Alle inzendingen over vergissing

Een archeoloog beging onlangs een schromelijke vergissing. In de woestijn van Nevada haald hij vanonder het zand de radioactieve resten van een gokapparaat, waarmee hij het bewijs leverde dat Las Vegas inderdaad heeft bestaan.…

je keek bewusteloos toe schuin vanuit je ooghoek naar waar je wilde kijken, je keek omhoog naar het donkere raam, per vergissing jouw arm afhangend van de bank. hij herstelde je pose, deed vaderlijk een deken over je heen, het leek of je sliep. vol bewondering zal god jou naar boven tillen, daar waar de gloeilamp gloeit.-…

Soms ben je weg denkt hij dat je niet terug komt dat het een vergissing was 'Hoe kan ik dát nu vergeten zijn?' Opeens ben je er weer dwingend aanwezig 'Wat was die náám ook al weer?'…

gebleven glanzend gevuld met luchtbellen worden donkere diepten aan het oog onttrokken een achtergebleven zwaan heeft imitatiedrang met vallen en opstaan bewijst hij dat de natuur verliest zijn waardigheid bomen zijn geen bomen meer gras is verstopt onder een laag sneeuw de mens verbergt zich onnatuurlijk een jaargetijde waarin vergissingen…

Men ziet mijn leven vaak in spiegelbeeld Hetzelfde maar toch anders Ik heb het vaak met jou gedeeld Maar dat was een vergissing Ik heb jou spel te lang gespeeld Dit wordt nu mijn beslissing Ik ben te lang weg geweest van mijn eigen ik Bang om niet te zijn wat jij in me zag Misschien ben ik wel niet goed snik En wacht ik op die ene…

wikkel me in jouw gedicht zodat ik weet want vandaag nog zullen de wachters uit mijn lichaam vloeien zal ik het heengaan moeten aanvaarden zoals de waterlelie diep in ’t water haar laatste schaduw ademt niets zal zich nog vergissen geen wens met tijd of tover geen woord met sterrenlicht, stamelend volgestouwd met zachte…

Ken je het gevoel dat je gaat zitten op een stoel die er niet staat de sensatie dat iets plotseling niet is waar je het zonder twiijfel had verwacht, een onzichtbare duw van voren. Verbaasde berichten naar alle spieren: Mayday! Mayday! We zweven! We vallen! Uitklapreflex van beide armen. Daarom zit de Rietveldstoel zoals hij zit…

Zij kunnen zich niet vergissen, houden van liggende dingen, blaadjes, hout van onbekende oorsprong en groeten u voortdurend als altijd u duizendmaal toegenegen. ----------------------------- uit: 'Vroege Sneeuw', 2003.…

Een omgeving vol met nieuwe elementen je kunt ze haast niet missen er is een grote verandering aan de gang het is waar, of ik moet mij vergissen.…

Men kon zich immers niet vergissen. Slechts één kan Neerlands dichter zijn: Dat is natuurlijk Driek van Wissen.…

Duisternis, ik weet het er is zoveel over getwijfeld ik kon de ingang niet vinden was in de worsteling te wrang voor eenzijdig niet beminnen en ik hield het beetje licht ook vast in mijn grijpgrage vrouwenvuisten vol onbegrip, maar met vertrouwen dat onze vergissing niet blijvend was of weg zou kwijnen in de tussentijd ik hield immer jouw…

De zonsverduistering gisteren Liet door mist niks van zich zien Maar de kalender kan zich niet vergissen Dus krijgt vandaag van mij een tien! De lente is begonnen Want het is 21 maart Maar 'k moet je eerlijk bekennen Da'k zit te verrekken van de kou!…

Door meeuwen en de branding begeleid, geef je de zee mee je vergissingen, zoals een golf die van de glooiing glijdt. Bij helder weer zie je meer onderscheid en neem je onbevreesd beslissingen. Hoe komt het dat de dichter dit vermijdt?…

Toen ik haar was genaderd zag ik ontdaan wat een vergissing ik had begaan. ‘k Had enkel een stenen beeld zien staan. En ik wist, wat je ook moet doorstaan, het leven trekt er zich niets van aan, je hebt je eigen godverlaten weg te gaan…

groen en het strand kakelbont van de paviljoenen Met een trekker sleept hij schelpen uit zee - beulen hoeft niet meer Blad na blad sluiten de bomen buiten mijn vergezicht Kastanjetakken laten hun groene handjes wapperen Ze verteren opgeslagen krachten - takken in de vaas Donderwolken de woorden biopsie punctie - vast een vergissing…

houtrot dus, slechte constructie een vergissing in houdbaarheid. Ik had het moeten onderhouden, nu lig ik beneden op mijn gat in de woonkamer. Nou vooruit, laat ik het hier maar proberen, maar het is donker en vochtig hier en de woorden die boven nog a- demden, die ontbreken hier.…

speelt vandaag om gisteren te vergeten het niet meer willen weten in je lach kleurt zon wind piekt blonde haren in vrolijkheid rondom maar je ogen blijven stil in het murmelen van de zee hoor je wat hij wil ziet de golven groeien schrikt en stikt haast door zijn brute overrompeling het is niet uit te wissen zijn excuses van vergissen…

Ik kan mij niet vergissen. dat jij, een lieve lach, ondertussen bij mijn kussen past, mond op mond verkondigd. Dubbele diagnose. Met hart en ziel sta ik verbaasd, dat zoveel liefde dronken maakt, trefzeker mijn gevoelens kent. Dit ben je dan. In elk detail. In alles echt. Tot de kern. Jou aan mij gegeven.…

Niemand ziet wat er in een hart gebeurt; we merken de tekens, vergissen ons vaak, maar gaan toch verder zonder te weten wat er in een hart gebeurt. Niemand ziet wat er in een hart gebeurt; we herkennen veel, loochenen nog meer, zijn droevig of blij, zonder echt te weten wat er in een hart gebeurt.…

Ik trek met een nieuwe tekst mijn vergissing recht: grauw de dag grauw het duin en geel bloeit de gaspeldoorn…

ik weet nog hoe zij daar stond met beton in haar handen hoogzwanger het snauwen van hem was geen vergissing zij staarde voorbij gebalde vuisten ’n gescheurde jurk, stevig vastgebonden aan de brokstukken van ’t onmenselijke tussen modderpoelen en het gehavend huis gekromd bouwde zij een muur, het gewicht vol gesis onder geweld van…

schenken is alles wat het ziet De diepte van verlangen slaat op het hart als angst Bewust zijn van komen en gaan Voor altijd de reden van bestaan Maar wat vrij wordt ontvangen bezit gevoel het langst Een open hart een open hand De wereld schrikt Rukt alles uit verband Voor deze schok is niet te missen Het kind in ons Met het leven te vergissen…

ik' moet een synoniem zijn voor een kopie van mezelf, een ontleding van samen een evenbeeld van een kamer, gevuld met schemer die leegte verdrijft door een kaal aanwezig 'ik' iets dat begint met nauwelijks en eindigt met definitief zo onomkeerbaar als een vuurmond uit palagoniet alsnog breekbaar tijdens het uur van onteigening als een vergissing…

achtenveertig boven het weidelandschap in vogelvlucht jij gaf ze jouw dromerige wensen mee mooi en wonderbaarlijk vrijzinnig dat royale, gezamenlijke vliegen hedenmiddag boven de voorjaarspolder langs de snelweg Utrecht – Amsterdam jij herhaalde een stemming uit het verleden overpeinsde een door zijn menselijkheid onmenselijk lijkende vergissing…

ik ben vandaag het luikje door gegaan "zelf" kon toen verder mijn "ik" moest blijven staan er is alleen maar ruimte het voelt meer met elkaar soms zie je een vergissing in een wijzen als gebaar niets is er onderscheiden we zijn de adem en het zicht in het wervelen van fotonen stralen we de warmte en het licht wij zijn daar waar…

Soms, voel jij de diepten die je daalt vol fouten en vergissingen mislukkingen die je vergeet in intieme brieven die in woordenboeken leren zwemmen tussen jouw oren duikt de essentie van jouw ik vertrouwde metaforen jij bent blij met jouw bestaan voor het eerst alleen in jouw leven zoals het voelt in liefde geven in louter…

het is nog steeds de zachte liefde van begrijpen naar elkaar reiken ook al is de afstand er altijd juist het samen weten in een nooit vergeten maakt onze liefde zo waardevol omdat tijd geen slijt of rafels kent het zijn wij die in kleine mankementen de alertheid missen ons soms vergissen in een goed traceren van problemen…

Ik hecht me zelfs aan lelijkheid ontstaan uit een vergissing en opgevuld met wat aan wanstaltigheid te vergeven was en bleef omdat het maar tijdelijk van aard Nu mag ik kiezen ´Bastion´ of `Plein voor iedereen´ het doet er niet veel toe ik had er mijn momenten het plein was ooit van mij -----------------------------------------------…

weduwlijk beweegt ze richting marktkraam bestelt er kaas, een halve portie dat is voldoende nu zoals het tafelkleed net past op de hoek van het tafelblad en groot genoeg is om één bestek te dragen ze oefent in haar monologen waar vergissen nog menselijk is als ze zich omdraait en vraagt -vind jij die blouse ook mooi- en ze weer…

plekje en verkleint De zelfverloochening en blaam Zodat elk schandteken verdwijnt Groeiend is mijn zelfbewustzijn Ik sta weer strijdbaar en rechtop Woede verzamelt zich tot venijn Zet er een streep onder en stop Dit leven, zoveel wraak en pijn Springen in het diepste ongewisse Het laatste restje moed ontbreekt Ben ik me nu toch aan ’t vergissen…