Alle inzendingen over stilstaand

Waar is mijn dorp gebleven Mijn lief, verdwenen In stenen Waar ben je gebleven Met je kanalen, heide en venen In de vooruitgang voorgoed verdwenen Of ben ik niet jou maar jij mij verloren Stilstaand uit het zicht verdwenen Achterblijvend in het verleden In stilstand alles verloren…

Daar in de verte tussen hoge bomen onbereikbaar voor onze dromen het stilstaande witte paard zo sierlijk onbewogen de rug lijkt grauw daar bij de vaart mistig in de wintermorgen we hebben dikwijls overwogen of het een mystieke schim was of een hoefdier met een staart.…

De bergen slorpen ons op tunnel na tunnel, totdat de stofzuiger van de tijd stokt, stopt voor de Gotthardtunnel: stilstaand verkeer, uren aan één stuk alleen de zon gaat vooruit, dalend net als ons humeur. Far niente, far niente ……

een lint van wachtenden kilometers lang lange rijen eilandjes bewoners opgesloten  in hun ruimte stilstaande momenten van bezinning en onrust onontkoombaar gevangen  in de wachtrij voor de eindbestemming  een enkeling  in de stilte van de nacht waant zich voor even alleen in een lege wereld …

Heb haast, te druk, te veel, veel werk en o zo weinig uren Moet door en weer en meer en nog en steeds kan ik niet rusten Wil wel, mag niet, kan niet, zal niet want werk dat moet gebeuren Ren door, 't gaat voor, ga onverstoord, voorbij aan al het andere Stilstaand om mij heen te kijken Dat is veel te eng Stel dat ik iets lelijks zie Stel…

Betekenisvolle leegte Gevuld met tonen van verdriet De wereld valt samen Zodat je stilstaand beziet Ontschermd door tijd Bestaat alleen nu, Zonder moeten alleen moment en puur gevoel Zonder angst Ruimte voor essentie Leegte maakt heldere Emotie…

in tussentijd van doen en denken blijf ik stilstaand nazomeren aan woorden geen gebrek maar toch moeilijk te uiten waarheden op zich zijn de herinneringen als droom vragenstellend en ruimtezoekend was de openstaande keus bij mij zo kwamen antwoorden op de pers en aan het einde van de seizoenen is de balans opgemaakt gedrukt in dankbaarheid…

een steen blijft geworpen de melk opgeschud tot breukvlak, niet opraapbaar niets is gaande alles bevroren in een moment, twijfelloos niets is herroepbaar alles voldongen in stilstaande val, bodemloos geweest is onvervangen met nadruk cursief gedrukt alle luchten eender geen wolk hetzelfde, de foto onbewogen…

in bloemrijke tijd dwalen dralende handen door de poëzie in vertraagde tijd ogen lezen niet zo snel de vingers wachten in stilstaande tijd op die uitgelezen dag blijven voeten thuis in vergeten tijd kuiert het hoofd met poëzie stil en gebogen…

Deze stilstaande dag, Die zich geen dag noemen mag omdat-ie er geen moment was. Die er niet is, en er al helemaal niet komen zal. Op deze dag, die geen dag is, geen dag was, geen dag wordt. geen dag is geweest. Juist op deze dag heb ik aan je gedacht: Tussen je zijn en je was en je geweest in. Kan je nu nergens meer vinden.…

in het avonddwalen wanneer de nacht zich hees jankt door het knarsen van de tijd breekt mijn oog meer dan ooit door langzaam geweld van woekervrees onder het steenstof van mijn laatste schaduw schilfert het zwijgen in elk stilstaand ogenblik want meer dan toen heb ik het doodgaan begrepen nu de dag me ontglijdt in ieder gebroken…

onbeweeglijk als stilstaand water van een meer wisselend als het weer van inktzwart tot helderblauw van spiegelglad water tot plooibare rimpelingen kleverig warm stroperig bijna flikflooierig snijdend scherp koud bewust van de diepte onder je als koele zijde zo nu en dan waar je overheen glijdt door land omringd…

Achter de deuren stelt zich de wet die hem aan mij bindt, maar achter het behang wacht wat blijft als ik wegga: hij hoort mijn stilte als een vonnis aan, langs mijn wang verglijden zijn handen als rimpels op stilstaand water: nooit blijf ik lang de zinkende stenen staan als avondkoffers gepakt in de gang. ---------------------…

verliefd als ze zijn levend in eigen wereld omringd door het groen hij lacht tevreden zij kwekt en kwaakt gezellig liefelijk naast hem hij vertelt grapjes maar is dan weer serieus -zij houdt zo van hem- vorstelijk en blij draaien zij knus en constant om hun eigen as volmaakt gelukkig is hun natuurlijke staat stilstaande…

zag je wolken blond in haar benen lang gesloten slank een paar stapte uit in gracieus bewegen straalde lach je ogen bleven blauw verlegen danste korte passen in een vlinderend gaan keek me stilstaand aan wiekte vloog voorbij maar in dat godvergeten zonneogenblik bloeide jij voor mij…

[fragment] Een stilstaande auto een lamp een doosje lucifers dat op tafel ligt een klok die stilstaat een standbeeld een schilderij een kleur een vliegtuig dat buiten gehoorsafstand is een speld een rebus een postzegel een oog een chocolaatje een weiland een drempel een getekend poppetje een vingerafdruk een plafond ----------…

van bewustzijn bij ons-aardbewoners heeft geslagen' Laten we het niet wagen het spoor, uitgezet, op aarde niet te volgen Van een rijdende trein te springen van een stilstaande.... is al een waagstuk.…

ik loop alvast vooruit en herzie mijn beweeglijkheid, misschien ben ik blijven steken in falend beleid, in ontbrekende witregels als lucht tussen beschreven adem eenmaal buiten voelt deze plek aan als aanwezigheid waar ik niet ben, een stilstaande ster in vallende ruimte, elke stap dichter bij afleggende verte achter het oog…

lucht en naar de aarde niet bij droefenis en blijdschap vader speelde daar een kleine jongen onder wegsnellende wieken het kind met sombere ouders vergroeid en verstard in hun grond en geloof in de tijd van toen alles was zo rustig nu is het zoeven razen en haasten geworden langs die begraafplaats achter de heg vanwaar hij zijn stilstaande…

toen je laatst mijn deur uit liep met luid kabaal mijn deur slopend zo hard dat mijn buurvrouw even ging kijken achter haar gordijn stilstaand toen vergat je iets je vergat mijn lever nieren, longen en darmen als je namelijk de deur uitloopt op mijn hart stapt het tot een bloederig papje verwerkt doe het dan goed en neem de rest ook maar…

we zagen ze staan in onbegaanbaar trokken ze hun sporen na stilstaand in de sneeuw te zijn geboren de koplamp licht het leven op het lijf gerold en met de hand plaatst men de kop we jachten langs hun leven heen ze smelten nu van kop tot teen gedenken zacht de winternacht die filevormend sneeuw in poppen weer tot…

Mijn stemming is als van een stilstaand water Vlak uitgemeten in een wijde kom. Wat anders daalde en rees in luid geklater, Is thans als een mooi avondweder stom. O, ik gevoel zo innig, dat ik kom Door droef geschrei en helderblij geschater Op tot mijns levens hoogtepunt en ‘k som Mijn smart van altijd op, mijn heil van later.…

vandaag gebeurde het in één ogenblik buiten op straat lag huid te sterven en jij zag opnieuw haar stilstaand gezicht vogels in zwart vlogen door vlinders heen en keerden weer over wintervelden, uit het einde geboren niemand merkte het sneeuwen op je vingertoppen of het zorgzame gebed dat je achterliet tussen de…

Warmte voelbaar als ik stilstaand water bekijk. Stil gefocust op vis aan de oever zoals reigers.…

Een stilstaand beeld in de tijd. Glimlach om je mond. Mijn blijdschap jou te kennen wordt overstemd door het verlies. Al staat voor mij de tijd stil. Ik kán je niet terug halen. Mijn verstand zegt dat het leven verder gaat. En in een dieper besef weet ik dat ook. Soms raakt dat even uit het zicht.…

Aanstonds wakker geschud ligt stil op de loer het etmaal vol verlangen Een etmaal met een overvloed aan gedachten stilstaand bij de waarden des levens de blik verbaasd teruggeworpen Soms vreugdevol soms lijdzaam door het ochtenddauw ontwakend breekt nu eindelijk die dag Die dag vol herinneringen en in het geheugen gegrift verrukt ermee…

Ver achter mij Ben jij gebleven Een stilstaand beeld In mijn geheugen Een gebroken droom In duizend stukjes Een vriendschap Niet toereikend Zo lang gewacht Op een glimp van jou Een zachte aanraking Vertrouwensvol Maar jij bleef weg Hoop en dromen Verdronken langzaam In tranen van stilte En koos jij ervoor Mij als wegwerpmens…

eenzaamheid zoekt het schelpenpad dat ik achtergelaten heb het zal zachter zijn nu ik er mijn dromen als van trap tot trap neerleg ik draai me om langzaam vult de zee mijn ogen met een zilvergrijze zon een meeuw wordt weer een stip, schip in de verte ongehaast misschien is het een teken dat de horizon zich verdiept in een stilstaand…

Soms stilstaand veelal stromend soms kolkende waterwerken Zoet, zout en zilt maar nooit door bruisende klassiekers: het Kamerkoor Musica Amsterdam o.l.v. Herman Rouw m.m.v.…

in de moraal van haar wanhoop ligt het gevaar van zelfbeklag, ze zwoegt in stilstaand water, zonder zelfreflectie, zonder antwoorden!…