Alle inzendingen over stille verwerking

opdat elk pogen tot verraad in stille traan verviel. Ik huil met de aarde mee en de mensen, dieren en planten, zij wenen gelijk ik. Mijn strijd voor een betere en mooiere wereld, kun je me dat kwalijk nemen?…

Want een verlies als dit verwerken, Dat kan ik ook niet alleen We houden vast aan ’t leven, Hetgeen jij niet meer hebt Treur toch niet om mij, Heb je ons altijd gezegd Maar hoe moet ik dat geloven, Als ik altijd tegen tranen vecht Van jou zal ik altijd houden, En ik voel je liefde om me heen Maar als god zijn engel terugneemt, Dan zijn…

Eindelijk na de zesde kuur weet ik wat de chemo doet beperken Wat iedereen ook probeert en zegt, je zal het toch alleen moeten verwerken Alle ongemakken zijn dragelijk voor mij, Als ik de anderen vergelijk met een kuur Enkele zullen het zeker niet overwinnen Hun gevecht en leven verandert ieder uur.…

opstaan en eerlijke steen met troffel en tras opbouwen aan huis waar gewoon gewoond en gestorven wordt in levenscycli van liefde en geluk.... geen idealen verstoort door haat en oorlogen, geen vooruitgang maar verbredingen in tolerantie en verdraagzaamheid liever doe ik duizend jaar met 's levens traagdom, dan telkens deze walging te moeten verwerken…

het is nauwelijks te verwerken als mensen hun eigen visie niet meer mogen neerpennen wanneer systemen boven mensen uit dreigen te groeien dat veelal voorzichtig begint met een hint in een door angst verzwakte maatschappij en dat we dan ondanks het onrecht voortkomende uit de maatschappij strijdbaar mogen zijn om proberen het goede…

De lust naar méér is niet te stillen, maar vraag ik me af, zou 'k dat nog wel willen?…

een open einde in stille ontroering en gewijde stilte nemen wij afscheid voor het ontwaken is er een zachte en zoete rust het laatste zingen is een poort die langzaam dichtgaat in de doodse stilte is het nieuwe leven…

Dan wacht de natuur op het stille sterven in het koude wit, van de lange winter.…

haar betoog was zo vurig tegenover mij kaarsen dansten in haar ogen ik luisterde niet keek alleen naar die ogen haar lippen langs haar heen ze vroeg iets nikske zei ik zag de week voorbij verlangde naar haar stille huid…

Een beeetje licht na zoveel weken duister en sneeuwklokjes die dapper bloeien gaan; ze groeten ons, al moeten ze vergaan en weg is dan weer heel die stille luister. Zo laat ons goed zijn nu het hier nog kan, want morgen komt er mogelijk niets van.…

verkeerslawaai nadert opnieuw het razend monument op 't harteloze kruispunt van onheilspellend leven tussen de stille bloemen zoekt zij beschroomd naast zoveel groter leed haar plek voor niet vergoten tranen…

Wanneer namen begrippen worden tast de wijsheid in het donker verslagen door een stille kracht verlangend naar het wonder maar ooit komt er een moment waarop wij zullen weten wanneer dat moment ben ik nu alweer (vergeten)…

Als een stille schaduw met vragende ogen ademloos kijkend naar het ochtendgloren bij het ontstaan van een nieuwe herfstmorgen.…

Het eerste virus ooit op een computer Werd veertig jaren terug gefabriceerd Zodat het nu denkbeeldig jubileert Met vlag halfstok en treurmuziekgetoeter Ik hoor daarbij (scherp als een stille beeper) Het gniffelende nageslacht van Creeper…

Een stille glimlach omhelst de woeste wereld om te genezen.…

Sinds Apeldoorn kleeft aan het feest een smet Het heeft zijn onbevangenheid verloren De koek smaakt toch niet meer zoals tevoren En nu drukt nog een ander feit de pret In Veenendaal voelt men zich ook verbonden Met Mabel en de stille Prins in Londen…

Als ze de stille hoop die zo vaak ijdel bleek heeft uitgesproken komt haar gevoel, mij nog zo eigen, weer levend in me boven. Verwachting stijgt, tegenslag dreigt... als haar teleurstelling mijn hart bereikt is het of troostend Hanna in me schreit.…

Het boek in de kast is stille getuige van een rustig verleden een schril contrast met nu het leven dat door computer en luide televisie wordt gedreven misschien tegen beter weten in ga je mee met de tijd maar wat is geweest raak je nooit meer kwijt.…

Een gewonde reus stond daar nog steeds, als stille getuige van de voorafgaande tijd Twee gele ramen keken me aan met een starende blik, maar ik kende geen vrees alleen was ik niet Haar stem gaf me de warmte en nodige rust.…

Ik heb je losgelaten met kleuren van de ondergaande zon als mijn stille getuigen in een rustig golvende zee toen ik vele tranen lichter begeleid door de maan weer huiswaarts ging liep jij weer vrolijk met me mee…

misschien is het die stoere vent of die statige oude dame zij doen het stille werk achter de ramen Aan een lintje kan je ze niet herkennen een voetstuk daar zetten wij ze op zij moeten in het licht vandaag krijgt de mantelzorger een gezicht…

prille dromen zijn zo tastbaar zuiver met een stille huiver van verwachting latere dromen zijn zo sterk verweven met het leven dat zijn sporen bracht soms zijn late dromen de prille dromen die na zoveel jaren niet gestorven zijn…

ik vind niet wat ik zoek zelfs niet in het digitale boek gevangen in het willen onzeker een schaduw in het vrouwelijk wezen hoge bergen diepe dalen een ijsberg onzichtbaar onder het diepe water op zoek naar het stille wonder de liefde…

toen de wind zo heel zacht op je huid niets dan een zongordijn voor de wereld zoveel meer dan verliezen en de stille pijn het gras fris groener dan ooit zienderogen sprookje weet je nog… toen in onze gaard het hemelse geluid die vogeltoverfluit……

hoor, hoe in het stille bos een engel virtuoos snaren weet te strelen die licht verspreiden kom, sluit je ogen voor al het rumoer dat in deze drukke dagen dreigt te overspoelen een engel speelt ingetogen voor wie wil afstemmen .…

Hoe herken je het zwijgen van de steen nu landelijke tongen dwalen over een vergeten naam in het oerwoud van de stad waarom lijkt de stilte zo op jou in ruimte die geen leegte inneemt omdat het waaien vragen heeft tot in de dood, het stille zwijgen.…

Om je heen Gevecht Oorlog Veroordeling Onenigheid Gevecht Verdriet Verlies Angst Ga dan Naar binnen En voel je Geborgen In je liefdevolle Diepe kern Je warme huisje De stille Oneindige kracht De liefde…

stille tranen getuigen van verborgen verdriet huilende gedachten daar waar niemand het ziet verlangen druppelt naar binnen vermengd met heimwee ooit is er het weten ooit is er rust ooit ga je op weg…

’t Wordt laat, en ’t zwijgen zinkt met stille avond neder, En stille, de avond dringt me in ’t eindloos diepe hert, En ’t eindloos herte, moe van ’t wentlen weg en weder, Staakt ’t wentelen en rust in stille zoete smert.…

Veel bloemen bloeiden in mijn stille tuin; de zoele Meiwind wiegde kruin tot kruin vol tere bloesems, fris als lentedromen. Ik had u niet gevraagd: gij zijt gekomen, Muze der smarten, in mijn stille tuin; daar bogen levenloos nu twijg en kruin, en bloem en bald verschroeide op plant en bomen.…