Alle inzendingen over verlatenheid

En men verlaat zijn straat, op zoek naar een dorp. Men droomt van grootse liefdes in betere steden en men kijkt uit het raam in een huis in een dorp. En het dorp wordt een stad en de stad de wereld. ------------------------- uit: 'Lagerwal', 2008.…

voel zachte klanken in een eindeloze stoet, geluiden van nergens en overal wanneer daglicht en schaduw zijn woorden verlaten op zoek gaan naar losgebroken schimmen van de ziel; het weten dat alles leeft in open zicht en dat, gedragen door het sterven, verwachting terugkantelt in kleine fonteinen, ongevraagd en vaak hoger…

Waarom heb je me verlaten? Wat moet ik nu doen..., moet ik je haten? Honderden vragen in mijn hoofd zoeken naar antwoorden. Gekraak in mijn hart, maar niemand die dat kan horen. Tranen van pijn rollen langs mijn wang. Je bent niet bij mij, die gedachte maakt me zo bang. Jij was degene die me hoop en moed heeft gegeven.…

Zij voelden zich eenzaam en verlaten, hij had het druk en niet in de gaten, zijn kinderen zag hij soms bij het eten, aandacht van hem konden ze wel vergeten. De kinderen groeiden op, hij had geen weet, ze wisten niet wat hun vader deed, zij zorgden voor de kinderen alle dagen, en hielp bij hun vragen.…

Zij voelden zich eenzaam en verlaten, hij had het druk en niet in de gaten, zijn kinderen zag hij soms bij het eten, aandacht van hem konden ze wel vergeten. De kinderen groeiden op, hij had geen weet, ze wisten niet wat hun vader deed, zij zorgden voor de kinderen alle dagen, en hielp bij hun vragen.…

dacht zij dan met mijn zelfgekozen woorden dus ruimde ze versleten trauma's op en overboord ging ook de schaamte relaties, kundig opgepoetst,verschoond de opgeklopte bedverhalen al oude schulden weggewreven taboes als oude koeien weggekiept jaloersigheid en nijd in het geniep ook naar de afvalbak verwezen ellende over ziekte, dood, verlatenheid…

Is de concertzaal dicht dan speel ik jouw sonaten weet mij even toegelaten in een afgewogen muzikaal evenwicht waar de klanken zich gaan splitsen in een nooit gespeelde noot hoor ik jou weer aan, ontbloot door verplichte akkoorden en alle goed bedoelde woorden voel ik mij weer verlaten.…

Ze heeft je weer verlaten. Maar op de koekast vind je later een klein bericht in haar hand gedicht: 'heb de ramen gedaan ps de wc eend is op doei Ans'…

Diepte gesprek waarin stilte en kleur ons een weldaad doet zo verlaten we de kloostertuin herfsttinten strelen onze ogen je kunt goed zwijgen zegt hij dat is een kunst, van God gegeven als we stil zijn is er een wacht voor de mond want soms in ons spreken praten we onze mond voorbij hoor en kijk toch eens zegt hij alles spreekt voor…

ijskoude wind roffelt op de luiken van de laatste winkel, gesloten voor alweer zeven dagen een oude vrouw lijkt met het desolate landschap te vervagen sneeuw stuift in haar marmer gelaat geen spoor van leven in de ogen het harde geknars van de trein die het einde van de wereld verlaat laat haar koud, zij weet van sterven Gdomsk verdwijnt…

Ik wil zijn in het verlaten. De verbeelding van warme wind. Tastbaar voor mij en de puurheid van elke vlok waarin zelfs de dood sterft. In de tijd en in het tomeloze volgen van het eigen lot.…

En kunnen we ons daarop verlaten? De aarde bestaat, dat kunnen we zien Maar de hemel, waar God woont niet Daartussen ligt een heel groot gebied Zullen we ooit meer weten, misschien?…

Hij zag er vermoeid uit ik wilde hem verlaten zijn magere hand ging omhoog ik wachtte hij zei niets lag achterover met zijn ogen gesloten een tochtvlaag ging door de kamer de kaarsen sputterden schaduwen bewogen er kwam duisternis over zijn gezicht het licht brandde weer gestaag ik zag zijn ogen, die me nog helder uit hun diepe kassen…

Helaas heb je mij verlaten, je hebt mij gedoogd, omdat het zo logisch was dat ik je biologische moeder ben. De deur staat altijd open, hóe je er ook voor staat!!!!! Je bent altijd welkom met àl je problemen, het maakt mij niet uit......ik ben niet perfect, en dat zal ik ook nooit worden.…

fazanten fladderen weg de zon tegemoet verblind staar ik ze na ik val, glijd uit geweer gezekerd klauter ik omhoog nog net zie ik het hert een prachtig dier zijn vrijheid tegemoet aarzelend ga ik weer op weg een vos sluipt door het hoge gras een slank bruinzwart dier spiedend kijkt het rond ik ben het gevaar geweer geschouderd verlaat…

oh aarde, laat mij wonen in de duizend ramen in de schoot van ieder zicht laat stilte mij herkennen wanneer ik loop naast kinderogen, donker door verlatenheid ik zal de spraak van het vergankelijke bewaren maar geef hen de klanken van het licht ook al weten zij niet waar ze kijken moeten, waar de weg is zonder schreien het open…

Wij mogen biddend tot Hem gaan Met onze zorgen en met ons verdriet Hij luistert naar ons en verlaat ons niet Hij wil ons steeds in liefde gadeslaan. Wat een troost is dat in ons leven Dat we nooit alleen hoeven te gaan Maar dat God ons altijd bij zal staan Hij wil ons met Zijn trouw omgeven.…

schipperen kan alleen als twee kanten wal dragen, waar water botst en verlegen lelies bloeien langs het kroos verlaat de dag de ongeboren zon tussen het verwarde riet groeit de valse twijfel of de karekiet wel houvast vindt hij zingt er wel maar toch laat me roeien in mijn houten boot, ze draagt me goed de riemen slijten slechts voorzichtig…

Zonder geweld houdt hij hagedissen gevangen en vertelt hun van zeker bestaan in het verlaten halmenland. Kleine, blauwe spionnen verbergen zich overal, maar staan overeind en laten zich door niets verschrikken. Gentianen laten zich niet gelden, kijken bezonnen om zich heen.…

sleutel is uit het contact getrokken de motor is uit een grote beslissing, maar een wijs besluit de ronkende wolken zijn in rook op gegaan de sleutel is vervangen ik heb hem opnieuw in het contact gestopt nieuwe energie bij geladen dat het portier open laat slaan om een nieuwe weg in te gaan zet hem even in de achteruit om het pad te verlaten…

't Is niet de dood of scheiding, niet het kwaad, Dat anderen ons aandoen, of 't gemis Aan aardse liefde, niet, dat ons verlaat En jeugd èn schoonheid, eer genoten is Het zoet van 't leven, niet de dwaze daad Die men beweent in rouw en droefenis; 't Is: als men leeft voor iets, dat niet bestaat En nimmer heeft bestaan, en als men 't weet…

van ons huis, drong je helderheid in het diepste van mijn bron, lispelend zacht werden je ogen, waar vloeibaar parelmoer aan ontsprong, verscheen je even ten voeten uit, verwachting ingelost te dromen van omzwervingen die nog zullen komen, in de peilloze schaduwen van je ogen, mij verzoenen even bij je stil te staan, voor je me verlaat…

Verlaten straten komen samen, gaan uiteen Op steeds dezelfde, stroevende punten. Ik zit in mijn ijzer, lees de haltes, steeds Dezelfde, door het raam dat wie weerkaatst. Ik zoen de koude naam op de achterkant Van mijn adres, verscheur de enige brief. Het maanwit heeft weer niets verklaard.…

Ik zit alleen op een verlaten strand ik ben me niet bewust van de ijzige kou ik schrijf je naam in het mulle zand en vraag me af: waar ben je nou?…

Het is niet zozeer de verlatingsangst, maar juist het verlaten worden op zich dat me de strop omdoet. Als ze daarna ook nog eens toenadering gaan zoeken, raakt mijn zeef compleet verstopt. Dat noemt men ook wel borderline. Of simpelweg intens verdriet om de gedoemde eenzaamheid.…

Wie het Woord kennen, mochten eens een klacht uiten in ander daglicht: "Mijn God, mijn God, waarom heb ik U verlaten?"…

Kinderen verkleed als spoken, van deur tot deur, vergezeld van lantaarn en klein mandje in de hand, smekend om dat ene snoepje, blij in hun humeur, verlaten ze gewillig weer mijn achterpand.…

klei waar je ooit speels dartelde richtingloos de horizon opzocht is nu die vrijheidsdrang gestopt door routineuze gangen geen hart en ogen vol verlangen meer een kleine cirkel van gedachten in een stilte die niet bij jou paste wij hadden het pas later in de gaten toen wij niet meer konden praten jij wortelde te diep ik ga je nu verlaten…

vogelkoren in ruisende bomen wiegen op frisse tegenwind klaprozen kleuren het groen achter water leliën drijven uitbundig in bloei het houten bankje voor even verlaten koeien begroeten de vrouw met de hond een tandje hoger de plassen omzeilend verheug ik me op de koffie, de post nog een klein eindje de kat spitst zijn oren genoeglijk…

In 't verlaten bos klinkt nog vaag motorgegons, tikkelt het lover fijntjes als in de oertijd, waar reine eenvoud heerste. Wat eens een eik was, ligt molm en plat, vol gaatjes, begroeid met mos: een heerlijk groot woonpaleis voor het kleine kriebelvolk.…