Alle inzendingen over vergeten / namen / verlegen

Het wordt allemaal teveel Heel emotioneel Lichaam ik verlies mijn grip Nee, ik zit niet in een dip Maar wanneer houdt het nu is op Ik zit nu echt aan mijn top Ook al verleg ik steeds meer mijn grens En blijf ik toch een vrolijk mens Komen de tranen steeds meer Pijn blijf eens weg al is het maar voor een keer.…

Vandaag stuur ik je een mandje moed het korfje kracht doe ik erbij een busje blijdschap voeg ik toe mijn tasje troost sluit deze rij Ik had het toch in huis graag stuur ik het jou ik ben je zeer toegenegen en ik weet het zeker jij zit erom verlegen…

verlegen, zachtaardig, in zichzelf gekeerd met altijd aanwezige vragen begaf hij zich -een leven lang- op het moeilijke pad van het schier ondoordringbaar menselijk brein en altijd weer die vraag: mag ik het kan ik het en is het waar...…

de ene kaartlegger/ster wijst deze spannende weg de ander die wie toch beslist over jouw leven WIE het antoordt is bovennatuurlijk met levenservaring wil ik jou/u dit met volle liefde geven vraag het wees niet verlegen allen geluk gewenst dit jaar met op het eind het bijzonder getal zeven…

In gedachte met jouw uitstraling zie ik voor de spiegel mijn gezicht bevangen door een verlegen gevoel confronteer je mij met jouw intense blik. Mijn droombeeld spiegelt via jouw ogen in een fata morgana tot een geheel tot het fotografische toekomst in mijn brein naar een ideale wereld die ik met jou deel.…

barakken waar doden verblijven half in muren, op betonnen vloeren, in oneffen uren half boven grijze wolken, ergens hoog ruggengraten, gebroken in een gracht met as en weke lijken, er is geen steen meer, niet eens een boom die nog kan slapen met mijn witte handen raak ik een naam aan, het glasraam waarachter ogenblauw staart naar wanhopige…

In een houten kist op zolder vind ik weer mijn teddybeer zijn bruine ogen blikken guitig net als toen ik weet nog dat ik afscheid nam van het dierbaarst uit m’n jeugd en hoe spijt vol tranen rolde bij de laatste zoen hij sliep jarenlang vergeten in een bed van vloeipapier met rozenblaadjes geurend tussen elke laag nu knuffelzacht…

Je dansende dreads je lieve lach Jouw handen die mij zacht strelen De blik in je ogen toen je mij zag In jou vond ik wat ik altijd zocht Tederheid, passie en geborgenheid Bij jou vergeet ik al mijn zorgen Mijn liefde raak je nooit meer kwijt In mijn hart klinkt de echo van je naam Elke gedachte eindigt steeds weer bij jou Op een dag zal…

dat ik niets meer onderscheidde de mist kwam terug en nam je mee, voorgoed dit keer het zou wel beter zijn, op de lange duur, maar ik mis je…

louter je naam al en de plek waar je spelen zou - den Enghel geheten - wekte ‘t vermoeden dat ons een bewogen avond te wachten stond vooral jouw jonge, ranke handen die dansend over de toetsen vlogen en de oude Chopin met sprankelende klanken adoreerden, laten zich niet vlug vergeten net als je Russische ziel die zich in onze harten…

Laat ons met een hand beginnen, we voegen er een dag aan toe, een volzin met een naam erin die we op slag vergeten, tenzij het anders gaat en we snel weten dat we niet voorbijgaand zijn, de kans is klein, want bij het tellen van mijn vrienden heb ik altijd vingers over, en daarom: laat ons met een hand beginnen, we voegen er een dag aan toe…

Ik ben je niet vergeten, hoe graag ik dat misschien wel wou. Weet dat ik nog steeds van je hou. Je naam is in mijn hart ontstaan en zal nooit meer vergaan!…

omvat zijn bede slechts haar naam in spiegelschrift geschreven achter de luiken van zijn raam…

Ik nam nog een langere blik mijn hanenpoten aankijkend niet wijkend van het moment van herkenning. Dacht is het de gewenning het sap van gedweeheid. Kinderlijk tevreden heb ik geen blik vandaag vermeden werkelijk niets is in vergetelijkheid weggeleden.…

De schemering draagt de zwaarte van de nacht met zich mee stemmen roepen, vergeten namen uit het hart van oude bomen en ik val als een ster in de spiegel van de zee naar de bodem van een diep en donker dromen...…

hem nam Van binnen liggen schreeuwen en zo bang Maar zijn ogen die in mijn geheugen staan De walging dat hij het bij me heeft gedaan Mijn kwetsbaarheid waar hij misbruik van heeft gemaakt Heeft mijn kern van binnen geraakt…

bereik ik de schutting van mijn boerenhuis uit verschillende windstreken dalen vier seizoenen uit de hemel naar beneden blazen mijn naam juist de lust naar nectar slonk slechts ik bleef in weelde van beelden onbekend kale deuren dichtslibben ben ik mens vergeten hoe het licht op palmen danste wanneer ze muzikaal gestreeld werd…

Vandaag heb ik mijn soulmate virtueel ter aarde besteld, het voelde alsof deze zachte lenteregen jouw afscheidsrede heeft geschreven ik vraag me af of jouw lippen die mij zo vaak hebben beroerd mijn naam nog kunnen spellen of ben ik al vergeten in die massa waarvan je denkt dat die al jouw wensen voedt nu ik weet dat ik je hand…

Het hart lijkt verstomd, ieder gevoel vergeten en gedachten vervagen met de minuut. Verdwaasd kijk ik in het rond en weet dat deze herinnering alles overstijgt. Hij is echt alsof jij er bent. Maar de regen op het zolderraam verraadt de kille werkelijkheid. En al wat er over blijft is jouw naam.…

Nee geen dode gedachten over ons kind dat is zo fout en verkeerd hij is als een levende bloem die is overgeplant door een goddelijke hand bloeien zal hij in hemelse kleuren als ons huilen weer begint verdriet ons wil verscheuren spreken we samen af noem steeds zijn naam want die zullen we nooit vergeten hoezeer ons hart…

kunstenaar is kunst illusie fusie van de waan en faam verworven in de vele ruzies over werk met je kompaan je naam is al vergeten faam aan het verbleken waan aan het verworden tot kunst van witte boorden kunst jouw magistraal product is visitekaartje van het clubje elitairen het onderscheid dat ruik je al van verre nooit…

je naam heb ik nooit echt geweten de droom raasde veel te snel voorbij maar die aroma's zal ik nooit vergeten van scherpe bloesemgeuren allerlei bloesems en patchouli geuren heel kenmerkend voor jou meisje van vele felle kleuren besef hoeveel ik van je hou elke droom voelde ik mij verloren wanneer je me opnieuw verliet vele tranen werden…

Ik schrijf om te vergeten Ik schrijf niet om te vergeten Ik schrijf om niet te vergeten Ik schrijf niet om niet te vergeten Ik vergeet en ik schrijf Ik schrijf en ik vergeet En ik … ik … ik … Ach, laat maar … Vergeet het, probeer het niet te begrijpen Ik schrijf je wel, … als ik het niet vergeet!…

Zo zal je leven je voor blijven gaan En je zal ook niet beter weten Uiteindelijk zul je ook een hoop vergeten En niet meer zo bij je leven stil blijven staan Uiteindelijk zul je vertrekken van deze aarde Misschien voldaan, misschien ook met verdriet Onderschat daarom je leven niet Maar geef het jouw eigen unieke waarde.…

Ik kijk in de rondte en zeg quasi-verlegen: Mijn vent loopt hier ook ergens, dus niet meer doen!?…

voor Jocha De mist pakt de polder in, hult elk gehucht in een gewaad en ook de slee- en meidoornhaag, sloten, kreken, bruggen, putten, hutten, een school, de danszaal en een kerk, de mist is als een verlegen regen, ze leekt weemoedig op je neer tot traag de voorhang opengaat en de zon doorbreekt.…

Deze voorbije levensfase sluit onze liefde achter deuren van een oogverblindende oase liggend in levensechte kleuren dat jij mijn diepste wond zacht streelde maakt mijn gestolen hart verlegen dank zij jouw innerlijke weelde zijn wij voorgoed aan tijd ontstegen.…

De eenzame winternachten keren terug naar oude waarden ware aard doorklieft het donker we ontdoen ons van textiel voelen op tast de verlegen huid gezichten vervagen door het duister het zaad gedijt in nauwe kieren in machteloze bekoring gesmoord in het abstractum van de nacht.…

de trein is kwetsbaar wat u zegt maar zeg eens zelf wie is dat niet ik ken een grote kerel Piet die is twee meter negen maar als ik met hem praten wil dan is hij zó verlegen u bent wat dat betreft een vent en stress-bestendig tot 't end en koeler nog dan vissen niets zeggen meer u bent vast GOD dat kan gewoon niet missen…

Je hoeft me niet te redden ik weet hoe ik me gedraag nooit bang om alleen te zijn in dat verlegen zijkamertje van duisterklacht in zwijgtaal jouw decadente woordenbrij van lethargie en fatalisme jouw zoemende zwemmende woorden ze drijven weg, nemen af in geluid en kracht over de rivier van aanwezigheid in duisterklacht.…