Alle inzendingen over vieren

raadselachtige blik in de ogen een slepende gang door het leven vette vlekken op donkere broek witte sportsokken blauwe schoenen wapperneus klapwiekende zeiloren uitpuilende buik een eendensnavel frisse reuk goedkope aftershave de baard van vier dronken dagen hangend kruis in afgezakte broek opmerkelijk de bedrevenheid in beurtlings knipperen…

Daar zijnder, rood als vier; kastanjebruin geboende; naar donkerbaaide bier, naar bijkans zwart bier doende; beglinsterd en beglansd: van vel en verwigheid, gelijk en ongelijk, - terwijl de zonne beidt…

De kleuren op vier of meer autowielen slaan vloekend het ruimtelijke grauw weg. De sloten voorzien van onbetrouwbaar ijs lijken afwerend, de ree naar de boerderij glad nog, onbepekeld, nors inviterend, ziet Jan en Alleman aan zich voorbij gaan. De pseudowinter beheerst de omgeving plagend, weet niet van wanten noch oor- kleppen.…

zijn bekende wijs mijn kleine meisje zon van verleden zomer weesje uit een warm ver land daar stond ze eigenwijs met haar kroeskopje en donkere oogjes aan mijn hand liep ze door het huis of het van haar was ik vergat de regen kwam mijn meisje tegen adoptiemeisje van drie toen zonder papieren liet haar kleine handje vieren…

nu slechts twijfelen over hoe ik er nog één draai aan kan geven -zonder driehonderdzestig graden te draaien- Trouw blijvend aan mijn gedachten wil ik mijn gevoel niet dichten doch openen als een ontluikende vlinder in een passioneel samenspel van klanken; wind en emotie zullen mij meedragen -en hoewel ik al halverwege ben pas ik- want vier…

Het orgel speelt een heel oud liedje beneden in de stille straat… Ik luister, leg de penne neder, berg in mijn handen mijn gelaat Een heel onnozel volkskoepletje, slecht drie, vier noten traag en teer; maar elke klank, die in mijn oor dringt, wekt echo’s in mijn binnenste weer.…

vrouw jij die het leven hebt geleerd, de liefde, het geven het luisteren naar hen die zichzelf vervleugen in de wind wees welkom oude vrouw je mag er zijn zoals je bent zonder krachtprestaties het leven hoeft slechts doorgegeven de liefde slechts geleefd de zachtheid omarmd jezelf welkom geheten met wat je nu hebt wees welkom, vier…

Ik herinner me jouw ogen toen je op het bed zat hoe ze keken in die van mij je lippen glimmend nat overwogen me te zoenen en kwamen dichterbij we voelden ons vrij in jouw vier muren en je bed hartstochtelijke vuren tot en met het einde ik moest gaan maar ik wist dit houdt niet op dit blijft bestaan Ik droom een soort dagboek vol…

Vier vrouwen nemen babbelend een hapje van hun salades, lachen om een grapje, brengen hun dienblad naar de afruimwagen. Ik wou wel in die koele hoofden kijken. Heeft dan geen beeld hun hart in vlam gezet? Waar is de wilde vreugde om Van Eyck en het ongemak om Ensor? Giacometti? Slechts één man vouwt de handen in gebed.…

Ik weet niet waar ik Uw verrijzenis het best kan vieren: bij wierookgeur of bij de appelaar zo vol met bloesems die zijn takken sieren; ik weet alleen maar dat ik dankbaar ben, want ieder lied en elke zonnestraal die nu heel even tussen regenvlagen licht komt brengen, ze zijn een teken van het nieuwe leven dat sinds Uw dood ik als verrijzen…

een ballonnetje opgelaten losjes in de hand aan een dun touwtje glipte door mijn vingers om het vaster te omknellen met overleg te vieren naarmate wind of wat ook er aan trok terwijl het knotje afwikkelde sneden met elke ruk vezels in hunne afdruk hevige striemen tot diepe wrok toen een lichte bries opstak en onder zo maar een koutje…

Waarom slechts lente vieren als het leven zo gauw voorbij gaat en de nevels komen die hangen als een grauwe sluier over huizen en hen zacht maken in hun contouren van steen.…

Doffe dreunen in de nacht Getuigen van verre kanonnen Die vuurspuwend hun braaksel afleveren Op de eindeloze kust Schreeuwende mannen Gehaast door het zand Ontwijkend de fluitende kogels Uit een rode vuurmond In de bunkers rijst het stof Het zicht onttrekkend En klinken schoenen door het duister Op weg naar de dood Dorpen vieren…

O dat mij ooit een nachtkroeg wordt beloofd waar jij mijn heimwee met verhalen troost, vier veters eeuwig aan elkaar geknoopt. -------------------------------- uit: ‘Dit is mijn dag, 2004…

Nog pest je mij vanuit je kist met al je trots, verkeerd belegd in mij, een zoon van niemendal: een ziekte met vier poten en een kop.…

Grauw is de neergelaten sluier Welke gelijk een spinrag verstikkend omhult Meedogenloos is het doende de geest te vermoorden Aangegeven in het koele wit met onderbouwde woorden Vier Jaren van onzekerheid waarin men stilaan hoopt Overgegeven in blind vertrouwen waartoe men noopt Dan vanuit krochten van het orgaan wreekt het ongerief En is men…

Zo tussen twee en vier, met port en droge rode op zijn tong, met blauw en geel onder zijn nagels, ontvangt hij, eventjes, de liefde, in zijn kamer, op canvas. Bekoren. Liefhebben om weer te verliezen. Hij droomt het donker in de nacht, en danst de zomer in het schuim. Een groot onvermogen, een grote kracht.…

afgedaald En daar de hoge waterval bewonderd Me even op het kerkhof afgezonderd Met Zwitsers geld koffie en taart betaald Nog naar mijn strooien zonnehoed getaald Me over ‘t klingelende vee verwonderd Chalets gezien stammend uit achttienhonderd Besneeuwde toppen dichterbij gehaald En dan, het groene gras in Interlaken Waar fabeldieren op vier…

Gras... en voorbij het grazen lig ik bij mijn vier poten mijn ogen te verbazen, omdat ik nu weer evengrote monden vol eet zonder te lopen, terwijl ik straks nog liep te eten, ik ben het zeker weer vergeten wat voor een dier ik ben - de sloten kaatsen mijn beeld wanneer ik drink, dan kijk ik naar mijn kop, en denk: hoe komt…

-vroeger was ik een held, nu alleen op sokken- Op vier hoog werd je aangehouden en je ver- zette je met alle macht en werd een soort hulk. Ik moet er iets heroïsch van maken want dat verdien je na zoveel jaren onafgebroken strijd.…

Wij leefden, grazend als de dieren in het stille dal van een duinpan, spelend in het licht en zon en met elkaar om steeds een eerste bruiloft te vieren, beschut tegen raadselen van de toekomst en de wind, wie van ons het ruisen van de golven, het spel van elementen wilde zien, besteeg het helmgras naar de top, tuurden naar de kim en verder…

( voor Hannie Schaft ) Slechts vijf-en-twintig jaren heb je op Hollandse bodem geleefd, gezien je integere inborst vier keer te weinig. Als ik iemand de honderd heb gegund, dan ben jij het, zo laf neergeknald door een Duits machinepistool in de anders zo stille duinen te Bloemendaal.…

Vier, vijf pannen wipt hij naar omhoog, laat zich dan zomaar glijden. Met een plof belandt hij in de goot. Hij schudt zijn veren uit... klimt dan maar weer omhoog, en laat zich roetsj...weer glijden. Lachend zie ik het zo aan. Zijn vriendjes komen kijken. Zij durven het niet aan. Hij maakt een mooie gladde baan.…

Met het busje aan je hand waarin gerinkel luidt soms ook wat zwak geritsel door straten langs gevers gaan bij een oud krot gaat de gammele deur piepend en knarsend open een verrassend aanzien enige schemerlampen brengen zacht gouden licht in de kleine huiskamer waar gelukkige ouders tevreden kijken naar hun vier kinders…

Een ezel ben ik, maar dit weet ik zeker: heel gauw gaan wij nu Pasen vieren.…

Mijn steunkousen houden mij nu recht ja, echt wel vervelend net wat u zegt, ik lurk en ik zuig aan inhalatoren is zeker vier keer per dag te horen. Mijn gebit zit vast met veel kukident want zonder, je snel sprakeloos bent, mijn oude vel is onderhand craquelé jammer ja, doe het er nog maar even mee.…

(Speelbal op tablet) In quick-step, jive of disco Dansen poppen bij voorkeur Niet, daar zij de touwtjes te ver Hebben laten vieren en bovendien Van mening zijn dat ze de pas Wordt afgesneden door bewegende Handen achter hout Terwijl dagen opnieuw lengen Nachten stervend korter zijn Hanteert de schilder zijn penseel Dichten schrijvers…

sierlijk rank en slank door het azuren blauw vanaf velden nog glanzend van ochtenddauw dan ziet men weer een wereld vol van leven ginds tussen geur van uitlaatgas en chemie wonen mensen in benauwde steden zuchtend onder verkeer en industrie waar ze qua gezondheid veel van leden klagend over overlast van buren besloten tussen beklemming van vier…

Zacht hoor ik een bries door wonderschone kleuren in eenparige samenzang van den en eik haast word ik bedwelmd door de frisse herfstgeuren en overal een bont tapijt waar ik ook kijk alsof de natuur nog eenmaal feest wil vieren trekt zij nu haar kleurrijke feestkleding aan wil zich met het vele pracht en praal sieren toont de rede van seizoenen…

Geen sardine, geen korenaren, om het einde te vieren van de winter hadden we eerder die avond een haring begraven. Maar de lucht kraakte nog en er lag sneeuw in de schaduwpartijen. Bont gezelschap, groot inloopfeest lampionnen, maskers en een optocht met een staart die groeide. Een draak van een verhaal.…