Alle inzendingen over strekte

onhoorbaar zonder lucht ademloos in stilte strekt mijn ziel zich uit en deelt de kosmische vlakte besta als punt waar anderen de ruimte vullen alleen in raken zal ik contact met meerdere dimensies maken…

Maar een gedachte die tot vreugde strekt, Is dat hij nu de hemel heeft ontdekt.…

Hoe vergeefs des doelmans hand zich strekte naar de bal die één minuut voor tijd de Duitse doel- lijn kruiste Zij die vielen rezen juichend uit hun graf ------------------------------------------ uit: 'Lijf- en andere gedichten', 1991.…

gaat moe te bed strekt zich uit over het donkergroen laken van de dag De traan, de lach worden gewist door zachte kleuren pasteltinten van het palet Tot slot een feestelijk ballet van zwaluwen in silhouet tegen de hemelboog.…

toen de nacht hem in haar armen sloot gonsde zijn ziel van woekerende kleuren als een lichtstraal stapte hij door het raam strekte zijn armen naar alle zijden uit hij zag de breedte van het wolkenpad al vroeg herinnerde hij zich de diepte van alles de onzichtbaarheid…

Je zal toch maar zo’n piepklein muisje zijn op zoek naar voedsel, en dan met een knal gevangen zitten in een muizenval, je strekt je lijfje, krimpend van de pijn. Vlak vóór je ligt een troostend stukje kaas maar daar kun je dus nét niet bij, helaas.…

soms sluimert een omhelzing in de couveuse van iemands ziel soms schemert zij door het glas een vluchtig ontwaken uit de roes van bitterzoet verdriet ze strekt haar armen uit omhult je met serene troost op een kalme regengrijze dag…

de nacht op zicht in mistig nevelland gevangen geef ik iets bloot zolang de voorraad strekt van nu af aan het onbeperkt verlangen eens verder weg te gaan als straks de trein vertrekt... ginds wordt de morgenstond al opgehangen…

Maar als de aarde ginds tot voorbeeld strekt Zijn wij nu evengoed door hen ontdekt.…

vlam ontwaakt wordt helder en luid vindt zijn kracht zijn energie opent zijn oog ziet om zich heen strekt zich uit voelt zich groot mag er zijn zo mooi en hoog `t vuur ontvlamt de warmte groot…

een halve bol met touwtjes en daaraan wolken waaronder witte koeien grazen nee, nippen als met champagne van het gras voorzichtig strekte god zich hier uit voordat hij als een herfstblaadje verfrommeld werd en knisperend verdween de hemel is niet boven…

Duizenden sterren achter dichte ogen Met vleugels stram En snavel in papieren veren Dromend van zon Zoekend naar wat goed is Een boom strekt zijn takken uit Ze vallen Bladeren van vroeger Ze vallen Zomaar zonder pardon…

en daar gebeurde het wolken verdeelden zich de engel maakte zich los om vrede te vliegen hoog in de lucht van quarteira ver over oceanen en werelden strekte zij warm gouden vleugels over grijs en grauw vrede - zong ze vrede…

Langzaam maar zeker strekt de dag zijn zebrahals naar de roodkoperen zon. Wind woelt door het natte groene haar van stadsplantsoenen, ontrolt een hardblauwe vlag boven de daken. Wie dit ziet heeft de nacht overleefd of hij wil of niet. ------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten', 1996.…

Terwijl je gezicht nog rondzweeft in mijn hoofd Fiets ik gebukt naar boven Een donker dauwdeken strekt zich onder mij uit Niets te zien Dus kijk ik omhoog de heldere nachthemel in En bijna even helder als jouw lach Fonkelt daar een ster. Daar moeten we zijn…

er is een witte engel voor mijn raam geland om mij te leren vliegen haar vleugels wijd gespreid houdt zij mij bij de hand In oogverblindend vurig licht groeit zij door mij naar buiten als universum strekt zij zich uit waar van wortel tot oneindig liefde het enige is dat telt…

De morgen kreunt de dag eruit Ik lig nog wat te suffen En langzaam strekt de dag zich uit Mijn longen gaan weer kuchen Dan stijgt het leven weer in mij Mijn hart gaat sneller kloppen Maar als ik dan de wekker hoor Is het weer naar de knoppen…

Het word steeds lichter steeds mooier in mijn ogen meer bloemen komen op meer lichtschepen varen mij voorbij ik kruip in je huid het strekt zich uit over heel je lichaam ik voel een hand elke morgen zacht en licht over mij heen gaan.…

(sur le pont) tóch gek hoe een brug die in een stoffig verleden tot de andere oever strekte zoveel meer is gaan betekenen dan dat het als permanente verbinding tussen de oude stad en L'ile de la Barthelasse ooit zou hebben gehad lejo…

de vogels vlogen laag die dag ik liep naar zee droeg een zinken jas een paslood in mijn hand een tent stond op de dijk ik dacht een feest maar zij was leeg het was voorbij of nooit geweest met de vogels streek ik neer strekte mij uit over het water…

Achter het station strekt zich de polder uit. Er staat een boom op het punt al haar bladeren te laten vallen. In de vroege novemberzon toont zij nog eenmaal haar volle pracht. Hij denkt aan treinen die hij wel gehaald heeft. Wordt dan de boom. Blij als een schoolkind met een geschonken uur.…

De trage vleugelslagen van je lange, lange wimpers Mijn hart, vertwijfeld luchtruim, kan niet volgen Het strekt zich uit Wolken vol kunstjes en beloften Terwijl jij, ontgoocheld meisje van het zoute land je stafje zwaait en ongezien de sterren uit mijn hemel regent…

de dag strekt zich voor ons uit als een veld met mijnen de booby-trap wordt ook verwacht links staan de schutters met meedogenloze bril rechts ziet men de jagers met algemeen janhagel de scherprechter drinkt er tussenin zijn vitriool maar bloemen zijn er ook een grote bos doornroosjes hendrik…

nog strekt je huid tot ver voorbij de nacht waarin geuren grenzen aan geborgenheid weet je mij te vinden zonder zoeken als vlinders elkaar zomaar en eenmaal in handen spiegelen harten dezelfde maat ademloos is de tijd eeuwig raak ik je niet kwijt…

zacht ruisen de gordijnen in stilte die beweegt jij rust in de regelmaat van ademhalen ogen rollen in het ritme van een droom jij lacht strekt een arm en keert je af draait dan weer terug straalt in ontspanning met een zucht van geluk…

de warmlauwe zon verdreef langzaam de laatste regenflarden dampend stond jij daar, een zijden huid glinsterde onder gouden lokken een hemelsblauw meisje stond trillend in de lucht ik strekte mijn armen voor een stralende ontvangst en ik verdronk in jouw ogen…

De zon staat hoog een vlakte strekt zich uit in kilometers niets pijnlijke voeten stappen dapper vooruit in hun zoektocht naar water dieren mekkeren hun monotome geluid en grote bellen rinkelen een kommetje melk haar enige maaltijd die dag toch verschijnt een lach…

Warmte strekt zich uit in de stilte van jouw zijn waar kijken niet genoeg is en horen nog geen luisteren in dat licht hoef je zelfs niet te fluisteren. Jij weet dat ik weet dat wat er is niet meer wijkt je hart het verstand verslaat en stilte dit nog verder voedt omdat gedachten en gevoelens nog duidelijker zichtbaar worden.…

Daar is geen vooruitgang, dan nevens de Heer: Zijn spoor uit, dat is steeds naar achter; Maar mèt Hem, dan strekt immer voorwaarts de loop, En 't drukken der moeheid wordt zachter; Dan groeien al voller de rozen om 't kruis, - En schoon klinkt het lied van de Wachter: "Vooruit is: naar God en naar huis."…

Bij het krieken van de dag, terwijl jij nog te slapen lag, strekte ik mijn lichaam uit. Ik voel me al een hele vent, ben blij dat jij ook wakker bent. Wil je mijn rug eens even wrijven? Pak me toch eens stevig vast! Of vind je dat soms ongepast? Ik wil voor altijd bij je blijven, ik heb je lief, je ochtendstijve.…