Alle inzendingen over verzwegen

ze waren er niet op uit om de orde zomaar te verstoren dikwijls werd hen de deur gewezen terug het bos ingejaagd men bleef ze voelen en ruiken zelfs op grote afstand op een dag stonden ze daar onontkoombaar dikhuidig in de huizen ik houd van olifanten die onverhoeds in kamers verschijnen om behoedzaam plaats te nemen…

gestorvene je bent niet heengegaan zoals anderen je spoor is niet doodgelopen niet ver van mij vandaan ben je stil blijven staan er zijn geen woorden voor onder anderen word je verzwegen jij ben de enige van wie ik zeker ben als ik je naam straks noem zul je bewegen…

voorzien van een afscheidswoord ik vergat de morgen hoorde de adem van een kind we brachten haar naar de stenen waar ze speelde bij wat wind het gezicht plooide voor een vreemdeling van bloemen hield ze en het huis dat voorzien was van haar handtekening ik las een roman kende de reuk en vertwijfeling rood stond beter dan het zwart dat verzwegen…

Verborgen Verstopt Helemaal opgekropt hartje vol mondje dicht nooit verteld nooit gezwicht…

Zieke klanken kleuren mij: het flauwe en blankste iel, alsof ik een palet verzweeg.…

Berusting zucht uit de geur van verse grond, houdt het verstilde hart omhoog, onophoudelijk stroomt bloed door de navelstreng van tijd, niet vergeten het verdriet dat ik als kinderbrand ontstak, blijft vonken in de as, wind en regen, een broedplaats vind, lang verzwegen.…

Welke stilte doet ons spreken? Is het de stilte die woorden geeft? Of geeft het spreken net zichtbaarheid aan het geluidloze? Ik luister. Niemand laat zich onafgemeten zien. We ontmoeten elkaar tussen verzen. Vreemd. Je zegt niets. Ik ook niet. Misschien gebaren je ogen of je lijf. Ik probeer te voelen, aarzelend, onderzoekend. Op…

Berusting zucht uit de geur van bemeste grond, het houdt het groenste hart omhoog, onophoudelijk stroomt ververst bloed door de navelstreng van genegenheid, nooit vergeten het verdriet dat in mij een kinderbrand ontstak, vonken blijven springen in wind, as en regen, z’n broedplaats vindt, veel te lang verzwegen aan ieder…

Allochtoon Niet meer Voor altijd verzwegen Wordt nooit nog gezegd Begraven…

Wist je dat vroeg hij ja zei ik maar er is meer er is dat tot nu toe verzwegene dat wat ik zogezegd vergat…

Waarheid als een koe Verzwegen in bruine vlaai Lust jij een taartje ?…

het pijnlijkst zijn de woorden van de dichter die hij heeft verzwegen maar beter dat dan de woorden die we zijn vergeten…

het blijft een leugen als waarheid wordt verzwegen in naam der liefde 3 augustus 2010…

schemering van kaarslicht nam jij mijn bange hart op sleeptouw Als een exotische oase kwam jij mijn woestijnachtige hart binnen je raakte het aan van heel dichtbij en wist het door alles te beminnen Mijn oase bleek een fantasiebeeld mijn gevoel is nu onbemind en leeg tekort hebben wij ons leven gedeeld omdat mijn hart het woord "liefde" verzweeg…

Ik ween om woorden die onuitgesproken bleven Om al, wat ik verzweeg - en gij niet weet.…

De stoere stilte van verzwegen zaken Is telkens terug hard lawaai De slappe stilte van niet vernoemde zaken Is een oorverdovend in slaap wiegend kabaal Rust in vrede is er niet bij, al is de oorlog gedaan De dodendans ontsprongen Herkerende herinneringen wegen Stiltes vallen ... uit balans…

steeds verder voert hem de irritatie zinloze zoektocht naar zijn ware ziet hij zich een slaaf als de hare zijn wezen veroordeeld tot collocatie verbijt hij machteloos verkrampte agitatie doof voor de rondgang van een groeiende mare zoekt hij niet het lichte maar liever nog het zware en vindt slechts in zichzelf de ultieme confrontatie wanneer…

dit grenst aan afwezigheid het domein is een aanrecht dat het bord onttroont gebakken aardappelschijfjes, nog warm van geboorte achtergelaten bij gebrek aan eeuwigheid mijn oom weet niets van sterrenkunde maar wist mij wel te vertellen dat er zelfs nog een gat zit in de meest onpeilbare diepte je zou er honger van krijgen…

in verzwegen sonnetten van 14 zinnen leemte schrijven dichters zonder woorden over het chagrijn en het gebrek aan mooi lopende woorden…

wat je niet leest is hetgeen nooit is geschreven witregels in het hoofd van de dichter het verzwegen gedicht onvolmaakt ongerijmd geschreven tenminste voorlopig…

tussen ons het sterke rag van een vermoeden trilweefsel dat verbindt verzwegen woorden spinnen de gedachtelijn - een draad als brug van jij van ik naar wij maar ook terug…

Je mist de nadruk op haar verzwegen woorden in alle talen Je wacht punten af die vraag tot stelling maken Je vangt accenten in de stilte van haar waarheid…

zij verzuchtte mijn klagen in een woord van as dat ik eerder in verstofte boeken las maar ach nu vangt zij mij in een gebroken rijm met bitse woorden tegen verzwegen pijn…

als ik je naam niet meer weet je ogen niet meer herken noem mij dan herinner me aan je stem zwaar en diep verzwegen in mij als ik het heelal in stil lievend zweven in jou verken…

loze woorden ledige verzen een holle frase verzwegen zinnen als het gestapeld niets ontoegankelijk voor onbevoegden zo blijven de ongeschreven gedichten vooralsnog ongelezen…

Naomi Campbell was in Leidschendam om te vertellen wat ze had gekregen: “Drie vuile stenen”(had ze eerst verzwegen), “maar ik weet niet van wie dat pakje kwam.” Ze heeft die diamanten onderschat, want zij zag niet dat er nog bloed aan zat.…

Zichtbaar tastbaar hoorbaar lief instilte zwijgend samen zijn ontmoet ik jou in spraak en onverdeeld genieten verzwegen pijn samen aarde samen leesbaar zijn.…

(in de sneeuw van onlangs) het bijna ingetogen samengaan in stilte met slechts het kraken van vers gevallen sneeuw onder twee paar voeten als lang verzwegen taal die zo veelzeggend kan zijn…

Weer een jaartje wijzer Of is het alleen maar Het tikken van de wijzer Pijnlijke ledematen spreken Wijze woorden verzwegen Ervaring weegt door als de buik Ouder worden, zwanger van vergankelijkheid…

Zij is niets dan een kleine leegte In dit boordevol heelal, Want zij smachtte, maar verzweeg te Zeggen, wat haar vullen zal.…