Alle inzendingen over vertrouwd

Zijn hart minde het ongedwongen zoeken, verder dan schrijfstift of vertrouwde kluis. Hij trok door weiden, over hard steengruis, zag de sterren der vage hemelhoeken, zou dikwijls vreemde volken bezoeken, wist zich overal bij de Schepper thuis.…

't Komende herfstgrauw maakt een vertrouwd gebaar voor Sprookjesbos, klein huis of paleis: "Bezoekers verdwijnen ras, dan galmt een wijs uit handen, die jullie sterk houden, steeds toonbaar." Vrije beukenblaadjes zweven ongestoord, fluist'ren de vakman toe zijn werktuigen te doen heersen over het verhalenrijk, geven ieder een blijvend…

Laat ze slapen, zij die niet willen ontwaken Laat ze slapen, in hun ondergrondse gang Je hoeft ze niet te prijzen of te laken Te vermaken, met gitaarmuziek of zang Ze willen niets dan de oude liedjes horen Zo vertrouwd, zo zeker en zo zoet Je gave zou het ritme slechts verstoren Alleen het ritme, het ritme dat is goed Maak niet los…

Naar vertrouwde gloed achter keukenruiten!" Haardvuurgeknetter, geurende oven gaven de boerderij geborgenheid, brachten verzonken sprookjes weer boven. Heel het gezin was huiverig verblijd: verhalen mochten zich om vlammen stoven, riepen het bange bijgeloof tot strijd.…

wild en wanhopig klamp je je aan het leven vast en je isoleert je van andere zodat je allengs meer vertrouwd raakt met de introversie van de dood. la voor la word je leeggemaakt totdat alleen de lege binnenkant je raakt. ------------------------- uit: 'Lijfkreet', 2006.…

en stenen de hummel kijkt en peinst gaat even voorbij de slagboom bevindt zich in een ver land dat hij snel zal verkennen vermoedt loerende dieren achter halmen en struiken wil een bestuurder vol heldenmoed zijn zigzagt tussen kriebelstruiken daagt alle gevaren uit het smalle pad aan de greppel wijst de terugweg naar het vertrouwde…

Een vriend, bij wie je belt, en je ontvangt in een vertrouwde kamer. Hoe hebben wij dit wonder toch gevonden? De liefde komt maar ééns, wordt soms gesteld. Maar ik ben blij met deze tweede ronde.…

Een hele generatie is ermee opgegroeid denkende dat dit schip nooit zou zinken als de politiek zich er niet mee had gemoeid zouden haar geluiden nog steeds klinken die vertrouwde stemmen van de dj’s met tussendoor het geluid van de jingles de hits van de Bee Gees en de O’jays wie genoot er niet van al die singles de laatste minuten met de…

Keer op keer zien zij nog om onzeker, ver weg al, naar de bekende plek de vertrouwde mensen. Daar is de Mariakapel, daar loopt het spoor, daar is de halte daar is de buurttram reeds.…

Het voelt vertrouwd, doch mijlenver verwijderd, toch al erg fijn.…

Zo lang als ik kon zat ik onder de dekens verborgen Ik sta uiteindelijk op en drink mijn koffie op deze donkere morgen met stille hoop een beetje meer energie voor vandaag gekregen te hebben ik doe mijn best de rest van deze dag nog te redden nog maar kort geleden keek ik nog in jouw vertrouwde ogen nu doe ik zo mijn best om onopvallend mijn…

Al was het somtijds niet zo heel vertrouwd -er zaten rovers die je bruut bestalen bij nacht en ontij in het Weensewoud- toch liep hij moederziel alleen te dwalen. Zacht hoorde Mozart klanken als van goud gemaakt door strijkers, blazers en cimbalen en ook een piccolo, in ’t Weensewoud, waarin hij in zijn eentje liep te dwalen.…

Inmiddels is het beeld mij heel vertrouwd; het is al vaak een stille troost geweest. Wanneer de weemoed mij gevangen houdt dan haal ik mij die boom weer voor de geest en zie dan voor me hoe het zonnegoud het blad betovert tot een kleurenfeest. (analoog aan The Daffodils, by W. Wordsworth)…

Je voelt je razendsnel vertrouwd met oude steden, fraai gebouwd om torens heen: al kende je daar heg noch steg, na een klein uur vind je de weg heel goed alleen. Maar neem een wijk uit onze tijd: je raakt er vaak de weg nog kwijt na honderd keer. Zelfs in één bouwwerk, één kantoor, zoek je je rot, de jaren door en telkens weer.…

Limoengroen vertrouwde ze me haar eigenste grensverhalen. Koel hield ik me. Drie Engelstalige gedichten manifesteerde ik, terwijl ik dronk als een zeeman. Ik leerde over de driehoek van Jan, tussen Pixies, Nirvana, en mijn band: Queens of the Stone Age. Thuis kwam ik. Omdat dat een goed vertrekpunt is.…

Het vertrouwde woonkasteel verlaten. Een korte reis vol springende vrees van een beloerde, weerloze koolmees. Bemoediging mag slechts flauwtjes baten... Een vreemde gang in, wachtend _ gelaten, omringd door gefluister, onvatbaar en hees. Vastgebonden worden aan ziel en vlees. Stinkend gas ruiken: het bewustzijn laten.…

wel denken in welke wereld vertoeft hij, die turende grijze zal hij naar gisteren wenken of nu al naar de dag van morgen in een golf van melancholie; in koude of warmte geborgen ik zie vlammen die vervliegen uit brandend hout dat haast tot as is teruggekeerd en kijk in de haard naar mijn jeugd waar ik met het woud was vertrouwd…

het leven begon Eeuwen werden geboren nu ben jij aan de beurt jij die mij blij maakt en mijn leven anders kleurt Een hevig verlangen naar een kind die welkom is en een broertje op het pad vindt Zo wonderlijk, zo klein zo uitzonderlijk, zo fijn zo speciaal, zo apart zo gelukkig kunnen zijn Nog even in moeders schoot veilig en vertrouwd…

Ja in de wolken dat voelt zo, het is prachtig je ogen te zien stralen helder en klaar voelt vertrouwd en ook raar. Ik zou liegen als ik zou zeggen je even nu niet te willen wiegen als kind domweg evenals vanouds zo zeer bemind. Even samen liggen wellicht op de hei gewoon even samen zij aan zij.…

jouw handen om mijn lichaam geklemd, de ogen half geknepen tegen de harde wind, het monologe gebrom van de motor roept een extase op waarin de snelheid ons langs onbegrepen plaatsen voert vertrouwd hangt jouw lichaam tegen dat van mij, de warmte maakt ons één, je wang streelt mijn leren jas terwijl je armen mijn contouren bespieden vanaf…

Welke zorgen jij hebt gekend in die jaren wie er toen ook de schuld van is geweest ze waren je denk ik heus niet altijd te besparen want wie vertrouwde je in die tijd het meest?…

dikke droppen glanzen onberoerd op schouders capuchons timide dichtgesnoerd maar de kinderen hebben niets tegen deze grijs gedwaalde omgeving luidruchtig hollend verkennen ze de omgeving branie verspreidend naar alle kanten vertrouwd hangt de regen in hun mantels.…

overspoelen je wedergeboorte vrij van je eiland je ankers van schrik en pijn zijn gesleten niet vergeten door het schuren van liefde vertrouwen in jou weg van het eiland dat veiligheid bood je liefdevol in zijn armen sloot het gevoel gaf te leven in een wereld die goed voor je was je bent klaar met die spinsels dat kleine vertrouwde…

dood in het wandelend licht van de zaklantaarn schiet hij door de wervelingen van stenen water met een nijdige klap van de staart verdwijnt hij in de donkere kolk van een grijze tijd de lichtkegel van de lamp danst onzeker over het plafond het is hol en koud het schuchter geschuifel van een groep toeristen klinkt niet meer vertrouwd…

en als we kussend één adem zijn zijn we ook nog één geest geen verschillende gedachten één hartstocht, niets dat ons scheidt eens met elkaar en met onszelf compleet in grenzeloos Maar waar ruimte is, komt aanwezigheid, stilletjes sluipen er gedachten binnen, hand in hand bouwen ze een dikke muur als een onwrikbaar houvast voor vertrouwde…

mijn hart Jouw leven ruist nog thuis, alsof je aanwezig bent de warmte van jouw lichaam ergens tastbaar dichtbij .....Soms is jouw stem er weer .....in de films die me laten voelen .....hoe het was, maar veel verder weg .....dan toen we ze samen bekeken Jouw leven ruist nog in de geuren van het bos overvalt me in de seizoenen vertrouwd…

zelfs op onbekende paden – hier vol vergeelde bladeren willekeurig voor mij uitgespreid zoek ik de weg naar het vertrouwde dat mij verbindt met een niet meer in te halen tijd het verbond van zomereik en winterlinde (wild het woud) vol oude volksnamen als lichtminnend sterrenmuur in tuilen bloeiend hemelsleutels boterbloem verguld waar ik als…

'vergeet uw bagage niet' maar ik reis licht als een zwerver zonder bagage van het fysieke soort ik kijk naar de achterkant van huizen waar mensen die je niet kent ongeveer jouw leven leiden met andere variabelen in parallelle uren en dagen zij weten precies bij welke halte uit te stappen het midden van nergens is voor hen vertrouwde…

vogels bij elkaar kwetterend in de zwartgeploegde voren je schaduwt deze plaats al eeuwenlang zucht zacht als ze hun eerste honger stillen zelfs liefde bloeide hier en kon verkillen als hun zomer weer dat trieste einde nam ben jij die boom geweest waar ik op bouwde rode kaarsen bloeiend in de lentezon mijn bron die ik onlesbaar steeds vertrouwde…

Ergens in de stormende wereldzee noodt een eiland, onbekend maar vruchtbaar, met waaiende stem, geduldig gebaar, hier te zoeken naar sterke. vertrouwde stee. De boodschap van God ruist al zwevend mee, terwijl vogels zingen als liefdespaar. Takken van vruchtbomen hangen geurend zwaar: hun smaak roept vrede, bestrijdt al het wee.…