Alle inzendingen over verwerping

Elke God, al, de mensen, die verafgoden en verwerpen. Elke vis die eens wordt gevangen in het net. Iedere ster die opeens niet meer zal stralen. Elk woord in dit gedicht dat het tot de laatste punt zal weten te behalen. Alles, om te bedenken, af te vragen, af te wegen en uiteindelijk los te laten.…

Gij die zonder zonde is, blijf vooral werpen met alles wat je tegenkomt, gooi de woede van je af, gooi de verwerpelijkheid in het graf.…

Spiegelend dacht ik Laat ik nu eens mijzelve zijn Maar wezenlijk zoals het moet Niet altijd die gepassioneerde Die man met de strooienhoed En bij het verwerpen van mijn eigen ik Bedacht ik opeens verrek maar en stik Moet die baard en snor dan ook nog eraf Verwenste mijn onzekerheid als onmin en laf Het zijn van die opleeftijd zijnde…

Zie toch hoe de dag werkelijk wentelt en er van alles uit de tijd valt, ritselend, hoe schelpen gaan, knerpend, hoe niemand meer opraapt, hoe niemand meer ergens naar vraagt, hoe de wind heengaat: zonder geest te zijn wat hij afrukt verwerpend. ------------------------------------------------ uit: 'De hazen en andere gedichten', 1979.…

Een houten vloer draagt de echo’s van wat ik heb geschreven; het laatste geloof en een paar druppels van verwerping, een overbodig bericht naar mezelf. Het weggaan gebeurt voortdurend, ook wanneer ik rustiger ben.…

Ik kijk je volop in de ogen die als schaapjes over drijven alsof ze onbeperkt kunnen blijven zolang het blauw maar onbewogen Ik verzoek je, zeg me wat er is Verveelde zuchten; langs me heen verkilde flitsen, verwerpen alleen jij ziet het fout; jij hebt het mis Onderdruk zuigt damp uit kring stormen dreigt in koude vlagen tot opheldering…

De mens waant zich de top der evolutie Wil te vaak tegenstellingen verscherpen Dat die illusies zijn blijft hij verwerpen Hij sluit zijn geest af voor een revolutie Kan tegenpolen moeilijk accepteren Hij denkt dat deze wezenlijk bestaan Daar andere werkelijkheden hem ontgaan Hij spartelt zinloos rond in twijfelmeren Van tweedeling voorlopig…

Helaas, ze bleven in de regio, vals blazend op verwerpelijk niveau. Wij haastten ons de vestingmuur te slopen en gaven hen de stad maar gauw cadeau, dan was ‘t lawaai tenminste afgelopen.…

onder luid applaus oogstrelend ze zich ontdoen zal Van windsels en sluiers één voor één wervelend en draaiend sneller dan ogen volgen maar zijdezacht huiden zullen verdwijnen bij het licht van de maan in het uur van waarheid komt dat zien volkomen weerloos zal zij naakt zijn laatste restjes versluierd verstand met verve verwerpen…

neer met duizelende snelheid roetsjt tegenspraak naar dovenmanslanen geen boom durft er zich rechtop te dromen en waar ik ben, waai ik fel over liefde heen, laat vogels in wind vallen - de richtingen nog niet gekend - ik verslind deuren en bloemen verbreed verbeelding met het instinct van zwarte sloten verwerp mezelf naar het ondoordringbare…

Negeer je hart en vergeet me maar Doe net alsof ik nooit heb bestaan Verdring elke herinnering aan mij Laat mijn beeltenis voor altijd gaan Verzwijg mijn woorden en gedachten De liefde die ik voor jou heb gevoeld Vergeet mijn ogen met gebroken tranen Alle tederheid die voor jou was bedoeld Verwerp de vriendschap die ik voelde Je bent er…

lust de schaduw van mensen verdonkert het licht van de wijsheid vermindert zijn goedheid verwatert tot smart ik wil terug naar die wijsheid rust van het weten vinden van wegen tot kennen begrip kunnen begrijpen van mensen die lijden helpen en delen met velen mijn ziel stem ik af op tonen van wijsheid ballast en grijsheid verwerp…

er staat gedrukt Het maakt een lezer kwaad, melancholiek Rijt wonden open, maakt van heimwee ziek Het hekelt, hoont, gaat onder haat gebukt Voor hen die zich voor inzicht openstellen De Hollanders kunnen hun geesten scherpen Het boek schuurt langs getormenteerde zielen Van kolonisten, koelies en rebellen En velen zullen wat het stelt verwerpen…

Vanuit mijn ballingschap verwerp ik elk gebaar, waarmee geliefden de beloften aan elkaar onachtzaam braken met het offer dat zij brachten. Met dit attest bekrachtig ik thans en verklaar de strijd aan alle aan verstand ontleende machten en aan de op de rede inwerkende krachten, zo ook aan al het daaruit voortvloeiend gevaar.…

Het is noch je vriend Noch je vijand Want als je gaat vechten Dan verlies je Helemaal niets doen Kan ook niet, mag niet Ik zeg niet moeten Want moeten moet vooral niet De Burn out Is vooral van jou Zit vooral in jou Zit er niet mee Leef ermee Koester het niet Maar verwerp het ook niet Want wie verwerpt die verwerpt zichzelf De burnout…

Eén in die smartelijke uren Met Hem de droefheid verduren Van Zijn verwerping, Zijn smaad ? Moest Hij, die zwartste der nachten, Eenzaam de kruisdood verwachten, Eenzaam de bitterheid smaken Van de triomf van het kwaad?…

Verwensde zij krom de slang tot graf Verstoord dwaas hoorde ik het einde Gestaag gravend in vergane geheel Slovend van koude pril tot vorst laat Onbelegd en schraal valt hen ten deel Geen klacht van onbehagen die verlaat Zo ik doe blind grof gemis niet wetend Klauwen zij niet aflatend gestaag voort En ik wenteld gelaafd vals waarnemend Verwerp…

de huidige helden Die kwaad met kwaad vergelden Oorlog vinden ze een noodzakelijk kwaad Daardoor creëren ze juist die haat Die haat die alleen met liefde kan worden bestreden Het is tijd voor leiders om ellende te delen Het is tijd om Midden-Oostelijke wonden te helen Het is tijd om verbroedering te smeden Het is tijd om abstractie te verwerpen…

genegenheid, vriendschap gingen hun weg nadat leugens tevoorschijn kwamen en ik ze zag in het troebel licht van uw ogen ik hou niet van mensen zoals u zich voordoen als was u het antwoord op ieders vragen, het altijd glimlachen als een Boeddha…u bent verwerpelijk.…

Kleurt op duizend fronten daden, dik gedrukt de foute uitdrukking mislukt in alle pogingen om rare spelling te verwerpen, fout die proeft dat waarheid geen lege bladen zijn.. Fout, geurende stempel van magnoliahout.…

Uit al die hoeken en krochten peilt de geest de diepten van lusten, pijn door mensenwoorden en helse herinneringen aan verwerpingen waar bovenop nog passies die verscheuren. Uithoeken van de ziel...... het huis dat we niet schoon weten te houden.…

Had een flinke delegatie, na 't verwerpen van je gratie je maar even beet gepakt, even op de vloer gesmakt, je die baard eens afgeschoren, met of zonder je twee oren, je die broek eens afgedaan om je voor je kont te slaan. Maar al is het niet gebeurd, uitgesteld is niet verbeurd.…

ik ga de trap op: meer dan zestien treden hoog, op de tribune steekt mijn vader trots zijn duim op maar ik ben acht, angstig, m’n badpak nog te droog; daar beneden wacht het water, maar ik stop ‘k verwerp de duik, overweeg de laffe sprong, maar ga liever op m’n knieën nog de trap af ik weet bij god niet meer waarom ik hieraan ooit begon: of ik…

o Gij, die zelf de kranke taal bemint van ene rieten staal, verwerp toch ook mijn klachte niet: ik! arme, kranke, klagend riet! (1857)…

De rattenvanger van Berlijn Pijpt nu zijn melodie; Zo waar als ik straks dood zal zijn De liefste niet meer zie En niet meer breken zal het brood En slapen mag met haar - Verwerp al wat hij biedt of bood, De sluwe vogelaar!…