Alle inzendingen over vlakte

nooit durfde ik te verdwalen bang voor de lege vlakte diep en ver in mij gelegen ik durf het nog niet…

Eindeloos ver staar ik over vlakte van een rustig schoon bijzonder landschap Stil reikende takken sloten verzonken in groen Vogels zweven er boven alsof ze het bezitten Een verdrinkende zon zakt nog dieper weg beschijnt nog even de eindeloze weidsheid Eindeloos ver staar ik over vlakte en ervaar de diepte van een rust zo eindeloos…

Druppels, tranen uit de lucht, boven je vandaan Een kale eenzame vlakte lijkt eindeloos door te gaan. Fladderend vliegt een vogel de wijde wereld in Weg uit de donkere wereld, op zoek naar een nieuw begin. Ik knipper met mijn ogen, een traan glijdt over mijn wang Ik kijk uit over de vlakte, zoekend naar een lichtpunt, waar ik naar verlang.…

Een zwarte zee, waarin witte vlakten drijven. Geen vlakten maar bergen. Geen ijs, maar graniet. Nodig voor het roodborstje om zijn snaveltje te scherpen. Zijn snaveltje sterker dan het ei. Sterker dan Groenland. --------------------------------------------- uit: 'Geen man, want geen vrouw', 2001…

uitgestrekte kale vlakten waar dood over ligt uitgesmeerd omringd door een bomenrij die stille getuigen zijn maar voor altijd zwijgen zal…

Wind snijdt in het gezicht Een waterige winterzon geeft de grijze vlakte kleur, die schittert in het bleke licht…

is mij niet gegund Moge u eeuwig dwalen over die vlakten…

de vlakte tintelend wijd dood en leven altijd samen binnen de muren van de tijd…

Het vlot van helderheid Brengt me na het afscheid Van de tijd naar de overkant Waar zij niet meer bestaat, Een vlakte waar het leven Zich rimpelloos afspeelt En zonder einde is…

een vlakte voor en achter een, 't is om het even. wellicht neigt men ertoe nog wat te zeven.…

alleen in de zon de vlakte zonder branding een sterk visioen misschien een luchtspiegeling groeiend verlangen naar water stikkend in het koude zand zonder later…

er blaakt weer hoop op witte wanden tegen de lege vlakten van te vaste banden die ons binden aan de nood waarmee het late licht naar binnen schoot…

kille wind waait over een kale vlakte de luwte lijkt onvindbaar ver alsof de zon door de wereld zakte liefdeswarmte iets van lange her…

het uitzicht was nooit voor even open meestal door en door gesloten maar heel soms heel even gaat het gordijn omhoog de vlakte ligt voor je ga ja…

Nu - een heuvel boven de vlakte. Ooit - binnen muren gaaf als huid de Stad. De machtige wachter. Fort langs de Bosporus: de weg naar de Zwarte Zee. Als bittere distels stonden hier de speren. Het landschap zegt men is niet veel veranderd. De Skamander doorsnijdt de vlakte. De zee is grijs - het waait.…

De geestelijke gewaarwording, op een uitzichtloze vlakte, met de dagelijkse beslommering, waarmee ik in het niet zakte.…

Gedreven door de zomerwind zwerft het ruisen van gerijpt graan door uitgestrekte goudgele vlakten; in dwalende stralen van zonnelicht schittert een donkergroene olijfboom met de schoonheid van flonkerend smaragd.…

De eerste dorpjes doemen op maar iemand die net is als gooit nog een bom op mij op de zanderige vlakte In de verte sta jij met lichte lippen vol vrede op de heuvel bij de Turkse zee…

hart boven land hart boven de verstilde vlakte kalm ontwarrend de greep van ijle omstrengeling wakker bij het punt van uitkijk en terugkomen anders wachtend…

Waarom ligt de wereld te wachten in de strijd van twee éénlingen op de vlakte van een gezicht elke zijde een ander venster op hetzelfde licht hoe zou het klinken in de ogen van de dood…

ik weet nog van het zand en die enorme vlakte van mijn handen rond mijn mond roepend naar een fata morgana waar mensen zwijgend staarden die alles omvattende stilte en de eenzaamheid die mij overviel…

Amandelvormige ogen laten de zon helder schijnen Dorre vlakte verdrinkt in het hof van Eden Kaneel proeft naar gestolen zoen De minaret omhelst schone bede.…

Wat ooit de naam van Langeleegte kreeg -Een omineuze straatnaam die mij pakte- Was vrijdagavond een verlaten vlakte, Het was er onvoorstelbaar kil en leeg. Geen voetbalfans om onzin uit te kramen, Wat zijn er soms toch goedgekozen namen……

oogcontacten een oude geest, een nieuwe martelaar hij kent geen twijfel en hij vreest geen zwakte hij rust slechts twee minuten in het jaar nog even en de laarzen staan weer klaar dan houdt hij zich niet langer op de vlakte…

We banjeren door een besneeuwde vlakte Hoe dankbaar is dat knullige geknerp Als klaaglijk conversatieonderwerp Bij klappertanderige straatcontacten Maar ja, 't is iets om even uit te zitten Daarna gaan we weer zeuren om de hitte…

Op zijn betegelde vlakte ziet het Boeddhabeeldje aan de ene kant de poster met de bloemen en de boom aan de andere kant de walmende barbecue met kiloknallende plofkip het zet zijn blik op oneindig en droomt zichzelf het paradijs…

het zout kruipt onder de huid het kruipt waar het niet gaan kan het zout is een vlakte een meer van zilte tranen waar pijn vloeit in tinten van wit het zout is overal het is van alle tijden het zout…

zoek geen schoonheid in bedrogen ogen zij kijken zonder glans de kilte heeft ze gewogen en naar de schaduw geleid daar spreken dorre takken met zout getraande bladen over desolate vlakten die als verstomd hun verleden verraden…

Een staalblauwe lucht met een spierwitte wolk en een felgele zon daarnaast, wat zich afsteekt tegen een grasgroene vlakte met knaloranje bloemen, terwijl jij staat te kijken, met je voeten in een poepbruine, oerhollandse, koeievlaai. Dat is mooi!…

onhoorbaar zonder lucht ademloos in stilte strekt mijn ziel zich uit en deelt de kosmische vlakte besta als punt waar anderen de ruimte vullen alleen in raken zal ik contact met meerdere dimensies maken…