Alle inzendingen over troost

En als ik ga gehaast, Genaderd en genaast Door de jagende dood, Hoor ik de troost Van ’t eendre golfgeruis, Dat is als het vermengd gejuich Van al haar schipbreuklingen, al haar meeuwen, Aanbreken over de eeuwen, Die mij verzwijgen en verteren.…

Ik wilde je zo graag troosten, maar ik durfde niet.…

Troost me en maak me minder oud. Ontsteek en wees een baken van licht. Warm me, niet eerder had ik 't zo koud. Ik kom door het duister om bij je te schuilen en fluister, in de waaier van je haren weggedoken. Is het ooit voor jou zo uitgesproken? Striem maar zonder mededogen. Maak je expressie maar van staal.…

De silhouetten van het maanlicht, gezicht van de troost van het avondlicht. Het heersen van de lichte mist door straatjes, samen één met de stilte van de aankomende nacht. Geschokken, door de paniek die heerste. Een jonge duitse man, door zijn uitrusting soldaat genoemd, greep naar armen die los probeerden te komen.…

als zij ‘r niet meer is zou ik me van geen raad weten zou ik verloren zijn maar voor ‘t zover is zullen we mosselen eten en zal ik ‘r troosten in ‘r pijn voor 't onrecht dat ‘r is aangedaan door de jongens uit ‘r klas die ‘r aan ‘r haren trokken die ‘r geniepig alleen lieten gaan en zonder ‘r afspraken in ‘t gras langs de IJssel…

Een tochtje troost, een rondje rust, een stukje vroege lentelust, het rijmt: cc, dd, ee: wie rijmt een eindje met me mee? Luchten van goud, kasteel op berg, gepaarde rijmen zijn niet erg.…

De geur van gras troost onvoldoende. Hij pakt zijn Lidlkijkertje en tuurt lukraak naar het westen. een trekvlinder op het biestarwegras de windepijlstaart aarzelend voor de grote oversteek Meneer Jeronimo 2…

betonnen woorden, zelfs die er nog niet waren, dijken moesten breken, dammen vlak bij voeten ieder moment in een ander, onbereikbaar leven volgestopt met graten, vage vrienden en joints die enkel het vreten van verzen kenden zonder kauwen, omhoog op weg naar het onbevreesde uitvoerig zoals het geslachtsvolle waarmee geparadeerd werd als troost…

Zonovergoten de wolken Traag drijven bedenkelijke stemmingen Mee met sneeuwwit in hemelsblauw Scarlatti tracht vergeefs te troosten Over de schutting steekt lila Clematis Behulpzaam een groene hand toe In slow motion komen zij tot leven Rekken zich moe gezworven leden In staat weer te nemen de sporten Van Jacobs ladders Een geschenk…

En als ik ga gehaast, Genaderd en genaast Door de jagende dood, Hoor ik de troost Van 't eendre golfgeruis, Dat is als het vermengd gejuich Van al haar schipbreuklingen, al haar meeuwen, Aanbreken over de eeuwen, Die mij verzwijgen en verteren.…

en kukel en ik kraai Wij maken van beroep lawaai Zo maak ik hopen en ik graaf En ik hinnik, spring en draaf Ik ben nachtegaal en zing Zo heeft iedereen zijn ding Ik rook, dus ik ben Ik headbang, dus ik ben ook gek, dat je zo kunt ontaarden Maar ach, laat een ieder in z'n waarde Je hebt er ook die zijn er voor de gezelligheid Als troost…

hoorden mijn klachten aan en lachten om mijn humor ik hoop dat God ook maar een vrouw is maar ja een echte man ben ik dan ook niet en daarom bleef ik alleen over voor de rest draai ik muziek om de tijd te verdrijven en ik probeer zo aardig mogelijk te doen als geld dan toch niet gelukkig maakt en de gezondheid te wensen over laat dan troost…

Een leus, die alles aangrijpt en bezielt, Een levensboom, waarvoor het mensdom knielt, Een ster, die voorlicht naar een heilig Oosten, Een wekstem om gebreidelden te troosten.…

verkrampt liggen mijn handen op het toetsenbord ik weet ineens geen woorden meer, geen zinnen geen enkel woord van troost schiet me te binnen dat zegt dat de blokkade weldra opgeheven wordt mijn hoofd voelt angstwekkend geesteloos en kil laat zich door geen geluid, geen stem van buitenaf verleiden om slechts één vleugje inspiratie naar binnen…

hij dwaalde tussen de hiërogliefen om de juiste letters te kiezen voor brieven die hij nooit verzenden zou hij ging op zoek naar de mooiste gewaden met veel goud en zilverdraden maar die hij nooit kopen zou hij nam treinen, bus en autowegen maar troost of geluk heeft hij er nooit gekregen omdat hij te vlug reizen wou hij plukte zaden…

Wanneer ge mij begraven zult, Als laatst vaarwel en laatste huld, Zal rouw noch traan mij troosten; Wel eenzaam mag mijn grafsteê zijn, Maar 'k wou in licht en zonneschijn Geplaatst zijn, 't oog naar 't Oosten.…

tijden schreeuw de teruggang uit in stil geluid tot in het achterland tussen eb en vloed met alles wat daaraan werd verwant, onder restricties opzij en aan de kant dan krijgen de hoogste golven zelf een naam, blijven deelbaar in de ziel van elke oceaan, als bruisend water wat in elk lichaam herbeleeft nooit ver van ons vandaan, de troost…

ik kijk omhoog er hangt een boog avondrood in de lucht zo zoel en zacht, o wat een pracht deze stille vredige avondschemering waar hooggezeten de zangvogels afdalen langs twijgen glanzend in de avondzon de hemelkleuren zichtbaar voor 't oog in ziekte en gevaar van het in nood verkerend leven, en het voelt alsof alle troost is weggenomen…

nu gestaag de jaren ons verbond verkleuren van koraal naar smaragd strelen gelijk zonnestralen zacht als mousseline de alinea’s van herinnering die spiegelend ons verhalen van de warmte en de troost de verwondering ook die doorheen de jaren in elkaar wij vonden die vertellen ook van de gouden oogst in het doorgegeven leven die ons de verbintenis…

Mijn hart heeft al zoveel troost doorstaan zegevierend gaf en geef ik dat alles geen naam. Houden van zal voor eeuwig zo en rein zijn sterker nog het wint nu nog steeds aan terrein. Toen ooit haar lichaam gekist is neergedaald heeft mijn hart het einde van een marathon gehaald. Ik wilde weer beter slapen en heb het zo gelaten.…

Maar troost je, want ik ben vast van plan jouw lieve zijn nooit kwijt te raken. Mijn laatste vlucht, die ga ik tijdig nemen zodat ik boven alles voor ons weerzien rustig klaar kan maken.…

Dit jaar hemelen er veel artiesten, zangers en dichters Wij kwamen elkaar tegen in Eindhoven, Den Haag en Amsterdam jij altijd een sprankelend middelpunt van uitgekozen woorden een sprekend gelaat Toch 39 jaar blijft jong en ik heb je de afgelopen twee jaar gekend als iemand die troost vond in het gedichten schrijven Vandaag valt de regen…

De hemel boven al, en overal op aarde de grens voor ieder mens, om niet te overschrijden De kinderen van China horen van patenten en van grote mensen centen, het financieel gewin, leren hoe ze moeten vaccineren De waaierende dood, uit de schoot van Wuhan troost weerspiegelt de hemel in 't uur van de dood Een krans met bloemen…

Dat is mijn troost, het kan mij soms vervullen van blijdschap, ja een lach.…

schoot van je liefde mocht ik zeggen dat ik bang ben bang zijn in jouw nacht, bang om de duisternis te raken in het erbarmen van je liefde ik zeg je, dat ik bang ben voor de nacht bang om mezelf te verliezen, bang voor de vrije val zonder eind - daar zal ik jouw liefde missen er is geen nacht waar ik niet schreeuw, je woorden me troosten…

Niemand weet het en gissingen zijn geen garantie, want nooit is uit die dimensie iemand teruggekeerd; dus dat is een schrale troost voor onze zielen. Toch wil ik je vandaag alvast één ding verraden: Ik wil naar jou aan gene zijde intensief gaan zoeken.…

Lieve god, leefde de grote liefde van mijn leven nog maar, dan kon ik troost vinden in de beschermende armen van haar, en al woekerde de kanker reeds onherstelbaar voort in mij, zou zij zeggen: Lieve schat, wij blijven toch altijd zij aan zij.…

reeds een keer berouw Het leven gehuld in gestrande rouw De liefde is tevens tot haat bereid Kinderen offeren zich in de stof De een is schuldig, voor de ander de lof Een enkeling gaat samen tot het bittere eind Diamanten schitteren verfijnd Rimpels glimlachen tot men eenzaam wegkwijnt Een einde gescheiden door de dood Is iets dat weinig troost…

" "67 en een combinatie van trombose en alcoholisme Zelf ook 67 en de drank niet schuwende wilde ik vooral troosten en dat wat het was minder erg maken Ik sprak: "Het is geen alcoholisme, maar 'alcohollustme' een open lach ontspande haar gezicht nog meer, Mika kreeg een extra aai, ik een hand en zij deze smartenkreet…

Ook als ze gesloten zijn en hun geheim voor ons verborgen houden troosten zij woordeloos, helen ze onze wonden, begrijpen ze ons stil verdriet. Hoe langer het leven duurt, hoe korter Het lijkt.…