Alle inzendingen over sterven leven doodgaan

pijn is niet erg pijn is pijn dood is erg en onomkeerbaar dood is afscheid nemen en weggaan van alles wat je kent naakt een onbekende weg inslaan alles achterlaten uit je lichaam stappen om dood te gaan heb je vertrouwen nodig je durven overgeven aan vreemde armen de weg terug vergeten…

hoe vaak moet je doodgaan om zeker te weten dat de liefde blijft hoe vaak door verdriet gaan opnieuw weer verliezen je goede geloof afleggen je kind-zijn je bewust zijn het missen van zovele kansen je bergen ambitie je belangrijkheid laten gaan van je kinderen warheen ze ook willen minder deel van hun leven kunnen zijn hoe vaak…

Wanneer je laatste jaar op aarde door jou geleefd wordt, besef je pas hoe waardevol het leven is, altijd te kort! Wanneer je laatste maand op aarde door jou geleefd wordt, schiet het leven je voorbij, nog steeds veel te kort.…

Toen ik je voor het laatst in de ogen keek zag ik de dood zag ik jouw dood zag ik geen angst zag ik geen vriend maar ook geen vijand en dat verzoende mij met jouw einde, ons einde met een laatste kus, onze doodskus!!…

Dus maak ik hem elke keer wat groter, want doodgaan doen we veel te veel. En al die zielen wegen zwaar. Om te voorkomen dat ze barst, sta ik het dodenrijk te rekken. Zodat wij rustig kunnen sterven. Er wordt te weinig gereïncarneerd, het hiernamaals raakt overbevolkt. Geesten spoken tussen hier en daar, in copuleren rust gevaar!…

met een kalasjnikov in een loopgraaf liggen en niet overmand worden door angst voor je eeuwige dood je moet er nu uit springen en nu rennen naar het volgende punt in je leven of naar het doodgaan en als het je dood niet is dan gelukkig kun je daar later over schrijven maar blijft niet te vergelijken met die sprong…

Opbouw is in essentie leven. Afbraak hoort daarbij en moet. Eeuwig leven duurt maar even. In de kern is doodgaan goed. Angst is het echte kwaad. Vader van geweld en moord. Geef angst daarom liefde. Nooit het laatste woord.…

Leef in het heden, dan is doodgaan voor jou niets -- geen gebeurtenis.…

Zonder fantasie stelt doodgaan niets voor, anders -- gaat het om alles.…

Ooit eens opgejaagd door herfstlijke stormen die de bleke naaktheid van mijn wezen herkennen even meedogenloos ontbloot tot wanhoop geborgen tussen sterven de zwarte bladeren die stilte krioelend benaderen met wormen de draden een rottende humus die langzaam verteert hier wacht ik op de zon wijl de broeierige hitte in de grond rondom mij…

als een dichter sterft bij leven heeft de ebbe zich te vroeg doorgezet en verschraalt het kunstig zinnenweven tot knopen van een versleten letternet hij teert slechts op zijn scheppend verleden dat stilaan zo zijn glans verliest een poëet dient tot de dood zijn rijmen te smeden: een onvoltooid vers is waar hij voor kiest…

op een verwachtende hoop een droom met in wezen onbekende baten of zo men wil, fantasieloze gaten je bent op jezelf teruggeworpen niet om enkel de eenzaamheid te verheerlijken of je eigen zijn te stellen boven de ander het is een moment om het leven…

Van het sterven kijk daar is er licht van het leven kijk daar is de duisternis…

levende kustlijn van zand altijd in wording altijd aan het sterven landschap in beweging grillig ruig stelend en vretend onberekenbaar huizen verdwijnen onder bergen zand Charybdis’ wellustige kaken zuigen schepen op om ze dan weer uit te spuwen verslindende Scylla wacht sluw haar kansen af niets niemand blijft gespaard in dit…

Nu je overleden bent ben je nog niet dood op weg naar je Hof van Eden beleef ik je nog in mijn heden voel ik je nog niet als dood dood dat is pas voor later nu nog even met me praten nu nog even fijn samen zijn alsof je in het leven staat doodgaan kan altijd nog!…

geen zin in doodgaan dus dat valt dan weer mee op een winteravond…

je hebt je kleden afgelegd en alles op een rij gezet met grote ogen in een smal gelaat kijk je de wereld aan of wij passanten zijn die af en toe nog even naast je staan jij kon niet duiken voor die steen of schuilen voor de bui die je zag hangen nog is er het verlangen dat ongemerkt het leven de dood geen kans zal geven…

terwijl de spiegel zei dit is het einde keek jij terzijde wilde leven met de mensen mee je ogen huilden nee hoe je ook probeerde je opstandig lichaam kon de pijnen niet negeren het strijden moe heb jij wat over was eens goed bekeken wist toen in overgaaf jouw ziel kon in dit lijf niet verder leven…

de achterkant van een gladde spiegel toont mij een andere waarheid dan aan zijn kwikzilveren voorkant hier mag ik gelukkig mijzelf zijn zonder masker of opgelegd pandoer die ik mij aanmeet in dit leven misschien is doodgaan wel doorheen aardse illusie gaan naar een andere dimensie…

Je moet de taal kunnen verstaan die twee geliefden spreken als ze voor elkaar willen bestaan, je moet de taal verstaan van het leven, het geven en het nemen, ook beleven. Je moet ook de taal kunnen verstaan van het ongemoeid laten gaan, en van de laatste halte, het eenvoudigweg doodgaan.…

dacht iemand aan het sterven van de tijd van het licht aan doodgaan in de diepzee? de zee waar we ooit leefden waar we lang geleden uit kropen op zoek naar nieuw levenslicht en nieuwe littekens…

Of is mijn leven verloren gegaan? Heb ik überhaupt wel bestaan? Ben ik het leven waard geweest? Kan ik met opgeheven hoofd doodgaan?…

Italië is van het goede leven Maar doodgaan mag je er niet van de Paus Ook dit keer doet het Vaticaan weer waus Zo lang mogelijk lijden is het streven De invloed van de clerus is nog groot En Pausen gaan zelf nooit zo heel snel dood…

Voor Ans Doodgaan is de kunst om levende beelden met evenveel gelatenheid te dulden als toen zij nog hun rol in ‘t leven speelden, ons soms verveelden, en nochtans vervulden.…

Voordat de dood intrad Had het leven alras leven voortgebracht Veranderd leven dat meer grip krijgt op zoveel doodgaan Meer dan ooit ervoor Een ononderbroken keten Dat de tijd trotseert De levensvonk die miljoenen jaren oud is brandt in het hedendaagse leven Die vonk is nimmer meer gedoofd Het verbindt ons met de levensstrijd die…

hoezo ben je nog als de dood voor als hij komt, alsof de angst je klemvast houdt in zijn verkilde greep je weet, dat maakt mij machteloos en boos, alsof de dood niet bij het leven hoort de vrouw die zwanger is weet zeker dat zij eens moet baren het doodgaan past de mens we zijn ervoor geschapen…

lachen zal ik ik zal leven wat ik ook zeg zeg ook ik wat? leven zal ik! ik zal sterven wat ik ook doe doe ook ik wat? sterven zal ik!…

Scherpe messtekende pijn Vlijmen het bloedende hart Nooit zou onze liefde doodgaan Samen was het volmaakt Niemand kon ons uit elkaar halen.. Deze liefde gaf ons lentebloemen Warme harten klopten in passie Samen mochten we liefhebben Nooit zou onze liefde doodgaan Dat fluisterden we onszelf in..…

Zij die voor mij kwamen en dichters waren, Zij hebben hun droefenis, in de Herfst, uitgesproken En éénheid gevoeld tussen hun gebroken Leven, met het vaarwel aan de drommen hunner dromen, En het sterven der zonneblaren aan de dorre bomen.…

na je aardse tocht leef je zeker nog verder in je eigen kroost. jlb de schouders rechten glimlachend door de dag beurt medemensen op. jlb warme ontmoeting kan koude herinnering opnieuw milderen. jlb stil en gesloten kan met lieve aandacht worden ontsloten. jlb als t' einde nadert hoop je op je kinderen tot bij de overgang…