Alle inzendingen over troost

als je erg pijn hebt en niemand er is om je te troosten je voelt je eenzaam... wanneer je zo gelukkig bent en niemand er is die mee wil leven je voelt je eenzaam... op een moment dat je denkt dat alles verkeerd loopt je voelt je eenzaam.... als je verdriet hebt dat niemand begrijpt je voelt je eenzaam...…

Mijn lief had hij gefluisterd Zijn gezicht tegen het hare Wanhoop in troost Pijn in medicijn Argwaan in onschuld Werkelijkheid in droom Of juist andersom? Vezel voor vezel heeft zij Door haar vingers laten gaan Pijnlijk bewust heeft zij Dat schamele, lieve lijf Met haar handen afgetast Want dadelijk Zouden ze leeg zijn.…

Door ons dochtertje zal ik nooit van jou loskomen maar mijn tranen zullen stoppen met stromen Ik zal troost vinden in de pijn Ik zal er niet meer voor jou zijn 16 jaar gaf ik jou van mijn leven Nu zal ik jou niets meer geven Ik zal deze strijd gaan overwinnen wat rest is opnieuw te gaan beginnen Voor het eerst alleen Mijn hart…

oud In de koele ochtendlucht Steunend, met een zucht Het lappenpopje vond Ogenschijnlijke vodden Ooit een kind toebehoord De kinderdroom wreed verstoord Door regen en zon verweerd Hij ontfermde zich ontroerd In eenzaamheid sleet hij zijn dagen Wilde niet om hulp vragen Het tij had zich niet ten goede gekeerd Zij bood hem warme troost…

Ik haal bepaald geen troost uit wat ik denk. Erg dwaas zie ik de ochtend komen. Hij gaat tekeer. Of ik vandaag bij wijze van ontbijt weer uren voor het raam ga staan en wacht tot iemand op de fiets naar boven kijkt en naar me wuift.…

Maar tot troost en komt er geen Uit de ivoren slootjes. Houd uw eigen slaaf te râ. Zalig kunt g'hem maken dra, Zo gij slechts laat slippen, Op zijn bede, een gunstig ja Uit die lieve lippen.…

verbijsterd zit ik met de telefoon in mijn handen krijsen wil ik, schoppen slaan maar het is alsof mijn keel dichtgesnoerd zit lamgeslagen wanhopig slikkend wil ik mijn zus troosten maar vindt de woorden niet haar meisje, haar dochter hoogzwanger heeft vannacht haar man verloren nog maar pas zesendertig jaar een hartstilstand er was zo…

Mijn troost is nu die ene ster, die boven aan de hemel staat. En al staat ze heel erg ver, ze kijkt hoe het hier beneden gaat. Dag lieve, lieve vriendin, ik mis je elke dag. Ik hoop dat ik later, naast jou glinsteren mag.…

Ik troost haar, dierbare sneeuwwitte astronaut zo ver al van de aarde weggedreven, zo moedig uitgestapt en in de ruimte zwevend zonder bestek en her en der. Zij zoekt - het is een s.o.s. - haar herkomst en haar zijn als kind en niemand niemand, die haar vindt zoals zij was.…

Stilte om me heen Alleen Het zou een stilte kunnen zijn die vredig is die zacht aanvoelt die prettig is een stilte die omarmt als een warme deken een stilte die troost biedt een stilte waarin ik oplos ik, één met de stilte Maar zo is het niet Het is een stilte die me aangaapt die me neerdrukt die om mee heen ligt als een muur een…

“, schreeuwt hij naar de rillende nachtegaal die gekleed gaat in onmacht nu zijn geest donkert en troost jankend toekijkt waarbij het laatste uur zijn ogen sluit Intussen smeult de nacht voort als de koorts zich een keerpunt droomt en zij drie maal om de hete brei danst, huilend terwijl buiten de kerkklokken beieren in vol ornaat…

woorden en zinnen in scherpte verwoord maar met verve Spelende kinderen tussen rondscharrelende kippen en schapen Vrouwen met kruiken op hun hoofd, lopend in bonte gewaden Loslopende dieren die van draf in galop overgaan die op afstand in een ruk weer blijven staan 's nachts dromende mensen over weerzien bekenden bij het ontwaken troost…

Zijderupsen vinden met intuïtie en een vast geloof de juiste tint van voorgeschreven kleuren, ter verlichting van hun muze, in de troost van wat stuifmeel dat op stampers samensmelt, waaruit de voorkeuren zich in een vast timbre raden laat, het kroost tot brokaat te weven uit de gouddraden van de evolutie.…

zelfde schuitje hadden we gezeten waar we afscheid van hen hadden moeten nemen, hier op die top, aan d' ene kant de ondergaande zon, schuin boven ons de volle maan, we keken naar de roze hemel alsof wij hen heel even zochten we hadden iets gemeen, de pijn verbond, verstond elkaar de hond nam zijn eigen weg tussen helm, wij dronken troost…

De supermarkt die kwam als eerste met een innemend troost gebaar en spande vele meters licht op slingers wat donker zoveel lichter maakt. En zie, de mensen volgden op een draf de kerstverlichting siert reeds huizen en de pleinen het klinkt als liedjes in de nacht door engelen, mensen, wellicht beiden?…

Geen portemonnee, pakken uit de schranken is dan oké Maar ieders doornige kronen doen veel minder zeer, met wat troost van zielen voor elkaar, daar hoef je niet voor te schromen Toffe peer, het is gewoon waar.…

moederkloek hoedend spreekt tot zieken en naasten met haar altijd nijvere aandacht urenlang en altijd bij de hand voor wie nood aan adem heeft of gewoon een extra warme deken met een klopje op de schouder of zo nodig een begrijpend knikje staat zij eindeloze uren klaar voor ieder die dat nodig heeft altijd vriendelijk en beschermend troost…

Ik kan me niet meer herinneren hoe ik troost vond of wanneer dat was. Er kwamen nachten dat de maan haar licht liet vallen door mijn raam. Er braken dagen aan waarop ik het geluid van een vogel weer hoorde. Ik zie uit naar de dag waarop ik het verdriet een plekje kan geven. Ik weet wat liefde doet met mensen.…

Geeft een gegraveerde steen ons beelden, iets van vrede 'n geboetseerd herinneringslied, er zingt dagelijks met plezier nu een merel hier, met verwondering die ferm levenskrachtig kan zijn, echte troost mag geven bij nasleep en zielenpijn Welk einde is toch ook weer anders een begin, een zin bevrijdt van alle gedane moeite en druk verwondering…

goudomrande wolk van emotie spreid ik gedachten, zielenroerselen zo gezegd wandelend langs een stille bouwplaats laat me verwonderen door die ene enkele klaproos voorovergebogen zacht wuivend door de wind alsof ze me groeten wil sta ik even stil en voel de relatie van het alleen staan zo goddelijk mooi, in haar eenvoud symbool van troost…

Als het leven zwaar weegt Alleen zijn teveel ruimte neemt De rouw te rauw De kou te koud De schreeuw van binnen ongehoord De grijze nachten ongestoord Insomnia de enige die op visite komt Altijd laat Als iedereen naar bed al gaat Kondigt hij zich aan Een duistere vriend Met een theelichtje hoop Opgebrand in de nacht De ochtend…

Mischien is dat mijn enige troost die me daadwerkelijk nu nog de kracht geeft om verder te gaan.…

Ik troost wel iedere dag met zon en zachte praten In eigen weide en kooi haar stomme droefenis, Maar in de avond breekt haar leedgerekte blaten Mijn deuren open naar de wijde duisternis.…

Kwele de vogel, Zinge ik mijn lied, Gij hoort ons nimmer, Gij troost ons niet!…

betraand Eind van een leven het aardse bestaan Alles voorbij waarom moest het zo gaan Eeuwige rustplaats wachtend op niets een laatste groet of is er toch iets De dood overwonnen verslagen voorgoed Wij kunnen het niet God die het doet Zijn zoon gestuurd om de dood te weerstaan Aan het kruis genageld zijn heilswerk gedaan Dat mag onze troost…

Bij hem vind ik mijn liefde en geluk En daardoor kan mijn leven niet meer stuk Als er wat gebeurt troost hij mij En blijft dan een hele tijd bij mij. Dat doet mij heel er goed En die gedachte geeft mij weer moed.…

de nacht verbeidt, - de morgen weer verwacht, Het blijde daglicht ziet, maar gene rust kan vinden: Wanneer in zulk een vlaag van nare angstvalligheid Mijn treurig oog een vloed van zilte tranen schreit, En ik mij van rondom met droefheid zie omgeven: Wanneer in zulke een stond van kwelling en verdriet Mijn ziel geen scheemring zelfs van troost…

Haar schreeuw brak open, Ze klemde zich aan mij vast En het vreselijk besef drong in mij Hoe wij lichtjaren verwijderd waren Van wederzijdse hulp en troost.…

En als ik ga gehaast, Genaderd en genaast Door de jagende dood, Hoor ik de troost Van ’t eendre golfgeruis, Dat is als het vermengd gejuich Van al haar schipbreuklingen, al haar meeuwen, Aanbreken over de eeuwen, Die mij verzwijgen en verteren.…

Ik wilde je zo graag troosten, maar ik durfde niet.…