waarschijnlijk nooit van perpendiculariseren heeft gehoord.…

Zorg steeds dat je geen uur vermorst bij de dingen die dagelijks moeten, maak snel doch secuur die zaken rond maar neem de tijd om te groeten Zorg steeds dat je geen uur verspilt doe je plichten met spoed maar gedreven, zo win je dikwijls een hele poos dan heb je veel langer dan even En heb je dan vrije tijd vergaard om iemand wat warmte…

Mijn top zie je elke nacht, sterk verlicht neerkijken naar telkens hetzelfde dag en dag satellieten vliegen over me heen, zoeken naar iets beters een naam gaven ze mij, zijn ze wel zeker flikkeringen elke keer, over en weer snelheid per seconde, wie weet meer Laat mij even, ’t is hier goed wat daar gebeurt, ramp en spoed kom niet terug…

Er was weer even liefde zonder pijn, vol vreugde danste jij tot aan de ochtend er waren weer rozen sinaasappelsap en broodkruimels op bed er was opnieuw vrede thee werd vers gezet en alles had weer een reden vanuit jouw emotionele wortels kwam je bij mij bespraken wij het nut van dagen met nieuwe levensvragen begon het ons met spoed…

huid moet ik stropen voor het licht wordt uitgedaan En dan de vrienden die ik schikte om 's nachts op pad te gaan zonder vrees en zoete dromen voor het licht wordt uitgedaan De kelk heb ik leeggedronken als was het het laatste avondmaal of blijf ik nog even zwerven voor het licht wordt uitgedaan Ik heb mijn jas weer aangedaan en spoed…

“Je moet je naar de toekomst spoeden zonder de roes van drank of wiet.” Het blijft een hol en somber lied Om ’t dagelijks gemoed te voeden. Met een traan op beide wangen Zie ik wat de toekomst biedt.…

Spoed me naar zijn wangen het hek flankeert onze zijkanten terwijl hij struikelt vol van herfst en winter. 't Is dwaasheid hij nadert me.…

tunnelvisie in als gegrepen door 'n blinde vlek begint hij na honderd stappen met kracht te graven rechtvaardigheid was hij al tegengekomen, en had dit zonder mededogen snel naast zich neergelegd hoorde hij daar een valk of 'n uil het kon hem niet bommen totdat hij de spade in zijn voet boorde en zich een tranendal lachte kortom haastig spoed…

het is de taal in het banale ontdaan van elk spoortje romantiek als bij arbeiders met werkwoorden in zo'n grauwe taalfabriek met schoorstenen die in staccato woorden spuwen voor vertolkers met haastige spoed een mens kan veel verdragen maar er zijn wel grenzen aldus mijn bezwaard gemoed kortom zie dit pamflet als een vorm van weerzin…

nacht zo dicht nabij het is de tijd niet dat ik nu nog zing dauw hangt laag over de vecht en landerij De stilte heeft zich al genesteld in bomen straten en de stad in menig huis dooft men het licht zij hebben de dag gehad In de verte blaft een hond dendert er een trein ergens gaat een deur op slot schenkt iemand zich een wijn Ik spoed…

mij er mee verweven tijdens mijn ochtendpas mijn hond nog aangelijnd is op zoek naar smaak en geur om later in alle vrijheid te sprinten naar het struikgewas; het openbaar toilet waar de aarde zich ontfermt over zijn poep en plas zelfs mijn darmen nog amper met het heden gevuld laten mijn wereld tochten zo gaat dat iedere dag ik spoed…

Ik eet uit je hand en ik hang aan je lippen Ik wil bij je stranden en dan aan je nippen Ik lig aan je voeten en hang om je heen; Kus je met spoed en ik deel jou met geen Ik kijk naar je ogen; ik hang aan je mond Hou ’t niet droog en ik kus waar jij stond Ik eet uit je handen en adem jou zelfs in Jij bent dé gigant en ik heb toch…

De `tijd`maakt met haar geen ruzie meer geweld is in de ruimste zin van het woord een aanslag die op haar voetstappen rust en niet meer voortsnelt zoals het hoort schuifelend over de lange trage gangen vergeet ze waarnaar ze in rondjes spoedde in een kringetje loopt ze vergetelheid weg waar niemand haar tegen kon behoeden herkenbare gezichten…

achteraf leek de tijd wel pijl snel recht vooruit te spoeden niks in vrees om te verhoeden alles liep gladjes en in stijl tot de ban ineens wordt gebroken je denkt hemel ik sta nooit stil doe ik wel wat ik eigenlijk wil onraad gaat onbeteugeld spoken niet langer valt te verbloemen je hebt op de automaat gestaan aan iets buiten jezelf voldaan…

die zich niet haast en spoed, maar alles met bijnamen groeien laat.…

Entmes in weitas spoeden broeders pomologen op vroege zondagochtend richting Achterhoek, treffen Zoete Brederode aan, decennia verloren gewaand. Kloofhanden tasten eerbiedig de eens majestueuze stam, als een mannenstem aanvangt, een tweede invalt, in zuivere canon: ‘Schurft aan dwergteelt! Sijsjespeer in erfgoedsfeer!’…

Ik vindt er mijn eigen leven in dat heen gaat spoeden. Ach,ik had zo graag heel heel veel willen doen, wat verzen en wat liefde,want wie wint er ter wereld door klagen of door huilen? Ik ga dan stil en tevree, en neem geen ding uit al dat leven mee. Dan deze gedachten die in mij gonzen,niets is blijvend op deze wereld ook u niet.…

Er is gezaaid, geoogst met spoed, de laatste vruchten vielen de winter op de hielen, wie weet hoe het nu verder moet? Want veel is nog niet afgerond: de plannen zijn getekend, de kosten ook berekend maar harten zijn zo vaak gewond.…

het is vreemd op de stilte te liggen wachten ergens in een verstijfde kamer waar twee adems elkaar vinden in het holste uur van de nacht weten gedempte gangen zich vervuld van geloof en hoop als vliedende gedaanten bleek zich spoeden naar de plek waar leven en dood in koor hun ontmoeting uitbliepen de geest speelt spelletjes met en doodt…

Er is gezaaid, geoogst met spoed, de laatste vruchten vielen de winter op de hielen, wie weet hoe het nu verder moet? Want veel is nog niet afgerond: de plannen zijn getekend, de kosten ook berekend maar harten zijn zo vaak gewond.…

Twaalf witte zwanen in het Goor Ik spoed me voort en neem me voor over een en ander verder diep na te denken in het café aan Brug II en thuis mijn verhaal te doen -met verve, zo mogelijk.…

willen zijn de laatste keer contact een dag voor haar dood haar ogen spraken boekdelen zonder te praten alleen maar te kijken zag je haar afscheid nemen afscheid nemen van iedereen die nu nog kwam de dag er na geen oma meer geen contact haar ziel niet meer in haar lichaam verpakt nu zwevend in haar vrijheid de hemel tegemoet zonder spoed…

die leidt naar het bewustwordingsplein kleine en grote wijze en idiote grijs gekrioel hersenvat vol venijn de dienstdoende hermandad staat passief met zijn gummistok in de hand geschikt voorwerp tot zelfkastijding in deze wirwar allerminst een probaat middel om effectief erop los te slaan plotseling weerklinkt een fluitsignaal de cellen spoeden…

Al blijft zijn nest onvindbaar in 't gerucht van werelden vervuld van haast en spoed al wordt zijn vlerkslag tuitend overstemd ik vind mijn schuilplaats bij zijn arendvoet. In hem wordt duister denken afgeremd, waait wiekend aan, een nieuw ideeëngoed. Dus schaduw, blijf op mij heel vast beklemd.…

In haar mandje korstjes brood opwinding kleurt haar wangen rood, oogjes glansen van driftige spoed, klamme handjes in haar bonte schoot vertaalt de sterretjes in haar regenboog.…

Ik zag hem lopen trots en verwaand zijn arrogantie niet verbergend zijn personeel tot spoed aangemaand in een taalgebruik, dikwijls tergend hard als ijzer onbuigzaam als staal onverschillig zonder mentaliteit zijn omgang volkomen asociaal geen goeds te melden, alles tenspijt.…

Herders spoeden zich naar de stal hun schapen warmde het kindje, dat lag in een kribbe gevuld met stro. Een kind dat was gekomen, om vrede te brengen tussen alle mensen. Jaren later vieren wij nog steeds de geboorte van het kind, maar vrede is nog steeds maar een woord.…

Laat ons wat minder zeuren, maar dankbaar zijn met spoed; terwijl zo velen treuren gaat ons het best wel goed. Och lieve grote mensen, wees toch ook nu wat wijs en wil niet alles wensen want iedereen wordt grijs maar blijf tevreden leven met wat je hebt en bent; zoveel is ons gegeven, maar wie is nog content?…

Nu in Parijs haast niets meer valt te stoken De huizen er van steen worden gebouwd We zijn en blijven weliswaar getrouwd Maar er zijn donkere tijden aangebroken We blijven regelmatig kinderen baren We hebben dan voldoende moedermelk We kunnen ons naar rijke dames spoeden Een min worden voor de Parijzenaren Zo sterk als stelen van de Aronskelk…