Alle inzendingen over tot het daglicht

Het issue dat alles weerkaatst bij daglicht laat het hoopvolle openen van deuren; zonnige warmte straalt over op teruggave gericht, in samengaan door zielen uit grondig kleuren.…

de overkant van vele dagen verbindt zich vreemd tot zonderling het daglicht dat verloren ging van luid naar stil, op alle wegen verbindt zich vreemd, tot zonderling voor de rurale ogen van de regen (pantoum)…

Ik dacht laatst over dingen die het daglicht niet verdragen. Het is belangrijk dit soort dingen pas te denken na zonsondergang. Anders wordt het echt ongemakkelijk: dan worden die gedachten bang.…

soms zie je in het halfduister beter het is zoiets als met het dempen van geluid bij schemerlicht zien de dingen er lichtjes anders uit of bots je op iets wat je bij daglicht soms niet ziet…

De woede soms met kille vlagen Terreur gegoten in ons bloed Fascisten bloeien in het daglicht Blinde ogen stellen vragen Aan een land zonder gezicht…

mijn aarde roert zich sidderend en bevend ondergrondse spoken blijken springlevend ooit niet behapbaar in duisternis verdwenen nu genoeg draagkracht bij daglicht verschenen…

Vaak gaat het over vragen Die geen daglicht kunnen verdragen Die aan respectvol knagen. Gelukkig ging ik weer beter horen Met apparaten in mijn oren.…

onophoudelijk, hopend en zoekend, getekend met lijnen van lijden, verdwijnen zij uit mijn gezicht, het is daglicht dat mij leidt waar ik mij toch maar liever weer op richt.…

een nieuw daglicht.…

In dat hele even leven in het korte daglicht zien heb ik beseft en goed begrepen dat je heel veel van me houdt ik word nooit jouw grote vent wat is het erg je moeder missen maar vergeten zal ik niet dat het korte daglicht zien in mijn hele even leven mij voor eeuwig jouw liefde heeft gegeven ook Pappa zal ik nooit vergeten laat hem mijn…

gisteren ik laat haar liggen bij de twijfel vandaag bepaalt de dynamiek mijn gang schoon als het vrijgevig daglicht zich vertoont zoek ik de bron dat wat het leven tot waarde kroont…

de aarde, de oever brokkelt langzaam onder me weg weg me langzaam brokkelt oever de aarde grip verliezen wortels mijn schaars daglicht antwoordt zijn tegenbeeld in het water…

Ik wou een verbintenis zonder mij hij voelde zich verbonden ging en nam mij mee nu ik mijzelf verloren heb het daglicht niet voor handen is scheur ik het donker uit mijn zien en mijn gezicht verbleekt ik had de liefde niet begrepen…

in hun eerder ouder leven blikken uitgesproken, falen hebben soms ook helemaal geen zin duidelijk opgejaagd in verbijstering kunnen zij verblindend daglicht nog steeds vol hoop niet zien want er gebeurde niets met al dit, zwijgend houden ogen al jaren alle blikken dicht, om gevoelloos minutenlang niks te moeten zeggen enkel daglicht…

wil ik de hele wereld wel omhelzen om je te zeggen hoeveel ik van je hou Wanneer de mist is opgetrokken en het daglicht dan weer gloort dan heb ik niet alleen maar jou gezien maar ook in stilte je stem gehoord.…

Als je vannacht niet slapen kan zet dan je gedachten wijd open sluit je mooie ogen en zie dan dat ik spontaan binnen kom lopen Ik wil die mooie verlichting zijn die jou verwarmt in deze nacht jouw heldere maan en zonneschijn die je nooit meer had verwacht Ik zal jouw droom zacht strelen alsof wij deze samen echt beleven alles wat het daglicht…

Daglicht een kwelling voor het hart. Ik tekende voor jou een vogel. Maar in de ochtend was jij gevlogen. Het koude bed, de lege kast. Harken naar de herinnering.…

Zachte schemering brengt schaduwen tot leven, tot het kille daglicht de spoken van de nacht vervaagt! Het is weer DAG…

Wat kriebelt er toch in mijn been, ojee Iets wat het daglicht nog niet kan verdragen Zit stiekem onderhuids aan mij te knagen Het bivakkeert er al een maand of twee Ik ben plat op mijn buik er uitgekropen Want op één been van Vonk kan ik niet lopen…

geboren met een gat in zijn hart dat niet kon helen in stukken geknipt vergeefs aan elkaar geplakt het doorweekte lijf stonk naar een hond in de regen het water was kouder en zwarter dan hij had gedacht het laatste daglicht was uit de lucht verdwenen…

Vroeg bij het ochtendgloren werd de eendagsvlieg geboren 't Was bij het krieken van de dag dat hij voor 't eerst het daglicht zag Hij vloog, hij vloog als maar omhoog Viel plotseling naar beneden voor hij het wist was de dag om en is toen overleden.…

Soms in het donker wordt ik wakker terwijl licht mijn wezen omarm Stoor me aan het daglicht het donker is wat mij raakt Ik kijk maar zie niets En weg is de kracht dan leef ik de dag Tot ik morgenzon weer zien mag…

respect zeg je maar hoe kan dat als je mijn angst spijkert op oneetbare huid er klinkt gekraak op je tong bij daglicht maar ook later wanneer je leugens breekt op de rand van vergeten alsof je er al was geweest op die strepen van kelderdonkere waarheid…

een paar flitsen vormen de leegte van morgen ik had het diep verborgen je kent dat wel, ooit als verloren aan het daglicht onttrokken mijn gevoelens zouden vervreemden opdat alleen het verleden mij zou lokken…

Als het daglicht zich verlaagd in de na-avond tot de duisternis van de nacht legt het zich rustend erbij neer om lekker verkwikt en geheel uitgeslapen haar geopende ogen te branden aan wat ons allen lief is: een ZONnige zomer!…

Je kijkt mij aan woordeloos, Paniek, heus ik zie, en voel hoe, Het hart tegenklopt, Je wimpers knipperen, tegen het daglicht, van je verdriet. Heus, heus, heus, mijn lief, zo, zo, zo klein is het leven niet, zo klein is de wereld, Niet.…

de zon schijnt in mijn ogen Probeer ik mij een weg te banen Vergeet de mensen en hun namen Hun verhalen, de betogen Het holst van de nacht Kan het daglicht niet verdragen Lege hoofden, allen dwazen Het donker voelt zo zacht…

laat nu maar los zegt mijn moeder hier maakt het niet meer uit de zwart witte meeuw dobbert zout en nat- in – nat en zout het water staat aan onze lippen verdriet moet je altijd voor het daglicht bewaren…

In het donker vond je mij Jij engel van de nacht We spraken nog keken We zagen alleen voelden de pracht Het was helder Het was Het Vlinders ze liegen niet Kom tot mij met mij Zodat ook het daglicht een engel ziet…

zo lijkt de lucht een ademveld, versteent het land tot rots die in regen oplost als een wijkagent in de verte wacht, met de sneeuw van populieren waait het daglicht uiteen dat leunt tegen de vallende schemer, nergens verder…