Alle inzendingen over ver

Je ziet het gaan zo mooi en alweer ver weg Enkel niets is voor altijd.…

Een pad met duizend straten Nu links, misschien rechts En dan verlaten Verkeerd zal ik niet gaan De goede weg is onbelopen En ben ik ver vandaan…

Loop, ren, verloren ziel je liefste is ver, ver, ver......…

.; 'k Vond ze ver, heel ver van hem, Ver van alle weelde. In 't vertellen van wat wind..., 't Rits'len van de hagen..., In de kijkers van een kind..., 't Scheem'ren van de dagen... 'k Vond z'in 't eigen stil gedacht..., In wat bloemen-zegen...; 'k Vond ze,spelend langs de gracht Van verlaten wegen... ...…

Ik zou die ster graag aanraken, maar hij staat zo heel ver weg. Ik denk dan steeds die ster, die ster dat ben jij. Zo heel ver weg, maar toch ook heel dichtbij. Wij konden je niet meer bezoeken, dat kon je niet meer aan. Maar als ik nu naar boven kijk, zie ik jou glinsterend staan.…

Ze zijn zo ver weg, de sterren. Ach waarom staan jullie zo ver weg! Waarom komen jullie niet fonkelend hangen in onze jongensslaapkamer?…

Het is te horen, 's nachts in die kamers ver weg, of was het ook bij jou onderweg op tonen in de wind ook echt duidelijk te verstaan niet ver hier vandaan. Ik zag het zelf in hun ogen intens bewogen al was en is het in een herhalende flits snel gegaan ik zag in werkelijkheid ook jou weer hier bij ons staan.…

een helm berooft zijn hoofd van licht en wapperend haren moeder neemt hem mee voor de eenden in de vijver heeft hij geen oog voor vogels en bomen evenmin zijn hand omklemt een flesje met de andere houdt hij de blaastuit vast dit is zijn heilige Graal de onvaste stappen van een onwillig lichaam zijn vergeten het innerlijke kind…

Het water welt dichtbij en ver van hier, het wil de bitterheid opnieuw verbannen. De twijg vol botten rijkt omhoog, zij geeft zich eindeloos gewonnen al is het licht niet warm en droog maar droevig klam, vers uit de bronnen. Was dat een zwaluw die daar vloog? Dan hang ik weer mijn ziel te zonnen...…

katrijn en jan klaassen hadden jong geleden klaverjas met pasen ze gingen op kwatrijn zij wilde mannelijk vers met van binnen thijm hij knittel vers in Weh uit Stephanheym 't werd Romançero Instigado de Cicero abricots in balsamico colorado ponceau au tricolore hyperbolo de Francorchamps op geglaceerde vlammetjes tot conclut…

Ach kon ik nog één keer als vroeger, al is het enkel in mijn waan, met mug, met zomer en met moeder weer in mijn ver bed slapen gaan.…

Als een vogel in de lucht, vliegen, heel ver weg, duiken, als in een vrije vlucht door dalen, over bergen, oceanen en steden. Landen, pas als jij het wilt, eten als je honger hebt, vliegen, heel ver weg. Als je me onderweg, toevallig dus ziet staan, twijfel dan niet, maar landt dan even en laat me op je vleugels zitten gaan.…

Daarstraks was er een teer gebaar, heel even was ik weer diep in de waan van een gedachte, ver in de droom van gisteren. Maar in het donker van de dag, en in het kissen van de boter kwam ik weer thuis van al dat ver gegaan. Ik heb wat peper op het eten, wat weemoed in vandaag gedaan.…

Ach kon ik nog één keer als vroeger, al is het enkel in mijn waan: met mug, met zomer en met moeder weer in dat ver bed slapen gaan.…

Daarstraks was er een teer gebaar, heel even was ik weer diep in de waan van een gedachte, ver in de droom van gisteren. Maar in het donker van de dag, en in het kissen van de boter kwam ik weer thuis van al dat ver gegaan. Ik heb wat peper op het eten, wat weemoed in vandaag gedaan.…

Ik kán mijn vleugels niet uitslaan domweg omdat ik die niet heb maar áls ik ze uit kon slaan dan vloog ik heel ver weg.…

voor veer Tot ik mijn vleugels terug heb En vlieg als weleer…

Schemering valt over witte rozen de zon scheen wit, was gastvrij, de muzen ontweken mij, in tussenpozen naderenden ze mij, met hun lange schaduw aan hun zij, een tak, met in sneeuw gedoopte loten viel als gepoederde basterdsuiker uit de zwarte gaten van een ster, de ruiker van de sneeuw wordt vers gestrooid uit vele eeuwen ver, ijskristallen…

afscheid nemen van de oude pijnboom doet zijn bast rillen naalden op het klinkerpad steken hem, weg moet hij, ver weg van de opgefokte straten in een zieke stad waar dood normaal schijnt bloed en blauw door aders razen vogels met een scalpel de nacht opereren weg moet hij, ver weg, op zoek naar die plek waar witte windveren wedijveren…

Mijn land ligt zo ver en uw stem is zo zacht, en geen enkele ster schijnt mij in mijn nacht.…

warmen in zonnestralen aan het strand luisteren naar het verhaal der golven over gebeurtenissen in een heel ver land zo kan ik onder geluk worden bedolven.…

Vriend, ver weg en toch dichtbij Ik weet me veilig in je armen Schouders sterk, je zwaard in handen, Trouw, verzekerd in je lijf Je kijkt naar me, wel eeuwenlang Je vraagt me vaak waarheen ik wil Mijn tranen worden zacht en stil Rollen zacht over jouw wang Reizen, nachten, dagen ver Waar ik ook maar wakker word Ben je vast vooruit gesneld…

Waarna je na een voettocht Die wel eeuwig leek te duren Een plaatsje krijgen kon In een tent ver achteraf Dat is armoede anno nu En, werkelijk, ik sta paf…

Ver onder de min vecht de mens een ongelijke strijd. Ver van huis in een rechte lijn door het krakende ijs; fluit een ijzige wind een ontheemde wijs. Omhullen de ijspegels in zachte klanken, de gebeden van de ijsbrekers die voor hun behouden doortocht danken.…

en dan westwaarts keren slechts nog stilstaan bij de hoop op meer dan het verblinden door het zonlicht op wat duizendknoop en schitterende veren…

attent om hem te eren samen zijn ze weggevlogen veren kleurrijk recht gebogen toen zij haar eerste takje bracht en hij het komend nest al zag…

En ik zie ook andere torens aan de horizon heel ver. Ik waai met alle winden Maar ach, tot mijn groot verdriet, ook al ben ik dan een vogel, vliegen kan ik helaas niet. Met mijn fraai gouden veren doe ik mijn plicht zoals het hoort. En vertel dan van waar de wind waait. Van Oost of West, van Zuid of Noort.…

Een sportfanaat uit de plaats Veere Wil steeds weer iets nieuws uitproberen Zo hoorde ik laatst Dat hij nu scheef schaatst En binnenkort schuins gaat marcheren…

ondanks dat dit vers over een gezonken bootje de lading dekt, wordt die toch nat tenzij dit bootje en z’n woord voor de laatste regel zijn uitgelekt want dan kan alles overboord…

ons schip lag in west-west-terschelling niet ver van een vrij stijle helling in prachtige steil ging ik onder zeil maar ik struikelde over de spelling…