Alle inzendingen over verleden tijd

tredes overstijgt in leegtes tuimelend grabbelend naar tijd weer een illusie ten spijt. Nieuw geboorte je leeft je sterft wie weet wel 1000 keer dimentionaal beleef je opnieuw elk leven telkens weer ruimte en tijd gaan met je aan de haal.…

Open mijn doosje naar het verleden. Ga even terug in de tijd. Herinneringen liggen er tevreden, van hun last bevrijd. Veel heeft geen waarde, is kitsch. Maar zitten vol emoties en gevoel. Mijn jeugd komt voorbij in een flits. Ze hebben een duidelijk doel. Mijn kleutertijd, mijn eerste jaren. Mijn eerste ervaring met verdriet.…

In de spiegel zie ik twee gezichten met dezelfde ogen Meer dan ik zelf wist werd het verleden nooit gesloten Het heden wordt aan die tijd geknoopt, de stilte werd alleen maar vergroot Mijn ziel bezwijkt door de macht in zijn akelige blik Ik verafschuw mijn eigen reflectie elk verlaten ogenblik Iedere verweerde dag laat…

Een tijd geleden vond ik mezelf nog een hele pief, toen kon ik nog de hele wereld aan. Waarom kan ik niet genieten van het leven, niet langer kijkend naar het verleden. Er wordt me zo veel moois gegeven. hier en nu in het heden. Waarom kraak ik mezelf steeds af, vind ik alles fout en lelijk aan mij?…

heden Dan vervagend met het verstrijken van de tijd…

ik zie donkere massa’s bewegen zonder enig contrast voel het zuigen van de kloven die gestolen tijd uitbuiten daar schuiven vele panelen hun lang verleden bestaan formeren decor in chaos en afgrijzen uit de ondergang van paradijzen revolutie zal geen geschiedenis schrijven over het leven daar gaat de strijd voort om de…

versleten is door schaarsheid aan echt gevoelde emoties de gespleten tong furore maakt in fantasieën die raken aan ons archaïsch verleden…

Schudt losse haren uit je vacht het is weer tijd om te verharen herfst meldt telkens weer de jaren waar je zelf niet eens aan dacht de vier seizoenen zijn vergaan zij zullen in ‘t verleden dringen als jij je wolvenlied laat zingen in ‘t schijnsel van je nieuwe maan en langs de jouw gelopen sporen op het gladde levenspad - gelaten... of…

wij wisten de hordes zwermen en vluchten van de plagen waaronder wij hebben geleden uit een nog nabij verleden massaliteit en eentonigheid maakten hun dreiging vaak groter dan de effecten die zij hadden op natuur en omgeving in de tijd er is een nieuwe plaag aan het ontstaan waarvan het geluid snijdt door de ziel in een toonsoort…

lijkt, nog diep in zichzelf hongert slechts teert op het volledig niets zo is haar ik gegaan nog wachtend op ademnood, naar ontdaan bestaan de natuur neemt "haar" tijd een mens wordt reeds bij leven naar eeuwigheid geleid…

in het verleden te weinig heeft geleefd accentueer wel met een lach de verrassende momenten van gezamenlijk plezier waarin het licht van hemel weer heel even kiert…

Een traan om het verleden Omdat ik echt om je gaf Meerdere omstandigheden Blijkt altijd achteraf Het was een les voor mijn leven Een straf voor mijn ontzag De prille liefde was voor even Wilde gewoon niet zien waar het aan lag De tijd vloog snel voorbij Intense leegte hield maar aan Je had zo weinig over voor mij Zag me verreweg gewoon…

U vertelt me graag over uw verleden de tijd dat u met uw vrouw verkeerde over uw werk in Indië voor het Nederlands leger en hoe graag u in de bossen woonde maar als u me wilt vertellen wanneer uw vrouw is overleden dan is er ineens een gat in het heden U zegt me dat u het fijn vindt als ik u verzorg en met u ga lopen in de rolwagen…

de erfenis verspelen uit een hemels verleden weg met het gekronkel en gekonkel over geld en samenleven volg de natuur zij alleen kan ons het goede voorbeeld geven…

je kijkt ontwijkt de dag die er nog is vergeten in de tijd met een sluier van niet weten draag je stiltes in me op kijk je blind naar ons verleden alsof de dag is afgegleden tot een wereld die je mijdt maar soms verlicht de helderheid je ogen schittert kleur tot regenbogen zie je wat ons samen maakt dan ben jij opnieuw de moeder…

Wanneer verloren tijd niet meer te achterhalen valt, wanneer zowel toekomst als verleden nog slechts in het nu te voelen is en alleen gedachten wijzen op het gemis. Wat wekt het verlangen naar het opvullen van de schaduw schimmig spelend in het zicht grimmig wachtend op verduistering van het levenslicht?…

Ik wil geen bedelaar wezen die smeekt om rust, het verleden breekt mijn gevoel in delen die te zwaar zijn om te dragen heb geleerd ermee te leven maar mijn ziel hunkert naar die tijd dat mijn dromen tastbaar de nacht doorkliefden ze blijven me bewerken zoals een puntige mes zich vlijt in het lichaam "k zal me moeten vermannen…

Passé de tijd om duistere pijnpunten uit te praten, het heden voor het verleden te laten onder het mom van de verdraagzaamheid. Met zwijgzaam alle tegenspoed verwerkt, is zij een lichtend baken, mijn voorbeeld. De wijsheid die zij met mij heeft gedeeld, heeft mij in deugd als in ondeugd gesterkt.…

Gebeiteld in het Lege huis van Leven: Hier werd verleden nooit geschreven. --------------------------------------- uit: Verzamelde gedichten (1995)…

de meeuwen hun schaduw scherend over het zand Dan blijft er nog een herinnering over waarvan je dacht die is vergaan een gevoel uit een ver verleden het begin van het bestaan.…

Een portret-vervagend verleden voorbij echt alle ijkpunten door jou ooit bedacht Gelijk in sepia, de tijd voorbij met mooie tepels als vingerhoeden Het emotieloze meisje op de drempel van voor altijd gevallen of erbovenop gekomen door de daad bij het woord Clairvoyant, dus volledig, uitermate helderziend; voor anderen onzichtbaar, dui…

Voorzichtig gelaten naarmate je door de tijd wordt ingehaald, hecht je steeds minder aan de data waardoor je leven word bepaald. Het ene jaar is als een ander in een haast tijdloos ritueel, je kijkt wat vaker naar elkander en neemt aan elk verleden deel.…

Eens komt weer die tijd dat het geluk niet op kan. De strijd zal zijn gestreden en de pijn hoort tot het verleden. Een nieuwe toekomst ligt aan haar voeten. Alles wat ze doet en laat, er zal niets, nee niemand zijn die haar nog schaadt.…

en toekomende tijd van alle soorten meer dan één spreek mij niet van racisme zij zijn mij allen één maar houden houden doe ik alleen van jou.…

dit verleden herkent zijn stemmen, verdooft het licht tussen morgen en avond, met handen die houden, met daken die het onweer weren. Dit huis behoudt zijn muren, ook als het kraken van zijn vloeren de voegen vult tussen de tijd en het heden.…

De schaamteloosheid van onrecht en onmacht, verminking in de willekeur van plaats en tijd, verbannen door een ruis geplukt uit het heelal het bestaan verveelt zich in mij onwillige weerwil van de zondenval een mensbeeld waarover ik struikel, herhaald in de scheidslijn van de horizon, wordt schrikdraad van het verleden versnipperd…

ik kan het niet helpen dat ik huil zo klein het dorp, t is zo voorbij dat kort verblijf in het verleden een flits, maar t was mij zeer nabij in hart en ziel, in lijf en leden…

Waar geen toekomst was naast een verleden. Mensen, gezichten, ze prikkelen een gevoel waar je niet meer bij lijkt te kunnen komen. Je wilt iets met hen delen van toen, maar hoe onbereikbaar zijn zij geworden als in voorbije dromen. Soms meen je gezichten te herkennen. Verdwaalde ogen in een voortgang van de tijd.…

Niet eens een lokkend omgekeerd verleden is het hiernamaals met zijn eeuwigheid, die dwaze som van korte stukjes tijd waaraan wij, mens na mens, ons bloed besteden.…

hoe kan men zwijgen als men schrijven moet over trage ijzingwekkende tijden in onaanraakbaar lentelicht de verre ijle tonen van herfststormen over de diepe doffe stilte in de versteende winter?…