Alle inzendingen over spreeuw OR zie-'t OR eeuwig

Als uw poëziecriticus John Bayley schrijft over jonge personen die opkomen en schitteren als meteoren in de academische wereld, is hij zelf aan het imploderen en wordt een gapend zwart gat. Ingezonden brief van mrs. Val Hennessey, Lyme Regis. Wat bedoelt Bayley als hij dichters prijst die weigeren poëzie te laten klinken als zichzelf…

De koekoek is een dwangneurotische vogel als 'ie in een klok woont.…

Wat rest ons, als bankzitters thuis voor de buis - geen médaille bronze, noch médaille d'or voor de geus van Oranje, geslonken tot muis... geprezen zij 't wonder van San Salvador. mei 2015…

Het is avond op de gladde daken geen schimmel waagt zich uit zijn stal ik zie mijn schizofrene vader in een kakelbonte spreeuw veranderen hij breekt uit zijn zwijgen als een oude ijsschots op het bevroren meer ik heb geen herinneringen aan zijn fysieke agressie mijn lichaam vindt veiligheid in mijn lucide droom het is avond en een…

marcherende mieren over een weerloos vogellijf begerige vliegen gonzen er omheen de laatste veertjes de ragfijne botjes de wind zij neemt alles met zich mee roerloos ligt een fragiele vogelschedel naast die van vis en ree einde van de angst voor boze mensenogen onwetend nu van ons gestaar in de glazen kast dag voorbije…

spreken kan dan het verstand Druktemakers voor de winkelpuien Witte sneakers hoppend in de rij Voor damesmode- en horlogezaken Dernier cri van dure Noorse truien Overal en nergens tegelijk Smachtend naar 'iets' in de loop der dingen Als hun mobiele camera's gaan zingen Dan zetten zij elkaar constant te kijk To be or…

De Turk gaat door En niet de Noor Durf ik dat zo te zeggen? Wordt Murphy's law Na Montenegro Toch weer Memphis' law? Wel als De Pay Er net zo fraai Weer twee weet in te leggen…

Moet ik zeggen klootzak Grote eikel die je bent Me dagen laten wachten Wat ben je voor een vent Of moet ik zeggen sukkel Waarom doe je me dit aan Alleen de grootste klootzak Verdwijnt stil uit mijn bestaan Of moet ik zeggen loser And damn I hate you so much And deep down I feel broken Cause maybe I was longing for a touch Or shall…

La fille Flavie s'endormait plus tard en attendant l'aurore d'or. Quelques jours après le facteur local la livrait les fleurs les plus passionantes de la ville: un bouquet de mille tulipes roses, rousses et rouges avec une carte neuve d'importance d'Antoine: "Ma réponse, c'est ta lettre douce, je t'aime."…

sterven gaat vanzelf leven is moeilijker je doet het maar een keer sterven ook en daarvan ga je dood het fortuin is het hebben noch het zijn ongeborenen zijn uitverkorenen de beste waarborg tegen levenspijn is er nooit geweest te zijn…

Nooit heeft zo’n grijpjanus aan mij gezeten Niet op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ík ben vrouw – men is mij vast vergeten Dus tsja, terwijl ik dat volstrekt níét wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

De showcase van het Parliament waar May standvastig als een vent haar brexitplan met verve brengt waarbij plan b nog niemand kent - kakovolière als men stemt tot mister speaker 'order' zendt gezag waar 'n Arib nooit aan went hoe lang nog leeft dit Parliament? De D-day nadert en je ziet her going down in Downing street Down Under in…

Nooit heeft zo'n grijpjanus aan mij gezeten Nooit op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ik ben vrouw - men is mij vast vergeten. Dus tja, terwijl ik dat volstrekt niet wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

De vertaling van de Joodse tekst: Jeruzalem van goud En van koper en van licht Zie, ik ben een viool Voor al je liederen De heldere lucht boven de bergen De geur van cederhout Wordt door de zachte wind gedragen Daar rond die stad van goud De stenen liggen kaal te rusten Zij zien al eeuwen lang Hoe mensen deze stad begeren De pelgrim…

het vergezicht was niet slechts voor mijn ogen een regen boog zich vloeiend voor de zon de spreeuwen lintten sluiers langs de hemel en zweefden zoals ik geen leven kon de wolken dreven weg in paarse tinten en achter hen azuurde firmament de hemelwind verlichtte avonduren en stilden dichters eeuwig dit moment…

Als het geboortefeest Achter ons ligt maken we Ons op voor het leven dat Langzaam lijden wordt Van Hosanna en Halleluja Naar Kruisigt hem in Een kleine veertig dagen Zo snel verwaait je roem Van gevierde redder tot Bespotte koning van de joden Het kaarslicht dat ik in Kerstnacht bij de voordeur Heb gezet blijft gedurig Branden…

lucht, je bent mijn eigenste ziel stem zo fluweelzacht wiegt me veilig in slaap, hemels mijn omfloerste ogen kussen je rein gezicht we zijn onze adem en scheppen de kosmos de weidse natuur danst op de kadans onzer harten het universum glundert om al dat moois al is het broos een heilige vriendschap verzegeld met bossen tedere knuffels wat zie…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

er was een spreeuw in voorgaande lente zwevende veertjes in onbevangen licht het huiverende fraai gevlekte verenpak gevederd afscheid in slowmotion van dwarrelende pluimpjes er waren ragfijne botjes van een roerloze spreeuw in de voorgaande lente…

dat ik naar hen eeuwig zal staren vaak is het zo dat ik hun schreeuwen vervloek iedere winter slecht ik een der fundamenten in de hoop dat ik hun verwachting sloop maar bij het laatste hakken breekt er iets in mij kennelijk raak ik aan mijn eigen lente onthoud ik hen en mij soms van een natuurlijke hoop?…

Winters geschrei een klad meeuwen in hun vlucht schapen showen ongemeen hun dikke vacht…

Terwijl stadionlampen Hun licht in aanvankelijke Fletsheid op betonnen Muren werpen Zwermt anderhalf uur Voor het treffen een Golf van tienduizenden Spreeuwen in de Avondschemering Die voor alles het Afscheid in zich draagt, Vormen aannemend Die bol en rond zijn Maar ook langwerpig Als een zandloper uitgezakt Legt ze…

ze vlogen binnen wolken schaduwspreeuwen voor de zon zo ver het blikveld kon bestrijken werd het kijken, naar een gapend zwart gelag vanuit die onbestemde sfeer ging elk keeltje zwaar tekeer blue monday krijste hard en zwaar: misbaar tot op het juk althans zo leek het me, maar hier hier schommelden gedachten op het wit van dit…

ik denk aan de spreeuw van de voorgaande lente dood ligt op de loer…

nevel weefde om mij dromer laatste dagen van de zomer een gespikkeld zonnevlekje met een snavel en een nekje zat zo in het algemeen wat te fluiteren voor zich heen ondertussen, keer op keer ging zijn kopje heen en weer alsof het verwonderd dacht: ‘waarom fluit die spreeuw zo zacht?’…

de luchtlijn zo zwaar verstuift tot een zwarte wolk en crasht in het veld…

Spreeuw, kakkineuze dandy, weet het best: Alles kan hij zich permitteren in dat vest. ------------------------------- uit: 'Roze Zoenen', 2002.…

Circa 60.000 tot 70.000 spreeuwen vliegen rond in een grote wolk die regelmatig van snelheid en vorm verandert boven de buurt.…

Alsof ze een bewegend kunstwerk in de bewolkte lucht willen hangen zwermen kwetterende spreeuwen boven de oude kathedraal van de rivierstad de geuren van de herfst leerplichtig waaiende winden, stijgende lucht het vliegen in formatie kundig het stadse leven heeft zijn klucht de een ziet het als een teken uit de hemel een ander stoort zich…

Tussen bloemen fladderen kapoentjes Op het pad onder de zon komen De herinneringen boven met de adem Dat zweeft door kale en volle bomen In het duister van de koude wintertijd Een volle boom wit bevederd in 't hemellicht Zangers zingen het lied van alle tijd Dat U wil geschiede tot in alle eeuwigheid Doorheen verdriet en lijden de hongerige…