Alle inzendingen over vergeefse moeite

Mijn vlees was zwak, het innerlijke lichaam juichte weer in alle zaligheid Vergeef me, vergeef mijn menselijkheid ....o schone dame Ik ben een trotse dienaar van U, en ik buig voor niets, voor geen mens Voor uw woord zal ik knielen gaan Zuiver mijne zondige lippen ....o schone wijs me de weg in het dal!…

partnerloze lijster wie hoort jouw euforisch fel vergeefs geluid?…

Dag mooie vogel Zie neer op deze aarde Vergeef de mensheid…

partnerloze lijster, wie hoort jouw euforisch fel vergeefs geluid.....…

vergeef me al mijn liefdes ze lagen in het verschiet doch, om hen kon ik niet wenen want om jóu had ik verdriet…

Dag zeggen, kost moeite, adieu zeggen, doet zeer Afscheid nemen van wat was, is elke keer Een crime Zwaaien kost moeite, lachen nog meer Omdraaien en weglopen, deed nooit eerder zo’n zeer Als nu.…

Als dromen bedrog zijn loont het de moeite niet ze na te jagen…

en altijd zal de nacht alle zijden omringen van het open raam ik fluister enkel een waaiende ruimte dieper dan geluid mijn handen zijn immers te klein om je toe te dekken vergeef me het onmogelijke ik ben niet groot genoeg ik had zo graag naast je willen liggen nachtenlang dagenlang en willen waken vergeef me mijn…

Waarheid als een verleden pijn als een heden jij en ik ooit De wetten van de liefde vergeef me dat ik vergeef afscheidswoorden die niet bestaan Voorbij betekent gedaan jij wist het net zoals ik het mij nu realiseer Vrijheid die ervaren wordt als een hel die ook wel eenzaamheid wordt genoemd En zo verdwijn ik aan jouw horizon als…

met pijn en moeite ben ik hier gekomen, in woede en verdriet ben ik ontstaan. alleen mezelf om op te bouwen, alleen mezelf om op te slaan. alleen mezelf om te kunnen vertrouwen, alleen mezelf om te blijven gaan. alleen met moeite kan ik leven, alleen met moeite kan ik bestaan. ik ben alles wat ik heb, niemand verder om naast te staan.…

Mocht ik me ongelukkig uitdrukken vergeef me, ik ben een oude toon ik heb het al die tijd geheim gehouden maar ik rook de herfst in Amsterdam en het rilde in mijn dorstig lijf als een bondgenoot, een mooier lichaam mocht ik iets verkeerds zeggen vergeef me, ik heb een lage toon ik wil geen geheimen meer verbergen want ik ruik de herfst in…

En nu is mijn gebed gedaan, en 't dichtje is 'k weet niet waar gegaan: vergeefs gezocht, vergeefs, o wee, 'k en vinde noch rijm noch dichtje meer!…

In berusting van verlies voelt het liefhebben als groeien in verdriet waar men de hoogste toppen van het leven wil bestijgen het dal van tranen ziet waar kluchten witte meeuwen in schier onbewolkte luchten blauw woorden van oeverloze liefde schreeuwen verder laten dragen hemelhoog in dagen van stille berusting zullen woorden zwijgen…

Zij was een onbeschreven blad omdat niemand de moeite nam haar te lezen!…

Als ik op sommige momenten moeite had met het leven, kon ik niet meer zien wat U mij al had gegeven.…

Het leven is het mooiste cadeau maar velen hebben moeite met uitpakken…

Ik zie schreiend het wonder aan: Neen: niet vergeefs zijn zóveel kwade jaren Over mij heen gegaan.…

Op de Wijs: Laetstmael met also blyden sinnen. Dick* heb ick mijn Lief ghebeden, Menighmael om trou ghevraeght, Maer zij stelt my niet te vreden, Dus het God moet zijn gheclaeght. Ick heb haer veel deught* ghedaen, Maer zy en wilt niet verstaen; Met haer loop ick achter straten Singhen, springhen, lacchen, praten; ’s Avonts by die Mane-schijn…

Maar toch, al bulkt het onrecht om u heen Met grof gesperde mond, al krijst de nijd, Al trapt het Leven (o zo hoog geroemd) Veel lieve wensen onmeedogend stuk, Veel ed’le daden lonend met wat spot, Ga moedig voort, MISSCHIEN dat iets beklijft Van al dit werken in de wildernis, MISSCHIEN is alles niet vergeefs geweest.…

grijpen en te kneden Ik kan de afgelopen nacht maar niet vergeten Onverwacht kwam je uit de stilte en schaamteloos en zonder voorbehoud kroop je over mijn naakte lijf naar beneden Mijn onverschilligheid bemerkend liet je je hongerige mond zuigend gaan zonder schuldgevoel of vernedering, Ik werd haast gek terwijl je aan me zoog Eindelijk, na een vergeefse…

Donkere wolken pakken zich samen boven haar en in haar hoofd ze wil niet huilen manmoedig slikt ze de tranen in maar het mag niet baten de regen valt in stromen haar hart huilt mee dikke waterlanders over haar wangen zelfs de wind fluistert geen troost zegt alleen wees eens eerlijk had je anders verwacht ja dat had ze wel tegen beter…

Ik loop door de wei. Ervan schrijven? Het lukt niet... Toch zaaien bloemen in mijn vragende geest een gedicht _ voor veel later...…

Dromen deed ik Vannacht dat ik Oeverloos en - Vooral vergeefs - Mijn weg probeerde Te vinden in de Doolhof van mijn Verloren tijd - Nimmer zeker meer Of ik deze ooit Nog naar vandaag Terug kan halen Titel te danken aan de roman A La Recherche du Temps Perdu van Marcel Proust.…

Nu ik leef, bevrijd me van mijn zonden God het zal me goed doen en angsten verminderen Ik ga me beter voelen Als ik ooit dood ga God vergeef me mijn zonden en laat me niet herboren worden in een wereld waar oorlog is Mijn karma is? Vergeef me voor wat ik ooit fout deed God Erieberie…

Maar op de drempel van de deur gekomen, terwijl de kille wind een slip van zijn gewaad opwaaien doet en strijkt langs mijn gelaat zou nog een laatste aarz'len mij doorstromen, niet om 't verlies van veel vergeefse dromen, maar om het lachen van een kind op straat.…

En wij, in licht katoen en zijden kleren, weet je nog zeg ik steeds vergeefs weet je nog? Flirtend flanerend glanzend bloot onder licht wapperende kimono's gebloemd camparirood? ------------------------------- uit: 'Klaagliedjes', 2011.…

kijk nu probeer ik het zelf ook vergeefs echter…

boven het verkeer hoor ik de jonge merel met grote moeite…

het is niets niets is het wat het ook mag zijn wat was en wat komt dat het de pijn van het zijn verzacht dat het de moeite niet loont dat het niets is en nooit zal zijn…

ik schrok wakker van een indringende deurbel maakte hoogst geirriteerd open een scheldkanonnade volgde wegens mijn verstoorde, te korte nachtrust daar stond mijn vader met een mandje versgeplukte appels woest smeet ik de deur weer dicht zag hem hinkend het voetpad afstrompelen nooit zal ik het meer vergeten het was de laatste keer dat ik…