Alle inzendingen over stapjes

Mijn lieve Opa Die maakt mij zo blij Mijn lieve Opa die was er voor mij Mijn lieve Opa die is er niet meer Mijn lieve Opa Hij gaf altijd advies keer op keer Mijn lieve Opa Had altijd grapjes Mijn lieve Opa zag die kleine stapjes Mijn lieve Opa altijd bij mij in gedachte Mijn lieve Opa zoals ik al verwachtte Mijn lieve Opa moet een…

zachtjes is alles uitgegaan ook het licht keek op de klok waar hij stil was blijven staan stilte voelde angstaanjagend in donker zwart zou ik de eerst ontwakende zijn met eenzaamheid pijn op geheugen en tast ben ik naar buiten gegaan zelfs de wind had in vlagen stapjes terug gedaan zonder beweging of ander teken van…

toen ik de groeven in je ogen las, streelde ik de breekbare letters doorheen je grijze haren toen ik de eerste rimpels in je schoot hoorde, leidde je mij met kleine stapjes doorheen je oude verhalen… ik zag je wandelen langs een bewaarde koffer vol gekoesterde dromen ik zag je liefhebben toen de herinneringen aan opa tijdloos…

Vanaf een afstand Zie ik je pijn Het verdriet in je ogen Omdat het zo moet zijn Ik zie je vechten Ik zie je gaan En voel me machteloos Aan de zijlijn staan Met kleine stapjes Die je zelf niet ziet Kom je lichamelijk verder Maar niet met je verdriet De weg van accepteren Is nog een heel eind te gaan De tijd heelt veel wonden Maar…

Koffers naast zijn, met olie doordrenkt, lichaam gelegen, verbergen schatterlach en eerste stapjes. Kindje loopt of lacht niet meer. Moeder tikt, met haar sleutel, putjes in de autoruit. Ze wil eruit, maar drinkt zichzelf als boerensnol de zolder op. Vader kijkt verdwaasd naar buiten.…

Alleen met kleine stapjes ooit, maar de Nabije wil ons dragen tot alles eens zal zijn voltooid.…

kleine stapjes op het tapijt zo stil dat niemand kijkt de kleine val niet ziet van een mens in opbouw te wankel voor verticaal het groot geluid, daar waar de zachte schedel kraakt tegen het houten geweld van de schuldige eiken kast zonder waarde, zeker na vandaag klaar voor de brandstapel en dan opnieuw de stilte geen wijzende vingers…

zeg mij niet dat water water is dat later later is vaak nooit meer komt omdat alles stroomt zelden kabbelt zonder stapjes terug om alsnog een wijle te verblijven in het destijds links gelegen droompaleis op zweeftapijt van liefde stil geluk arcadisch ingekleurd waar opsmuk smelt vervloeit zacht de geur van hyacint leeuwenbek duizendschoon…

De bunker staat daar maar midden in het Echo bos daar waar klanken draaiende wind keren en wanhopige kinderstemmen de bosrand verlaten de bunker staat daar maar tussen zo maar een boerderij en een kleine ondiepe sloot waar kroos stapjes lijkt te vangen tussen reeds bloeiende bermen en ontkiemend zacht wuivend riet de bunker staat daar…

Hoe verloopt een strijd door zelfverwijt, door geaardheid - op voorhand - al verloren, rivieren stromen over van zelfbeklag, wat kleine mensen scheidt, verwaaien kleine stapjes in een marmeren gang en wordt de brug weer opgehaald, eeuwenlang om de liefde te missen tot op de laatste levensdag.…

ja weet je mam ik dacht, ik vertel het later wel ik had ook wat haast en ik had geen zin in al jouw vragen kijk nou niet verbaasd ach lieverd dat begrijp ik best niet dat ik je niet vertrouw of zo jij staat op eigen benen en dat doe je goed ik kan je zo wel loslaten ik ben het aan het trainen een moeder moet ook in stapjes leren…

Vrede groeit in kleine stapjes, helemaal niet gehaast, maar zoals alle leven vertrouwvol reikend naar een nieuwe dag, een nieuwe morgen. Geborgen.…

hoe groot de zee ook moge zijn in mijn schepping is ze toch de kleine trog in mijn waterige hand, ze herbeleeft het kruien van ijs en het schreien van de regen ik leerde haar kennen met kleine stapjes in de bruid van het zand - de bruidegom van mijn Wad - het feest der occulte bewegingen lifte mee op het deinen van haar wang eens zag ik…

Verder glijdt met korte stapjes 't blondje met wat moe gelaat, en ze hoort de vuile grapjes van de werklui in de straat. 't Venusdiertje trad voorzichtig uit het zalig zondennest; 't wipt de tram in en doorzichtig nu naar huis de dorst gelest. ------------------------------------ uit: Verzen, Mechelen 1918…

houden van, dat weet ik wel maar dat hele kleine fijne wordt groot maar blijft het mijne wat je ook doet, dat verandert niet als vader, hoe je het ook beziet soms is het moeilijk terug te denken de eerste stapjes en de lachjes maakten voor mij vele onbezorgde dagjes de kusjes en de knuffels smaakten als de fijnste truffels ik was en ben…

moeite je ogen Slijp je tanden strijdvaardig Bal stevig je vuisten Luister zoals het hoort Biedt gepaste weerstand Ga nooit gezapig akkoord Boor diepliggende wijsheid aan Zelfs wanneer je het bezit ervan betwijfelt Laat de grijze massa alleen achter Laat hem tegensputteren en schelden Recht je rug en ontdoe hem van oneffenheden Kleine stapjes…

de grond die tot nu toe altijd daar was, waar jij jouw eerste stapjes zette blijkt van elastiek gebouwen storten als kaartenhuizen in rookwolken achtervolgen hen die het vege lijf proberen te redden ogen verstopt in kinderhanden zittend op de puinhopen van waar eens huizen stonden, in de straat waar hij opgroeide niet wetend waar zijn…

Geen benen om te dragen, het lichaam schiet geen wortel uit de knieën om de wereld op te beuren, er volgen geen zachte stapjes om de doodsweg van de manen - in hun stilstand - te betreuren.…

Wil zo graag verder weer stapjes vooruit, maar steeds weer die muur waar ik telkens op stuit. Ied'reen wil helpen doet moeite voor mij en toch op het laatst doe 'k een stapje opzij. Vlucht in het denken, want dat is bekend. Kan alleen voelen in een eenzaam moment. Hoelang gaat het duren voor 'k eind'lijk loslaat.…

nacht Alsof ze roept om aandacht Een slaapliedje, en ze slaapt weer zacht Een stille gaap met een lichte piep En je betrapt jezelf als je vol liefde lacht Zo’n klein stukje kruipend mens En toch is de liefde voor haar immens Een klein wezen vrij van schuld Heeft nog allerlei geheimen verhuld De eerste woordjes die ze spreekt De eerste stapjes…

een wens iets, wat de grootste denker nooit had gedacht nieuw is: toch aan het onbegonnen werk beginnen na doodse stilte weer een koe die loeit een liefde die door de distels groeit de aanhouder, die ondanks alles blijkt te winnen nieuw: de eerste vlinder op de schouder van een kind een man en vrouw, als één verweven de eerste stapjes…

altijd compleet leek zonder maar een moment te denken aan het leven dat ik zou schenken aan dat mooie mens, aan jou Ik zal het nooit kunnen aanvaarden ik zal het nooit kunnen begrijpen dat jij ziek werd… …er zijn geen woorden die beschrijven hoe de branding van jouw leven plots bevriest in diepe stilte waarin jouw trippels, sprongen, stapjes…

Zijn kleine voetjes in het zand Zo lopen zij langs de waterkant En kijken uit op zee Alleen nog maar de kleine stapjes Nog niks begrijpend van opa’s grapjes Lopen ze met z’n twee En zo zie ik hoe de tijd Deze mooie herinnering slijt En ze er straks niks meer van weten Want het kind niet oud genoeg Voor hem is het nog te vroeg Om dit…

Er was slechts liefde om tijd niet te doden er zong een kind zorgen in wilgen gehangen in heimwee bevangen hoorde een lied een kind mooi gezongen met kleine stapjes en sprongen het hart werd al oud nooit de horizon gezien en vingers voelden koud tastten aan de ziel misschien was de mens in wezen onbereikbaar of was ik…

Snel mijn kruisje ter hand nemen en actie ondernemen Mijn luttele zorgjes kan ik aan, langzaam stapjes nemen. Geloof, hoop en liefde en je kan de wereld aan Evolueren, kalm en vooral erg geduldig verder gaan Lieverd, weldra lacht het geluk je triomfantelijk toe!…

Stapjes van een centimeter Terwijl zij per kilometer gaan…

ruimteschip aarde de wieg van de mensen is te benauwd voor het kleine sterrenstof-lijf het wollen dekentje mama de bal de broertjes de dromen en mensen van de aarde blijven achter lieve dappere astronaut de eerste stapjes zijn gezet je bent op weg naar zoveel avonturen boven de zon je ontsteeg de aarde nu tover je een ruimte-glimlach…

meer dan ooit ben jij aanwezig juist nu nu jij niet meer hier bent nu is er het weten nog voor ik was keek jij uit naar mij en toen ik was beschutte jij mij meer dan ooit ben jij aanwezig juist nu nu jij niet meer hier bent nu is er het weten de eerste stapjes met vallen en opstaan de eerste woordjes jij leerde ze mij meer dan…

Mevrouw, helaas, het zat al in uw genen, daarom kunt u weinig meer met uw benen. helaas doen ook uw armen niet zo veel, maar dat hoort bij dit geheel. Houd de moed er in, want uw leven heeft echt zin. Mevrouw, uw longen krijgen ook wat minder inhoud, maar u moet weten, misschien zijn wij nog wel wat vergeten, houd de moed erin, want uw…

Ik leerde jou de eerste stapjes je eerste woordjes en nog zoveel meer gaf kusjes op geschaafde knietjes en ook op al het andere zeer.…