Alle inzendingen over vlak

Hij heft de gevoelvolle blikken, Maar twijfelt schier aan hun trouw; Vlak toch tegenover zich ziet hij Een wonderschone vrouw. Haar gitzwarte lokken golven Langs een voorhoofd van elpenbeen Over leliewitte schouders En een sneeuwblanken boezem heen.…

goal gemist Zo leeft hij als individu Geen bangerik, geen durfal Geen Janmaat en geen CHU Geen glas maar ook geen loodkristal Geen felle kleuren, geen pastel Niet dom maar zeker niet alwetend Geen olieverf of aquarel Niet okselfris maar ook niet zwetend Niet stil maar zeker niet actief Geen passie maar ook weer niet te saai Niet vlak…

Ze proberen te praten 'He,' roepen ze uit, slaan elkaar met de vlakke hand en vallen opnieuw. Een stem zegt 'Zo kan het dus ook!' - nu lijken zij door angst bevangen. Een van hen woont in een huis waar kinderen op sokken gillend over de houten vloeren mogen glijden. De ander heeft een moeder die hem het gevaar van water wees.…

Op het woelend vlak der zee wislend dansen kille glansen- starre lach der dode maan staart mij aan. Dreigend, dreigend druist de zee!- 'k Zie een grijze nevel rijzen- komt uit 't grote zonnegraf op mij af! Red mij, red mij van de zee! Red mij, aarde, die mij baarde!- Vaal-gewiekte oneindigheid naderschrijdt!-…

Ik dacht niet dat ze zich magisch uit het effen kon verheffen tot nu was ze vrij onachtzaam vlak onder me gebleven telken maal heb ik haar praal in `t scheepsjournaal beschreven wanneer `k aanschouwde dat ze mij in zeildoek wilde treffen Zij vergaapte zich ook aan mij, ben ik pas later gaan beseffen schilderde me af, in overwegend ondermaans…

Het tijdstip is aangebroken ik ga jou nu snel ontmoeten Ik rijd snel naar je toe trillend hart en koude voeten Ik stop vlak voor jouw huis stap zenuwachtig uit Ik loop snel naar je deur en tik zachtjes op de ruit Je doet de deur dan open vuurwerk in mijn hoofd Dat je zó mooi zou zijn had ík zelfs nooit geloofd Ik groet je beetje timide…

zolderkamers vensters waaruit ik keek zo ver eindeloze einders wenkten mij ik droom nooit zeg jij ik deel mijn droom met jou zeg ik kom met me mee ik laat je kleuren proeven geuren zien maar jij zegt sorry ik droom niet dus nee maar in mijn droom pak ik je hand en laat je zien hoe wonderschoon een droom kan zijn, zie je glimlacht vlak…

Vlak over mijn deur komt de lijkkoets thuis. Daar stalt hij, de sombere wagen! Hij bracht er weer een naar zijn laatste kluis - Dat doet hij zo alle dagen! 'k Hang uit mijn raam; 't is heet in de stad, Een stikkendheet Julidagje; De zwarte koetsier heeft het warm gehad, Veel warmer dan ‘zijn vrach'je’!…

soms buitelend als een kinderspel, soms vlak als stoicijnen.…

er komt eens een tijd soms eerder dan vermoed dat de grijze haren zijn geteld of op een glad hellend vlak de schaduw zich vertoont als de vragen die het denken stelt duiden op het ongewisse in mijzelf, merk ik, dat door woorden van buiten, en slechts voor korte duur, de zucht naar schijnbare stilte wordt beloond er komt eens een tijd…

Die staat vlak bij hem op een kast. Ontloken is de man verrast: nu ziet-ie in z'n blote kont wel twintig stukken op de grond. Hij denkt: 'Die zijn toch stuk voor stuk beslist voor mij een stuk geluk. Ik laat de pret toch niet bederven.' Z'n glas ligt op de vloer - aan scherven.…

Vlak voor het slapen gaan wanneer je bang bent voor de morgen. Jouw gevoel zich een weg zoekt voor de zorgen; wil ik muziek zijn voor jou. Wanneer je geen mogelijkheden meer ziet. Je alleen maar zwarte dromen droomt. Je geluk nog slechts bij de buren woont; wil ik muziek zijn voor jou. Muziek zoekt zijn weg in duistere tijden.…

Op de leuning ervan een schichtig nerveus gekwetter van musjes, bestrijdend elkaars plaats… schijnbaar redenloos… Vlak boven de spiegel van het water, de juffer ze zoekt weer een landingsplek voor één seconde….…

Vlakken geel water spiegelen lucht. Glas tussen hout scheidt kracht van verstilling, dieren op sokkels blikken geducht naar vogel en beer in pinguïnpak. Paarden volgen nieuwsgierig hun maker, Godshuizen prijken in vormen van klaver kleurig op wit in schijnwerperlicht. De zolder staat borg voor een kunstwerk op zich.…

O vlakke Demerboorden, o weide, in warmen doom verbreid, waar al mijn dromen gloorden van liefde en levenszaligheid! 'k Zie gans die jeugd herboren, met d'onvoldane dromenstoet, wanneer de jagershoren daar toet in 't langgerekt getoet.…

waterbel Klinkt als een paukenslag dwars door de bas Van 't kevertje, dat rondzwerft over 't gras Bij 't ijl tink'len van 't blauwe klokkenspel: Opzwirt hij, tuimelt, zwenkt en rijst en daalt; 't Lijkt of aan 't spargroen een levende naald Het zonnespinsel hecht met blauwe lussen; Daar staat hij zwevend in 't neerklett'rend licht Vlak…

Dat is toch gek, denkt de caféhouder om de hoek en legt de krant neer, gaat dan door met het schoon boenen van de tafels , zonder op z'n horloge te kijken, zonder gedachte over de rivier die vlak achter hem ligt, maar een lichte rilling gaat door hem heen.…

De omstandigheden vlak na een regenbui rood bloeden de tranen op neerslagdagen als parels die met een constante snelheid uit de hemel dreigen te vallen.…

omslaan scheer ik lager onder jouw wervelende vrouwenwolkendek als de zuidenwind voluit duinen uiteen barst mijn stem met fluweel stoffeert ( en al wat eb was over mijn strand woest vloed blinkend als kind met vlinders in handen verborgen lacht zo beef ik des nacht in volle vallende sterren mijn adem over jouw huid) zing ik vlakke…

het regent in het Vondelpark letters vallen met bakken uit de hemel zou hij, de dode dichter alsnog zijn oude schrift over mij uitstrooien en strofen weer doen zijn als de aarde is stof en nu even verwaterd plassen vangen zwaardere woorden op het helpt zijn taal te verdunnen naar hedendaagse herkenning vlak, dun, licht of schreeuwerig…

Dit droombeeld heeft Jungiaanse allure en maakt sprookjes waar, waar we even dachten dat alles vlak blijft. Iris is de dochter van Andersen. Kom zeg, zij is zijn muze! De woestijndieren vragen erom om te worden bereden, zo teder zijn ze afgebeeld, hun oeraardse aanwezigheid doet de snelheid van strakke, mannelijke treinen wegvagen.…

Dag dichter Ik heb je machteloos liefgehad zeil maar weg neem de eerste beste bries een laatste zwaai vanaf de dijk een handkus voor je laatste werk vaarwel dichter tot aan het zielenwater je hebt me machteloos lief gehad ik onthoud alles, zei je ik geloof je ook datgene wat je vergeten was de tak die van de boom viel vlak voor…

Voor Hilly Nicolay Lyrisch en bondig slingeren de woorden over het witte vlak Als het regent, als het stormt mijn geest beelden schept om luwte roept de vogels schuw in oude bomen schuilen Als het huilen van de wind de vlam doet flikkeren en ik mijn wonden lik Plastisch of koddig verknip ik verloren eindjes in een reeks…

Hun laatste minuut, die ze ten volle benutten, net als hun leven optimaal was, alles eruit halend, alles uitproberend, alles besprekend alles, hij kijkt haar aan, ze blikt terug, de dokter zegt: slaap lekker en vlak erna zeggen ze tegelijk, dag lief, tot kijk.…

Waar de vlakke bergen liggen ben ik vergeten, of waar de oneindige einder verscholen is. Ik vraag mij af of ik dat nog wel wil weten, in het deinende land is alle kennis ongewis.…

Mij rest ook weinig tijd ik doe alsof ik weet van niets tot ik verstijf, maar dan is het natuurlijk al te laat - een plank van vlees ik ril bij de gedachte, precies een rat mijn staart een vette worm en daar een kater op de loer vlak op de grens van mijn verstandelijk vermogen. Kom tevoorschijn roept het beest ik zie je wel.…

hun staag ontvlood, Boven 't dra welkend lip- en wangen-rood; Die op uw vlak, van zon dóór wolk beschenen, Als ogen lachen door hun tranen henen, Wel liefst hun leden luchte dans-plaats bood, -- Waartoe ontdolf aan uw zwart ingewand De mens het erts en 't fonkelend juweel En 't goud, dat meer soms lokt dan liefst oog-licht, En gunt…

altijd lager van glinst’rend naar brede glans lachend kijk het massief vanuit de hoogte toe, de scherpe tanden stralen wit maar het onderlijf blijft verborgen in pluizige rokken van grauw gele mist weer is de vlakte langzaam voor de zon gedraaid het is morgen, weer is de dag zoals zij was en de bergen in de verte houden de vlakte vlak…

't Verga me als hem, die op de zwarte zee De ganse nacht gekampt heeft met de golven, Dan wetend 't eindlijk naderen van 't land, Bij 't eerste licht, dat over 't zee-vlak glee De schuimpracht ziet, waaronder hij bedolven Dra vredig aanspoelt aan 't gewenste strand.…

Op het woelend vlak der zee wislend dansen kille glanzen starre lach der dode maan staart mij aan. Dreigend, dreigend druist de zee! 'k zie een grijzen nevel rijzen komt uit 't grote zonnegraf op mij af! Red mij, red mij van de zee! Red mij, aarde, die mij baarde! Vaal-gewiekte oneindigheid naderschrijdt ! 1883…