Alle inzendingen over uitweg

Het mij is de uitweg uit de psychologische tijd. Rest mij de tijd te vatten, maar ik val slechts in herhaling van een lange lijn tijdbuigers. Mijn voorouders hadden lange tenen, ze werden om de oren geslagen met grote oogkleppen. Onder voorbehoud van een kerk.…

bloedroze rozen hopen op vurige nacht na romantisch uitje. *** tuil rode rozen probeert gemiste kansen weer glans te geven. *** romantisch boeket zingt slechts één maal per jaar: jij bent mijn liefste! ***…

hij wist het donker als geen ander te bespelen stapelde kleuren in vage vormen verstikkend op elkaar geen uitweg omdat stilte echode zonder weerkaatsen niets om te raken weer contact met jezelf te maken geen rode draad om terug te keren naar leefbare sferen een zombie die geketend zichzelf niet meer ziet alleen de gordel…

kronkel jouw grimas uit het ware gelaat van verborgen gevoel lang verholen toon jouw waardigheid als spiegelbeeld in de reflectie van hoe het ooit was aanvaard het zijn waar de uitweg zoek aan het eind van doolhoven geborgen lag bevrijd er jouw leven als nieuwe dagen waar nooit een verleden jouw toekomst bepaalt…

De uitweg is verdwenen. Teveel om mee te dragen. Verstoppen in het niets. Met het duister verbonden. Ergens toch nog iets. Een antwoord, maar nog niet gevonden.…

Een glazen bol gevuld met meeuwen rolt over de golven naar de horizon waar oranjerood zonnelicht vurig weerkaatst krachtige vleugels zoeken gespreid een uitweg om de wind te benutten die hun wil beheerst vlieg, o vlieg engelen der zeeen ontdoe u van het glazen vlies bijt door de navelstreng verspreidt vermenigvuldig neem bezit…

die stappen waren te groot voor de maat schoen die haar ten deel was gevallen zevenmijlslaarzen benen oneindig door over dor en leeg en kaal onverstoorbaar evenals de zon brandt het verlangen almaar dieper de uitweg uit het doolhof lijkt hopeloos verborgen troostend de schaduw totdat de zon zakt en de te kleine maat haar brengt…

Op zoek naar de stilte Kan ook in de drukte zijn Een moment dat je ervaart als rust Een moment om daar te zijn en te beleven Het nemen van wat je toekomt Op je pad komt En vast houden Ook al is de rust verstoord Een uitweg vinden Het mooie vast houden Onrust laten gaan de stilte in een mens Kan zoveel zijn Veel woorden…

het is alsof ik- in een spiegel kijk, de zelfkant slechts een weinig dof het ogenblik vraagt moed alsof het vraagt om meer te dragen buiten luistert wind naar regen binnen zoekt het stof een uitweg, tussen oude kieren in een nieuw plafond de lamp brandt slechts zacht om wat zicht te bieden in het sluiten van de nacht…

Op straat verschuilen mensen zich in de onzichtbare jassen van andermans verdenking Natuurlijk, roept er iemand Ze hebben een slecht geweten Zo zitten we gevangen mijn behoefte om te leven opgesloten in een spelonk van mijn gedachten met samengeknepen ogen moedeloos zoekend naar een uitweg uit de dichte netten geknoopt van misverstanden…

Ik zie de laatste schijn steeds lager, hoe het zich een uitweg baant. Tot de westenwind de ogen traant. De kleuren worden langzaam trager. Dan is er niets meer dan gedacht. Een dromend staren over zee. De schemer neemt me mee en bereidt er zo mijn nacht.…

Ik zie de laatste schijn steeds lager tot het zich een uitweg baant. Tot westenwind de ogen traant. De kleuren worden langzaam trager Dan is er niets meer dan gedacht. Een dromend staren over zee. de schemer neemt me mee en bereidt er zo mijn nacht.…

de weg naar de toekomst is onbegaanbaar grote woorden barricaderen de blik vooruit een stap voorwaarts verzandt in frustratie het verleden biedt een uitweg herinneringen vormen vluchtroutes achterom kijken doet de therapeut gnuiven het heden staart zich blind doelloos hou ik me bezig met braille verzet de bakens verdwijn spoorloos in…

zoekt de grotvis die blind voor zich uit zichzelf achterna zwemt in de oeverloosheid van tijd de uitweg nog? de merktekens zwemt hij fataal voorbij eindeloze kringen draait hij, eenzame eenzaat tussen lotgenoten die eindeloos kringen draaien.…

De eerste baby is naar de Beschermde Wieg gebracht de moeder, hoogst waarschijnlijk helemaal ten einde raad Wie weet wat haar is overkomen, thuis of op de straat Zag ze geen uitweg, heeft ze enkel aan haar kind gedacht Het kindje af te moeten staan is hartverscheurend zwaar Niks mee te maken zegt de wet barbaars, we pakken haar…

Ik volg de leugen op haar tocht zie in de waarheid geen uitweg meer wanneer ik uit dit leven loop wint de puinhoop keer op keer Waarom komt er geen einde aan mijn vriendschap met het leven de vage weg die ik wil gaan ik heb toch genoeg gegeven ? Ik reik de kilte mijn warme hand helpt hij mij dan uit de nood ?…

de glimlach veranderend in een grijns pijn in de ziel welke het gevoel verdoofd Dromen zijn er niet meer net zoals het slapen zijn zij verdwenen het waken heeft gewonnen Het zoeken naar het onvindbare is gestopt de ellende heeft gewonnen het bestaan in vraag gesteld Zwemmen in een oceaan zonder hulp in zicht verdrinken als de enige uitweg…

ze kan het moeilijk begrijpen ze wil alles bekijken en het één met andere vergelijken maar de wonden spreken boekdelen haar stem is weg ze probeert te praten met een uitweg langzaam aan te herstellen maar haar boze dromen die kwellen door de zanderige, heuvelige wegen en de modder onder haar voeten zal zij meer weten dan ons hoe het is om…

zij, die 'hun oorlog' .....zijn ontvlucht Je rijke tafel wil je delen het versgebakken brood ......breken papieren dagen worden weken weken...maanden van geduldig papier er is geen uitweg rest alleen: haag of heg enige beschutting tegen Hollands snijdende wind.…

ik was gestopt kon geen welbevinden meer aan kleuren binden vormen konden mijn grote vragen over alles niet meer dragen de compositie werd een doolhof waar in ikzelf geen uitweg zag doeken staan mij vragend aan te kijken wie hen gaat beschrijven in dit repeterend ochtendlijke spel voel ik mij verliezer en besef dat wel maar…

Koortsachtig zoekende naar een uitweg, een zij-route of rustplaats ... maar niets van dit blijkt te bestaan daar, daar waar ik ben, helemaal alleen. Roepende om hulp heel zacht, in mijn hart een plek van leegte en verdriet door de pijn en wanhoop; verloren in het doolhof van eenzaamheid.…

Haar voegen zoeken een uitweg naar gelijkvloers en warm immer op maat begeleid de lift gaat alleen maar omhoog, verdieping na verdieping klimmen ook de laatste jaren onbezorgd telt niet meer waar geld spreekt van visie plant men blauwe luchten vol met grauwe schaduwen van kastelen zijn laatste paleis wordt verborgen in toekomstwolken…

de carols klonken als weleer - zo sfeervol - ook in oude oren daar lichtte het geluid een warm gevoelen op, het zong allerwegen mooier toen er ogen traanden en emotie toch een uitweg vond och mama..…

Het bracht strijd tranen en pijn was soms moeilijk te begrijpen als ik met gevoel niet om kon gaan verleden me in zijn greep hield geen uitweg vond niet kon vergeten wat me als kind was overkomen toch kende ik ook emotie al kon ik het moeilijk tonen tot ik werd opgetild gedragen over de grens van geslotenheid ruimte ging…

Heel het geheime en verdrongen verlangen, al de zorgen, het zoeken, de hoop of wanhoop, de duisternis en het licht, ze blijven een raadsel, een labyrint dat we telkens weer doorlopen maar de uitweg blijft verborgen tot we het opgeven te zoeken naar de diepe zin. Die ademt zichzelf uit en in. Die overvalt ons, soms even.…

het smaakt fris groen zacht vredig en toch krachtig warm vurig rood het heeft iets verbetens in zich proeft zuur ik voel eenzaamheid verlatenheid en het zwart dat geen uitweg bood en toch een stille verbondenheid een unieke textuur god man waar heb je het toch over is het een kookboek iets over een wijn?…

jouw fiets naar het feest lange lokken speelden langs jouw gezicht vrienden ontmoet in stilte afscheid genomen met vastberadenheid onder jouw arm fietste je door het maanlicht op weg naar nergens verdween zij achter de wolken al tijden opzoek naar de sleutel bleek je gevangen in een doolhof zonder uitgang dit leek dit de enige uitweg…

Ik moest wel blijven staan Want haar ogen hadden de mijne in hun greep Klampten zich vast, wanhopig op zoek naar steun en hoop Een oplossing of een uitweg Gevuld met de geschiedenis van miljoenen vrouwen duizenden jaren Ogen van ongeloof en niet-begrijpen waarom Kapotgeslagen vertrouwen Maar glanzend van kracht Huiverend wendde ik mijn hoofd…

Steeds troostelozer biedt de dag - terwijl ik mij met knusheid wapen maar me toch langzaam in voel slapen - een uitweg naar het zelfbeklag. Hoe loopt dit af, denk ik nog net, voordat de winterslaap me velt en eerste stormvlaag zich meldt weet ik: tot maart blijf ik in bed.…

als er soms een druppel valt laat het dan zijn uitweg vinden een beetje zout en nat zelfs al valt er maar één elke heeft zo zijn reden gehad als er soms geen woorden zijn laat de stilte dan maar even zij weten nog niet waar te beginnen maar als de regen valt en woorden overstromen in onsamenhangende zinnen laat het dan maar even…