Alle inzendingen over sprankje

niet Noem het lust Genot, gemis Verwerking van verdriet Noem het geen liefde Nee, niet zo Want dat is het niet Noem het warmte Een teder moment Gemeenschappelijk gebruik Dat vertrouwd raakt Dat zo went Een overeenkomst Tussen mensen Altijd eenzaam en leeg Die nooit durfden te wensen Wat een ieder hier nu kreeg Noem het van alles Een sprankje…

Gewikkeld in beweende doeken draag ik de dagen naar de dood en vlij ze stervend in zijn schoot terwijl m’n ogen zorglijk zoeken naar die ene zwakke schicht dat ik vast zou willen grijpen om zijn groei te laten rijpen tot hij vlamt van levenslicht Ik omklem met al mijn macht het sprankje…

ik heb spijt toen ik je uit mijn gedicht haalde, een sprankje hoop die je als lotusbloem mij het wonder van jouw liefde zou leren kennen doch dat gedicht had kantelen waarachter jij je verschanste en hoe ik ook mijn liefdespijlen naar jou schoot, ik miste telkens de evenaar aan het halfrond van jou besmettelijk bestaan waar jij beschutting…

er is geen hoop meer enkel nog verdriet Nee, er blijft niet veel meer over van wat we vroeger deelden er rest ons enkel nog wat teloorgegane beelden Herinneringen die langsom meer vervagen in de mist die tussen ons hangt we kunnen trachten ze nog na te jagen vooraleer de wind ze voor ons vangt En misschien rest er dan toch nog dat sprankje…

ongrijpbaar was de lach waarin ik het eerste sprankje lente zag een glinstering in oogcontact de groet die kaatst in spiegels van de ruiten die buiten door het eerste prille groen van bomen raast de takken af en dan op straat licht echoot in het water van de wallekant waar ook de zon zich glinsterend laat zien in de nog wat…

'Het is wel mooi,' zei pa subtiel, - hij maakte van de nood een deugd en toonde zelfs een sprankje vreugd. - 'symmetrisch is het en profil. M'n dochter treft beslist geen blaam: ze wordt door symmetrie beroemd!' - En 'Anna' werd ze toen genoemd. Een palindroom was dus d'r naam.…

het voorbijlopen vroeg hij mij, nog bijkomend van de zware examen-ochtend wil je een boterham met mij delen De vraag was zo invoelbaar dat ik aanschoof en een heerlijke witte boterham met kaas uit zijn meegenomen broodzakje pakte Hij levend vanuit Allah ik levend vanuit God ook al voel ik me meestal seculier Maar nu was er weer een sprankje…

Met een omvangrijk wolkendek vanuit de horizon is het laatste lichtpuntje als een schitterende ster te voelen door een tinteling van dat sprankje hoop dat voor ons gemoedelijk leven heeft aangeduid.…

Er is geen sprankje licht te vinden in de ruimte die wij 's nachts delen toch is er een glimlach op mijn gelaat ik zie de maan schijnen in jouw ogen. Onze lichamen, al dan niet bezweet bekruipen elkaar en vinden die rust die nodig is om terug te kunnen keren naar de haastigheid die ons leven siert.…

Toen het uur van het onheil aangebroken was konden de mensen niet vermoeden dat ze elkaar niet meer terug zouden zien Het is de hoop die als een bloem in een graftombe bloeit in het trieste uitzicht koud en eenzaam in de dagen van ontbering Een sprankje hoop, de schreeuw om hulp voor hun nood dat het verdriet enigszins…

Geen sprankje vertrouwen is er meer, door dat liegen keer op keer. Wat blijft er dan nog over toch, van dat eens zo leuke joch.. Beiden zijn we veranderd in wat we nu nog zijn, en het scheiden moet,al doet het immens pijn. Uit elkaar..om nog te redden, wat er te redden valt.…

wereld vol zonneschijn waar kinderen angstloos opgroeien in hun eigen vertrouwde domein het lichaam met warmte overspoeld door smeulend vuur in mijn hart dit fraais nooit eerder gevoeld omdat het leven mij heeft gehard als een kaars laat ik mij ontbranden om nooit meer te hoeven smoren in een bestaan met voorspoed belanden waar mijn sprankje…

Sluiers van licht en geluid komend uit het niets vol emoties en gevoel omarmen me en behagen me en voelen heerlijk zwoel sluiers zacht en toch hard gelijk een wolk van geluk gevuld met een sprankje hoop vullen de leegte in mijn hoofd en nemen onzekerheid mee op de loop warmte straalt in mijn gezicht en toch voel ik me koud sluiers van…

Stomme mieren, gedachteloos rennen ze rond Ik wou dat ik ze kon vangen Ik zou ze zo graag voor altijd vernietigen Ze blijven komen 7 dagen per week Onafgebroken gewriemel tussen m'n oren Was er maar een goed bestrijdingsmiddel Geen dooddoener die hoor je dagelijks Een middel dat echt helpt Zou dit geschrijf helpen Ik weet het niet, weer een sprankje…

In duizenden druppels vocht uiteen gevallen flarden herfstsluier geworden beneemt het de zomer de adem glijdt het talmend in rust omfloerst het ogen met de bomen tot grijze fluwelen de horizon ontnomen in het stille witte waaiende een sprankje zon jaagt het op de vlucht om verloren lommer de bladgele en rode…

Gelukkig blijft het tijdstip, net als de witte, koude sfeer, onbestemd en onbekend, met een sprankje hoop in nevelen gehuld.…

Wanneer je hartenwens verdrinkt En het lijkt of je er langzaamaan in stikt De adem je soms ineens ontnomen wordt En de boeien nog zo ver weg Wanneer het zwemmen niet meer gaat Geen enkele slag lijkt ongeslagen Wetend ook; zó denken heeft geen zin En toch het brein díe hartenwens niet loslaat En, het hart al evenmin Dan dáár ineens een sprankje…

kleurenpracht met je ongedwongenheid met een vrijheid zoals zij ook ieder bloempje kust met je heerlijkheid met je onschuld met het ook zo willen zijn met verbazing en sympathieke lach met verwondering met inspiratie subtiel en fijn met een uitstraling van weer een fijne dag met engelengeduld met grootsheid ook al ben je klein met dat sprankje…

En tóch dat sprankje herkenning toen we binnenkwamen. Gewoon met onze nieuwe aanwinst, wilden hem even aan je laten zien. Je was zó ondersteboven van het diertje, dat de tranen in je ogen stonden. Je wist ineens weer dat je ook van die kleintjes had, ooit, alleen de námen was je kwijt.…

nooit gesproken woorden en groeit naar morgen, waar in een glazen vaas gisteren snel verdort, langzaam bedekt een witte laag ooit gelopen verleden, als schoonheid een nieuwe morgen schrijft, slaat de kalender weer een bladzijde om en lonken tere tinten naar de snel naderende lente, een verdwaalde zonnestraal vindt net dat kleine sprankje…

eens rond Maar mijn vreugde verdwijnt Het geluid is weg Mijn zicht is zwart En ik kan nergens heen Ik kan wel gaan lopen Maar ik zie niet waar ik ga Ik kan wel blijven Maar ik zie niet waar ik sta Al was er maar een kaarsje Een klein stipje licht Dat zou mijn hart verlichten Maar nu, is er niks Een stipje in de verte Dat kleine sprankje…

Ik voel nog de kilte, de angst om mij heen, En de angst dat alles wat mij lief is in een diepe kuil verdween, Nu is alles een beetje rustiger maar nog steeds ben ik ontzettend bang, Omdat er aan iets dat zo fantastisch was bijna een einde kwam, Je geeft mij weer een sprankje hoop daar klamp ik mij aanvast, En ik hoop dat alle barsten zullen…

genomen, geen muziek met schrale teksten of beelden die nooit dimmen wij samen, het had gekund en niet gekund, onbezoldigde daden hebben geen afkomst doch mijn geest regeert als een vorst over al mijn zonden, gepleegd uit het verzet tegen al het onmenselijke waar het begrijpen geen finish kent, laat staan het ontknopen van eenvoud met een sprankje…

een levensteken in duisternis een sprankje licht gloeit op de mist verlaat de bergtop in verlatenheid belevenis hoop geeft weer vleugels al is de bergtocht zwaar toch klim ik er naar boven al voelt de weg nog naar links en rechts nog beren maar nauwelijks op de weg gelukkig is het nog najaar zodat de beer ongevaarlijk is voorlopig…

Blijft het sprankje warmte in mijn dagelijks leven. En langzaam begint de lente dit jaar al heel vroeg. Hoor ik al een paar vogeltjes fluiten bij het ontwaken. Ik geniet van de eerste zonnestraaltjes op mijn hoofd. En ik word stil bij het zien van de bloeiende krokus. De fragiele paarse blaadjes die een bloem vormen.…

Een bordje bij de horizon Gloort daar soms een sprankje hoop? Ik las, toen ik nog lezen kon: "Hierbij staat mijn ziel te koop." Ik trok mijn beurs, pakte mijn geld En ik heb de prijs betaald Op de bon stond nog vermeld "Mijn eigenaar heeft gefaald".…

je hechtte geen waarde aan stoffelijke zaken op je bank zat ik naast je, je was ver weg toen draaide je je hoofd toe, je kus stak mijn hart je was nu zo broos, het sterven moe stond bij je bed, je vocht voor je leven, je wilde niet weg het laatste sprankje leven, werd uit je gedreven ze zei 'ga nu maar hoor, 't is al goed' zal je nooit…

Of is er, naast het allerdiepst gevoel van de spijt, nog een sprankje hoop voor de onbekende eeuwigheid? Ik weet het niet, maar jij, je zal 't straks weten, en al wat je achterlaat, zal je spoedig vergeten. Ik zal, vertwijfeld, in 't ongewisse, achterblijven, en uit pure gewoonte een gedicht voor je schrijven.…

met kleur een met substantie Deze wil voedt mijn geest Op dat moment breekt de muur de muur rond mijn hart Zij kijkt niet naar mij toch heeft haar blik mij bevrijd haar pose geeft rust vernieuwt mijn ziel Haar ogen, onwaarschijnlijk mooi met een diepte ongeëvenaard Zij zijn niet zichtbaar maar ik zie door hen mijn emoties herleven een sprankje…

Duizend tranen opgesloten Stormvloed in een boze droom Zoektocht naar een nieuw verleden Twijfelend in niemandsland Zonder uitzicht op een leven Na de vloed opnieuw gestrand Starend in diepe donkere gangen Gelaten wachtend als een straf Tevergeefs een poging wagend Cirkels en terug bij af Dolend door dreigende spelonken Zonder hoop geen sprankje…