Alle inzendingen over vertrouwd

Limoengroen vertrouwde ze me haar eigenste grensverhalen. Koel hield ik me. Drie Engelstalige gedichten manifesteerde ik, terwijl ik dronk als een zeeman. Ik leerde over de driehoek van Jan, tussen Pixies, Nirvana, en mijn band: Queens of the Stone Age. Thuis kwam ik. Omdat dat een goed vertrekpunt is.…

Het vertrouwde woonkasteel verlaten. Een korte reis vol springende vrees van een beloerde, weerloze koolmees. Bemoediging mag slechts flauwtjes baten... Een vreemde gang in, wachtend _ gelaten, omringd door gefluister, onvatbaar en hees. Vastgebonden worden aan ziel en vlees. Stinkend gas ruiken: het bewustzijn laten.…

wel denken in welke wereld vertoeft hij, die turende grijze zal hij naar gisteren wenken of nu al naar de dag van morgen in een golf van melancholie; in koude of warmte geborgen ik zie vlammen die vervliegen uit brandend hout dat haast tot as is teruggekeerd en kijk in de haard naar mijn jeugd waar ik met het woud was vertrouwd…

het leven begon Eeuwen werden geboren nu ben jij aan de beurt jij die mij blij maakt en mijn leven anders kleurt Een hevig verlangen naar een kind die welkom is en een broertje op het pad vindt Zo wonderlijk, zo klein zo uitzonderlijk, zo fijn zo speciaal, zo apart zo gelukkig kunnen zijn Nog even in moeders schoot veilig en vertrouwd…

Ja in de wolken dat voelt zo, het is prachtig je ogen te zien stralen helder en klaar voelt vertrouwd en ook raar. Ik zou liegen als ik zou zeggen je even nu niet te willen wiegen als kind domweg evenals vanouds zo zeer bemind. Even samen liggen wellicht op de hei gewoon even samen zij aan zij.…

jouw handen om mijn lichaam geklemd, de ogen half geknepen tegen de harde wind, het monologe gebrom van de motor roept een extase op waarin de snelheid ons langs onbegrepen plaatsen voert vertrouwd hangt jouw lichaam tegen dat van mij, de warmte maakt ons één, je wang streelt mijn leren jas terwijl je armen mijn contouren bespieden vanaf…

Welke zorgen jij hebt gekend in die jaren wie er toen ook de schuld van is geweest ze waren je denk ik heus niet altijd te besparen want wie vertrouwde je in die tijd het meest?…

dikke droppen glanzen onberoerd op schouders capuchons timide dichtgesnoerd maar de kinderen hebben niets tegen deze grijs gedwaalde omgeving luidruchtig hollend verkennen ze de omgeving branie verspreidend naar alle kanten vertrouwd hangt de regen in hun mantels.…

overspoelen je wedergeboorte vrij van je eiland je ankers van schrik en pijn zijn gesleten niet vergeten door het schuren van liefde vertrouwen in jou weg van het eiland dat veiligheid bood je liefdevol in zijn armen sloot het gevoel gaf te leven in een wereld die goed voor je was je bent klaar met die spinsels dat kleine vertrouwde…

dood in het wandelend licht van de zaklantaarn schiet hij door de wervelingen van stenen water met een nijdige klap van de staart verdwijnt hij in de donkere kolk van een grijze tijd de lichtkegel van de lamp danst onzeker over het plafond het is hol en koud het schuchter geschuifel van een groep toeristen klinkt niet meer vertrouwd…

en als we kussend één adem zijn zijn we ook nog één geest geen verschillende gedachten één hartstocht, niets dat ons scheidt eens met elkaar en met onszelf compleet in grenzeloos Maar waar ruimte is, komt aanwezigheid, stilletjes sluipen er gedachten binnen, hand in hand bouwen ze een dikke muur als een onwrikbaar houvast voor vertrouwde…

mijn hart Jouw leven ruist nog thuis, alsof je aanwezig bent de warmte van jouw lichaam ergens tastbaar dichtbij .....Soms is jouw stem er weer .....in de films die me laten voelen .....hoe het was, maar veel verder weg .....dan toen we ze samen bekeken Jouw leven ruist nog in de geuren van het bos overvalt me in de seizoenen vertrouwd…

zelfs op onbekende paden – hier vol vergeelde bladeren willekeurig voor mij uitgespreid zoek ik de weg naar het vertrouwde dat mij verbindt met een niet meer in te halen tijd het verbond van zomereik en winterlinde (wild het woud) vol oude volksnamen als lichtminnend sterrenmuur in tuilen bloeiend hemelsleutels boterbloem verguld waar ik als…

vogels bij elkaar kwetterend in de zwartgeploegde voren je schaduwt deze plaats al eeuwenlang zucht zacht als ze hun eerste honger stillen zelfs liefde bloeide hier en kon verkillen als hun zomer weer dat trieste einde nam ben jij die boom geweest waar ik op bouwde rode kaarsen bloeiend in de lentezon mijn bron die ik onlesbaar steeds vertrouwde…

Ergens in de stormende wereldzee noodt een eiland, onbekend maar vruchtbaar, met waaiende stem, geduldig gebaar, hier te zoeken naar sterke. vertrouwde stee. De boodschap van God ruist al zwevend mee, terwijl vogels zingen als liefdespaar. Takken van vruchtbomen hangen geurend zwaar: hun smaak roept vrede, bestrijdt al het wee.…

Een veilige, vertrouwde omgeving waar je thuis bent, jezelf zijn kunt, je eigen dingen doet, zonder vrees voor de boze buitenwereld, het woud vol wolven; geborgen. Een gouden kooi binnen dikke muren met kantelen en schietgaten; de opgehaalde ophaalbrug sluit de slotgracht vol verdriet en pijn buiten, eenzaam opgeborgen.…

in een cocon Dromend, vegeteren, Zijn gewoon Alles blijft hetzelfde, of fantaseren er op los En dolen als in een donker veilig bos omhuld door de natuurgeluiden met geuren van zovele kruiden We hoeven niets, we zijn gewoon in moederschoot, je eigen huis, jouw tuin, achter jouw pc, je smarterige phone En alles blijft hetzelfde, het vertrouwde…

Daar was mijn momentgenoot onze levens in een ongevraagde onuitgesproken moment-omstrengeling Hoe in de treinstoel tegenover mij kleine gebaartjes in enkele uren vertrouwd worden een lach hoe ze in haar tas rommelt hongerig maak ik van beperkte ingrediënten een psychologische compositietekening op uit haar gebaren de blik…

mijn ogen lazen je m'n handen schreven je een welkom toe ik was op zoek en jij passeerde me heel even je draalde en keek om een glimlach en herkenning in de regels op papier was je maar hier dansten de zinnen, het was al zo vertrouwd, we konden niet meer aan iets nieuws beginnen je gaf mij handen in een opening naar jou ik zag…

voortschrijdend inzicht ervaar Zij, het fiere meisje van lang geleden was ik zeker niet vergeten doch sommigen leven ergens ver weg in afstand, wel of niet te meten Toch woont zij plots even in mijn gedachten waarin het beeld van een jong mens verschijnt en herinner mij dat haar prille wijsheid de werkelijkheid met poëzie kon verzachten De ziel vertrouwde…

Ze bereist de aardbol met echtgenoot Jan, vindt overal het vertrouwde toetsenbord, brengt vele oren in aangename ban. Eigen stad Breda stuwt zegenrijk en port om te onthullen wat samengaan kan: hoe toonkunst de tolk van wijze schrijftaal wordt.…

De nouvelle cuisine heeft opgehouden te bestaan, we zijn weer aan de vertrouwde stamppot gegaan. Maar er is weliswaar nog steeds de haute cuisine die de dikkere portefeuilles strak kan bedienen. Ik houd mijzelf verre van deze culinaire uitjes, ik eet gewoon weer draadjesvlees met spruitjes.…

Olterterper edelwild is voldaan bij 't nachtelijke zwart der veiligheid: over wijdte, door struiken: vertrouwde baan.…

Naar vertrouwde warmte en geborgenheid, de band tussen twee mensen vanuit oprechtheid. Die misschien dan toch ergens anders verborgen ligt dan in die onbekende verte aan de horizon, beschreven in de eerste paar regels waarmee dit gedicht begon.…

Gods penseel schildert warmend en vertrouwd. Het kunstwerk hernieuwt zich, is zacht purpervuur, schenkt de nadagen verrassend behoud. "Maak mij vol!" roept het kleine verloren uur.…

Schoon, majesteitvolle Woud, Rustig en vredig naar buiten, Zegt ge wat binnen gebeurt Slechts wie vertrouwd is met U.…

Als een ster aan de lucht Vast en veilig in vertrouwde baan Als de bekende ijzeren vogel scherend langs de hoogvliegende schepsels.…

Hem, diep vertrouwd met storm en sterren, spaart De wijze zeeman; de ander is een klucht Zijn neergeruiste hoogheid, dat tot vlucht Hij sart, die hem van de ondergang bewaart.…

Als we samen zijn dan ben jij altijd best verlegen Net zoals vanmorgen, toen we op een vertrouwde manier zwegen Zou.. zou? Nee, ik zit maar wat te dromen Maar ik denk en hoop dat mijn droom toch uit gaat komen…

op mijn bed Gezicht verstopt in dekens Mijn masker afgezet Gehuld in stof en warmte Ontnomen van mijn last Vergeten door de wereld Rust ik en slaap dan vast Als ik daarna ontwaak Herboren en vitaal Me nergens druk om maak Mijn spieren weer van staal Dan heb ik in mijn slaap Weer bruggen opgebouwd De paden weer belicht Is alles zo vertrouwd…