Alle inzendingen over vertraagd

Wil men dus treinen vaker laten rijden dan zijn die straks ook even vaak vertraagd. Kwantitatief beslist een groot succes: Niet één vertraging meer per uur, maar zes!…

Vergeef me dat ik loop te lijden maar ik voel nog steeds de pijn afgescheurd van ons leven weggerukt uit mijn zijn leegte het missen achtergelaten het niet weten waar ze zijn in het toen of in het heden als in vertraagde beelden gaat het leven voort wordt ik ooit nog eens de vader of is dat gevoel voorgoed vermoord…

heb de beelden vertraagd om de film van je leven meer diepte te geven het bruinige grijs uit die tijd vervangen door hoop en verlangen het houterig bewegen weer speelsheid en jeugdige onschuld hergeven opnieuw gemonteerd met zachte muziek zo ben je echt en heb ik je lief…

vandaag verjaag ik stormen en spoken met vertraagde pas wandel ik buiten de lijnen ramen en deuren open ik tussen de regels door het weidse vrije uitzicht verwaait de droefenis vandaag schilder ik een schitterende wandeling die leven heet…

de kerkklok luidde zijn enkele slag ik wist dat zwart gewonnen had ooit spreidde wit zijn vleugels voor een nieuw begin vulde leven haar warme kleuren teder in tot de schaduw langer werd het licht vertraagde de kerkklok in eentonigheid aanwezigzijn vervaagde…

als een steen zo liggend stil zo aanbrekend als ochtend ooit verweven met naam, gezicht en een eiland achter verre maan reeds dicht in afnemend ogenschijn tot maaltijd, vesper, verweerde koffiekan laat, een sluitend sluierlicht met vertraagde adem gaan…

als een steen zo liggend stil zo aanbrekend als ochtend ooit verweven met naam, gezicht en een eiland achter verre maan reeds dicht in afnemend ogenschijn tot maaltijd, vesper, verweerde koffiekan laat, een sluitend sluierlicht met vertraagde adem gaan…

in bloemrijke tijd dwalen dralende handen door de poëzie in vertraagde tijd ogen lezen niet zo snel de vingers wachten in stilstaande tijd op die uitgelezen dag blijven voeten thuis in vergeten tijd kuiert het hoofd met poëzie stil en gebogen…

mijn vriend de tijd is mild hij slaat zijn ogen op als ik dat wil loopt met mij door de dag in mijn vertraagde tempo klagen daarover doet hij niet hij wacht geduldig als ik hem herinner aan of treuzel bij verloren uren gegeven als ze zijn hij telt voor mij de dagen één voor één legt zich tenslotte neer bij het onbekende maar blijft…

En dan ga ik De eeuwige nacht in Waar atomen dolen Het einde en het begin Het zachte zingen Van het vacuüm Op ontelbare snaren Het laatste stadium En zie, daar is hij De jager en de gejaagde Omwenteling en keerkring En het al zijn vertraagde Sterren vlieden De dageraad breekt aan Kom tot mij En laat mij gaan…

de zee bestaan in zwijgen tijd om te verliezen het water trekt zich terug in gesmoord verlangen het verlaten eindeloze hervertelling waart rond in gedachtestromen de snippers oude en oudere vloeien vertraagd heen en weer het verlies wandelt over het water tijd om te gaan…

in mijn slaap voltrekt zich een stille storm in vertraagde tijd mijn geliefde vliegt naar de sterren van de dood voorbij de zwarte lucht mijn oude ogen dwalen naar de dwaze wegen die we gingen roerloos reis ik met je mee we dachten dat we voor altijd voor altijd zouden we zijn…

het gaat mij allemaal veel te snel, aanprijzingen flitsen van het scherm, knallen uit geluidsdragers ik moet dit, ik moet dat staatspostbus en stromannen van het kapitaal maken mij bang in verloederende taal, schitterend en schetterend willen ze mij als consument in deze teringherrie probeer ik met vertraagde beelden een andere dimensie…

Ik beweeg me vertraagd en op rekkende benen door de roze massa van de namiddag. Geef me veren! Schiet me als een pijl omhoog de koude ruimte in opdat ik, met mijn diep-blauwe handen, de verstikking van deze kermende aarde kan scheuren.…

Vannacht zal ik dansen tussen muren van muziek waar noten dwarrelen, vooreerst een vertraagde prelude Mijn lijf bewegen op de maat van stijgende klanken die in een bindend duet aanzwellen tot fortissimo De nacht zal ik eindigen met een langzame wals zacht omarmend zweven bij het naderende afscheid…

Vastgebonden in deze Kamer die ons welkom Heet zonder een enkel Woord Geketend in het zuiverende Wit van dwarrelende Asresten van verloren Onschuld Vertraagde tijd doet de Geest beseffen dat het Werkelijk anders is dan Gedacht Naar binnen gebracht Vol met amfetamine Is de reis naar buiten nu ver Weg…

Hoofd hangend tegen een licht beslagen ruit van een zwaar vertraagde trein. Geel-blauw  en denderend langs sloten en meren, tussen gras en bosland door. Mijnheer tikt met zijn pen de gaten in zijn kladblok, terwijl hij denkt aan een gebrek aan lieve woorden. Zijn pen tikt.…

het tekenschrift van vogel en vlinder een eindeloze tranteldans geen pen die het beschrijven kan het lichte schrift zwevend opgelicht aan nest en cocon ontstegen als een rozenblad in vertraagde val vederlicht opgepikt stukgehamerde woorden leggen mijn taal in de schaal een starend stom verlangen van een dolend dichtershart…

vandaag een dag van zuinig zonlicht wolken en bomen omkaderd door een raamkozijn mijn hoofd wendt zich af van het gebaande pad het meandert buiten rechte denkramen om kleurige beelden van een imaginair landschap slingeren vertraagd voorbij herschapen land bij zuinig zonlicht in een gekoesterde dagdroom…

vandaag droeg de aarde mijn hemel laag zoals een horizon vol meeuwen je keek naar mij opnieuw en nader vertraagde de zee rondom tijd en diepliggende duinen slapend in elkaar geen vragen over onbereikbare plaatsen of landschappen anders dan mezelf het waren momenten van volheid met bloemen overal…

wij hebben bloemen geplukt uit borders van vele jaren zijn het pad gegaan ondanks obstakels die ons vertraagden het uitzicht genoten op knieën gekropen als de doorgang stagneerde leerden elkaar en onszelf waarderen in steeds weer proberen maar nog is de plaats niet bepaald waar onze bloemen worden gevaasd…

Elk tempo wordt vertraagd.…

Voorzichtig schuifelen wij elkaar voorbij met ogen die gedogen ogen naar andere ogen achter gesnoerde monden liggen woorden gevangen blijft taal bekrompen ik zie jou, jij ziet mij in vertraagde wereld nog coronisch veraf maar toch zo dichtbij blijft elke verhouding platonisch.…

de torenklok haar tijd vertraagd. in de lucht hangt een kristallen stilte. de coniferen zijn zichzelf genoeg. de boom is in zichzelf verzonken. alsof hier nooit geluid heeft geklonken en ook niemand daarom vroeg.…

kleuren verschieten als dromen verschralen zoals de zon vertraagd gaat zakken om de schaduw weer op te halen niet dat de kou dan toe zal slaan of de blik zich verengt neen, de uren schrijden voort dag en nacht raken weer stilaan vermengd opdat het leven weer tot het alledaagse behoort…

geen verdienste doch tijd van leven zoals men dat nu eenmaal van je verwacht als spoorman echter op de hielen gezeten door de klok wist ik mij gehaast door telkens weer een andere trein zo gingen jaren als stations aan mij voorbij waarbij de vertraagde tijd geen naam mocht hebben...…

wij hebben de bloemen geplukt die hun kelken verwelkten anderen in knop vertraagden door zaad en vruchten te maken we gingen voor zomer in schoonheid voor al eeuwige lente zonder verval maar kleuren vervaagden toen de knoppen verdwenen en het bladgroen bevroor onze weide bleef zwart na ontdooien want zonder zaad kan geen bloem…

Zijn magere kop raspt soms over mijn tong, en praat maar zo vertraagd dat men het nauwelijks verstaat: hij noemt mijn klieren liefde en ik hou van hem. Ik ben blij dat hij bestaat. --------------------------- uit: 'In de piste', 1984.…

ik ving je met de lucht die vleugels draagt ik heb je vlucht heel eventjes vertraagd je wilde niet meer landen er was geen nest voorhanden waarin je met begrip zou kunnen wonen je koos dromen ver voorbij de horizon de ijlte waar het leven ooit begon je zult komen en weer vliegen vrijheid mag je niet aan mij verliezen…

Als boven de bemoste grond vertraagde tijd tot stilstand komt. De kloosterling in mij, verwond ontwaakt in duizend rusten. Gelijk ooit 't verleden is begonnen... Een tel, tot eeuwigheid gesponnen uit draden van geluk.…