Alle inzendingen over toekomst OR afscheid OR stilte

Het afscheid namen wij in stilte als twee grote mensen Zij doofde het licht te vroeg uit verbrak haar rozenkrans en verdween voorgoed…

zij zit in stilte, langs het raam schiet de wereld voorbij foto's getuigen van een heftig verleden, ze kijkt er niet meer naar zij zit in stilte, haar leven is zomaar voorbij gegleden als afscheid glimlacht ze en zwaait achter het raam…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

het was niet de taal van de winter ijzig in het wonen het was ook niet het wachten van het blinde kind dat minder weende in de stilte het was de geur van afscheid toen je me neerschreef in de dag van morgen…

hij hier is Strakjes kan dat dus niet meer Het is zwaar te accepteren Dat hij in stilte cremeert deze week Ik wil zo geen afscheid nemen Niet rouwen om mijn ome Freek…

Kus het afscheid De reis begint Niets meer zeggen Ga mee Kus het verleden Een vaarwel Niet meer omkijken De toekomst lokt Kus mij zacht In liefde tot schoonheid De keuze is gemaakt Wij gaan samen verder...…

Of ik je ooit weer ontmoet na een sterven in de toekomst wanneer we zonder leven zijn en het gemis geen pijn doet zal ik vragen aan de herfstvogels als ze afscheid nemen en ik beloof je in aardse sferen tijdens dit herdenken ben ik mezelf en blijf ik aan je denken.…

Fluisterend is de schaduw een lied van woorden en momenten die je zocht toen je stem alleen maar in stilte sprak en ik afscheid wilde nemen met de woorden die ik nooit zou kunnen zingen.…

een nieuw jaar is hoe vrolijk ook ook afscheid nemen van van alles wat je achterlaat maar niet vergeten kan een nieuw jaar is hoe druk dan ook ook stilte in je hoofd om alles wat je niet volbracht maar wel in hebt geloofd…

Zwijgende stemmen delen de vergevende stilte met gebaren die een vriendschap beloven in het wakende moment van afscheid en de dood die alleen in woorden en graven op hun wacht…

De stilte na de dood, na het lijden en het afscheid, wachtend op de morgen, maar zo dikwijls zonder hoop. De stilte na de dood, van deze Rechtvaardige, van zovelen die leefden in overgave en liefde, maar zo dikwijls zonder hoop.…

In jouw ogen lees ik Zonder woorden Van het afscheid Dat gaat komen Als jouw lippen Eindelijk De woorden spreken Onze band Voorgoed Verbreken Onze harten Van de warmte Beroven Het verdriet Tijdelijk Verdoven Rest ons niets Dan samen schuilen Samen huilen In stilte Om de kilte Van het afscheid…

In stilte voelend de leegte Een totale vervaging Tussen leven en levenloos In stilte voelend de pijn Stekend in hartevlees Liefde kiest zijn eigen weg Een ander hart gekozen In stilte voelend de tranen Verlopen in verdriet Nooit meer samen zijn In stilte voelend de rust Een totale berusting Tussen afscheid en verlaten In stilte voelend…

elke keer wij afscheid nemen wil ik jou mijn dromen geven gehuld in bitterzoete tranen helpen ze de pijn dragen de pijn is maar voor even dromen voor een leven leven zonder afscheid afscheid zonder tranen zoals de ondergaande zon gehuld in duizend kleuren beloftes maakt voor morgen een toekomst zonder zorgen laten mijn tranen jou beloven…

De weg gaat verder, en de paden uit elkaar, de stilte blijft over, het is klaar.…

Waar je de tijd van werken nu mag ruilen en jouw momenten vullen met de stem die jouw eigen stilte vraagt.…

Dwalend loop ik rond door deze drukte De zee hoort mij niet meer Het zand voelt mij niet meer Ik ben niet meer Dagelijks kom ik bij je kijken Vraag me af hoe het met je is Stilte is jouw naam F is de mijne Jij zegt ik ken U niet Ik zeg ik ken U goed U bent daar Waar ik zometeen ook zal zijn…

Toen ik je in stilte moest laten gaan, lieten de emoties mij niet los. De tranen en mijn verdriet zag je niet meer, en ik had al zoveel meegemaakt. Gelukkig hoefde je dat niet meer mee te maken voordat je rustig de aarde ging verlaten.…

de doden praten niet ik wil ze zo graag horen en met ze lachen maar ze lachen niet terug ik hoor alleen de wind en het koren op het akker waarom zwijgen ze zo lang kan ik ze maar begrijpen moeten ze mijn problemen niet ik sta op de plek waar ze zijn vertel hun over mijn probleem maar ze zeggen niks terug ze hebben toch geen geheimen…

Serene stilte als een heerlijk zacht laken dekt over mij heen Waarom hoor ik jouw voetsporen niet meer daar ze heel onverwacht en veel te vroeg van jou werden ontnomen Ik weet heel goed dat zij op elk moment van het leven klaarstonden om hun reis voort te zetten en ook nog eens voortdurend onderweg zijn met jou.…

opgesloten in mijn aftakelende lichaam moe en verdrietig van mijn eigen lijden gulle eindigheid in besloten ruimte verloren vrienden van vroeger hoop op bevrijding van bezetting van pijn en verdriet in overvloed nu wachtend op een stem uit de toekomst afscheid van achterblijvers in een dode ruimte mijn kracht is weggeëbd en uitgeput…

In stilte heb je afscheid genomen, alleen je ogen hebben gesproken: Wat ze vertelden, zei me genoeg. Nog een leven vol met dromen, met beloften die zijn verbroken. Vriend, je stierf veel te vroeg.…

Ik wil de stilte best beitelen in de ziel en mijn karakter maar jouw toekomst te verzwijgen brengt mij eenzaam naar een graf.…

Ja, luister naar mijn gefluisterd afscheid. Laat mijn naam vloeien over je lippen, van ver zal ik je roep verstaan. Weten wat niet meer is maar binnen in je toch altijd zal zijn. Hoor... hoe leeg is de stilte. Hoor hoe hij is, veranderd onontkoombaar in hij was.…

een gedicht in een gedicht in een gedicht geboortegewicht een boom in een boom in een boom dennenappel hitte in de hitte in de hitte eeuwige zon een mens in een mens in een mens kleinkind verleden in het heden in de toekomst herinnering leven na een leven na een leven eeuwigdurend afscheid…

Zweef tussen nu en het verleden, toekomst en tijd zijn één. Ik heb mijn hand aan velen gegeven, maar ook velen kregen er geen. Steeds weer is daar het afscheid, echter ook steeds weer een nieuw begin. De kronkelende weg naar de oneindigheid, geeft op deze manier het leven toch zijn zin.…

of het afscheid dan een afscheid is gewoon met een woord of met iets dat jij niet zeggen zal dat ook ik niet zeg in een woord van jou zelfs niet na vertrek of in winterpoëzie achter ramen verborgen vol kwetsbaarheid iemand, die jou zag, nog ziet, draagt de laatste regels voor en nog later als wind de zomervruchten baart mijn stilte…

Verloren tranen noem je in liefde regendruppels herinneringen voor het brein tijdens vervagen van gevoelens je draagt een oude koffer waar de rivier het land verlaat met een kaartje voor de trein in gedroomde werkelijkheid neem je afscheid van de regenspiegel die achter de toekomst kijkt.…

vertedering in hun ogen liefdevolle aanraking onder water adem stokt het water deint lust in hun ogen verrukking bijna hemels het water wordt rustig stilte afscheid in hun ogen…