Alle inzendingen over vertrek OR missen

die dag vertrok ik met de wind in mijn rug ik vertelde mama, u ziet mij niet meer terug nou ja, voorlopig dan, tot over een jaar of twee mama zei, jongen neem een boterham mee als het zover is dan moet een man gaan niet twijfelen en naast de kachel blijven staan maar een warm hemd aantrekken en een frisse onderbroek dan het pad oplopen met…

de uitgestorven straat. ik zwaai maar wat. het is of alle licht verbleekt. of alles vekilt. of ik diep vanbinnen van geen schuld wil weten. harde verwijten over en weer. na elk vertrek zin ik op woorden. om het helder te krijgen. hoe ik voortaan.…

Waar moet ik naartoe Om diegene te zijn En daar en hier te staan Zonder mezelf te verliezen Ik besluit te gaan Rein te worden Geen schuld meer te dragen En op dat ene moment Mezelf mee te voeren Tot ik daar kan zijn En hier te weten Ik vertrek…

ik wilde een ark in mijn armen scheppen waarin je voortdurend gaaf kon zijn waarin breuklijnen konden verzachten tot de fluwelen ongereptheid van een olijftak waarin we je ogen weer inktglad konden strijken je bedremmelde beentje in glans konden laten overtreffen waarin we je huilbuien en woedeaanvallen voor altijd konden afwenden. uit het…

Zoals ze daar te bedde ligt kan ik haar slecht verlaten maar wil ik haar niet verder storen Haar ogen half nog dicht, slaapdronken en niet verstaat zij half mijn woord en laatste vleierij Voordat ik sluit heel zacht de deur draai ik mij nog één keer om en zie op haar gezicht het prille ochtendgloren…

Scheren over land over water naar de grenzeloze horizon, met een overstemmend geluid Zij gaan en staan naar waar het gras groen en sappig is daar ergens op Zuid, Vertrekken in het ledige luchtruim zij zijn vrij, dat zit hen onder de huid.…

makkelijk lezen weerkaatst een eenzaam bestaan en wordt pril geluk afgewezen In de schaduw van haar geweten schuilt zwakte en onzekerheid is haar wilskracht bijna versleten en raakt zij de zin des levens kwijt In de kilte van onderbewustzijn is aan angst en verdriet geen gebrek lef en wanhoop zitten op één lijn zij maakt zich op voor haar vertrek…

Een uur voor het weggaan staan de koffers klaar gevuld met wat nodig is Wij kijken naar buiten wachten op de bestelde taxi Ons verlangen naar nooit meer vertrekken groeit en toch gaan we wanhopig weer…

Mathilde trok achter de kat aan. Geduldig wachtte hij op iedere hoek. Gloednieuw klonken de klinkers onder de driewieler van Mathilde. Ze reed de Proefsteen uit vertrouwde straat met de verbanden die we huizen noemen, dreef van haar kamertje vandaan. Onafgebroken verschilde ze van de Mathilde in het kamertje: ze rekt haar genen, volgt…

Een reis gaan maken, 's ochtends vroeg vertrekken; op gras en daken glanzen zonnestrepen, wekken vrolijke vragen.…

De overgebleven losse eindjes slurpen de laatste restanten energie conditioneel en emotioneel wrakhout blikken verwonderd naar elkaar blijven drijven alles eruit op tijd klaar overbodige woorden zouden nu dubbel hol klinken in het nu lege huis hoor ik de stemmen van negentwintig jaar leven galmend in mijn hoofd opkijkend vanaf de…

geheugencellen verhuizen traag nestelen ze zich in en rondom het hart we herhalen onze levens met woorden foto's en zoveel afgedwaalde herinneringen achterwaarts trekken we ons terug uit het leven we wonen meer en meer alleen voor het venster waaiert de beuk in lichte vreugde tegen alle zwaarte in de kraanvogels vliegen over ons vertrek…

De huiskamer een jasje met revers gescheurd over een kapotte stoel gehangen schoenen volledig afgetrapt De keuken bordjes opgestapeld al weken niet afgewassen de koelkast al lang niet geleegd De slaapkamer het bed keurig opgemaakt de nachtkastjes keurig afgestoft het enige vertrek waar niet is geleefd.…

je was hier binnen totaalmuren ter herschikking van aankomsttijden we hebben bestaan, schroeiplekken achter ons gelaten, laten gaan, van bed gewisseld in een ontboste kamer geurend naar roest en olie gedoofd brood en schemerplanten, vaag wegens verlaten van stemmen, avondschimmel onder de radar achter de horizon we hebben…

Al eens gedacht om stiekem met de Noorderzon te vertrekken, alles en iedereen achter te laten en als een complete nobody ergens van nul te herbeginnen. Ergens waar je geen oud-bekenden in de supermarkt tegen komt. Alleen maar onbekenden. Mensen met wie je geen geschiedenis, alleen toekomst deelt.…

houd me verre verre van troost in het grasland juicht de zangzwaan hij weet waarheen zijn ziel vertrekt groots en vrij van angst…

De dood is oranje net als de zon. Dood spoor van binnen verbrandde zijn huis zoals vroeger de zon in Zuid-Frankrijk. Daar, hoog in de Alpen, waar Hannibal ooit met zijn troepen trok, voerde hij vlinders dronken met suikerwijn. Wat hebben wij toen alle drie gelachen. Nu, hoog in de kussens, kleeft het leven alleen nog aan zijn brein…

Ik wil me niet meer om de zes week melden We praten enkel over kunst en ’t weer Ze denken dat ik daardoor reclasseer Ik heb het al genoeg moeten ontgelden Daarom zoek ik in ’t buitenland een stek Zeg AVROTROS...niet iets voor "Ik Vertrek"?…

Betrekken van vroegere kamers Vertrekken van een jong verleden Zeer lang rekken om te merken: Steeds meer op dreef met haltes Trekken op de snelweg naar oud…

Als ik vertrek, dan niet met grote woorden of veel kabaal, maar stilletjes, liefst helemaal geen taal. Een glimlach volstaat, ik knijp even de ogen toe, 't is goed zo, ik ben moe, ik ga.…

une cratte de bière Entre le pays d'or et mont vent où Ça va?…

het einde van liefde begint met angst voor verlies verloren zijn de mooie dromen verloren de herinnering verloren zin gewonnen zijn ware beelden gewonnen is visie gewonnen zijn ben niet verloren ben niet gewonnen gewoon de twee verbinden zoals een refrein verliezen en winnen totaal zinloos liefde wint niet wedijver wel…

Eén kwestie staat voor mij centraal vandaag: ‘To buy or not to buy?’, dát is de vraag!…

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

even verdop, aan een rivier misschien, of midden in de bossen zou het nog wel rustig zijn, dacht je, en je bent vertrokken. waarschijnlijk met de eerste trein die eruitzag als een dier zonder behoefte aan skelet. wel leek het sprekende op haar maar spreken kon het niet, en ook geen kleren dragen, laat staan een koffer laten staan op een vergeten…

dan vertrek ik maar en zie niet meer om je wacht niet daar of roept: blijf nog even, kom! ik ga weer verder op de tast over een weg die jij voorvoelde maar ik nog niet ken ook al draag ik een schemerlast en verlies jij die ik ben…

ze kijkt naar de deur nu nog op een kier en vraagt zich af of ze zal breken als hij dichtslaat de warmte van buiten kijkt uitnodigend naar binnen haalt haar over om eindelijk de laatste stappen te nemen ze loopt naar de deur ontsnapt door de kier en voelt zich geheeld na het dichtslaan…

Zelfs de halfwassen reiger om half zeven, in het vroege staren vaak door mij gestoord, Ik zal het allemaal best gaan missen, dat weet ik nu al.…

Pas wanneer je me zegt, niets meer om me te geven, ga ik, pas als je het gezicht van me afdraait, vertrek ik, pas als je me verklaard, dat er niks meer is, pas dan, verdwijn ik in het niets, alleen dan!…

op deze loodwitte dag wist ik niets te schrijven op tafel lag alleen een witboek boek van stilstand gebroken wit vlekkeloze overgave aan het grote verdwijnen ontkomen aan schrijven in het boek van niemand en alleman vandaag trek ik slechts met kalk een lijn op de muur rond jouw lichaam je gaat op reis witte raven kom…