Alle inzendingen over steentjes

Tot bij de intree van het Mausoleum een Visionair ons toestraalt uit duizenden steentjes...!…

Een enkel beeld laat net dat beetje herinnering zien als kleine steentjes, opspattend en de ruit weerspiegelt de strijd. Erdoor, maar niet uit ik ben erbij voordat ze vlucht en noem het een herovering het bewijs houd ik aan mijn oor de melodie gaat altijd door.…

de dokter zei: ik ben geen moeial maar ga jij nog een huisje bouwen constant sleuren en werk versjouwen want ik zie reeds steentjes in je gal. ja, ik heb het weer gevangen door welvaart en van drang gebrast en feesten jarenlang de galwegen... mijn martelgangen!…

Ik zit hier langs de waterkant de nevel siert het bos ik gooi steentjes in het water laat mijn gedachten los. De schoonheid van dit groene woud brengt mij tot ontroering en merk dat de natuur mij aanzet tot ontvoering, want..…

de spaken aluminiumwolken krassen met plexiglas steentjes de bussen gokken haalt - niet- één rennende scholier aan de oevers van de zinkrivier zuchtende; spugende; jammerende wagens naar de oppervlakte gesleurd achter de ramen- satellietoren, satellietogen van hun baasjes schouders volgend, spinnend verwonderd- waarom is iedereen nog voor…

Er was een duinpan en wij waren er er was wind geluid van golven wapperend helm, zand overal was er ontstaan uit schelpen, steentjes, korrels mineralen, miljarden, biljoenen, er waren wolkjes en natuurlijk waren er vogels we dronken zuurstof er viel zonlicht op onze huid warmte was er waardoor we naakt wij de enige mensen.…

Blokhut balkenrond planken vol boeken steentjes schelpen kunstzinnig gesmolten kaarsen vergeelde oude foto`s hun oorspronkelijke lijstjes overleden oom de vagebond oude groetkaarten sommige bolrond gevallen meigewei gekromde rookstoel potloden stapels kringlooppapier olielamp verlicht schrijfplezier zwarte allesbrander schrijfhut warm beschut…

Witte en zwartje steentjes Vormen de meest Ingewikkelde patronen Op een bord van zuiver hout Traditioneel Oosters spel Ontstaan zo lang geleden Toen wij alleen Met bikkels konden gooien Waar spelers kyu en dan Atari plaatsen in het linkerveld Op zoek naar een manier Om tot een overwinning te komen Twee kleuren zwart en wit Liggend…

Ik droom dat Ik een kind ben Dat speelt met Andere kinderen In de zandbak Van onze jeugd - De meisjes gaan weg Als de jongens te ruw Worden en elkaar Bekogelen met ballen zand, Er vallen tranen Als in de kogels van zand Ook wat steentjes meegaan - Twee jongetjes huilen, De rest lacht hen uit Een droomflits verder…

ik gooi steentjes op het water platte stuiten dan het best een keer of drie bij vier verdwijnt die onder water naar de bodem bij de rest met een enkeling werp ik een vijf die koester ik en zal hem vinden omdat hij springen kan wat langer leven wil hij rekt zijn bestaan door nog een keer te gaan en dan pas af te zinken ik heb…

Buiten waaide de wereld, wierp steentjes tegen het raam. Ik zat in mijn huisje en likte mijn handpalm, en las in de kranten niet meer dan de rechtvaardiging van mijn bestaan. --------------------------- uit: 'Naar de aarde', 1998.…

Het kleine joch schopt steentjes voor zich uit fluitend op zijn vingers verschrikt hij vogels aan de waterkant waar hij de vissen voert, azend op grote vangst, ’t liefst een karper of dezelfde snoek, die hij met vader ving hij zou ‘m herkennen, die blinde vlek en de ring van vuur achter zijn angst in zijn handen ligt vaders favoriet…

misschien moet ik gewoonweg trachten niet de cirkels op het water te zien uitdijen maar de steentjes richting diepte volgen naar donkerder, doffer en onverlichter dan het zuiverste zwart van onversneden angstdromen ooit verlaten te worden ik dan langzaam maar zeker wennen kan aan de vanzelfsprekendheid van pijn om ongecoördineerd…

ik heb de steentjes gepakt die ik tegenkwam op de dag en verpakt in papiertjes met kleur gesorteerd naar gewicht leg ik ze duidelijk in zicht zij weven mijn droom in een niet aflatende stroom het patroon varieert in beschouwend kijken lichte lijnen snel in gebruik de keitjes springen er uit het zijn de drempels van iedere dag…

dansend over steentjes golft hij door landschap ziet in rivier water kringelen riet wuift zacht naar wie weet hengelaars vrolijk toch geen beet met eigen bier op kleine tap wurm glinstert in het zonnetje zilver krioelt in een tonnetje hij lacht en voelt licht gespot gaan fietsers bellen luiden hij zweet geen peentjes wie kan hem nog…

mystiek zo het balkon u droeg boven het geuren van jasmijn verheven maan in volle schijn uw blikken mij nog niet genoeg glans kasseien van Verona welke uit hun voegen sprongen veel te vroeg doch vogels zongen welk wonder volgt er nog hierna liefde rankte mij naar boven steentjes gooiend tegen ‘t raam om uw zachte mond te loven hoorde…

Maar ik zie steentjes ketsen op het water, drie, vijf, en zelfs een zevensprong. Ik zag een zwerver leunend op zijn houten kruk. Hij zei tegen me, je moet niet zoveel dragen. Eén voor één vallen mijn bladeren, één voor één zijn mijn verhalen geteld. En ik reis in de trein van ogenblikken beschilderd met een hemels blauw.…

veranderen kan de ene dag gezond en vol verwachting onheil verdriet en afscheid voor eeuwig als gevolg van dodelijk een ziekte of ongeval plots en zomaar kun je niet meer zijn niet meer doen wat je altijd deed omdat je nooit meer wakker wordt de herinneringen aan wie jij ons bent zijn als in de rivier van mensheid de stroom verleggende steentjes…

Hoog boven haar groeve schittert zij nu in duizend steentjes uitgelegd: een hemels wezen. Van de weeromstuit doemt Dolores op met haar lange losse haren en Florentijnse borsten. Noordenwind en Zuidenwind ontwaken en een geur van specerijen waait het schip in. Zij danst de sterren van de hemel.…

de wereld glijdt langs me heen enkels zwikken knieën knikken want mijn wortels gaan echt niet mee jij zei nee waar ik ja had verwacht ging mee vertelde hoe dubbel dat voelde samen geraapt wat we hadden verloren woorden gezegd die we niet wilden horen ik stapte uit trapte naar kiezels die zich knarsend verweerden gooide steentjes…

Ik vond steentjes voor mijn voeten, ik schopte ze niet weg, wachtte tot ze bergen werden en de juiste houvast vond om omhoog te klimmen.…

Het zand en de wind wilden wat, wilden spelen met ‘t water, de zee spelen met ‘t strand haar herinnering golvend verinneren, alles wilde het doen met elkaar: de wind ‘t verschuiven en stuiven van stuifsel, de zon achter elk schelpje een schaduw verschijnen, de keitjes kuilden al kuilend een kuiltje, de steentjes kiezelden keutels, ’t geweken…

gitzwarte, holle ogen Kijk je me aan vanaf De omslag van het boek Dat later over jouw leven Is geschreven - even later Zie ik je als een bezetene Roeren in de koffie Die jou maar niet met rust Wil laten - ik keer terug Naar het kaft van je biografie En zie je in het therapielokaal Naast me zitten, beiden leggen we Kleurige steentjes…

je doet me denken aan een verdwaalde avond waar melancholische papierprinsessen dansen op lippen in een verlangende vlucht naar uitgestrekte armen je doet me denken aan het stille geluid van platte steentjes die dromen keilen door eenzame nevels tussen smalle sloten van herinneringen rakelings langs het wateroppervlak je doet…

wie kent een liedjeszanger, troubadour zoals berton de fleur die met vier steentjes van heel ver verstild verdriet tot leven wekt en om kan vormen tot geluk zoals een echt jongleur hij zingt van vlindervleugels op het water van leven en van dood hij toont de winter in zijn ziel met steeds de zomer in zijn ogen de herfst soms in zijn…

het kleine joch schopt steentjes voor zich uit fluitend op zijn vingers verschrikt hij vogels aan de waterkant waar hij de vissen voert, azend op grote vangst, ’t liefst een karper of dezelfde snoek, die hij met vader ving hij zou ‘m herkennen, die blinde vlek en de ring van vuur achter zijn angst hij opent de koffer, kunstige visjes…

zie de tijd, kind het zijn dochters en zonen klimmend stuifmeel en steentjes over het water gekeild die omhoog schieten als ballonnen, landen op blauwe en gele zonnehoedjes, schaterend op wangen nat jij bent zo mooi in mijn handen volkomen in een bron die niet liegt zie de tijd ook hij streelt het onkruid in te smalle straten waar een jongetje…

En steentjes ook In 't krentenvat? K. Ja, veel. W. Nu, àl te veel mag 't juist niet zijn. K. Daar heb ik voor gewaakt. W. 't Is best zo. Maar, die krultabak Kan wel wat natgemaakt. Zie zo, pas goed nu op, hoor, Kees!…

kom laat in deze stille nacht ons dansen op de daken als kat en kater; alle pracht van heldere maan straalt daar alleen voor ons; wij lachen over hen beneden die niet vermoeden dat het leven heerlijk, mooi zijn kan en als wat steentjes op het water zo dansen onze dromen tot zij zelfs golven slagen in de hemel kom laat in wens van eeuwigheid…

Op de witte steentjes bezaaide straat, met de lucht vol geuren van warm Spaans.…