Alle inzendingen over stempel

Een vreemd verschijnsel was die strippenkaart Waarover men diens gram geregeld haalde Omdat men dubbel voor de helft betaalde: Twee strippen waren slechts één stempel waard! 't Is iets onwennigs uit vervlogen dagen Een nieuwe kaart biedt voortaan stof tot klagen…

Er staan mooie pieken op, een klein kruisje markeert: "hier staan wij, tegen de bosrand" het stempel dateert uit 1994 en ze hadden goed weer, op wat spatjes na, maar dat was maar een enkele keer.…

De consumentenbond stelde 'm teleur Hij kreeg geen stempel van Kema Keur Zijn status kon hij niet behouden. Daar staat hij nu stil te verkleven Asiel wilde men hem niet geven. Zonder pardon werd hij uitgezet Ondersteboven, naast het toilet zoekt hij naar de zin van het leven…

in de tram buiten is het donker de regen striemt tegen de ramen het knarst en piept vasthouden bij elke bocht is een must mijn kaart fout gestempeld de bestuurder fronst zijn blik vertelt me randdebiel argwanend bekijkt de controleur mijn stempel het is kwart voor negen dinsdagavond in lijn negen…

Uit het goede Hout was ik Gesneden, zei Men toen ik Tot volwassenheid Kwam - van de Oude stempel, En meer van dat Soort goedbedoelde Complimenten die Mij werden Toebedeeld - Nadat ik mezelf Had verloren Aan een wereld Die in waanzin Zijn waarde verzwelgt Blijkt mijn excellente Timmerhout niets Meer waard dan…

begrijp het vroege opstaan van een nieuwe lente wel had er zelf ook een handje van de dag vroeg aan te gaan sprong uit mijn bed na stijfheid van de winter meestal veel te tijdig een stempel op de dag gezet daarom voel ik het gezucht uit bollen van de lente knoppen die op springen staan dat gedonderjaag zit in de lucht…

een bed van rozenvlees doortrekt mijn aderen krimpend van begeerte naar water in de woestijn alle luchten wuiven weg terwijl onze genen zich stempelen in spiegels gelijk van adem en bloed omtrek ik jouw middellijn drink jij mijn zielswater met omarmen van huid en inlijven van schaamte…

Voorbij de jeugd het blad gelijnd en half vol geschreven ziet hij de kinderen aan en zich bezeren aan het leren van wat belangrijk lijkt Een twijfelachtig stempel drukt van jaren her Het langzaam wennen aan de dood die wenkt en wacht en trouw is als een goede vriend die sterven kan en daarom leeft op grootse voet…

Kent u misschien het voorvoegseltje ‘dys’? Het heeft met ‘abnormaal’, ‘gestoord’ te maken Je hebt –trofie, -fasie en and’re zaken Waarvan –lexie voortdurend in het nieuws is -fagie, of raakt u nu het spoortje bijs? ’t Ligt niet aan u, maar aan het onderwijs!…

Ik zal je altijd diep bewonderen Voor wat je voor me bent geweest Een stempel op mijn leven Een wond die nooit geneest Soms leef ik in het verleden Denk ik terug aan wat ooit was We trokken samen door het leven Liepen uiteindelijk uit de pas Desondanks ben ik je dankbaar Dat niet erkennen vind ik laf Jij verdient respect En niet zo'n…

Ik bestempel het oude postkantoor, als het meest geliefde pand dat ik ken, omdat ik nostalgisch ingesteld ben, en tot de oude stempel behoor. Vaak stond ik voor het loket te dromen, en liet er liefdesbrieven afwegen, waar velen rode oortjes van kregen, zodat ik goed uit de bus zou komen.…

de oude hoeve wordt met stempels gestut de linker zijkant is door lucht vervangen een gapende muil heette ooit voordeur vensterglas door tijd gebroken onbenut, hier woont vergankelijkheid boerenland vol leven, vee, boterbloemen in de slootkant een verlaten nest in de vensterbank landt de oude fazant luid krijsend om zijn broodheer…

Zijn gedachten laten hem niet los niet voordat zijn werk volbracht is Zijn gevoelens uitgedrukt, beschreven hanteert zijn gereedschap zonder aarzeling Minuten, uren, dagen achtereen gaat hij door, als in een roes Niets kan hem ervan weerhouden totdat hij zijn stempel heeft gedrukt De perfectie, de schoonheid wanneer zijn creatie…

Men zal je stempelen als bagage. Men zal je kwetsen om je wens en je droom. En jij zal trachten eens en voorgoed te fotograferen het hoe en waarom van de vrouw die kantelt in je lakens die zingt naarmate je ontdubbelt in haar vel. En nog later, jongetje, wordt je leven een plakboek.…

Druk op alles en iedereen mijn stempel. Geduldig wachtend tot dat het water de rotsen heeft doen slijten en de wind ze heeft doen verkruimelen. Mijn verleden is nergens begonnen, het was er altijd al Mijn einde ondenkbaar. Ik ben onmetelijk definitief Tijd, wie mij ontrafelt doet alles ineenstorten.…

En dan drukt winter zijn stempel op pad en perk in mijn tuin Jaagt wind en metgezel sneeuw tussen struik en boom hun laatste blad verloren De prietpraat tussen fris groen van bol en knol met stilte bedekt De tafel voor vogels door mij gedekt, de vetbollen gehangen Dempt even...…

Ik hurk tegen een hoge muur wijzers in mijn hoofd schuiven naar twaalf Ik ben er, ben er niet Rook, reis, rustplaats volle maan Zoemend, zes, zestien keer kom ik binnen waterspiegelingen Rammelend behang Ik druk duim voor duim een stempel op de dagen Winden waaien voorbij alles is blauw ja, alles scherp blauw en roze in de…

Liggend in de molm van mijn bestaan knaagt de botworm aan mijn ziel Zwijgend sijpelt het slijk Poeder verpulvert tot stof Donker de ontaarde aarde Een stempel uit het verleden Vingerafdrukken vervagen Nagelklanken, harensnaren Traan slijt naam in graniet holt bergen uit tot dalen Het leven stampt als een olifant langs de rand van…

de wereld was volmaakt toen wij kwamen het kraambed in uitstekende staat dat wij meteen eigenden met namen trokken ons plan zetten alle stempels in een persoonlijk perspectief maar met warmte en liefde de omgeving delen deden we niet het was ons gebied met alles hebben en houden gingen wij een leven opbouwen niemand leerde…

Daarnaast de Gele Plomp brutaal verheft de groene knots zich boven water de gele geile bloem toont de wereld trots haar pronte stempel met haar zoete nectar. Slootsloerie.…

Een stempel wil ik hem niet geven, ondanks menigeen die al een oordeel hebben geveld. Quasimodo wordt hem nageroepen, iets wat ik nooit zal begrijpen. Zijn bedoelingen zijn goedsmoeds en men moet daarom haar gedachtengoed herroepen.…

er van doodmoe Waar komt dat toch vandaan Je blijft maar malen Ik kan het niet begrijpen Dat moet toch ergens zijn te achterhalen Het gebeurt wellicht niet met opzet Maar nagedacht is er zeker niet Anders zou men het wel laten Want het geeft heel veel verdriet Laat me toch mijn gang gaan Ik doe het nog niet zo fout Niet altijd die stempel…

het stempel van moe drukt zich als een steen op de worstelende man zijn armen strijden met de wielenstoel hij rijdt verloren rond door eindeloze gangen zonder enig verlangen gepruttel rond zijn mond - kom maar man dan ik zal je duwen de benepen ruimte uit naar de mooiste kamer ver van de geraniumruit - je kent herkent…

(met dank aan K.Schippers) om klare poëzie te schrijven moet je dicht bij jezelf blijven goed om je heen kijken en de verwondering het werk laten doen zoals dikwijls bij de dichter K.Schippers het beter kijken een eigen leven is gaan leiden rest ons nog de leemte van tussen zeggen en schrijven die haar stempel drukt op het ultieme…

met ebben ingelegd verduisterende, damasten gordijnen Victoriaanse boekenkast spiegel met facetglas, gouden lijst zweem van rook een stenen pijp een koperen gegraveerde snuifdoos oude inkt, een zilver hartje als boekenlegger koperen bureaulamp op zware voet oude koperen inktvloei een staafje zegellak, een stempel…

penseel al door het eerste warme rood het lichte bruin van zomers bloot onschuldig na het winters wit getoond in lentes groenend licht de schaamte is al afgelegd als de eerste blos haar stempel heeft gezet ondeugend wordt textiel steeds verder opgeschoven en laat maar weinig in beloven pikant diept bruin verstolen wit in contrasteren…

Hier stempelen wij voetafdrukken in door zout water geschoond zand hoeden wij schelpen in onze hand als waren het schatten concerteren schuimende golven onweerstaanbaar en dominant mooie sonates voor het strand lopen wij betoverd gevangen en aan de verre kim danst verlangen voorbij de uitersten van ons zicht onder flonkerend sterrenlicht…

Ook de notaris is een mens zo getuige het zwaar bestempelde document waarmee hij in de regen staat te zwaaien Als je zou willen, je natte lippen als stempels op de mijne, kom dan binnen ik vergeet mijn ongelijk bij vlagen ik schaak als hij de haren droogt in de notariswoonst en als we dansen zegt zijn vrouw…

met een donker gebaar plooit de nacht alweer een vouw in het bestaan van onafgewerkte plannen tot rust gekomen handen hunkeren onder hun juk van overjaarse lagen eelt naar hun verleden satijn dit heden en haar duisternis kunnen niet bekoren noch het ochtendgloren wekken de tijd groeft een nieuwe stempel en draalt verder op 78 toeren…

Je schuwt de drempel ogen betwisten wat mond prevelen moet schouders hangen, dàt doe je goed in mijn handen druk je fleurig je stempel Ik sluit de deur met goed fatsoen en druk mijn neus dan in je schuld waar het mijn woede met leegte vult, immers de bloemen konden er ook niets aan doen Ik ben je niet direct vergeten het is zoals het bloemen…