Alle inzendingen over stilstaand

Een meisje stift haar lippen in de zijspiegel van een stilstaande auto. De meeste haiku's worden in stilte geboren de rest is kinderspel.…

zo op het oog niets aan de hand ze was blij een glimlach tussen haar verhalen op een aangezicht vol zachtheid in verwondering nabij drie dagen later opgebaard in rauw verdriet mijn liefde liet niets te wensen over slechts een afgrond boven stilstaand water pas na jaren bleek een leek als ik meer dan artsen te begrijpen het…

Ik weet niet hoe, ik leven moet Elke dag weer stilstaand bij, Hetgeen dat mij dwars zet, de voet Hetgeen wat mij gelukkig maakt en blij. Ik leef hier nog, in kwellende eenzaamheid Niemand hier, om mij te verblijden Denkend aan wat mijn leven leidt Denkend aan wat mij van anderen zou afscheiden.…

het is om mij een vijver stilstaand licht en draagt voorgoed mijn binnenste gezicht ik kan het niet meer uit de spiegel breken. en nog,als ik hem gebroken had, hield elke splinter mij geheel omvat omdat ik het in ieder deel beteken...…

Met een blik van stilstaand water zit grootmoeder tussen haar nageslacht en is zo oud als zij altijd was Een afbeelding van pais en vree van lachende fantomen maar keer de foto om en zie de misverstanden al geloofden we hardnekkig in familiebanden met grootmoeder als aanbeden as Hoe zou het zijn verlopen had de steen ons niet uiteengespat…

schouders hangen, dàt doe je goed in mijn handen druk je fleurig je stempel Ik sluit de deur met goed fatsoen en druk mijn neus dan in je schuld waar het mijn woede met leegte vult, immers de bloemen konden er ook niets aan doen Ik ben je niet direct vergeten het is zoals het bloemen altijd vergaat wat na een week nog koppig staat wordt door stilstaand…

op de rails stilstaand tussen den haag en leiden kreeg ik witte waterlelies in beeld vast omlijnd wat voor exacte opname danig scheelt ze schieten voorbij aan treinen die nog rijden zonder gelegenheid ze te ruiken hoorde ik geen libellen gonzen en zag al evenmin kikkers duiken om van leliebladen af te plonzen ik dacht sta je hier met fiets…

de zon schijnt op ontbladerde bomen takken gehuld in donkere herinneringen stof in de zwervende wind de trein raast in sporen voorbij dierlijke klanken achter gelaten in nevels af en toe trekt een wolksluier op haar nauwelijks hoorbare snikken ze zeggen dat ze lacht een vrouw in foetushouding weerspiegelt in stilstaand water…

als trommels galmt jouw lach mij gul door het hart en hoofd vandaag hoor en zie ik jou weer in de zoete geluiden van de dag vandaag proef en ervaar ik weer de vriendschap die wij bouwden door naast lief ook leed te delen in dagen die ons samen brachten zo stilstaand bij jouw jaardag tuimelen het geluk en het verdriet zoals het weer…

ver weg van hier over uitgestrekte vlaktes van onbestemd verlangen ik wacht waar de wind mij waait aan de oplichtende horizon is de dageraad slechts een manestraal ver weg ze waait over onbereikbare bergtoppen laat sporen na in de bedding van de rivier er waait zomaar ineens een andere wind geeft een rimpeling in het stilstaand…

in mijn glazen woning getralied door geweten voel ik zo vaak en vaak het verlangen naar het lichte buiten alsware ik bezeten door illusie bevangen waarom verscheurt buiten en binnen mijn diepe wens door liefde gekleurd is het de verstilde leegte door stilstaand bloed tot ijzig verbeurd ik versterf door de dagen heen slechts terend…

Aan de oevers van stilstaande eeuwigheid wacht de verlossing uit het lijden. De dagen zijn geteld als de slapende bron een laatste maal vloeit. Het leven is vloeibaar als kwik tussen hoop en aambeeld.…

Wetende en toch steeds weer verbaasd dat het vertrek van de trein die naast je staat je stilstaand rijden doet. Dat uit het fototoestel dat de vader achterliet, hoe hard de grimas ook een lach betracht, geen vogeltje vliegt.…

Stil staan de naalden van de kleine klok overheerst door het tikken van toetsen die verloren uren in de spelden poetsen koffie koud vergeten verbitterd tot slok Omgekeerde mok boven de gootsteenput dampend terug naar de stilstaande tijd waar steken gewist en zoekend verwijt roerloos verspringen beticht van gemijmer nutteloos rammelend in…

onder handenwringen van gesloten keien waarbij geen verstand scherpte vindt geen snijdende openingen ik weet niet genoeg uit stenen te knijpen ze zeggen alles in hun eigen woorden over eeuwen die moeilijk te begrijpen zijn zonder ze verstandig bij te slijpen soms denk ik iets van hun taal te snappen en probeer hun duren te betrappen op stilstaande…

Stilstaand lopen wij. Heen. Een enkeltje. Ons.…

En trager, slomer, lomer sterft ze in dat ene stilstaande moment waarin naaktheid de blinde tijd weerspiegelt, tot wanneer zij geruisloos op zal staan... !…

nu droomt blauwe lucht zich weg van stilstaand water vandaan zuurstof, rusteloos.…

Ze was een harde werker De kleine, gezette Columbiaanse Chronisch ziek Samen fietsten we stilstaand rondjes Zij copd en ik een knieprothese Gehuwd met een kaaskop was ze De mannen van de anodefabriek Negeerden haar volkomen na het werk Na het werk lagen de vieze kleren Voor het oprapen, spoelden ze pek en Petroleumcokes weg onder…

bladeren die onder haar knisperen als papier - bedachtzaam ze was bijna zichzelf vergeten mee te nemen op zoek naar onaantastbare zaken speurt ze over de grond zich niet bewust van haar gedachten o - was ze maar zo'n varkentje u weet wel zo'n dure die truffeltjes vinden kan die iedereen hebben wil maar nee dat is ze niet stilstaand…

Vervolg de tocht van je leven, vergeet mijn stilstaand heden. Scheur onze schuwe banden los, 'k leef wel verder in mijn eigen chaos. Laat me nu maar gaan, vergeet ik heb bestaan. Laat deze laatste cirkel van tranen vervagen, in een plas van tedere dagen.…

zacht kabbelen de woorden voort warmen zich in belangstelling alsof ze nog nooit zo expliciet zijn gehoord de toon verbindt onderliggende gevoelens die langzaam aan komen drijven uit ankerplaatsen in stilstaand water ver van de geul waar gisteren en vandaag nog kolken met de vaart van het wereldnieuws en de regio’s nog op…

Een rimpeling op stilstaand water golven van geluk overspoelen mijn hart nevels verstillen oceaan van ruimte de tijd is van mij vandaag een dageraad als warme sprei fijnbesnaard theater onbegrensd tintelend moment van tijd wandelend verder langs deze oever als grenzeloos bevrijd morgen dan zien we wel weer…

het kenmerk van een naakt verlangen dat taalkundig mij verziet in liefde weliswaar met afgebroken zinnen plaatst ons samenzijn tussen houten pilaren buigzaam zoals de nacht riekt naar stilstaande uren die sober doch kwetsbaar de repen maanlicht versmallen speurt mijn domein naar eenvoud een eenvoud zonder sporen die wijzen naar nieuwigheden…

ik kende haar onderkoelde lach de marmer witte handen en haar ijzige blik door eenwording met het materiaal waarin haar opdracht zich zal presenteren zij beitelde schaafde en boorde het transparante blok met redelijk gemak naar de gewenste afmetingen af en toe even stilstaand voor de onverwachte kleuring van een uitbundige zon…

Stromend en stilstaand water, Verdrinken doe ik niet; ik wil aanleggen, Ik ga met de stroom, en wil je de liefde aanzeggen! Je bent mijn muze en liefde voor altijd.…

De wereld stilstaand, draait nu door. Zelfstandige volwassenen laten zich nimmer verrassen door, wat een hunkering zou kunnen zijn, nagejaagd door mij. De regen in de zomer voelt kouder. Natter. Omdat ik dacht, alles te weten. Dan toch uit balans gebracht, in het leven.…

bij een sprankelende fontein de avondvrede is voelbaar onder de bladstille platanen genieten zij van de luwte en spreken gedempt met elkaar of wandelen door de lange lanen genietend van het plantsoen ook de hemel kleedt zich aan in blauw fluweel voor een watergroene maan verschijnt over de rozen die in een stil gebed … boven een stilstaande…

Hoe jouw ogen schaduw vormen Kijkend in het niets Stilstaand door seizoenen heen Jij, veroordeeld tot je zuil Je mond voor altijd dichtgegoten Kunnen ook versteende lippen nog beroeren? Groen ben jij, van jaloezie?…

gedichten worden niet geschreven ze laten zich schrijven ze willen zichzelf zien beleven dringen zich aan de dichter op ze willen leven brengen in bijna levenloze lijven het duizelt de dichter in z’n kop rimpelingen in een stilstaande vijver met de aan hem gegeven gedachten en flarden van woorden moet hij iets zien te laten leven en in…